Οι επόμενες 100 ημέρες

Οι κεντρικές τράπεζες των 20 ισχυρότερων κρατών στον πλανήτη προετοιμάζονται για τυχόν κραχ στην ευρωζώνη, ως αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Οι κεντρικές τράπεζες των 20 ισχυρότερων κρατών στον πλανήτη οργανώνουν σχέδια εκτάκτου ανάγκης για ένα τυχόν κραχ στην ευρωζώνη, ως αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Πιο ψύχραιμη , δηλώνοντας όμως σε συνεχή ετοιμότητα η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ ( FED) θεωρεί ότι το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών δεν θα είναι το κρισιμότερο σημείο , για το τι θα επακολουθήσει στην Ευρώπη.

Απότοκος όλων αυτών μαζί με τις παρεμβάσεις του Γάλλου προέδρου Ολαντ και του Ιταλού πρωθυπουργού Μόντι ή τις απειλές από το Βερολίνο ή και την Σλοβακία , τις προτροπές του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα ή του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Γκαιτνερ, είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση της Ελλάδας, αποτελεί ένα παγκόσμιο γεγονός.

Οι Έλληνες το πλέον πιθανό, υπό το καθεστώς του φόβου και της ανασφάλειας , που τους έχει δημιουργηθεί είναι να ψηφίσουν πιο συντηρητικά. Αν επιβεβαιωθεί αυτή η εκτίμηση , θα περίμενε κάποιος ότι μόλις σχηματισθεί κυβέρνηση, θα της δοθούν από πλευράς ευρωπαϊκής υπερδομής , κάποια πλεονεκτήματα, κάποιο μπόνους- ευκαιρίας να σταθεροποιηθεί και με διαμορφωμένο με λιγότερα λάθη Μνημόνιο, να έχει πιθανότητες να ανατάξει την ελληνική οικονομία.

Κι όμως τα μηνύματα από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, ακόμη και το Παρίσι δεν είναι τέτοια. Αντίθετα θα έρθει η Τρόικα , θα μετρήσει τα μεγέθη σε σχέση με τους στόχους, ξέρουμε από τώρα ότι το αποτέλεσμα θα είναι αποθαρρυντικό, θα προτείνει στην Κομισιόν και την ΕΚΤ νέα μέτρα και η όλη διαπραγμάτευση για το ελληνικό Μνημόνιο, θα έχει πενιχρά αποτελέσματα. Δεν θα δημιουργηθεί δηλαδή ένα θετικό σοκ , ούτε εντός Ελλάδος και Ευρώπης, ούτε κατ’ επέκταση και διεθνώς.

Τα «ανοιχτά μέτωπα» σε Ισπανία, Κύπρο και Ιταλία , θα συνεχίσουν να αιμορραγούν και τα παιχνίδια κερδοσκοπίας αλλά και πανικού , που καταλήγουν σε αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης θα κορυφωθούν. Όλα αυτά εμπεριέχουν έναν παραλογισμό.

Η Ελλάδα μοιάζει πλέον να έχει σταματήσει να αποτελεί πειραματόζωο και να έχει μετατραπεί σε «απασφαλισμένη χειροβομβίδα». Αλλά τελικά κανείς δεν θέλει να «ασφαλίσει» τη χειροβομβίδα, παρά τις δηλώσεις περί του αντιθέτου.

Πότε θα εκραγεί ; Μεταξύ 100 και 200 ημερών ; Κάπου εκεί προδιαγράφεται. Ίσως να φτάσουμε και στις 250 ημέρες. Αλλά οι ραγδαίες εξελίξεις στην Ελλάδα, όποτε και αν υπάρξουν , θα οδηγήσουν και σε ραγδαίες εξελίξεις στην Ευρώπη , άρα το διεθνές οικονομικό σύστημα θα αναδιαταχθεί. Και τότε;

Τότε είναι η ευκαιρία για την Ελλάδα , από «απασφαλισμένη χειροβομβίδα» , να αποτελέσει καταλύτη εξόδου από την διεθνή κρίση που ξεκίνησε το 2008 από τις τράπεζες των ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη του ανιστόρητου ευρώ και της νέο-αυτοκρατορικής Γερμανίας. Αυτό θα συμβεί μέσα από την υιοθέτηση ενός νεότευκτου οικονομικού μοντέλου, συνδυασμένου με γεωπολιτική θεώρηση πραγμάτων. Το στοίχημα θα είναι σε πόσο χρόνο το υφεσιακό -7% του ελληνικού ΑΕΠ, θα μετατραπεί σε +7% του ΑΕΠ, με όσο το δυνατόν μάλιστα λιγότερη «φούσκα». Τότε τα διεθνή μίντια θα μιλούν αντί για την «ελληνική τραγωδία», για ένα «ελληνικό θαύμα» και θα παραληρούν για την επόμενη μέρα του καπιταλισμού στη Δύση και όχι μόνον.

Κάποιοι θα ρωτήσουν , με ποια κυβέρνηση ; Άγνωστο. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σε αναδιάταξη. Μπορεί πολύ εύκολα να γίνει η εκτίμηση ότι οι κυβερνήσεις των επόμενων 100, 200 250 ημερών είναι αναλώσιμες ή μεταβατικές. Αλλά δεν μπορεί να περιγράψει την κατάληξη, τουλάχιστον επί του παρόντος. Δεν θα είναι πάντως ένα έθνος, ένας ηγέτης, ένα κόμμα , θα είναι κάτι πολύ ευρύτερο, που θα επικεντρώσει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, ως μοντέλο και σύστημα διακυβέρνησης εθνικού κράτους, που διέφυγε , μάλλον εθελοντικά, από την ευρωπαϊκή δομή , της πρώτης μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου στον κόσμο, όχι φυσικά για να πάει στην παγκόσμια απομόνωση και απαξία. Έχει πολύ , επενδυμένη, λάμψη η «ελληνική τραγωδία» για να καταλήξει στον υπόνομο.

Σημειωτέον επίσης ότι η Ελλάδα δεν είναι η «Ψωροκώσταινα» του 1950. Μοιάζει αλλά δεν είναι. Ούτε η Αργεντινή του 2000. Επίσης μοιάζει αλλά δεν είναι. Η Ελλάδα είναι τελικά έτσι όπως την περιέγραψε , το εγνωσμένης αξίας , για τις προσεγγίσεις του, αμερικανικό περιοδικό « New Yorker» . Μια πλουσιότατη χώρα, που δεν παράγει τίποτα…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση