Το Ιερατείο του ΔΝΤ και τα αδιόρθωτα…

Του Δημήτρη Καζάκη

Έχουμε κυριολεκτικά πήξει από «μετά Χριστόν προφήτες». Μέχρι και το ΔΝΤ εμφανίστηκε μετανοημένο για τα «λάθη» που έκανε. Δείτε τι είπε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον Τζέρι Ράις. 

«Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του ΔΝΤ ήταν ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής του, που φαίνεται ότι κόστισε -από κοινού με άλλα προβλήματα που εντοπίστηκαν στο ελληνικό πρόγραμμα- δισ. ευρώ στον ελληνικό λαό». 

Σε ερώτηση της «Ημερησίας» (1/2/2013), για το λάθος που παραδέχθηκε αρχικά ο επικεφαλής των οικονομολόγων Ολιβιέ Μπλαντσάρ και στη συνέχεια η γενική διευθύντρια Κριστίν Λαγκάρντ, ο εκπρόσωπος Τζέρι Ράις, δήλωσε: 

«Έχετε δίκιο. Και ο Ολιβιέ και η Κριστίν Λαγκάρντ μίλησαν εκτενώς γι' αυτό το θέμα. Εάν γυρίσουμε πίσω στο 2010, αν μπορέσουμε να θυμηθούμε όλοι, και νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω, όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι σε ό,τι αφορά τις προβλέψεις για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Εξηγήθηκε, νομίζω και στις συνεντεύξεις της προηγούμενης βδομάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι.

Συμπεριλάμβαναν το βάθος και την παρατεταμένη φύση της ευρωπαϊκής κρίσης αυτής καθεαυτής. Αλλά, και την πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Και τα δυο επηρέασαν σημαντικά την οικονομική εμπιστοσύνη και καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον τρόπο που σκεφτόταν ο κόσμος για το ελληνικό πρόγραμμα το 2010. Αυτές ήταν οι συνθήκες τότε» 

Και προσέθεσε: 

«'Οταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ' ό,τι υπολογίστηκε, εμείς, βεβαίως, κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τον πολλαπλασιαστή μας. 'Εγινε πολλή συζήτηση γι' αυτόν τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή για τον οποίο πολλοί λίγοι είχαν ακούσει μέχρι πριν από λίγους μήνες. Κι αυτό διότι ο εν λόγω πολλαπλασιαστής είναι μια διάσταση, μια συνισταμένη για το πώς καθορίζεται η δημοσιονομική πολιτική μιας χώρας. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες. Δεν είναι κάποια μαθηματική καμπύλη που με κάποιον μηχανικό τρόπο καθορίζει τη δημοσιονομική προσαρμογή που πρέπει να γίνει σε κάθε χώρα και η κάθε χώρα είναι πολύ διαφορετική». 

Οι δηλώσεις του εκπροσώπου χαρακτηρίστηκαν από πηγές εκτός ΔΝΤ «ομολογία και απολογία μαζί» και τονίστηκε πως η κ. Λαγκάρντ συμμετέχει και η ίδια σε συσκέψεις κατά τις οποίες συζητείται το θέμα.

Ένα λάθος με συνέπειες

Και κλάμα η κάθε κυρία του αδελφάτου της εξαπάτησης των ΜΜΕ. Το τι κροκοδείλιο δάκρυ είδαμε να χύνετε, άλλο πράγμα. Ορισμένοι μάλιστα αντιμνημονιακοί βγήκαν να διαδηλώσουν την δικαίωσή τους και μάλιστα λίγο έλειψε να αγκαλιαστούν με το ΔΝΤ εναντίον της Γερμανίας. Πριν όμως μας βάλουν, για μια ακόμη φορά, να επιλέξουμε στρατόπεδα επικυρίαρχων ανάμεσα σε Ουάσινγκτον και Βερολίνο, ας μετρήσουμε καλά τα πράγματα. Έκανε λάθος στον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, λέει το ΔΝΤ. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Σημαίνει ότι όταν πρότεινε οριζόντιες μειώσεις ως συνταγή για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, δεν είχε υπολογίσει σωστά τις συνέπειες στην ύφεση. Για κάποιον περίεργο και αδιευκρίνηστο λόγο, οι «ειδικοί» του ΔΝΤ είχαν αποφασίσει ότι για κάθε 1% μείωση οριζόντιων περικοπών θα έχει ως συνέπεια 0,5% συρρίκνωση της οικονομίας. Από πού τον βρήκαν αυτόν τον πολλαπλασιαστή για να τον εφαρμόσουν τώρα, ο Θεός και η ψυχή τους. Και μια ούτε Θεό έχουν, ούτε ψυχή, ας ξεκαθαρίσουμε εμείς ότι είναι μια αυθαίρετη δική τους παραδοχή που ποτέ δεν έχει επαληθευθεί σε καμιά περίπτωση χώρας.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής έφτασε να είναι για κάθε 1% οριζόντιων περικοπών είχε ως συνέπεια πάνω από 2% συρρίκνωση της οικονομίας. Ένα απλό λαθάκι. Μπορεί να στοίχισε μια πρωτοφανή ύφεση σε μέγεθος, διάρκεια και καταστροφική δυναμική. Μπορεί να προκάλεσε πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας και εξαθλίωσης που μόνο σε πολεμικές συνθήκες έχει γνωρίσει η ελληνική κοινωνία, αλλά τι πειράζει. Ένα λαθάκι έκαναν οι «ειδικοί» του ΔΝΤ και τώρα το διόρθωσαν.

Αμ δε που το διόρθωσαν. Το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που πέρασε τον Νοέμβριο του 2012 στην Βουλή, μαζί με τον προϋπολογισμό και τους δημοσιονομικούς στόχους που τέθηκαν από την τρόικα, εξακολουθούν και χρησιμοποιούν τον ίδιο δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή. Δείτε τις προβλέψεις που κάνουν και θα βεβαιωθείτε από μόνοι σας. Δεν άλλαξαν απολύτως τίποτε. Και μάλιστα έχουμε τον Τόμσεν σε ταυτόχρονη συνέντευξή του σε τρεις ελληνικές εφημερίδες στις 27-28/1/2013 να απειλεί ότι έτσι και δεν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι φέτος, θα πρέπει να παρθούν κι άλλα μέτρα οριζόντιων περικοπών. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Νέες μειώσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών. Κι όλα αυτά αν δεν πετύχουμε τους νέους δημοσιονομικούς στόχους που τέθηκαν αφού το ΔΝΤ ανακάλυψε το «λάθος» του, αλλά εξακολουθούν να ορίζονται με τον παλιό «λανθασμένο» πολλαπλασιαστή. Μιλάμε για τρέλα!

Γιατί όλο αυτό το δούλεμα; Για χαϊβάνια μας περνάνε; Πότε το ΔΝΤ έπεσε μέσα σε εκτιμήσεις της; Ποτέ! Κι όταν λέμε ποτέ, το εννοούμε απόλυτα. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια μελέτη από το CEPR της Ουάσιγκτον με τίτλο Macroeconomic Policy Advice and the Article IV Consultations. 

«Η μελέτη αυτή εξετάζει την παροχή συμβουλών πολιτικής που δόθηκαν από το ΔΝΤ σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε 67 εκθέσεις του άρθρου IV για την τετραετία 2008-2011. Είναι μια συνέχεια της μελέτης της ΔΟΕ για 50 χώρες με εκθέσεις του Άρθρο IV που αναλαμβάνονται για χαμηλές και μεσαίου εισοδήματος χώρες (Ισλάμ et al. 2012).

Επικεντρώνεται κυρίως στη δημοσιονομική προσαρμογή, στη στόχευση του πληθωρισμού (σε χώρες όπου αυτό είναι σχετικό, δηλαδή εκτός της ζώνης του ευρώ), στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης και στην κοινωνική προστασία. Η ανάλυση του περιεχομένου βρίσκει ένα σταθερό μοτίβο των συστάσεων πολιτικής, η οποία δείχνει (1) μια μακροοικονομική πολιτική που εστιάζει στη μείωση των δαπανών και στην συρρίκνωση του μεγέθους της κυβέρνησης, σε πολλές περιπτώσεις, ανεξάρτητα από το αν αυτό είναι κατάλληλο, ή αναγκαίο, ή οδηγεί σε μια ακόμη πιο ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής ύφεσης και (2) εστίαση σε άλλα ζητήματα πολιτικής που τείνουν να μειώσουν την κοινωνική προστασία για ευρεία τμήματα του πληθυσμού (συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων συντάξεων, της υγειονομικής περίθαλψης, και την προστασία της απασχόλησης), μείωση του μεριδίου της εργασίας στο εθνικό εισόδημα, και, ενδεχομένως, την αύξηση της φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και ως αποτέλεσμα την αύξηση της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας».

Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη μελέτη πήρε τις εκθέσεις πολιτικής του ΔΝΤ προς τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν και κατά την διάρκεια της κρίσης και διαπίστωσε ότι σε όλες τις περιπτώσεις οι «ειδικοί» του ταμείου ανεξάρτητα των συνθηκών είχαν μόνο μια συνταγή να προτείνουν: οριζόντιες βαθιές περικοπές ανεξάρτητα αν οδηγούσαν μια χώρα στην ύφεση, αν εκτίνασσαν την ανεργία, την φτώχεια, την κοινωνική και οικονομική ανισότητα. Τι ανακάλυψε επιπλέον η μελέτη;

«Η υφεσιακή δημοσιονομική πολιτική έχει επίσης διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις βαθιές υφέσεις που παρουσιάστηκαν στην Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Ο ρόλος του ΔΝΤ, σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές αρχές, για την προώθηση αυτών των πολιτικών, βρίσκεται μόνο εν μέρει μόνο στις εκθέσεις αξιολόγησης του άρθρου IV... Αλλά η δημοσιονομική εξυγίανση με πολιτικές της λογικής ότι το «ένα μέγεθος ταιριάζει σε όλους» είναι εμφανής σε αυτές τις εκθέσεις του άρθρου IV και είναι συνεπής με αυτό που το ΔΝΤ συνέστησε στις χώρες δανεισμού στην ευρωζώνη. Υπάρχουν επίσης μια σειρά από αναφορές στην ιδέα ότι οι κρίσεις αποτελούν ευκαιρία για να κάνετε αλλαγές που θα μπορούσαν αλλιώς να ήταν δύσκολες. Το 2010 στην έκθεση του άρθρου IV για την Ισπανία, για παράδειγμα, το προσωπικό του ΔΝΤ υποστήριξε ότι «τα εμπειρικά στοιχεία δείχνουν επίσης ότι οι ανακτήσεις από τις οικονομικές κρίσεις συχνά να χρησιμεύσουν ως ευκαιρία για μεταρρύθμιση» (σελ. 13). Οι δηλώσεις αυτές, σε συνδυασμό με τη συνέπεια των συστάσεων του ΔΝΤ και της έλλειψης συσχέτισης με τις ειδικές συνθήκες των χωρών, δείχνουν μια ατζέντα πολιτικής που προτείνει μια προσέγγιση «ένα μέγεθος ταιριάζει σε όλους».

Με άλλα λόγια το ΔΝΤ έχει μόνο μια συνταγή να προτείνει χωρίς να ενδιαφέρεται για τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας, ούτε για τις συνέπειες στην οικονομία και στην κοινωνία. Εφαρμόζει την λογική «ένα μέγεθος ταιριάζει σε όλους», έστω κι αν χρειαστεί να φορέσει ζουρλομανδύα στις οικονομίες των χωρών που βρίσκονται υπό την κηδεμονία του. Για το ΔΝΤ η οικονομική κρίση είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να περάσει τις πολιτικές του και τίποτε περισσότερο.

Το ΔΝΤ πέφτει μονίμως έξω

Η ουσία είναι μία: το ΔΝΤ είναι ένα ιερατείο. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να περάσει τις πολιτικές του στις διάφορες χώρες προστατεύοντας τα συμφέροντα των διεθνών αγορών και των δανειστών. Όταν μια χώρα φαίνεται να τα πηγαίνει καλά το ΔΝΤ βγάζει εκθέσεις που της λένε: Πας καλά γιατί ακολουθείς την δική μου συνταγή των οριζόντιων περικοπών. Αν συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο πιο αποφασιστικά, τότε θα πας ακόμη καλύτερα. Ποτέ δεν νοιάστηκε να δει τι συμβαίνει πραγματικά στην οικονομία. Αν σε μια χώρα εκδηλωθεί κρίση και μπει σε ύφεση, τότε έρχεται το ΔΝΤ και της λέει: Μπήκες σε ύφεση γιατί δεν ακολούθησες κατά γράμμα αυτά που σου πρότεινα. Γι’ αυτό και τώρα προκειμένου να αντιμετωπίσεις την ύφεση πάρε μια πιο δυνατή δόση από την ίδια πολιτική. Ακολουθώντας αυτήν την τακτική το ΔΝΤ δεν έπεσε ποτέ μέσα στις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του. Στην έκθεση του άρθρου IV για την Ελλάδα το ΔΝΤ εκτιμούσε το 2009 ότι η ύφεση θα είναι ήπια για την χώρα μας και ότι προς τα τέλη του 2010 θα υπάρξει ανάκαμψη. Αν φυσικά ακολουθηθεί η πεπατημένη των οριζόντιων περικοπών.

Ας δούμε τι εκτιμούσε η ετήσια συμβουλευτική έκθεση για την Ελλάδα, που δημοσιεύθηκε στις 25 Μαΐου 2009. Θυμηθείτε ότι είχε ήδη συμβεί το παγκόσμιο κραχ το φθινόπωρο του 2008 και η ελληνική κυβέρνηση είχε ήδη «φάει πόρτα» από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, όταν πήγε να πουλήσει κρατικά ομόλογα. Να τι συμπέρασμα έβγαζε το κλιμάκιο του ΔΝΤ: 

«Οι προοπτικές είναι συγκρατημένες. Το κλιμάκιο προβλέπει ανάπτυξη μεταξύ -1 και -2 ποσοστιαίες μονάδες το 2009, με αρχή ανάκαμψης στα τέλη του 2010. Η εμπιστοσύνη των καταναλωτών και των επιχειρήσεων, η βιομηχανική παραγωγή και οι λιανικές πωλήσεις έχουν υποχωρήσει απότομα όπως και στις άλλες χώρες του ευρώ. Αλλά η Ελλάδα έχει αισθανθεί την ύφεση και με κάποια καθυστέρηση λόγω της μεγάλης αύξησης των πραγματικών μισθών και την εξάρτηση από τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που επηρεάστηκαν λιγότερο από την παγκόσμια κρίση. Ωστόσο, η Ελλάδα είναι στενά συνδεδεμένη με τη ζώνη του ευρώ, η οποία βιώνει μια βαθιά ύφεση. Έτσι, η αποσύνδεση είναι απίθανη καθώς οι επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης διαχέονται στην εγχώρια οικονομία και το εμπόριο εξακολουθεί να παρουσιάζει αδυναμίες. Επιπρόσθετα, η υψηλή αύξηση των μισθών που αρχικά στήριξε τη ζήτηση, επιδεινώνει περαιτέρω την ανταγωνιστικότητα. Το ισοζύγιο των κινδύνων παραμένει αρνητικό».

Η κύρια διαπίστωση είναι ότι πρόκειται, υποτίθεται, για μια προσωρινή και περιορισμένη ύφεση μόνο για το 2009, η οποία θα αναστραφεί μέσα στο 2010. Κι αυτό γιατί παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους, η δυναμική της ελληνικής οικονομίας υποτίθεται ότι δεν είχε ανακοπεί. Ποια δυναμική; Αυτή που είχαν στην φαντασία τους κα με αυτήν φλόμωναν τον κοσμάκη. Πάλι απουσιάζει η υπερχρέωση, που μετέτρεψε την ύφεση σε παρατεταμένη κρίση και χρεοκοπία. Κουβέντα για το ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος. Η μόνη καινούργια εκτίμηση είναι η διασύνδεση της ελληνικής κατάστασης με την ύφεση που άρχιζε τότε να σαρώνει το ευρώ. Πρόκειται για μια εκτίμηση απόλυτα ορθή. Όχι γιατί η ελληνική οικονομία δεν είχε δομικές ανεπάρκειες τέτοιες που την οδηγούσαν στον όλεθρο, αλλά γιατί στην μετατροπή της κρίσης σε πλήρες αδιέξοδο για την χώρα, αλλά και στο αναπόδραστο της χρεοκοπίας έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει καθοριστικό ρόλο η σχέση μας με το ευρώ.

Αξίζει επίσης να επισημάνει κανείς την εκτίμηση ότι η Ελλάδα άντεξε υποτίθεται στις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης «λόγω της μεγάλης αύξησης των πραγματικών μισθών και την εξάρτηση από τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που επηρεάστηκαν λιγότερο από την παγκόσμια κρίση.» Προσέξετε τι λέει: αν μια οικονομία αντιμετωπίζει παγκόσμια κρίση, τότε θα πρέπει να στηριχθεί στην «μεγάλη αύξηση των πραγματικών μισθών» και στις «μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις» που στηρίζονται και στηρίζουν την εσωτερική αγορά. Είναι ψέμα κάτι τέτοιο; Όχι, είναι απόλυτα ακριβές. Οι μισθοί και οι μικρομεσαίοι είναι τα αναγκαία βασικά αναχώματα μιας οικονομίας απέναντι στην παγκόσμια κρίση. Αυτό ισχύει από τότε που υπάρχουν εθνικές οικονομίες και παγκόσμιες κρίσεις. Όσο πιο ανοιχτή είναι μια οικονομία στις δυνάμεις της παγκόσμιας αγοράς, όσο δηλαδή πιο εξωστρεφής είναι, τόσο πιο ευάλωτη και ανίσχυρη βρίσκεται μπροστά σε μια παγκόσμια κρίση.

Η Ελλάδα την εποχή εκείνη αξιοποιούσε αυτά τα αναχώματα; Όχι βέβαια. Αντίθετα είχε φροντίσει στο όνομα της εξωστρέφειας και των ανοιχτών αγορών να υποκαθιστά το λαϊκό εισόδημα και τους μισθούς με όλο και περισσότερα δάνεια. Το ίδιο και με τους μικρομεσαίους. Θυμηθείτε ότι κάθε φορά που οι μικρομεσαίοι άρχισαν να φωνάζουν για τον χαμηλό τζίρο της αγοράς, οι απαντήσεις των κυβερνήσεων ήταν «πάρτε περισσότερα δάνεια». Το αποτέλεσμα ήταν και η υπερχρέωση των μικρομεσαίων. Γι’ αυτό και η πίεση της παγκόσμιας κρίσης μετέτρεψε την κρίση της ελληνικής οικονομίας σε χρεοκοπία.

Όμως το ζήτημα παραμένει. Αν σύμφωνα με το ΔΝΤ όταν μια οικονομία αντιμετωπίζει παγκόσμια κρίση θα πρέπει να στηριχθεί στην «μεγάλη αύξηση των πραγματικών μισθών» και στις «μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις» που στηρίζονται και στηρίζουν την εσωτερική αγορά, τότε γιατί σήμερα λέει άλλα; Γιατί εφαρμόζονται πολιτικές που καταστρέφουν μισθούς και μικρομεσαίους; Και πώς είναι δυνατόν να ανακάμψει μια οικονομία, να γλυτώσει την ύφεση και την χρεοκοπία καταμεσής μιας παγκόσμιας κρίσης, που διαρκώς χειροτερεύει, όταν αρνείται να στηριχθεί σε μεγάλες αυξήσεις των μισθών και στην προνομιακή ενίσχυση των μικρομεσαίων της εσωτερικής αγοράς;

Ο ζουρλομανδύας

Μήπως τότε τα επιτελεία του ΔΝΤ έπασχαν από ομαδική παράκρουση; Μήπως έπαιρναν «ουσίες»; Δεν το ξέρουμε. Αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά είναι ότι όποιος μελετούσε τότε τα επίσημα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας έβγαζε αβίαστα το συμπέρασμα ότι κατρακυλούσαμε όλοι μαζί σε απύθμενο γκρεμό. Όμως το ζητούμενο των κλιμακίων του ΔΝΤ, αλλά και των εκτιμήσεών τους δεν ήταν να γίνει μια σοβαρή και αντικειμενική αποτύπωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά να υποστηρίξουν συγκεκριμένες πολιτικές. Ο βασικός στόχος των εκθέσεών του ΔΝΤ δεν ήταν ποτέ οικονομικός, αλλά πρωτίστως πολιτικός. Με άλλα λόγια, το ΔΝΤ δεν ενδιαφέρεται, ούτε ενδιαφερόταν ποτέ για την αλήθεια, απλά ήθελε διακαώς να υποστηρίξει τις πολιτικές των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» με ιδιωτικοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις, συγκρατημένους μέχρις εξαντλήσεως μισθούς, υπονόμευση του ασφαλιστικού και των συντάξεων, άνοιγμα των αγορών σε ιδιωτικά μονοπωλιακά συμφέροντα, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, κοκ. Πολιτικές που εφαρμόζονται συστηματικά στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ήθελε λοιπόν να εμφανίσει τις πολιτικές αυτές ως πετυχημένες και ως αναπτυξιακές για να συνεχιστούν απαρέγκλιτα. Έστω κι αν δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις της χειρότερης οικονομικής κρίσης που γνώρισε στην μεταπολεμική της ιστορία η ελληνική οικονομία. Κι εφόσον οι δανειστές, οι τοκογλύφοι και οι κερδοσκόποι με κρατικά ομόλογα συνωστίζονταν να δανείσουν την ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα, που εδώ και περίπου μια δεκαετία επιβιώνει ψάχνοντας κάθε χρόνο για νέα δανεικά προκειμένου να πληρώσει τα παλιότερα χρέη της, το ΔΝΤ και οι εκθέσεις του δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Δεν έβγαζαν κουβέντα για το εκτροχιασμένο δημόσιο χρέος.

Έτσι λοιπόν όταν έπρεπε να στηριχθεί η κυβερνητική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της απορρύθμισης και της ελευθερίας των αγορών, το ΔΝΤ έβρισκε ότι όλα πήγαιναν πρίμα για την ελληνική οικονομία. Αρκεί να συνεχίζει στον ίδιο δρόμο. Όσο περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις έκανε, απορυθμίσεις, φιλευθεροποιήσεις, περιορισμούς σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και δραστικές περικοπές, τόσο η ελληνική οικονομία εξασφάλιζε αναπτυξιακή δυναμική. Το ΔΝΤ και οι εκπρόσωποί του δεν τους ενδιέφερε η αληθινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας, αλλά να επαινέσουν την υποταγή των κυβερνήσεων της Ελλάδας στην θεολογία των «διαρθρωτικών αλλαγών». Όταν αποδείχτηκε ότι η ελληνική οικονομία ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο, το μόνο που κατάφερε είναι να οικοδομήσει μια παρασιτική οικονομία φούσκα με δάνεια και ασύστολη κερδοσκοπία, τότε το παραμύθι άλλαξε. Τι φταίει για την χρεοκοπία της Ελλάδας; Μα οι κυβερνήσεις και λαός της που δεν ακολούθησε τις «άνωθεν υποδείξεις». Επιδίωξή τους είναι να μας τρελάνουν όλους. Μονά, ζυγά δικά τους.

Όμως, χάρις στις δωσιλογικές κυβερνήσεις και τους εξαγορασμένους πολιτικούς η πεπατημένη ακολουθήθηκε και η ύφεση βάθυνε. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν και οι περισσότερες έκλεισαν, ή κλείνουν μαζικά. Η ανεργία ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο. Οι μισθοί μετατράπηκαν σε επιδόματα απασχόλησης που δίνονται ανάλογα με την κατάσταση και την διάθεση του εργοδότη. Το χρέος μεγάλωσε ακόμη περισσότερο συγκριτικά με το μέγεθος της οικονομίας και αισίως βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο της πιο βαθιάς ύφεσης που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Τώρα έρχονται και μας λένε ότι έκαναν λάθος εκτίμηση, αλλά θα πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσουμε την ίδια καταστροφή συνταγή να μείνουμε με τον ζουρλομανδύα μέχρι πλήρους ασφυξίας.

Έλεος! Τι άλλο θα χρειαστεί επιτέλους για να καταλάβει και ο πιο αφελής ότι έτσι οδηγούμαστε στην καταστροφή;

Μια χώρα που κανένας δεν αμφισβητεί ότι είναι η μόνη που μπόρεσε να βγει από αυτόν τον καταστροφικό συνδυασμό ύφεσης και χρέους είναι η Ισλανδία. Τι έκανε και τα κατάφερε; Ο πρόεδρος της Ισλανδίας Olafur Ragnar Grimsson σε μια συνέντευξή του στο Al Jazeera (1/2/2013) δήλωσε ότι η Ευρώπη πρέπει να αφήσει τις τράπεζες, που έτρεξε "ανεύθυνα" να στηρίξει, να χρεοκοπήσουν. Ο Grimsson μίλησε και στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός σχετικά με το γιατί η Ισλανδία έχει απολαύσει μια τέτοια ισχυρή ανάκαμψη μετά την πλήρη οικονομική κατάρρευση της το 2008, ενώ το υπόλοιπο του δυτικού κόσμου αγωνίζεται με μια ανάκαμψη χωρίς αντίκρισμα. Ο Grimsson έδωσε μια επική απάντηση στους δημοσιογράφους, δηλώνοντας ότι η ανάκαμψη της Ισλανδίας οφείλεται στο ότι ...

«ήμασταν αρκετά σοφοί να μην ακολουθήσει τις παραδοσιακές επικρατούσες ορθοδοξίες του δυτικού οικονομικού κόσμου τα τελευταία 30 χρόνια. Εισαγάγαμε ελέγχους στο νόμισμα, αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν, παρείχαμε υποστήριξη για τους φτωχούς, και δεν εισαγάγαμε μέτρα λιτότητας, όπως βλέπετε εδώ στην Ευρώπη». 

Όταν ρωτήθηκε γιατί η πολιτική της Ισλανδίας να αφήσει τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν θα είχε δουλέψει και για την υπόλοιπη Ευρώπη, απάντησε:  

«Γιατί οι τράπεζες πρέπει να θεωρούνται οι ιεροί ναοί της σύγχρονης οικονομίας; Γιατί οι ιδιωτικές τράπεζες δεν είναι σαν τις αεροπορικές εταιρείες και τις εταιρείες τηλεπικοινωνίας που τους επιτρέπουμε να χρεοκοπήσουν αν έχουν λειτουργήσει με έναν ανεύθυνο τρόπο; Η θεωρία ότι πρέπει να διασώσουμε τις τράπεζες – είναι μια θεωρία που επιτρέπει στους τραπεζίτες να απολαύσουν τα δικά του κέρδη και στη συνέχεια, αφήνουμε τους απλούς ανθρώπους να φορτωθούν την αποτυχία τους μέσω των φόρων και της λιτότητας. Οι λαοί στις φωτισμένες δημοκρατίες δεν πρόκειται να αποδεχθούν κάτι τέτοιο σε βάθος χρόνου!»

Μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να ακούσετε τον κ. Παπούλια που υποκρίνεται τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας να λέει τέτοια, ούτε να κάνει αυτά που έκανε ο Ισλανδός Πρόεδρος. Ούτε πρέπει να ανησυχείτε για τους κυβερνώντες. Λάθη, ξελάθη, αυτοί έχουν να εκτελέσουν μια αποστολή που τους αναθέσει οι ξένοι κατακτητές της χώρας. Ούτε για τον κ. Τσίπρα δεν πρέπει να ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να ανακαλύψει το παράδειγμα τη Ισλανδίας και όσο κι αν το ρωτάτε το γιατί δεν πρόκειται να απαντήσει. Δεν κάνει ο εκλεκτός του Brookings και της Ουάσιγκτον να κάνει κακές σκέψεις και να απαντά σε δύσκολα ερωτήματα που θα τον ξεμπροστιάσουν στον κόσμο. Άλλωστε είμαστε μέσα στο ευρώ και για την προγραμματισμένη καταστροφή μας δεν μας πέφτει λόγος. Όποιος αντιδρά ας πάρει καταπραϋντικό με φίρμα Τσίπρας, Καμμένος, ή Παπαρήγα για καταστείλει την σκέψη και τις ορμές του. Για όσους πάσχουν ήδη από πνευματική καταστολή, το σύστημα διαθέτει ήδη το κατάλληλο καθάρσιο και κλύσμα επ’ ονόματι Χρυσή Αυγή.

Δημοσιεύτηκε Στο Χωνί, 10/2/2013

Πηγή: Δημήτρης Καζάκης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση