Κώδικας ιθαγένειας και βουρκώδης πολιτικός συναισθηματισμός

Μπορεί οι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να έχουν ψηφίσει τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων που υπαγορεύει η τρόικα στο πλαίσιο της μονοδιάστατης λιτότητας, αλλά στο ζήτημα του«νόμου Ραγκούση» για την ιθαγένεια εμφανίζονται ανυποχώρητοι.
Την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, που έκρινε αντισυνταγματικό τον επίμαχο νόμο, την αντιμετώπισαν με συνθηματολογικές διακηρύξεις του τύπου «καμία υποχώρηση απέναντι στο ρατσισμό»!

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, μάλιστα, δήλωσε ότι «όσο σκληραίνει η νομοθεσία ενισχύεται η Χρυσή Αυγή»! Το εκλογικό άλμα της Χρυσής Αυγής, όμως, έγινε μετά την ψήφιση του «νόμου Ραγκούση» στις αρχές 2010. Προφανώς, ο νόμος δεν είναι η κύρια αιτία του άλματος, αλλά οπωσδήποτε συνέβαλε. Στην Ελλάδα, η διαρκής συσσώρευση παράνομων μεταναστών,που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να βρουν εργασία και όποτε βρίσκουν είναι«μαύρη» και κακοπληρωμένη, λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την ασυδοσία, υπονομεύει τις κοινωνικές ισορροπίες και αλλοιώνει την εθνική ταυτότητα.

Όταν αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες, το αποτέλεσμα είναι να τροφοδοτούν το ρατσισμό.

Πριν από το 1990, ο Κώδικας Ιθαγένειας δεν απασχολούσε την κοινή γνώμη, επειδή η Ελλάδα φιλοξενούσε ελάχιστους μετανάστες. Οι προϋποθέσεις απόδοσης ιθαγένειας, λοιπόν, δεν είχαν πολιτική σημασία. Σήμερα έχουν, επειδή επηρεάζουν καθοριστικά την ταυτότητα, την καθημερινότητα και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή δεν προσπάθησαν σοβαρά να θέσουν υπό έλεγχο τη λαθρομετανάστευση. Τέσσερις φορές παρενέβησαν, κι αυτές για να νομιμοποιήσουν μαζικά λαθρομετανάστες.

Η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου έκανε κάτι χειρότερο. Αντί να δημιουργήσει αντικίνητρα για να συρρικνώσει τις παράνομες ροές, έστησε μια βιομηχανία πολιτογραφήσεων.

Ενισχύθηκε έτσι η εντύπωση ότι όποιος μπαίνει στην Ελλάδα παρανόμως δεν απελαύνεται, κάποια στιγμή νομιμοποιείται και μετά από μερικά χρόνια αποκτά και ιθαγένεια. Το αποτέλεσμα ήταν η λαθρομετανάστευση να τροφοδοτηθεί,παρά την οξύτατη οικονομική κρίση.

Δεν πρόκειται μόνο για αβελτηρία. Πίσω από το «νόμο Ραγκούση» είναι το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας».Είναι αυτοί που θεωρούν το εθνικό κράτος μια ξεπερασμένη κατάσταση και που κάνουν ό,τι μπορούν για να το ξεφορτωθούν.Δεν είναι τυχαίο ότι αντί να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη αποτελεσματική πολιτική για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης,η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχείρησε να «λύσει» το μεταναστευτικό μέσω του Κώδικα Ιθαγένειας!

Για τον Παπανδρέου ο «νόμος Ραγκούση» ήταν «και χρέος απέναντι σε ανθρώπινα δικαιώματα, ατόμων που έχουν πια επιλέξει την Ελλάδα ως πατρίδα. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε δημοψηφίσματα ».. Πρόκειται για μοναδική μπαρούφα.

Μπορεί τα ανθρώπινα δικαιώματα να είναι αδιαπραγμάτευτα, αλλά ούτε πρωτοετής φοιτητής δεν θα ισχυριζόταν ότι η απόκτηση ιθαγένειας από ένα μετανάστη είναι ανθρώπινο δικαίωμά του, όσα χρόνια κι αν ζει σε μια χώρα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας (και κάθε κράτους)να επιλέγει ποιους πολιτογραφεί. Το γεγονός ότι ο τότε πρωθυπουργός έφτασε να παρομοιάσει εμμέσως πλην σαφώς τους παράνομους μετανάστες με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες δεν μαρτυράει μόνο σύγχυση. Μαρτυράει και το γεγονός ότι αυτός και οι ομοϊδεάτες του αντιλαμβάνονται την Ελλάδα σαν χώρο και όχι ως χώρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι «επαγγελματίες προστάτες» των παράνομων μεταναστών αποφεύγουν να προβάλλουν τις ιδεοληψίες τους. Αντ’ αυτών, προτάσσουν υπαρκτά ανθρωπιστικά ζητήματα, γαρνιρισμένα με μπόλικο βουρκώδη συναισθηματισμό.

Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ουσιαστικά την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση τώρα πια επικαλούνται τα τετελεσμένα που έχουν προκύψει απ’ αυτή –τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και δεν έχουν άλλη πατρίδα– για να επιβάλουν όχι απλώς τη νομιμοποίηση, αλλά και την παραχώρηση ιθαγένειας.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να δίνει ιθαγένεια. Σημαίνουν ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Αιτήματα για πολιτογράφηση από μετανάστες που είναι πολιτισμικά συμβατοί και έχουν οργανικά ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίζονται ευνοϊκά. Τέτοιοι μετανάστες είναι κυρίως οι Ανατολικοευρωπαίοι. Αντιθέτως, η πείρα από παλαιές μουσουλμανικές κοινότητες σε ευρωπαϊκές χώρες δείχνει ότι στη μεγάλη πλειονότητά τους οι μουσουλμάνο έχουν την τάση να αναπαράγουν στο δυτικό περιβάλλον τον τρόπο που ζούσαν στις χώρες προέλευσής τους, να δημιουργούν γκέτο και ως εκ τούτου να μην ενσωματώνονται. Πρόκειται για κρίσιμη παράμετρο, που θα ήταν ολέθριο να μην τη λάβει υπόψη της η Πολιτεία στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας».

Πηγή περιοδικό "Επίκαιρα"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση