Ήρθε η ώρα να ψάξουμε τον Έλληνα που έχουμε κρυμμένο μέσα μας

Η χώρα καταρρέει. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να κλειδώσει τα οριστικά μέτρα της καταστροφής τόσο της οικονομίας, όσο και της κοινωνίας, ενώ ήδη εμφανίστηκαν στον ορίζοντα τα σύννεφα μίας εθνικής καταιγίδας που όλα δείχνουν πως θα καταλήξει σε εθνική τραγωδία.

Σήμερα, έγινε κατορθωτό από τους ελληνόφωνους κυβερνώντες να κατορθώσουν να μας κάνουν από κατοίκους μιάς χώρας, ενοικιαστές ενός χώρου. Δυστυχώς, η κοινωνία δείχνει να μην έχει τα κατάλληλα αντανακλαστικά και επιτρέπει την ολομέτωπη επίθεση εναντίον της, ενώ οι θεσμοί –όπως ορίζονται από το Σύνταγμα της Ελλάδας- έχουν κακοποιηθεί και τείνουν προς την ολική αντικατάστασή τους από συμφωνίες οι οποίες έχουν αποδειχθεί –το λιγότερο- καταστροφικές.

Σε αυτό το καταρρέων περιβάλλον, η κυβέρνηση επιμένει στο να ψηφίσει μέτρα, το αποτέλεσμα των οποίων θα είναι να κλειδωθούν (προσωρινά) στα σπίτια τους όσοι τολμήσουν να τα υπερψηφίσουν, ενώ θεωρείται απολύτως βέβαιο πως μετά την αναμενόμενη πανθομολογούμενη επικείμενη έκρηξη, οι ψηφίσαντες αυτά τα μέτρα θα κλειδωθούν ισοβίως σε χώρους τιμωρητικούς (και όχι αναμορφωτικούς).

Χαρακτηριστική είναι η σχεδιαζόμενη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και –φυσικά- στους μισθούς των εργαζομένων της χώρας, η οποία μεταβάλλεται στρατηγικά σε μία σύγχρονη μπανανία, ενώ οι κάτοικοί της θεωρούνται «αναλώσιμο κεφάλαιο» που θα εξασφαλίσει τις μέγιστες αποδόσεις στους επενδυτές, οι οποίοι και θα έρθουν όταν βεβαιωθούν πως ολοκληρώθηκε η ισοπέδωση και είναι ανύπαρκτη η οποιαδήποτε περίπτωση αντίδρασης.
Σχετικά, γράφει ο πολύ καλός Ιαπετός:

«Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που ασπάζονται τα στελέχη της τρόικα, αλλά και πολλά στελέχη του κυβερνητικού σχηματισμού».
Αυτό το μοντέλο των εργασιακών σχέσεων είναι καθεστώς σήμερα στην Γερμανία (το προώθησαν και το επέβαλαν με την Ατζέντα 2010 οι «προοδευτικοί» -να την σπάσουμε και λίγο στον Θείο- Schröder καί Fischer), όπως και στις περισσότερες χώρες της ΕΕ.
Η εκτίμησή μου είναι ότι με την παρέλευση πενταετίας από τώρα, οι προωθούμενες σήμερα αλλαγές στο εργασιακό θα φαντάζουν όαση προστατευτικότητας στις «απαιτήσεις» τού μέλλοντος. Δυστυχώς η δουλοποίηση τού δυτικού ανθρώπου περνάει και στην φάση τού απόλυτου ψηφιακού ελέγχου του.
Η προπαγανδιζόμενη σήμερα αναγκαιότητα περί φοροδοτικής «δικαιοσύνης» και ελέγχου των πάντων από μία απρόσωπη κρατική μηχανή (εκεί στοχεύει και η κατάργηση των πολυάριθμων ΔΟΥ, «νομιμοποίηση» αυθαιρέτων, έλεγχο κίνησης τραπεζικών λογαριασμών, παράνομη κάθε συναλλαγή-σήμερα-άνω των 1.500€ με ρευστά, κ.ο.κ.) θέλει να δημιουργήσει τον «γυάλινο» υπήκοο.
Δυστυχώς, η ξεχείλωση τού κράτους (ηθελημένη;), η απόλυτα συντεχνιακή του δόμηση (ηθελημένη;), η κρατική και ιδιωτική υπερχρέωση (σίγουρα ηθελημένη!), η γεωπολιτική άσκηση πίεσης (σίγουρα ηθελημένη!) και η απουσία γηγενών πολιτικών ταγών με στοιχειώδη γνώση τού πολυπρόσωπου «θηρίου» μάς οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη δουλοποίηση και μάλιστα τούς Έλληνες να περιθωριοποιούνται στον απώτερο δουλοκτητικό κύκλο ανθρώπων -των πλέον αναλώσιμων-, χωρίς συστημικές επιπτώσεις.
Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι βρίσκουν βοηθούς σε αυτή τους την πορεία το «υγιέστερα» σκεπτόμενο ενεργητικό κομμάτι των πολιτών, οι οποίοι «ζαλισμένοι» από τις αναθυμιάσεις τού βούρκου πού τούς έριξαν οι εντόπιοι εντολοδότες υπαλληλίσκοι των εξουσιαστών, γίνονται -προσώρας- οι διαπρύσιοι υποστηρικτές των.
Αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, βρίσκεται μόνο στην φύση τού Έλληνα και των ελληνογενών.
Η ελπίδα δε αυτή είναι το Άναρχο, ως γενετική παρακαταθήκη, πού διέπει την Φύση του».

Η χώρα, λοιπόν, γίνεται μία εταιρεία, οι θεσμοί αντικαθίστανται από εταιρικούς κανονισμούς, η κυβέρνηση και το κράτος αποχωρούν ακόμη και από τα όσα ορίζονται σαφέστατα από το Διεθνές Δίκαιο. Όλα αυτά καταδεικνύουν πως ζούμε μία πολιτειακή ανωμαλία, ένα πολιτικό – οικονομικό πραξικόπημα, το οποίο εκτός από ανάλγητο, λειτουργεί με κανόνες πλήρους αποδόμησης – κατάρρευσης, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάπτυξη η οποία θα προέλθει μέσα από ερείπια.

Ίσως κάποιοι θα πρέπει να κατανοήσουν πως διασώζοντας το κράτος (κομματικό, πελατειακό, συντεχνιακό, διεφθαρμένο οριζοντίως και καθέτως), δεν διασώζουν τους πολίτες. Επίσης πρέπει να κατανοήσουν πως δεν έχει κανένα νόημα να διασώσουν ένα αρρωστημένο κράτος (το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν), χωρίς όμως να υπάρχουν εχέγγυα για την διάσωση των πολιτών του. Ίσως, τελικά, αυτός να είναι και ο λόγος που θα ζήσουν στην κόλαση που με τόση επιμέλεια οι ίδιοι δημιούργησαν για τον Ελληνικό λαό.

Ο Γκάντι είχε πει: Δεν ξέρεις τι θα συμβεί, όταν κάνεις κάτι. Όμως, είναι σίγουρο πως αν δεν κάνεις τίποτε, τότε δεν θα συμβεί τίποτε". Και για να αλλάξει ο ζοφερός ορίζοντας που βρίσκεται στον δρόμο που οι "διασώστες" μας έβαλαν, θα πρέπει να κάνουμε εμείς αυτό το κάτι. Για να γίνει όμως αυτό, όλοι μας θα πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, να κατανοήσουμε το μέγεθος της εικονικής πραγματικότητας και της απάτης που γίνεται εις βάρος μας, να μάθουμε από τα λάθη μας και αποφασιστικά να συνταχθούμε στη λέξη «εμείς» για να λειτουργήσει η πολυπόθητη Νέμεσις. Ειδάλλως, θα βιώσουμε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο πως το να πεθαίνεις αργά, βασανιστικά και ατιμωτικά, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, σε έναν λαό. Και αυτό είναι κάτι που σχεδόν κανείς δεν θα το ευχόταν ούτε για τον χειρότερο εχθρό του. Αν βρούμε τον Έλληνα που έχουμε ή απέμεινε μέσα μας, είναι σίγουρο πως όλοι αυτοί που συμμάχησαν με τον διάβολο, θα νιώσουν την ανατριχίλα των μνηστήρων στη θέα του Οδυσσέα… Και για να βρούμε τον κρυμμένο Έλληνα, πρέπει να ψάξουμε μέσα στην καρδιά μας, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί...

Κωνσταντίνος

ΥΓ: Και δεν χρειάζεται καν να συζητηθεί το πόσο ενδιαφέρουσα θα είναι η επόμενη ημέρα, με τις γλώσσες των σημερινών πρωταγωνιστών να «λύνονται» προκειμένου να εξασφαλίσουν την μικρότερη δυνατή τιμωρία για τους ίδιους. Εξάλλου, το γνωρίζουν αυτό, αφού αυτός ο φόβος τους μετατρέπει από «αντιπάλους» σε συμμάχους, που δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα διάσωσης, αφού αυτό είναι και το μοναδικό ζητούμενο για τους ίδιους.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση