Τεκμήρια ανίατης βλακείας πολιτικών ευνούχων…

Αντικείμενο συζήτησης όλων ή σχεδόν όλων όσων κατοικούν (ακόμη) στην αποικία χρέους που κάποτε λεγόταν Ελλάδα, είναι το πως θα μπορέσουμε να σωθούμε από αυτή την φορολογική λαίλαπα, από την καταιγίδα φόρων που δημιουργούν πολιτικοί αγνώστου εντιμότητας, αγνώστου ιδεολογίας και αγνώστου στόχευσης… 

Κι εμείς θέλουμε να σωθούμε… 

Και πως θα γίνει αυτό; 

Θα σωθούμε μόνοι μας; Ο καθένας θα κάνει ό,τι κάνει για τον εαυτό του εφαρμόζοντας σε ατομικό επίπεδο το παλαιό θέσφατο "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω" ή συντεταγμένα, ως κοινωνία, που είναι θαρρώ το ζητούμενο;

Η χώρα βρέθηκε στη χειρότερή της στιγμή, σ' αυτήν που οι παλιοί μας ποιητές παρουσίαζαν ως "επιθανάτιο ρόγχο", με τη χειρότερη δυνατή ηγεσία. Με μια δράκα παλιόπαιδα, εκφυλισμένους γόνους αμαρτωλών οικογενειών και αποφοίτους μετά πολλών επαίνων κολεγίων και λοιπών διανοητικών και ψυχικών αφοδευτηρίων, που επί δεκαετίες τώρα παράγουν ιδανικούς ευνούχους για να επιμεληθούν τον ευνουχισμό όλων των άλλων απενοχοποιημένοι από το δικό τους ποιόν! 

Πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; 

Η "χειρότερη στιγμή" είναι κατά κανόνα λογική συνέπεια των "χειρότερων ανθρώπων". Τους οποίους πιστεύει, ανέχεται και στηρίζει, ενεργητικά ή παθητικά, μια κρίσιμη μάζα ιδιοτελών ή ηλιθίων για "να κάνει τη δουλειά της" στο δικό της ασήμαντο κι ευτελές μικροεπίπεδο της καθ' ημέραν συναλλαγής.

Βάζουν φόρους. Διότι έτσι τους λένε να κάνουν. Διότι, επιπλέον, δεν αφήνουν στους εαυτούς τους καμία άλλη επιλογή, μη τολμώντας να εναντιωθούν στο σύστημα που γέννησε κι αυτούς τους ίδιους και τώρα εξεγείρεται εναντίον τους και τους κάνει να τρέμουν. 

Φόρους που δεν πρόκειται να εισπράξουν. 

Φόρους που θα οδηγήσουν σε απότομη κατάρρευση και απότομο θάνατο όλων. Κάτι που φαντάζονται ίσως και απεύχονται βεβαίως. Που όμως δεν έχουν τη δύναμη, την ηθική και την ψυχική ρώμη που απαιτείται για να το αντιπαλέψουν. 

Είπαμε. Οι άνθρωποι είναι ευνούχοι.

Στο Βυζάντιο, ξέρετε, οι ευνούχοι συχνά έφταναν στο αξίωμα του πρωθυπουργού. Διαγωνισμός θα γινόταν για το ποιος θα προσφέρει πρώτος τους... αδένες του ως αντάλλαγμα για ένα λαμπρό μέλλον. Ο ευνούχος της Θεοφανούς ενεχόταν στις δολοφονίες και των τριών της συζύγων, του Ρωμανού Β΄, του Νικηφόρου Φωκά και του Ιωάννη Τσιμισκή. Ο άνθρωπος είχε αναλάβει στην πρώτη και στην τρίτη περίπτωση την απόλυτη πρωτοβουλία (με τη χρήση δηλητηρίου) και στη δεύτερη τη σκηνοθεσία, αναθέτοντας στον Τσιμισκή τον στραγγαλισμό του Φωκά. Ωραία πράγματα.

Αντίστοιχα, ευνούχος ήταν ο θείος του αυτοκράτορος Μιχαήλ Δ΄ του Παφλαγόνος, τον οποίο έβαλε να σκοτώσει τον Ρωμανό Β΄ τον Αργυρό για να γίνει αυτοκράτωρ στη θέση του, δίπλα στο πλευρό της αυτοκράτειρας Ζωής. 

Η εποχή των ευνούχων προανήγγειλε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το τέλος του Βυζαντίου. Ήταν μια εποχή κατά την οποία το ατομικό επικράτησε απολύτως του συλλογικού, το συμφέρον των διαφόρων φατριών καθόριζε όλες τις πτυχές της κρατικής πολιτικής και η συνωμοσία, ο δόλος, η ανατροπή όλων των κοινωνικών συμβάσεων, η προσχηματική χρήση των νόμων και των συμβόλων υπέσκαψαν συστηματικά και ανελέητα όλα τα βάθρα μιας παραπαίουσας κοινωνίας.

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; 

Κάτι κοντινό σ' αυτά που ζούμε σήμερα; 

Η πολιτική των ευνούχων τότε αφορούσε μόνον τους ίδιους και τα πλέγματα που κατεύθυναν τη συμπεριφορά τους. 

Η πολιτική των σημερινών ευνούχων αφορά επίσης τους ίδιους - τρανό παράδειγμα ο "αξιοκρατικός" διορισμός του αξιοθρήνητου και πολυαποτυχόντος μανδαρίνου Παπουτσή.

Οι φόροι τους οποίους επιβάλλουν δεν εξυπηρετούν πλεόν σε τίποτα τη χώρα. Απλώς χαρίζουν μέρες και ώρες στην τρεκλίζουσα εξουσία τους. 

Είναι μέτρο αυτο-αναφορικό. 

Μέτρο απελπισίας. 

Μέτρο ανθρώπων που γνωρίζουν πολύ καλά πόσο αποτυχημένοι είναι, καθώς και ότι η μόνη τους επιλογή είναι η αποτυχία τους. 

Δεν περνά καν από το μυαλό τους ότι θα μπορούσαν να φύγουν πριν τους πάρει ο κόσμος με τις πέτρες και η κατάσταση οδηγηθεί από τη σιωπηλή ένταση στην ανοιχτή ανωμαλία.

Αυτό που λείπει από τη χώρα -δεν θα κουραστώ να το γράφω- δεν είναι οι μεγάλες ιδέες του κάθε ναρκισσευόμενου παπάρα. Αυτό που λείπει είναι ό,τι οι Εγγλέζοι ονομάζουν "statesmanship": εκείνο το πολιτικό ήθος που αίρεται στο ύψος των περιστάσεων, αφήνει στην άκρη τις προσωπικές, φατριαστικές ή κομματικές επιδιώξεις και αφιερώνεται μ' όλες του τις δυνάμεις -δυνάμεις υπαρκτές και όχι νομιζόμενες- στην υπέρβαση των αδιεξόδων της χώρας. 

Όταν ο Winston Churchill υποσχόταν σε μια γονατισμένη, κατ' ουσίαν ηττημένη Αγγλία "αίμα, δάκρυα και ιδρώτα", οι άνθρωποι αναγνώριζαν στο πρόσωπό του το είδος της ηγεσίας που επέτασσαν οι κρίσιμοι καιροί. 

Τέτοια ηγεσία χρειαζόμαστε σήμερα. Την οποία πολύ αμφιβάλλω αν μπορεί να προσφέρει οιαδήποτε από τις διάτρητες φιγούρες του θεάτρου σκιών το οποίο ευφημιστικώς επιμένει να αποκαλείται "ελληνικό πολιτικό σύστημα" και να εξαντλεί την υποτιθέμενη ευρηματικότητα, ικανότητα ή αποφασιστικότητά του στην επιβολή φόρων.

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει τους εν λόγω φόρους ως τεκμήρια ανίατης βλακείας, την οποία τελικώς θα ξεχωρίσει, μαζί με τη φαυλότητα, ως τις βασικές αιτίες της πέμπτης ελληνικής χρεοκοπίας...

Ιουλιανός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση