Έλληνες, οι κιμπάρηδες

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Μπορεί το κλίμα στην Ευρώπη να το «άλλαξε» με τις προσωπικές του παρεμβάσεις ο πρωθυπουργός, μπορεί η ευαίσθητη καρδιά της καγκελαρίου μας να συνεχίζει να «ματώνει» για τα βάσανά μας και σε λίγο να χρειάζεται μετάγγιση για να τη σώσουμε, μπορεί ακόμη και η σκληρή Λαγκάρντ να μας βλέπει με «συμπάθεια», αλλά, διάολε, κάτι φαίνεται να πηγαίνει στραβά. Σαν όλα αυτά να αποτελούν ένα είδος εικονικής πραγματικότητας, μέσα στην οποία ζουν μόνο η κυβέρνηση και τα δελτία ειδήσεων.

Για την ακρίβεια μόνο ως εικονική πραγματικότητα μπορεί κάποιος να εκλάβει τη βεβαιότητα της κυβέρνησης και κάποιων εκ των φερεφώνων της ότι η υλοποίηση του πακέτου των 12-15 δισ. ευρώ συνεπάγεται αυτομάτως την... επιμήκυνση της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής.

Ίσως τελικά η κυβέρνηση να τη λάβει, αλλά κανείς έως τώρα δεν της την έχει υποσχεθεί εκτός από τον... Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος την προεξοφλεί για να μειώσει τον υποτιθέμενο... «θρίαμβο» του Σαμαρά αν οι δανειστές την εγκρίνουν.

Από την άλλη πλευρά μόνο ως εικονική πραγματικότητα – ή, ακριβέστερα, ως μαγική εικόνα – μπορεί να εκληφθεί ο ισχυρισμός ότι η επιμήκυνση συνιστά ευλογία για την Ελλάδα. Η παράταση και η περαιτέρω χρονική δέσμευση στο δολοφονικό πρόγραμμα της τρόικας μόνο ως ευθανασία μπορεί να γίνει κατανοητή.

Στην πραγματικότητα θα λειτουργήσει – όπως άλλωστε έγινε με τη μέχρι τώρα εφαρμογή της ίδιας συνταγής – ως μια ακόμη δωρεά χρόνου προς την ευρωζώνη και το τραπεζικό της σύστημα, ώστε να θωρακιστεί ακόμη περισσότερο έναντι του συστημικού (πολιτικού και οικονομικού) κινδύνου που συνεπάγεται η πιθανή κατάρρευση και έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.

Φυσικά, αυτή την εποχή, όλες οι κυβερνητικές φιλοδοξίες, όλες οι προσδοκίες της αντιπολίτευσης, αλλά και οι επιθυμίες των δανειστών μόνο ως σχέδια επί χάρτου έχουν νόημα, αφού κανείς δεν γνωρίζει σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται και ποια μορφή θα έχει η ευρωζώνη τους επόμενους μήνες, το επόμενο καλοκαίρι ή κατά το ορόσημο των επόμενων γερμανικών εκλογών σε έναν χρόνο από σήμερα, τον Σεπτέμβριο του 2013.

Έως τότε αυτό που συνεχώς θα βρίσκουμε μπροστά μας θα είναι η πραγματικότητα: ωμή, σκληρή και αδιαμφισβήτητη:

● Η απαξίωση της ελληνικής οικονομίας θα συνεχίζεται χωρίς προσκόμματα στο πλαίσιο της λιτότητας.

● Η διάλυση και η ολοσχερής πώληση του κράτους θα επιτείνει όλα τα φαινόμενα οικονομικής και κοινωνικής παρακμής που ζούμε σήμερα. Με τον κίνδυνο του λιμού να απειλεί ήδη ευρείες κοινωνικές ομάδες. Η επίσημη αναγνώριση του προβλήματος έχει ήδη έλθει με τα «συσσίτια» σε σχολεία και τη δωρεάν παροχή τροφής που συζητείται για τους πρωτοδιοριζόμενους εκτός έδρας υπηρετούντες δημοσίους υπαλλήλους.

● Το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις, η παιδεία, η υγεία θα εξαϋλωθούν όχι μόνο ως θεσμοί, αλλά και ως έννοιες, αφού πρώτα μετατραπούν σε εμπόρευμα προσβάσιμο από όσους – πολύ λίγους – δεν θα έχουν κατρακυλήσει σε επίπεδο ένδειας.

● Η Ελλάδα, χωρίς περιουσία, χωρίς επενδύσεις, αποψιλωμένη ακόμη και από το υψηλής ποιότητας εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της που ήδη μεταναστεύει για να επιζήσει, δέσμια του χρέους της και απολύτως ελεγχόμενη από τη διεθνή τοκογλυφία, δεν θα έχει άλλη προοπτική από τη μετατροπή της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη ευθέως ανάλογη των παλαιών ευρωπαϊκών αποικιών στον Τρίτο Κόσμο.

Χωρίς στηρίγματα

Στην πραγματικότητα τίποτε από όλα όσα ήδη εφαρμόζονται και επιδιώκεται να εφαρμοστούν δεν πρόκειται να επιφέρει την επίτευξη του πρωτογενούς στόχου, εξ αιτίας του οποίου – υποτίθεται ότι – τεθήκαμε υπό το καθεστώς των μνημονίων: τη μείωση του δημόσιου χρέους. Και ας έχει μεσολαβήσει, εκτός από τα βάναυσα προγράμματα λιτότητας, μια αναδιάρθρωσή του.

Αντιθέτως όλοι πλέον συμφωνούν – μεταξύ των οποίων και οι δανειστές – σε δύο βασικές παραδοχές:

● Το πρόγραμμα «δεν βγαίνει» – άλλο αν όσοι το λέγαμε εξ αρχής ήμασταν η... «συμμορία της δραχμής»

● Το χρέος σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται το 2020 να πιάσει το επίπεδο του 120% επί του τότε ΑΕΠ.

● Συνεπώς αυτό θα σημάνει προσεχώς είτε την κατάρρευση της Ελλάδας είτε μια νέα αναδιάρθρωση είτε την περιορισμένη χρονική παράταση της σημερινής κατάστασης μέσω μιας «επιμήκυνσης», ώστε να απομακρυνθεί η ανάγκη λήψης των κρίσιμων αποφάσεων.

Πάντως, όσο το ευρωσύστημα διαπιστώνει ότι υπάρχει δυνατότητα αναβολής, είναι βέβαιο ότι θα την αξιοποιεί πλήρως – εξ άλλου η Ελλάδα είναι ένα ασήμαντο οικονομικό μέγεθος στο πλαίσιό της και οι φωνές που τονίζουν τη γεωστρατηγική της σημασία είναι μειονοτικές και αδύναμες.

Ακόμη και η ισχύς των ΗΠΑ, η οποία υποτίθεται ότι θα μπορούσε να αποτελέσει αντίβαρο και να λειτουργήσει υπέρ μας, έχει αποδεχθεί λίγη και τραγικά αναποτελεσματική – αν υποτεθεί ότι η «μεγάλη μας φίλη» έχει επιχειρήσει πράγματι παρεμβάσεις υπέρ της Ελλάδας όλο αυτό το διάστημα, κάτι που μάλλον υπάρχει μόνο στη φαντασία μερικών μόνο από τους φίλους της αμερικανικής πρεσβείας...

Σώζοντας το ευρώ

Στην πραγματικότητα όλη η συζήτηση περί επιμήκυνσης, για να επιστρέψουμε στην αφετηρία αυτού του σημειώματος, έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

● Από την κυβέρνηση εμφανίζεται ως το φτωχικό «καρότο» για να γίνει αποδεκτό το άγριο μαστίγιο του νέου σαρωτικού πακέτου μέτρων.

● Από την πλευρά της ευρωηγεσίας χρησιμοποιείται αναλόγως, αλλά χωρίς καμιά διαβεβαίωση – ούτε δημόσια ούτε ανεπίσημη – ότι θα δοθεί ως «δώρο» προς την τρόικα εσωτερικού.

● Από τις δύο πλευρές της τρόικας εξωτερικού χρησιμοποιείται ακόμη ως πεδίο άγριου καυγά για το ποιος θα πληρώσει το κόστος αυτής της επιμήκυνσης, το οποίο η συγκυβέρνηση προσδιορίζει στα 20 δισ. ευρώ και το ΔΝΤ σε πολύ περισσότερα, από 30 έως και 50 δισ. ευρώ.

Η ελληνική πλευρά έχει σπεύσει να δηλώσει – με διαρροή στους Financial Times – ότι δεν σκοπεύει να «επιβαρύνει» την ευρωζώνη με αυτό το κόστος προσβλέποντας στα κεφάλαια του ΔΝΤ. Όμως, με τη σειρά του, το ΔΝΤ διαρρέει ότι, αντιθέτως, το κόστος αυτό θα πρέπει να πληρωθεί από την ευρωζώνη.

Κανείς λοιπόν δεν δείχνει διατεθειμένος να αναλάβει το κόστος της υποτιθέμενης «διάσωσης». Και γιατί να το κάνει, αφού η σημερινή φάμπρικα μέσω της τρόικας δουλεύει μια χαρά:

● Οι ξένες τράπεζες απαλλάχθηκαν από την έκθεσή τους σε ελληνικό χρέος κατά 110 δισ. ευρώ.

● Την αναδιάρθρωση χρέους επί συγκυβέρνησης Παπαδήμου την πλήρωσαν κατά συντριπτικό ποσοστό οι Έλληνες κάτοχοί του, με μεγάλους χαμένους τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες, που προηγουμένως φορτώθηκαν τις αβαρίες των ξένων κατόχων.

● Οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουν αποπληρώσει δεκάδες δισ. ευρώ, κυρίως σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, τα οποία δανείστηκαν από την τρόικα και φορτώθηκαν στην αδύναμη καμπούρα τους.

Γιατί λοιπόν να χαλάσει η φάμπρικα όσο οι Έλληνες δέχονται να παριστάνουν τους κιμπάρηδες σώζοντας το τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης και το ίδιο το ευρώ;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση