Όταν η γεροντική άνοια γίνεται πολιτικό άλλοθι

Γράφει ο Γιώργος Στράτος 

Ο σεβασμός προς τους ηλικιωμένους αποτελεί και δικαίως πρωταρχικό στοιχείο πολιτισμού. Αυτός είναι και ο λόγος που τον συναντάμε ως σχεδόν παγκόσμια σταθερά σε όσους και όπου της γης είδαν το φως του ήλιου.

Για μας έχει ακόμη πιο ξεχωριστή σημασία, καθώς διατηρούμε την προνομία να μεγαλώνουμε ακόμα με παππούδες και γιαγιάδες, ανάμεσα σε οικογένειες και σόγια που έχουν και τα γερόντιά τους μαζί και στα σπίτια τους.

Από την αδυναμία μας αυτή δεν ξεφεύγει και η δημόσια ζωή μας. Κάθε άλλο μάλιστα. Οχι μόνο δεν υποπίπτουμε στον πειρασμό του ηλικιακού…ρατσισμού, αλλά το αντίθετο· είμαστε τόσο υπομονετικοί με την τρίτη ηλικία, που την αποδεχόμαστε και την ανεχόμαστε για όσο τραβάνε η ψυχή της και τα όποια κουράγια της και σε θέσεις και σε αξιώματα.

Προνομιακό πεδίο εκδήλωσης αυτού του σεβασμού μας είναι η πολιτική. Σεβόμαστε τους γέροντες μέχρις… ακινησίας! Πολλές φορές, για να μην τους στενοχωρήσουμε, τους στέλνουμε στη Βουλή και άλλα πρόσωπα της οικογένειάς τους για παρέα. 
Κάποιοι κακεντρεχείς και ασεβείς ονομάζουν κάτι τέτοιο οικογενειοκρατία, αλλά δεν έχουν δίκιο. Αποτελεί όχι μόνο ένδειξη σεβασμού αλλά και ιστορική πρωτοτυπία, καθώς ένα κράτος μπορεί να έχει περισσότερες από μία… βασιλικές οικογένειες, όλες εν ενεργεία έστω και εναλλάξ. Ασχέτως αν ο λαός του παραμένει πάντα… εκτός και επί τα αυτά.

Οταν με το καλό οι σοφοί γέροντες αποφασίζουν να αποσυρθούν, τότε, απόρροια του σεβασμού μας κι αυτό, ενεργοποιείται ένα σύστημα δικαίωσής τους πριν από την αναχώρησή τους από τα εγκόσμια, γεροί να είναι οι άνθρωποι.

Αιχμή αυτού του συστήματος, που δικαίως θα χαρακτηρίζαμε «ο… επιζών δεδικαίωται», είναι η έκδοση βιβλίων για τα πεπραγμένα του μεγάθυμου αποχωρήσαντος από το πολιτικό προσκήνιο μετά τα τρίτα -ήντα ή τα -όντα.

Αυτά τα βιβλία μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, που θυμίζουν εκείνα τα υποδείγματα εκθέσεων που έδιναν παλιά τα φροντιστήρια για τις πανελλαδικές και στα οποία αρκούσε να αλλάξεις μόνο τη βασική λέξη του θέματος. Ολα τα άλλα, πρόλογος, κυρίως θέμα και επίλογος, παραμένουν τα ίδια. Και κυρίως όλα είναι καλώς καμωμένα! Οι φωτογραφίες μόνο είναι διαφορετικές, αλλά κι αυτές με λίγη φαντασία από το ίδιο Photoshop της Ιστορίας έχουν ρετουσαριστεί!

Οι προθέσεις του πρωταγωνιστή ήταν οι καλύτερες, οι περιστάσεις που αντιμετώπισε οι χειρότερες και οι συγκυρίες ανεξέλεγκτες και, ως εκ τούτου, οι επιλογές και οι πράξεις του αναδρομικώς δικαιωμένες, άσε που γλιτώσαμε και τα χειρότερα. Και οι συμβουλές του για το παρόν και το μέλλον, μπόλικες και εύκολες. Τόσες πολλές και τόσο σαφώς διατυπωμένες, που αναρωτιέσαι «μα πώς δεν τα 'κανε, ρε παιδί μου, έτσι όπως τα λέει τώρα όταν ήταν στα πράγματα;»

Δεν τα 'καναν γιατί, με όλο τον σεβασμό στην ηλικία τους, την εμπειρία και τη διαδρομή τους, ανεξαρτήτως από τις προθέσεις των ιδίων και κυρίως των αγιογράφων τους, εκ του αποτελέσματος αυτοί και τα πολλαπλώς ευνοημένα περιβάλλοντά τους αποτελούν μείζον τμήμα του προβλήματος, αν όχι το πρόβλημα της χώρας αυτό καθεαυτό.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση