Ένας ελεύθερος σκοπευτής στην καρδιά του κράτους

Ο κόσμος που κατά χιλιάδες άρχισε να συρρέει χθες προς το μέγαρο της ΕΡΤ, λίγη ώρα πριν πέσει η αυλαία του τελευταίου της δελτίου ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Δεν θυμάμαι άλλο ανάλογο περιστατικό, αυθόρμητης προσέλευσης τα τελευταία χρόνια, ίσως μόνο κατά κάποιο τρόπο στην περίπτωση της Χαλυβουργικής, αλλά και πάλι τα δύο γεγονότα δεν είναι συγκρίσιμα. Το πλήθος ήταν πράγματι τεράστιο, δεν συζητάω για τους εντός του περιβόλου, που είχε γεμίσει ασφυχτικά, αλλά για όσους είχαν γεμίσει εξ ίσου ασφυκτικά τη Μεσογείων, από το ραδιομέγαρο μέχρι την πλατεία της Αγ. Παρασκευής προς τα δεξιά, και μέχρι εκεί που έβλεπα, προς τα αριστερά. Και, σίγουρα έβλεπα πολύ μακριά. Κόσμος κάθε ηλικίας, νέοι, γέροι, και παιδιά, κυριολεκτικά, κι ας είχαν περάσει τα μεσάνυχτα, όταν τα παιδιά θα έπρεπε να ήταν ήδη στα κρεβάτια τους και να ονειρεύονται. Τι; Αλλά αυτό είναι για άλλη κουβέντα.

Τι έφερε λοιπόν αυτό το πλήθος προς τα κει; Ήταν τόσο το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης που ξεδίπλωσε νοσταλγικές πτυχές και το συγκίνησε; Μπορεί να μέτρησε κι αυτό, αλλά όχι τόσο πολύ, τολμώ να υποθέσω, μιας και όλο τον προηγούμενο καιρό, που πολύ πιο πολύτιμα δημόσια αγαθά συρρικνώνονταν μέχρι εξαέρωσης, όπως σχολεία, νοσοκομεία, περίθαλψη κ.ά., αυτό παρέμενε ασυγκίνητο και αδρανές.

Φαντάζομαι ότι αυτό που μέτρησε ήταν το σοκ. Το σοκ από την αστραπιαία και απροειδοποίητη διάλυση ενός μεγάλου οργανισμού, το σοκ από το μαζικό και ανελέητο πέταμα στη χωματερή της ανεργίας χιλιάδων εργαζομένων, το σοκ από το ύφος, αυταρχικό μέχρι ανατριχίλας, του διατάγματος κατεδάφισης, ύφος, σκληρό, στυγνό, ξερό, αποφασιστικό, φασιστικό. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσο ψηλά και για πόσες μέρες στις εφημερίδες βρίσκονται θέματα που σχετίζονται με επικείμενες μαζικές απολύσεις και επικείμενο, (καιρό πριν συμβεί, που μπορεί τελικά και να μην συμβεί), κλείσιμο μεγάλων επιχειρήσεων, αυτοκινητοβιομηχανιών, τραπεζών, κλπ., στο εξωτερικό. Δεν είναι γεγονός που κάποιος συντάκτης μπορεί να ξεπετάξει με μια δυο αράδες στα ψιλά. Μια ορφανή δολοφονία μπορεί, ίσως και δυο και τρεις. Ποτέ όμως, τις μαζικές.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, λοιπόν, αυτό που έβγαλε τον κόσμο από τα σπίτια του, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το σοκ και η παράλυση που προκαλεί στο σβέρκο το άγγισμα της άκρης μιας ψυχρής μεταλλικής κάννης. Χθες ο Σαμαράς δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά sniper. Ο πληρωμένος, ψυχρός δολοφόνος που εγκατεστημένος στη σκεπή πάνω από μια πλατεία, γυρίζει την κάννη κατευθείαν στο πλήθος από κάτω, και πυροβολεί τον οποιονδήποτε μέχρι να μετρήσει τόσες πτώσεις, όσες οι εντολοδόχοι του έχουν ορίσει. Τη μάσκα αυτή του δολοφόνου είδε χθες η Ελλάδα, αυτήν ακριβώς και ο κόσμος όλος, και φρίκιασε. Και όπως, όταν κάποιος που έχει αντικρίσει τη φρίκη στη θέα ενός κατακρεουργημένου πτώματος ή μιας αδιανόητης καταστροφής ανοίγει την πόρτα και πετάγεται πανικόβλητος στο δρόμο, θέλοντας να διώξει την εικόνα και να βρει παρηγοριά σε άλλους ομοιοπαθείς, έτσι ήταν και χθες, μ’ ένα κόσμο που έβλεπε την κάννη ήδη να τον σημαδεύει και δεν άντεχε να νοιώθει μόνος αυτή τη στιγμή.

Αγαπητοί φορολογούμενοι, μην πλανιέστε άλλο. Όσοι ακόμα δεν το αντιληφθήκατε, και είναι φυσικό μετά από τόσους τόνους λάσπης και προπαγάνδας, τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται πλέον στο όνομά σας. Οι χιλιάδες, οι εκατοντάδες χιλιάδες που πετσοκόφτηκαν, φορολογούμενοι ήταν κι αυτοί. Όπως, άλλωστε κι εσείς οι ίδιοι…

Πηγή CYNICAL

Το φωτομοντάζ είναι από το "Γρέκι"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση