Το έπος του 1940 μπορεί να μας δώσει διδάγματα;

Γράφει ο Μακεδών

Το 1940 υπήρχε πνευματική ηγεσία που όρθωσε το ανάστημά της και ηγήθηκε του λαού. Ποιοι είναι σήμερα οι διανοούμενοι που μπορούν να εμπνεύσουν τον λαό;

Δεν θα αναφερθώ στα συνήθη συμπεράσματα που εξάγονται από τους λόγους των ομιλητών κατά τις επετείους. Θα επαναφέρω απλώς στο φως κάποια στοιχεία λησμονημένα και αχρησιμοποίητα κατά την κρίση που διερχόμαστε.

Και αυτά, είναι σύμφωνα με τη θέση που έχω υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή της κρίσης, ότι επιχειρούμε να λύσουμε λάθος πρόβλημα. Δεν είναι το χρέος μας το πρόβλημα. Το χρέος είναι το σύμπτωμα. Το πρόβλημα είναι ότι σάπισε η κοινωνία μας. Και όλο το χρέος να μας χαρίσουν, ούτε η διαφθορά -που μας οδήγησε στο χρέος- θα εξαλειφθεί, ούτε θα πάψουν να αναδεικνύονται οι ελάσσονες σε βάρος των ικανών και εντίμων.

Το 1940, στην τότε κρίση -δεν έχει σημασία που ήταν ένοπλη, κρίση ήταν και μάλιστα σοβαρότερη από τη σημερινή- υπήρχε πνευματική ηγεσία που όρθωσε το ανάστημά της και ηγήθηκε του λαού. Οι διανοούμενοι της εποχής υπέγραψαν κοινή διακήρυξη, την οποία απέστειλαν προς όλους τους σκεπτομένους Ευρωπαίους, και παράλληλα ενέπνεαν τον λαό.

Στην κηδεία του Παλαμά, μεσούσης της Κατοχής, σύμπας ο αθηναϊκός λαός βρέθηκε στον ιερό ναό για να τον αποχαιρετήσει, παραβλέποντας τις απαγορευτικές διαταγές των Γερμανών για τις συναθροίσεις. Χιλιάδες κόσμου είχαν συγκεντρωθεί κατακλύζοντας τους γύρω από το ναό δρόμους, αυθόρμητα, χωρίς κάποιος φορέας να τους καλέσει, εμπρός στους έκπληκτους Γερμανούς, που αιφνιδιάσθηκαν.

Κι αφού δεν μπορούσαν να διαλύσουν το πλήθος που ξεχείλιζε οδούς και πλατείες, μας αιφνιδίασαν αυτοί: έστειλαν έναν Γερμανό αξιωματικό, που πήγε στο ναό, στάθηκε μπροστά στο φέρετρο και χαιρέτισε στρατιωτικά, αποτίοντας φόρο τιμής σ’ έναν πνευματικό ηγέτη.

Ποιοι είναι σήμερα οι διανοούμενοι που μπορούν να εμπνεύσουν τον λαό; Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού και αδύναμοι.  

Πού είναι η Ακαδημία; Πού είναι ο Πανεπιστημιακός κόσμος, που συγκινείται μόνον όταν περιορίζονται τα προνόμιά του; 

Πού είναι οι δάσκαλοι των παιδιών μας; 

Πού οι δημοσιογράφοι για να μιλήσουν το λόγο της αληθείας στο λαό και να μας υπομνήσουν και τις δικές μας ευθύνες;

Διαβάστε το κείμενο των διανοουμένων της εποχής, και προσέξτε ποιοι υπογράφουν. Άνδρες από όλους τους πολιτικούς χώρους:

«Οι Έλληνες δώσαμε στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθειά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής γης με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρωπίνης ιστορίας. Και αυτή τη στιγμή κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να αποθάνουμε μέχρι ενός».

Υπογράφουν: Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης,Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης. Όλη η αριστοκρατία του ελληνικού πνεύματος, δηλαδή.

Σήμερα στη θέση της αριστοκρατίας έχουμε θολοκουλτούρα. Αυτό δηλαδή που επιδιώκει το σύστημα: να μας ευνουχίσει πνευματικά και ηθικά. Και το κατόρθωσε κατά μεγάλο μέρος. Περισπούδαστοι λογοτέχνες, κομματικά κατασκευάσματα, μαζί με φορείς ελληνομηδενιστικών απόψεων, αντί για τον υπερήφανο Έλληνα έφτιαξαν μια καταναλωτική μηχανή.

Για κατακλείδα θα σημειώσω ότι ο Καζαντζάκης δεν υπέγραψε, αλλά έγραψε και μας άφησε σπουδαία παρακαταθήκη, την οποία οι «προοδευτικοί» και οι «δήθεν» θέλουμε να ξεχάσουμε:

Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»:  


 
«Το πρώτο σου χρέος εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. 

Το δεύτερο να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. 

Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιό σου τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».

Πηγή: Βόρεια 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση