Δεδομένοι ως πότε;

Tου Στρατή Χαραλάμπους

Αντγου ε.α.

Μετά τις δραματικές μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που έχουν φθάσει σε ποσοστά γύρω στο 60% για τους απόστρατους, τίθεται από όλους τους θιγόμενους το βασανιστικό ερώτημα, έχει τέρμα ο δρόμος των μειώσεων;

Mε την πρόσφατη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2013-16 , όπου έχουν εγγραφεί κονδύλια τα όποια θα εξοικονομηθούν από τις συντάξεις των αποστράτων, η απάντηση είναι πασιφανής "δεν έχει τέρμα το μαρτύριο και ο εξευτελισμός".

Η απογοήτευση και ο θυμός κυριεύουν τις ψυχές και τα μυαλά των αποστράτων και εύκολα τίθεται ένα τεράστιο και βασανιστικό ερώτημα ΓΙΑΤΙ; 
H απάντηση ήλθε στο μυαλό μου, καθώς περνούσαν κινηματογραφικά από τη θύμηση μου οι στιγμές από τη ζωή μου τότε που διάβαινα το κατώφλι της Σχολής Ευελπίδων, λίγα χρόνια πριν το τέλος της δικτατορίας.

Έμπαινα στο Σώμα των Ελλήνων Αξιωματικών, αμούστακο παιδί από την επαρχία, νόμιζα ότι ανέβαινα στα ουράνια. Αμέσως πρακτικές και εκπαιδεύσεις της εποχής ανέλαβαν να πλάσουν το χαρακτήρα μου και την ψυχή μου. Είσαι το στήριγμα τους Έθνους και της Πατρίδας (η λέξη λαός δεν πολυχρησιμοποιείτο τότε). Είσαι πάνω από υλικές αξίες και άλλα πολλά, ώστε να μου δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι είμαι κομμάτι του συστήματος εξουσίας.

Μεταπολίτευση, νεαρός αξιωματικός στις Μονάδες εργασίας δίχως όριο, είσαι το στήριγμα του Έθνους, έλεγα μέσα μου. Σιγά-σιγά άρχισε να αλλάζει το "τροπάριο", είσαι το στήριγμα του λαού, προσφέρεις με την νυχθημερόν εργασία σου ασφαλές περιβάλλον για να εργάζεται απρόσκοπτα ο λαός και να προοδεύει η Πατρίδα και το Έθνος. Αισθανόμουνα ότι αποτελούσα κομμάτι του νέου συστήματος εξουσίας άρα και πάλι ήμουνα "Δεδομένος", άσχετα αν γύρω μου οι άλλοι πλούτιζαν νόμιμα ή παράνομα, μέσα στο ασφαλές περιβάλλον που τους πρόσφερε η εργασία μου.

Έλεγα μέσα μου "Μην στεναχωριέσαι εσύ είσαι ιδέα και η πατρίδα θα σε ανταμείψει" και συνέχισα να είμαι "δεδομένος".

Φτάσαμε στην αποστρατεία και άρχισα να προσαρμόζω τη ζωή μου και τις ανάγκες της οικογένειας μου στα υλικά δεδομένα, που μου πρόσφερε η Πατρίδα και ξαφνικά έγινε κατακλυσμός, από τον Μάιο του 2010, με στοχοποίησαν, με περιέγραψαν με τα χειρότερα λόγια, με μειώνουν συνεχώς τη σύνταξη μου σε σημείο εξευτελισμού. Δέχονται τους εκπροσώπους μου, μόνο για το τρίλεπτο της προβολής στην τηλεόραση, χωρίς ουσία και αποτέλεσμα, σε αντίθεση με άλλους κλάδους πολιτών.

Διερωτώμαι μέσα μου: "μα εγώ δεν ήμουνα το στήριγμα της Πατρίδας και του έθνους;" Δίπλα μου ο γείτονας μου λέει "ωχ καημένε που ζεις, δεν έχετε διακόπτες ή άλλα μέσα που να επηρεάζουν τους άλλους, είστε τελειωμένοι, είστε δεδομένοι δεν σας έχουν ανάγκη".

Η θλίψη βαρύνει τη ψυχή μου, σηκώνω ψηλά το κεφάλι και λέω μέσα μου "όχι δεν είμαι δεδομένος", έχω ακόμη ένα όπλο στο χέρι μου και αυτή είναι η ψήφος μου.

Με αυτές τις σκέψεις συνάδελφοι, από την παραμεθόρια Μυτιλήνη ατενίζοντας τις κορυφές της Ίδης, που υψώνονται πάνω από τον Αδραμυτινό κόλπο, σας προτρέπω "ξυπνήστε κάντε ότι μπορείτε για να μην μας θεωρούν δεδομένους, κάνοντας αρχή από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της 9 Μαρτίου".

Μόνο όταν οι κυβερνώντες αισθανθούν ότι θα χάσουν τους "δεδομένους", υπάρχει ελπίδα να τεθεί "τέρμα στη εξαθλίωση και τον εξευτελισμό". Όσο για τους συναδέλφους μας, που ασκούνε εξουσία και μάλιστα στο υπουργείο, που θα πρέπει "να παράγει ασφάλεια", αφήστε τους στην πρόσκαιρη απόλαυση της εξουσίας, μεθαύριο θα ντρέπονται να μας κοιτάξουν στα μάτια.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση