Απαιτείται εθνική πολιτική απέναντι στο λαθρομεταναστευτικό

Του Νίκου Τζιόπα* 

Οριστικά αντισυνταγματικές έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας τις διατάξεις του νόμου Ραγκούση για την ελληνική ιθαγένεια. Μετά την ακύρωση από το Συμβούλιο της Επικρατείας του νόμου Ραγκούση που αφορά την απόδοση της Ελληνικής ιθαγένειας, η κυβέρνηση ετοιμάζει νέο νομοσχέδιο το οποίο δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Νομίζω ότι θα πρέπει να μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον μια και αφορά το βασικό συστατικό του έθνους μας, που είναι η καταγωγή. Σε συνδυασμό με την εκρηκτική και ανεξέλεγκτη τροπή που έχει πάρει το μεταναστευτικό (λαθρομεταναστευτικό για την ακρίβεια) και την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας λόγω αυτού ακριβώς του προβλήματος, καλό είναι να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα... 

Ώστε να έχει ο πολίτης μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη για το τι συμβαίνει.

O όρος «ελληνική ιθαγένεια» περιγράφει μια βιολογική πραγματικότητα. Η υπηκοότητα είναι ένα νομικό κατασκεύασμα το οποίο χρησιμεύει στο εκάστοτε κράτος για την εύρυθμη λειτουργία του. Υπάρχει και η νομιμοποίηση, μια απλή διαδικασία, η οποία δεν «κάνει» τον μετανάστη Έλληνα, αλλά του επιτρέπει να διαμένει και να εργάζεται νόμιμα στην χώρα, απολαμβάνοντας όλα τα νόμιμα δικαιώματα και υποχρεώσεις που έχουν και οι Έλληνες, πλην του δικαιώματος του «εκλέγειν» και «εκλέγεσθαι».

Αν θέλει το ελληνικό κράτος να είναι σοβαρό, θα μπορούσε να χαράξει την μεταναστευτική του πολιτική με βάση τις ανάγκες του. Από την στιγμή που και οι ίδιοι οι μετανάστες αυτοχαρακτηρίζονται οικονομικοί μετανάστες, θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να ελέγξει και να καταγράψει τις ανάγκες του σε ανθρώπινο δυναμικό και να επιτρέψει την είσοδο μεταναστών, πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες του, ακολουθώντας τον τρίτο δρόμο της νομιμοποίησης, με ότι αυτό συνεπάγεται (ασφάλιση, φορολογία, δικαιώματα κ.λπ.).

Η απόδοση της ιθαγένειας είναι μια ρατσιστική πράξη, από την στιγμή που θέλει να παράγει Έλληνες από Αλβανούς, Πακιστανούς κ.λπ. Χώρια που είναι και ρατσιστική εναντίων των Ελλήνων, μια και θα αλλοιώσει τον εθνικό μας ιστό, ο οποίος αποτελεί μια φυσική πραγματικότητα. Όσον αφορά την υπηκοότητα, σε όλα τα κράτη του κόσμου, δίνεται με προϋποθέσεις και μάλιστα μόνο σε όποιον την ζητήσει, ώστε να δοθεί χρόνος και στους μετανάστες να αφομοιώσουν το ντόπιο πολιτισμό, την γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της χώρας που τους φιλοξενεί και να είναι σε θέση να την αποδεχθούν, αλλά και να αποδείξουν την ενσωμάτωσή τους. Φυσικά, ο τελικός κριτής είναι ο οικοδεσπότης κι όχι ο επισκέπτης.

Ακόμη όμως και η ανεξέλεγκτη νομιμοποίηση, είναι μια εκβιαστική, παράνομη και εντέλει ανήθικη πράξη απέναντι στον ελληνικό λαό, μια και η εισβολή λαθρομεταναστών μας επιβλήθηκε από τους ίδιους, χωρίς ποτέ αυτό να αποτελεί επιλογή του Ελληνικού κράτους. Η νομιμοποίηση της παρανομίας, λοιπόν, δεν πρέπει να αποτελεί στόχο καμίας σοβαρής κυβέρνησης. Αν δούμε το θέμα από την οικονομική του πλευρά, εκείνο που εύκολα παρατηρεί κανείς, είναι ότι η Ελλάδα, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση, οικονομικό γίγαντα, με βιομηχανίες και ανθηρή οικονομία, ώστε να μπορεί να απορροφά χωρίς συνέπειες (ανεργία κ.λπ.), εισαγόμενο εργατικό δυναμικό.

Η θέση μου λοιπόν, για το πώς πρέπει σοβαρό κράτος να αντιμετωπίσει ένα τόσο μεγάλο θέμα, είναι:

■ Καταγραφή των αναγκών του σε ανθρώπινο εργατικό δυναμικό.
■ Απέλαση όλων των παρανόμων μεταναστών, από τους οποίους οι περισσότεροι πεινάνε πιο πολύ από όσο στις χώρες τους, και άμεση επανεξέταση όλων των πράσινων καρτών που έχουν δοθεί.
■ Χάραξη ορθής μεταναστευτικής πολιτικής. Δηλαδή, φύλαξη των συνόρων και εισαγωγή νόμιμου αλλοδαπού εργατικού δυναμικού σε όποιο τομέα της οικονομίας χρειάζεται, ελέγχοντάς το, παράλληλα, ποιοτικά και ποσοτικά.
■ Αυστηρά κριτήρια για την απόδοση της Υπηκοότητας.
■ Σε καμμία περίπτωση απόδοση Ιθαγένειας, μιας και όπως προείπα, είναι μια βιολογική πραγματικότητα και δεν αλλάζει με νομικά τεχνάσματα.

Οι προτάσεις αυτές, θα πρέπει, κατά την γνώμη μου, να αποτελούν πυλώνες της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος από το ελληνικό κράτος και δεν αποτελούν, σε καμμία περίπτωση, μια ολοκληρωμένη πρόταση. Δυστυχώς, το ελληνικό κράτος, μια ζωή, σύρεται από τις εξελίξεις και αντιδρά πάντα κατόπιν εορτής.

* Μέλους Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση