Τι θα βγάλουν οι νέες εκλογές;

Οι δηλώσεις τους ήταν πανομοιότυπες: «Εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε, αλλά οι άλλοι δεν ήθελαν». Ποιον να πιστέψει ο πολίτης;

Ο ελληνικός παραλογισμός συνεχίζεται. Αποτελεί προφανώς παγκόσμια πρωτοτυπία το γεγονός, ότι τα κόμματα διαφωνούσαν όχι για το ποιος θα κυβερνήσει, αλλά για το ποιος θα το αποφύγει. Προσχηματικά, πρόβαλαν διάφορους όρους που έπρεπε να γίνουν δεκτοί από τους άλλους (και που δεν ήταν δυνατόν να γίνουν) προκειμένου να εμφανισθούν ενώπιόν μας με το επιχείρημα, ότι προσπάθησαν αλλά δεν βρήκαν ευήκοα ώτα.

Με πιθανότερο ενδεχόμενο να μη υπάρξουν μεγάλες αυξομειώσεις στα ποσοστά των κομμάτων κατά τις επόμενες εκλογές, θα βρεθούν πάλι στην ανάγκη συνεργασίας για σχηματισμό κυβέρνησης. Τι θα αλλάξει μέσα σε ένα μήνα, ώστε οι σημερινοί αρνητές της συνεργασίας να μεταβληθούν σε υπέρμαχούς της; Τα προγράμματά τους είναι ίδια, οι θέσεις τους ομοίως, επομένως μόνον η ανάγκη θα τους υποχρεώσει.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ισχυροί προκειμένου να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που επιθυμούν, μπορούν να δημιουργήσουν έκτακτες συνθήκες, για να υπάρξει το πρόσχημα αλλαγής στάσης. Γιατί όμως, πρέπει να φτάσουν ως εκεί, αφού όλοι μας διαβεβαιώνουν ότι οι προσπάθειές τους κατατείνουν στην υπηρέτηση του λαού και όχι των προσωπικών συμφερόντων τους;

Παρόλο που αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας πολίτης, που να πιστεύει ότι όλα γίνονται για τον λαό, εντούτοις αυτή ήταν η κατάληξη των λόγων όλων των πολιτικών αρχηγών, μετά την αποτυχία καταρτισμού κυβέρνησης από τα υπάρχοντα κόμματα. Οι δηλώσεις τους ήταν πανομοιότυπες: «Εμείς κάναμε ό,τι έπρεπε, αλλά οι άλλοι δεν ήθελαν». Ποιον να πιστέψει ο πολίτης;

Παρ’ όλα αυτά, μπορούν να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα, από τη μελέτη των διαδραματισθέντων. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις των αρχηγών και στελεχών των κομμάτων, γνωστοποιήθηκαν θέσεις και προτάσεις, που δεν είχαν αναδειχθεί κατά τον προεκλογικό αγώνα. Και πώς να αναδειχθούν, αφού στις διαβόητες πολιτικές συζητήσεις, ο ένας κατηγορούσε τον άλλον για γεγονότα του παρελθόντος;

Είναι όμως άγνωστο, πόσο θα στοιχίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ οι τοποθετήσεις μαρξιστών στελεχών του, που τρομοκράτησαν αρκετούς μέχρι σημείου να φύγουν πάλι χρήματα από τις ελληνικές Τράπεζες, λόγω της δημοσιοποίησης των προθέσεων για δήμευση ουσιαστικά των καταθέσεων. Όπως, και η ανησυχία να θεωρηθούν πλούσιες όσες οικογένειες έχουν εισόδημα πάνω 1.500 δρχ. τον μήνα.

Είναι προφανές, ότι αυτές τις θέσεις -που βρίσκονται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ- το κόμμα τις πήρε μη πιστεύοντας ότι θα έρθει ποτέ η στιγμή να (συγ)κυβερνήσει, και βρέθηκε δέσμιο προγράμματος σοβιετικού τύπου.

Άγνωστο είναι επίσης πόσο θα στοιχίσουν στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» οι αστοχίες του κ. Καμμένου, που δεν συνάδουν σε πολιτικούς με ηγετικές θέσεις. Βλέπαμε τους βουλευτές του κόμματός του να «δαγκώνονται» και να σιωπούν στα πάνελ.

Ακόμη πιο άγνωστο είναι αν θα προσθέσει ψήφος τυχούσα ένταξη (νέο)φιλελευθέρων δυνάμεων στη Ν.Δ., αλλοιώνοντας την φυσιογνωμία της. Ρόλο θα παίξει επίσης αν θα κατέλθει αυτόνομα ο ΛΑ.Ο.Σ.

Τέλος, η τύχη του ΠΑΣΟΚ εξαρτάται αφενός από την έμπνευση που θα έχει ο κ. Βενιζέλος να βρει «χώρο» για το κόμμα, που θέλει να παρουσιάσει ανανεωμένο, και αφετέρου από τη δυναμική που θα δείξει ο κ. Κουβέλης. Είναι δε ερωτηματικό, κατά πόσο θα έχει επιπτώσεις στη ΔΗΜ.ΑΡ. η όλη στάση της κατ’ αυτό το διάστημα. Και όλα αυτά, χωρίς να ληφθούν υπόψη τυχούσες μετεγγραφές βουλευτών.

Τα πάντα ρευστά επομένως, τουλάχιστον για το επόμενο 5νθήμερο, έως ότου γίνουν ορατά τα πρώτα σημάδια. Όπως και να έχει όμως, αυτό το δίμηνο, αντί να αξιοποιηθεί μας πήγε πίσω.

Ο Μακεδών

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση