Οι «σκυταλοδρόμοι» του Μνημονίου

Tου Μενέλαου Γκίβαλου
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης
του Πανεπιστημίου Αθηνών

Έπειτα από δύο εβδομάδες μετεκλογικής σιωπής το «οργανικό νήμα», ή καλύτερα η «αλυσίδα της υποτέλειας» που συνέδεσε και συνδέει τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου - Λ. Παπαδήμου - Α. Σαμαρά, απεκαλύφθη σε όλο του το μεγαλείο, ακόμα και στους πλέον καλόπιστους και αφελείς.

Η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά είναι ο τρίτος κατά σειράν «μνημονιακός σκυταλοδρόμος», ο οποίος παρέλαβε τη «σκυτάλη» των μνημονιακών δεσμεύσεων και κινούμενος τώρα στο ίδιο «κουλουάρ» αγωνίζεται να εξεύρει γύρω στα 14,5 δισ. ευρώ για να μπορέσει να «διανύσει» μια κυβερνητική διαδρομή κάποιων μηνών, προτού παραδώσει τη «μνημονιακή» σκυτάλη στον επόμενο… Αν δεν έχει καταρρεύσει, εν τω μεταξύ, διαπιστώνοντας ότι κρατάει τελικώς στο χέρι του χαρτονομίσματα της δραχμής…

Δεν υπάρχει, και δεν μπορεί να ασκηθεί από την πλευρά της τρικομματικής κυβέρνησης, ούτε πολιτική ούτε οικονομική διαχείριση της κρίσης. Στην πράξη ΔΕΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ «ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ» ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΗΣ.

Η κυβέρνηση δεν διαθέτει ούτε ισχυρή πολιτική υπόσταση ούτε αυτόνομη πολιτική βούληση. Απόδειξη ότι παραιτήθηκε αυτομάτως από την όποια διαδικασία επανακαθορισμού και διαπραγμάτευσης των όρων των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, τα κόμματα που τη συγκροτούν, οι ηγεσίες τους, επιχειρούν την ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

Μείζον και καθοριστικό «δίλημμα» παραμένει ο εκβιασμός «ευρώ ή δραχμή». Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσδιορίζεται καθημερινά με χαρακτηρισμούς όπως αυτοί της δραχμολογανείας και του φορέα εξυπηρέτησης των οικονομικών συμφερόντων που επιδιώκουν την επάνοδο στη δραχμή…

Σε ένα δεύτερο όμως επίπεδο, προκειμένου να χειραγωγηθεί η κοινωνία και να «αποδεχθεί» τα νέα επαχθή μέτρα, διατυπώνεται μια σειρά ψεύτικων διλημμάτων που τίθενται στους πολίτες προκειμένου να επιλέξουν δήθεν αυτοί το «μη χείρον»… Για τον σκοπό αυτό μάλιστα χρησιμοποιούνται και σφυγμομετρήσεις με «επιδεξίως» κατασκευαζόμενα ερωτήματα. Το πρώτο ψευτοδίλημμα τίθεται μεταξύ της εκποίησης της δημόσιας-εθνικής περιουσίας και της περαιτέρω μείωσης των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών παροχών…

Οι κυβερνώντες «ποντάρουν» στην απόγνωση των πολιτών, οι οποίοι, ευρισκόμενοι στα όρια της ανέχειας, θα συνηγορήσουν, κατ’ αυτούς, υπέρ των περίφημων αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων… Αποφεύγουν όμως να απαντήσουν στο ερώτημα πόσο θα αυξηθούν τα τιμολόγια σε βασικά αγαθά, όπως ηλεκτρική ενέργεια, νερό, συγκοινωνίες, υποδομές, όταν επέλθει η περίφημη ιδιωτικοποίηση. Γιατί υπάρχουν παραδείγματα σε ευρωπαϊκές χώρες όπου, σε παρόμοιες διαδικασίες, οι τιμές των αγαθών αυξήθηκαν ως και πάνω από 150%.

Το δεύτερο ψευτοδίλημμα τίθεται με τη μορφή: «Περιστολή κρατικών δαπανών ή νέα μείωση μισθών και συντάξεων;». Ασφαλώς κανένας δεν μπορεί να έχει αντίρρηση στην προσπάθεια να εξορθολογιστεί η κρατική μηχανή, να αποδώσει καλύτερα και να παταχθούν τόσο η διαφθορά όσο και οι πελατειακές σχέσεις. Όμως οι συστημικοί-μνημονιακοί μηχανισμοί και οι κυβερνητικοί-κομματικοί εντολοδόχοι τους άλλα πράγματα εννοούν… Το «παραμύθι» της περιστολής δαπανών περιλαμβάνει απολύσεις συμβασιούχων, νέες περικοπές στις κοινωνικές παροχές και στις κοινωνικές δαπάνες, όπως στην Υγεία (όπου προβλέπεται κατάργηση 10.000 κλινών στα δημόσια νοσοκομεία) στην Παιδεία (με τη συγχώνευση πανεπιστημίων και τη μείωση του αριθμού των εισαγόμενων), στην Ασφάλιση και στην περίθαλψη, ώστε να οδηγηθούν αναγκαστικά οι πολίτες (όσοι ακόμα διαθέτουν κάποιο εισόδημα) στις υπηρεσίες δηλαδή στις κερδοσκοπικές διαθέσεις του ιδιωτικού τομέα.

Συμπερασματικά τα ψευτοδιλήμματα αυτά όχι μόνο αποτελούν ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ, αλλά δεν συνιστούν καν εναλλακτική επιλογή:

Στην πράξη και οι περικοπές μισθών και συντάξεων θα προωθηθούν («οριζόντιες», «κάθετες» και «λοξές») και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας θα προχωρήσει (όπου το αντίτιμο της «πώλησης» θα είναι ευτελές) και οι θεσμοί του κοινωνικού κράτους θα αποδυναμωθούν ακόμα περισσότερο. Οι εργαζόμενοι, οι πολίτες, δεν θα στερηθούν μόνο τμήμα των ήδη ραγδαίως μειωθέντων εισοδημάτων τους, δηλαδή ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟ, αλλά παράλληλα και ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟ, μέσα από την κατάργηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών.

Η προώθηση των σκληρών και καταστροφικών αυτών επιλογών αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για να διασφαλίσει η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν την «ευαρέσκεια» των δανειστών μας, του ΔΝΤ και της κ. Μέρκελ. Η καταστροφή της παραγωγικής και οικονομικής δομής, ο εξανδραποδισμός ενός ολόκληρου λαού, το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο αποτελούν, κατά τους κυβερνώντες, απαραίτητες προϋποθέσεις για να ανακτήσουμε την «αξιοπιστία» μας…

Αυτή και μόνον η κυνική και προκλητική αλλοίωση και αντιστροφή του περιεχομένου, του νοήματος των λέξεων και των εννοιών αρκεί για να αποκαλύψει το κατάντημα και την ευτέλεια των συμφερόντων και των προσώπων που χειρίζονται τις τύχες μας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση