Το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Και η δεύτερη κυβέρνηση του Μνημονίου έφτασε στο τέλος της. Όσο και να ήθελαν να αποφύγουν τις εκλογές, η λαϊκή κατακραυγή τις επέβαλε. Στις 6 Μαΐου έχουμε τη δυνατότητα να πούμε ένα ηχηρό «Όχι!», να επαναλάβουμε με την ψήφο μας την κραυγή «Φύγετε!» που ακούστηκε στις πλατείες των πόλεων της Ελλάδας.

Οι συνέταιροι του δικομματισμού και οι ομοϊδεάτες τους στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προσπαθούν να τρομοκρατήσουν και να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό ενόψει των εκλογών. Το ίδιο κάνουν παντού, σε όλη την Ευρώπη. Μας λένε ότι το δίλημμα είναι Μνημόνιο ή έξοδος από το Ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δίλημμα είναι πλαστό. Οι ίδιοι έχουν ομολογήσει ότι το δικό τους κόστος θα είναι τότε πολύ μεγαλύτερο.

Αυτό που θέλουν να επιβάλουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι ένα καθεστώς περιορισμένης λαϊκής κυριαρχίας, με τα κοινοβούλια πειθήνια όργανα επικύρωσης αποφάσεων που θα λαμβάνονται αλλού, με κόμματα που εξ αρχής θα αποδέχονται να εκτελούν αποφάσεις άλλων. Εμείς δεν είμαστε πειθήνια πολιτική δύναμη. Δεν έχουμε εξαρτήσεις, δεν υπακούμε σε οικονομικά ισχυρούς και σε πολιτικούς τρομοκράτες ξένους ή ντόπιους.

Γι’ αυτό δεν αποδεχόμαστε τον εκβιασμό, δεν αποδεχόμαστε τη συρρίκνωση της λαϊκής κυριαρχίας. Η συμμαχία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με Αριστερούς Σοσιαλιστές και Ριζοσπάστες Οικολόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, θέλει να ανατρέψει τη νοσηρή πολιτική κατάσταση που επιβάλουν οι συνέταιροι του δικομματισμού και οι δορυφόροι τους. Θέλει να ανατρέψει με τις κινητοποιήσεις και με την ψήφο του λαού το καθεστώς που μας έχουν επιβάλει.

Οι δύο συνέταιροι του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, προσπαθούν να μας εκφοβίσουν: «Μνημόνιο ή καταστροφή!», μας λένε. Όμως τρία χρόνια Μνημόνια μας δίδαξαν: αυτή η πολιτική οδηγεί κατευθείαν στη φτώχεια και την καταστροφή. Η Ελλάδα των Μνημονίων θα είναι σε μία δεκαετία μια χώρα με μεγάλη φτώχεια, μίζερη εκπαίδευση για τους πολλούς και ακριβά σχολεία για λίγους, κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό και απαξιωμένες γνώσεις και δεξιότητες του εργατικού δυναμικού της, υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας για τους ανθρώπους του λαού και πολυτελείς ιδιωτικές κλινικές για λίγους, με το φυσικό και το αστικό περιβάλλον στη διάθεση κάθε αετονύχη επενδυτή.

Οι πολίτες αισθάνονται ταπεινωμένοι βλέποντας τη χώρα υπό επιτήρηση και τη λαϊκή κυριαρχία να καταργείται. Για πολλούς ακόμη και η στοιχειώδης επιβίωση είναι πλέον ζητούμενο, ενώ αυτή είναι η προοπτική για τη συντριπτική πλειοψηφία. Να τι τροφοδοτεί και συσσωρεύει την οργή και τη λαχτάρα να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Η τιμωρία όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται λύση και διέξοδος.

Η διέξοδος είναι αριστερά!

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο έχει αναλάβει δεσμεύσεις στη Βουλή, στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στην τοπική αυτοδιοίκηση και στις λαϊκές κινητοποιήσεις [δεσμεύσεις]. Αυτές τις δεσμεύσεις επικυρώνουμε μπροστά στις επερχόμενες κρίσιμες εκλογές:

Δεσμευόμαστε –με την καθημερινή συμπαράσταση και κινητοποίηση του λαού- να ακυρώσουμε τα μνημόνια, τις δανειακές Συμβάσεις, το καθεστώς επιτροπείας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να ανακόψουμε την καταστροφική πορεία που εξοντώνει την κοινωνία και λεηλατεί τη χώρα.

Δεσμευόμαστε να ξεκινήσει μια νέα επίπονη αλλά αναγκαία πορεία ανάκαμψης και ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας με κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια και γνώμονα τις ανάγκες των πολλών αντί για τα συμφέροντα των λίγων.

Δεσμευόμαστε να προωθήσουμε με απόλυτη προτεραιότητα μέτρα που ανακουφίζουν τα ευάλωτα στρώματα, τους άνεργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους άστεγους, μέτρα υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών, ώστε ο λαός μας να βγει όρθιος από την κρίση.

Δεσμευόμαστε να σταματήσουμε τον αντιδημοκρατικό κατήφορο και να αποκτήσουν φωνή όσοι σήμερα δεν έχουν.

Μας λένε ότι δεν υπάρχουν πόροι. Λένε ψέματα! Πόροι μπορούν να απελευθερωθούν:

• Με αναστολή της εξυπηρέτησης του χρέους, διαπραγμάτευση για τη διαγραφή μεγάλου μέρους του και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης
• Με επαρκή φορολόγηση του πλούτου, των μεγάλων περιουσιών και εισοδημάτων
• Με μείωση των εξοπλισμών
• Με πάταξη της διαφθοράς

Αυτά είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας, ώστε να παραχθεί νέος πλούτος.

Οι δύο συνέταιροι του δικομματισμού αγκομαχούν να αποκτήσουν, και οι δύο μαζί ή με τα δορυφορικά τους σχήματα, την πλειοψηφία της επόμενης Βουλής, για να εφαρμόσουν όσα έχουν συμφωνήσει με την τρόικα. Είναι ανάγκη να αποτύχουν. «Μα, τότε θα υπάρξει χάος και ακυβερνησία!», μας λένε. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Με κάθε αποτέλεσμα θα υπάρξει κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι αν θα κυβερνήσουν οι υπαίτιοι της κρίσης, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και οι δορυφόροι τους, για να συνεχίσουν όσα έκαναν μέχρι τώρα. Εμείς λέμε όχι! Φτάνει πια!

Όλοι και όλες μαζί, με τις κινητοποιήσεις μας ήδη ρίξαμε την πρώτη κυβέρνηση του Μνημονίου. Με την ψήφο μας μπορούμε να δώσουμε λύση. Να εμποδίσουμε την πλειοψηφία των κομμάτων του Μνημονίου και των δορυφορικών σχημάτων τους, να βάλουμε στο περιθώριο τη δολοφονική νεοναζιστική ακροδεξιά και να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.

Αυτές οι δεσμεύσεις, αυτό το άμεσο πρόγραμμα, αυτή η χρηματοδότησή του, μπορούν να επιβληθούν ολοκληρωμένα μόνο εάν ηττηθούν τα κόμματα του Μνημονίου και οι δορυφόροι τους και εφόσον υπάρξει μια νέα πλειοψηφία που θα αναδείξει κυβέρνηση με πυρήνα και ηγετική δύναμη την Αριστερά. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο επέμεινε και θα επιμείνει να διεκδικεί τη συμπαράταξη της Αριστεράς.

Αυτή η ολοκληρωτική αλλαγή πολιτικής χρειάζεται και στηρίγματα έξω από τα σύνορα. Γι’ αυτό επιμένουμε να επιδιώκουμε τον συντονισμό και τη συνεργασία με τα μαζικά κινήματα και την Αριστερά σε όλη την Ευρώπη.

Αυτό το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα έχει αποτύχει και πρέπει να ανατραπεί!

Όλες οι υποσχέσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για ευημερία, πλήρη απασχόληση, κοινωνικό κράτος, παιδεία και υγεία υψηλού επιπέδου έχουν διαψευστεί. Εξίσου διαψεύστηκαν οι υποσχέσεις των ομοϊδεατών τους στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Όσα μέτρα πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια ήταν πάντα εις βάρος της εργασίας και προς όφελος του κεφαλαίου. Περισσότερη δουλειά για λιγότερα λεφτά, μικρότερη σύνταξη και λιγότερες κοινωνικές παροχές, αλλά μεγαλύτερα κέρδη για τις επιχειρήσεις και λιγότεροι φόροι για τους πλούσιους, αυτή ήταν, με κρίση ή δίχως κρίση, η κατεύθυνση της πολιτικής, όποιος κι αν κυβερνούσε.

Η οικονομική κρίση που συγκλονίζει τώρα τον καπιταλισμό σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν το αποκορύφωμα που διέλυσε ψευδαισθήσεις. Και αυτή η κρίση αξιοποιείται για νέα μέτρα εις βάρος της εργασίας, για την κατεδάφιση κάθε θεσμού κοινωνικής πρόνοιας, για τη μεταφορά των φορολογικών βαρών ακόμα περισσότερο στους ώμους των φτωχότερων, για την παράδοση του περιβάλλοντος στις επενδύσεις φαστ-τρακ. Ώστε η εκμετάλλευση της εργασίας και της φύσης από το κεφάλαιο να είναι ακόμα αποδοτικότερη.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν ότι η ιδιωτική καπιταλιστική πρωτοβουλία και η κερδοσκοπία είναι απάνθρωπη, αλλά και αναποτελεσματική αρχή διεύθυνσης της κοινωνίας. Βλέπουν ότι η λειτουργία ιδιωτικών τραπεζών ωφελεί μόνο τους τραπεζίτες και βλάπτει την κοινωνία. Ακόμα και οι ίδιοι οι μεγαλοβιομήχανοι και οι μεγαλοτραπεζίτες ζητούν την παρέμβαση του κράτους στην οικονομία με ενέσεις δισεκατομμυρίων που λείπουν από την Υγεία, την Παιδεία και τις συντάξεις. Αυτοί βέβαια ζητούν να παρέμβει το κράτος για να εξυγιάνει τις επιχειρήσεις τους και να τους τις ξαναδώσει εύρωστες, ώστε να κερδίσουν πριν δημιουργήσουν νέες κρίσεις. Η έξοδος από την κρίση, για να μην αφήσει πίσω της ερείπια, χρειάζεται τολμηρά βήματα και μέτρα που θα εμποδίσουν τους υπαίτιους της κρίσης και της καταστροφής να ασκούν την επιβλαβή δραστηριότητά τους. Εμείς επιδιώκουμε η παραγωγή και η διανομή του πλούτου να είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας, η μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει δημόσια και η οικονομία να διευθύνεται δημοκρατικά. Ο σοσιαλισμός με πλήρη άνθηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας είναι ο σκοπός μας.

Δεν είμαστε μόνοι μας στην Ευρώπη

Είμαστε υπερήφανοι, γιατί ανήκουμε στη μεγάλη πολιτική οικογένεια των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς στην Ευρώπη. Η Αριστερά είναι η πολιτική δύναμη που πρώτη, και για μεγάλο διάστημα μόνη, στάθηκε αλληλέγγυα με τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της ηπείρου μας που δοκιμάζονται.

Σήμερα, σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης που πλήττονται από την κρίση και την κοινή πολιτική της Μεγάλης Συμμαχίας Συντηρητικών και Σοσιαλδημοκρατών που διαχειρίστηκαν μαζί την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι λαοί αντιστέκονται. Ριζοσπάστες της Αριστεράς, Αριστεροί Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές, Αριστεροί Οικολόγοι, εργατικά συνδικάτα και κοινωνικά κινήματα οικοδομούν μέτωπα για να ανατρέψουν αυτή την πολιτική. Επιστημονικά ιδρύματα, κοινωνικές οργανώσεις, διανοούμενοι σε όλον τον κόσμο προειδοποιούν ότι η πολιτική που εφαρμόζεται οδηγεί τις οικονομίες των χωρών της Ευρώπης σε ποιο βαθιά κρίση, τη δημοκρατία στη συρρίκνωση, το περιβάλλον στην καταστροφή, την Ευρωπαϊκή Ένωση σε διάλυση και, προπάντων, τις λαϊκές τάξεις στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Κάτω από αυτή την πίεση, ακόμα και μέσα στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που στήριξαν αυτή την πολιτική, ακούγονται σήμερα φωνές που μιλούν για «ρύθμιση», για «κρατική παρέμβαση», για «μέτρα» που θα χαλιναγωγούν την ασυδοσία της κερδοσκοπίας.

Η διαπίστωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την ηγεσία της Μεγάλης Συμμαχίας Συντηρητικών και Σοσιαλδημοκρατών γίνεται όλο και περισσότερο ένας αντιδημοκρατικός μηχανισμός κυριαρχίας του κεφαλαίου κερδίζει τον νου εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Σήμερα είναι πια βέβαιο: η ένωση των κρατών της Ευρώπης δεν μπορεί να συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο. Η ένωση της Ευρώπης χρειάζεται νέα εκκίνηση με κοινωνική ευαισθησία, οικολογική φροντίδα, φιλειρηνική εξωτερική πολιτική και δημοκρατία. Και αυτό δεν μπορούν και δεν θέλουν να το κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν σήμερα.

Σήμερα ολόκληρη η ευρωζώνη κλονίζεται. Οι νέες συμφωνίες οδηγούν την Ε. Ε. σε όλο και σε πιο αυταρχική κατεύθυνση, και γίνεται ολοφάνερο ότι αυτή η νεοφιλελεύθερη δομή, λειτουργία και πολιτική της Ε. Ε. πρέπει να ανατραπεί. Ήδη σε μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία, το νέο σύμφωνο για το ευρώ αμφισβητείται, στην ίδια τη Γερμανία η κυβέρνηση δυσκολεύεται να το περάσει στο κοινοβούλιο, ενώ στην Ιρλανδία θα κληθεί ο λαός να το κρίνει με δημοψήφισμα. Αυτό πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα.

Η δική μας επιτυχία στην Ελλάδα, λοιπόν, δεν θα σημάνει απομόνωση, όπως μας λένε οι συνέταιροι του δικομματισμού και οι εκπρόσωποι της τρόικας για να μας φοβίσουν, αλλά θα γίνει θρυαλλίδα εξελίξεων και ανατροπών, θα δώσει κουράγιο και δύναμη στους άλλους λαούς της Ευρώπης και θα βρούμε συμπαραστάτες και συμμάχους.

Επιδίωξή μας είναι η ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριαρχεί στην Ε. Ε. και η οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού μετώπου που θα παλέψει για μια διαφορετική Ευρώπη, μια Ευρώπη της ειρήνης, της εργασίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων και της οικολογίας, της ισότητας ανάμεσα στα φύλα, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, μια Ευρώπη σοσιαλιστική.

Μπορούμε και πρέπει να τα αλλάξουμε όλα.

10 σημεία για την έξοδο από την κρίση

Για να βγει η χώρα μας από την κρίση χρειάζεται ριζική αλλαγή, στροφή 180 μοιρών.

1. Να απαλλαγούμε από τον βραχνά του χρέους

Μας λένε ότι το δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει στο κράτος να ασκήσει κοινωνική πολιτική και πολιτική ανάπτυξης. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Ισχύει μόνο γιατί η κυβέρνηση των συνεταίρων του δικομματισμού βάζει την πληρωμή των δανειστών πάνω από τις ανάγκες του λαού. Αυτό πρέπει και μπορεί να αλλάξει.

Το δημόσιο χρέος της χώρας είναι ταξικό χρέος. Είναι οι φόροι που δεν πλήρωσαν οι πλούσιοι. Με διαρκείς απαλλαγές και ελαφρύνσεις για τα μεγάλα εισοδήματα και τα κέρδη του κεφαλαίου, ανοχή της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής, μίζες της διαπλοκής, υπερβάσεις στα δημόσια έργα και λεηλασία των Δημόσιων Ταμείων, υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες και φαραωνικές διοργανώσεις σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες δημιουργήθηκαν τεράστιες περιουσίες, εξαγοράστηκαν δημόσιες επιχειρήσεις και συσσωρεύτηκε ένα δημόσιο χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.

Το χρέος δεν είναι ελληνική ιδιομορφία. Είναι στοιχείο της καπιταλιστικής κρίσης σε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα και αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της τελευταίας εικοσαετίας. Είναι έκφραση της ανισότητας στις σχέσεις μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μαζί με τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, τα συνδικάτα και τα κινήματα αλληλεγγύης και διεκδίκησης, μπορούμε να αγωνιστούμε για μια δίκαιη πανευρωπαϊκή λύση. Διεκδικούμε πανευρωπαϊκή διάσκεψη για την αντιμετώπιση του χρέους των ευρωπαϊκών κρατών. Διεκδικούμε διαφορετικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που θα πρέπει να χρηματοδοτεί, είτε απευθείας είτε μέσω ευρωπαϊκής δημόσιας Τράπεζας, τους προϋπολογισμούς των κρατών και ευρωπαϊκά προγράμματα δημόσιων επενδύσεων. Διεκδικούμε πανευρωπαϊκή απαγόρευση των τραπεζικών κερδοσκοπικών παραγώγων. Διεκδικούμε πανευρωπαϊκή φορολόγηση των επιχειρήσεων, των χρηματιστικών πράξεων, των μεγάλων εισοδημάτων και των μεγάλων περιουσιών.

Το δημόσιο χρέος σήμερα είναι ο μοχλός για την επιβολή όλων των μέτρων που μας πνίγουν. Αυτά τα ίδια μέτρα δεν μειώνουν, αλλά διογκώνουν το χρέος. Σε δέκα χρόνια θα είναι τουλάχιστον όσο ήταν στην αρχή του Μνημονίου. Η διαγραφή μέρους του χρέους που συμφωνήθηκε συνοδεύεται από τέτοια μέτρα που αντί για όφελος υπάρχει ζημιά. Δεκάδες δισεκατομμύρια θα δοθούν στις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν τα αποθεματικά τους, Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Νοσοκομεία την περιουσία τους. Με τη συμφωνία αυτή εκχωρείται όποια δημόσια περιουσία έχει απομείνει και οι δανειστές αποκτούν τον έλεγχο των εσόδων του κράτους. Η δική τους εξυπηρέτηση προηγείται πάντα. Οι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την ευρωζώνη που, ρητορικά, θέτουν ως προτεραιότητα την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, στην πραγματικότητα επιδιώκουν μόνο τη δραματική μείωση των εισοδημάτων (μισθών, συντάξεων κ.λπ. ) και την κατεδάφιση των εργασιακών κατακτήσεων και κοινωνικών δικαιωμάτων. Οι θυσίες που ζητούν με αφορμή το χρέος δεν αφορούν ούτε τη σωτηρία της χώρας ούτε τη βιωσιμότητα του χρέους. Τα προγράμματα «διάσωσης» είναι μολυβένια σωσίβια που αποσκοπούν στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της εξουσίας του πάνω στην εργασία και στη διαρκή αναπαραγωγή της εξάρτησης των κρατών από το διεθνές τραπεζικό σύστημα.

Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να διακοπεί. Η λύση είναι μία: επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους είτε βρίσκεται σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είτε σε κράτη, η αναστολή εξυπηρέτησης του υπόλοιπου ώσπου να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη, και η εξυπηρέτηση του με ευνοϊκότερους όρους και ρήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης.

Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα χρειάζεται να αξιοποιηθεί κάθε μέσο, ακόμα και η διακοπή της πληρωμής.

2. Να φορολογηθεί ο πλούτος και να καταργηθούν οι περιττές δαπάνες

Μας λένε ότι δεν υπάρχουν πόροι για μια στροφή πολιτικής σαν αυτή που χρειαζόμαστε. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην Ελλάδα όλοι και όλες που δουλεύουμε παράγουμε κάθε χρόνο πάνω από 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα λυμαίνονται λίγοι. Πόροι μπορούν να βρεθούν με ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, την επιβάρυνση, όσο χρειάζεται, των μεγάλων εισοδημάτων και του συσσωρευμένου πλούτου και με μείωση των δαπανών που δεν εξυπηρετούν το λαϊκό συμφέρον.

• Να αλλάξει η φορολογική κλίμακα με σημαντική αύξηση των συντελεστών για τα μεγάλα εισοδήματα μέχρι 75% για εισοδήματα πάνω από 500000 ευρώ τον χρόνο.
• Ο συντελεστής φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων πρέπει να αυξηθεί τουλάχιστον στο επίπεδο του μέσου όρου της Ευρωζώνης.
• Να θεσπιστεί φόρος χρηματοοικονομικών συναλλαγών και να επιβληθεί ειδική φορολογία στην πολυτελή και επιδεικτική κατανάλωση.
• Να καταργηθεί το ειδικό καθεστώτος φορολογικής ασυλίας των οικονομικά ισχυρών παραγόντων, όπως των εφοπλιστών και της Εκκλησίας
• Να καταγραφεί σε περιουσιολόγιο ο συσσωρευμένος πλούτος, είτε βρίσκεται στην Ελλάδα είτε έχει τοποθετηθεί στο εξωτερικό, και να υπάρξει επαρκής φορολόγηση των μεγάλων περιουσιών άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ.
• Να αρθεί το τραπεζικό και εμπορικό απόρρητο, ώστε να υπάρξει διαφάνεια στις συναλλαγές και να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή.
• Να απαγορευθεί κάθε είδους συναλλαγής μέσω εταιριών οφ σορ.
• Να αναμορφωθούν και να εκσυγχρονιστούν οι φορολογικές και ελεγκτικές υπηρεσίες του κράτους.

Επιπλέον πόροι μπορούν να βρεθούν με την αποτελεσματική αξιοποίηση κάθε κοινοτικού ευρώ, όχι μόνο με βάση τον δείκτη απορροφητικότητας αλλά και με όρους πολλαπλασιασμού της ωφελιμότητας. Με διεκδίκηση του γερμανικού κατοχικού δανείου, των επανορθώσεων και αποζημιώσεων για τα θύματα της κατοχής. Με επανεξέταση όλων των στρατιωτικών δαπανών και κατάργηση κάθε δαπάνης που δεν είναι αναγκαία για την άμυνα της χώρας, ξεκινώντας από τις νατοϊκές δαπάνες.

Μας λένε ότι δεν μπορεί να παταχθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή και δεν μπορούν να καταγραφούν οι μεγάλες περιουσίες. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτά δεν θέλουν και δεν μπορούν να τα κάνουν τα κόμματα της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων. Η πολιτική τους ύπαρξη βασίζεται στην εύνοια και στη χρηματοδότηση των οικονομικά ισχυρών. Ακόμα και σήμερα, στην καρδιά της κρίσης, την ώρα που κόβουν το ρεύμα στα φτωχά νοικοκυριά, υποθάλπουν την απόκρυψη εισοδημάτων, την υπεξαίρεση του ΦΠΑ και των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία και δεν εισπράττουν φόρους περασμένων ετών, ενώ δεν διστάζουν να μειώσουν κι άλλο (από 24% σε 20%) τον φορολογικό συντελεστή για τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Χρειάζεται η βούληση πολιτικών δυνάμεων που δεν υπηρετούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και δεν εξαρτώνται οικονομικά από αυτά. Περιουσιολόγιο μπορεί να καταρτιστεί αμέσως με την υποχρεωτική αναγραφή στις φορολογικές δηλώσεις όλων των περιουσιακών στοιχείων, είτε βρίσκονται στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, και τη δήμευση όσων δεν δηλώνονται. Η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή μπορούν να συλληφθούν με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και της συσσωρευμένης γνώσης των εργαζόμενων στις εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Με αυτά τα μέσα μπορούν να εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο. Πόροι με τους οποίους μπορούν να ανακουφιστούν οι άνθρωποι που σήμερα συνθλίβονται, να παραχθεί νέος πλούτος και η Ελλάδα να αναμορφωθεί εκ βάθρων.

3. Ασπίδα προστασίας για να βγει η κοινωνία όρθια από την κρίση

Ήδη βρισκόμαστε σε ανθρωπιστική κρίση. Άνεργοι και υποαπασχολούμενοι, μικροσυνταξιούχοι, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, χαμηλόμισθοι, άστεγοι χρειάζονται επειγόντως μέτρα για να επιβιώσουν. Ένα πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής είναι αναγκαίο για λόγους στοιχειώδους κοινωνικής αλληλεγγύης. Όλος ο κρατικός μηχανισμός πρέπει αμέσως να τεθεί σε κινητοποίηση, ώστε να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος της μαζικής εξαθλίωσης.

• Ο κατώτερος μισθός να επανέλθει αμέσως στο ύψος που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.
• Να αξιοποιηθούν κτήρια ιδιοκτησίας του Δημοσίου, των Τραπεζών και της Εκκλησίας, να αναμορφωθούν κατάλληλα για να στεγαστούν οι άστεγοι.
• Στα δημόσια σχολεία να εφαρμοστεί αμέσως πρόγραμμα πρωινής και μεσημεριανής σίτισης των παιδιών.
• Όλες οι υπηρεσίες Υγείας να χορηγούν ιατροφαρμακευτική, οδοντιατρική και οφθαλμολογική περίθαλψη σε ανέργους, αστέγους και χαμηλοσυνταξιούχους, χωρίς καμία επιβάρυνση ή συμμετοχή του ασθενούς.
• Να ρυθμιστούν τα δάνεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών με περίοδο χάριτος, επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση του επιτοκίου. Η δόση να μην ξεπερνά το 30% του εισοδήματος. Διαγραφή μέρους ή του συνόλου του χρέους, εφόσον ο οφειλέτης βρίσκεται κάτω από το επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης.
• Να αυξηθεί και να επεκταθεί το επίδομα ανεργίας σε όλους τους ασφαλισμένους και να χορηγείται για όλο το διάστημα της ανεργίας. Να χορηγηθεί ειδικό βοήθημα για όσους δεν έχουν εγγραφεί στο σύστημα ασφάλισης ανεργίας.
• Να ληφθούν άμεσα μέτρα για τη μείωση των τιμών των βασικών αγαθών με ανάλογη μείωση ή, όπου χρειάζεται, και μηδενισμό του ΦΠΑ. Να υπάρξουν ειδικά τιμολόγια των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας για ευάλωτες κατηγορίες πολιτών. Να καταργηθεί αμέσως το χαράτσι επί της μικρής ακίνητης περιουσίας.
• Να υπάρξει σχέδιο ώστε σταδιακά να αποκατασταθεί η αγοραστική δύναμη μισθών και συντάξεων.

4. Βιώσιμη ανάπτυξη με παραγωγική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση

Οι δύο τελευταίες δεκαετίες ήταν κρίσιμες για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ενιαία αγορά και το ενιαίο νόμισμα κατάργησαν κάθε δυνατότητα προστασίας της εγχώριας παραγωγής, είτε με δασμούς είτε με τη νομισματική πολιτική και επέβαλαν τον πιο άγριο ανταγωνισμό. Παντού υπήρξαν ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μείωση μισθών και συντάξεων. Ιδίως στις πιο αδύναμες χώρες, σαν την Ελλάδα, η αποβιομηχάνιση και η καταστροφή ολόκληρων κλάδων παραγωγής ήταν ραγδαίες.

Στη χώρα μας, η πολιτική των Μνημονίων έδωσε την χαριστική βολή οδηγώντας σε μόνιμη και βαθιά ύφεση, ανεργία και μείωση εισοδημάτων. Η κατάσταση όχι μόνο δεν αντιστρέφεται εντός μνημονίων και των συμφωνιών που υπογράφτηκαν, αλλά θα επιδεινωθεί με ραγδαίους ρυθμούς. Η ανάπτυξη μέσα στο πλαίσιο που προτείνει ο δικομματισμός βασίζεται στην απόλυτη ελευθερία του κεφαλαίου, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στην ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας, στην ακύρωση κάθε κοινωνικής ρήτρας, στην παράδοση του περιβάλλοντος στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Με αυτά τα μέτρα, μας λένε, η «ελληνική οικονομία θα γίνει ανταγωνιστική» και θα «έρθουν ξένες επενδύσεις». Όμως η Ελλάδα είχε πάντα πολύ χαμηλό κόστος εργασίας και είχε έλλειμμα στο εξωτερικό της εμπόριο, η εργασία και το περιβάλλον είχαν μικρή προστασία σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και ξένες επενδύσεις δεν ήρθαν. Επομένως η υποβάθμιση της εργασίας και η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν είναι η λύση.

Η λύση βρίσκεται στην επιλογή ενός ριζικά διαφορετικού δρόμου ώστε μέσα σε μια δεκαετία να μεταμορφωθεί η Ελλάδα. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ριζική ανατροπή του πολιτικού συσχετισμού και μια νέα πλειοψηφία που θα βασίζεται στις δυνάμεις της εργασίας, της νεολαίας και του πολιτισμού, στις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας μας.

Σημαντικό εργαλείο για τη νέα πορεία είναι ένα αναμορφωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα με τράπεζες δημόσιας ιδιοκτησίας.

Αν κάτι απέδειξε η μεγάλη κρίση που ξέσπασε το 2008, αυτό είναι ότι οι ιδιωτικές κερδοσκοπικές τράπεζες είναι επιβλαβείς για τη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων. Οι συνέταιροι του δικομματισμού στην Ελλάδα μιλούσαν με υπερηφάνεια για το ιδιωτικοποιημένο τραπεζικό σύστημα, για την επέκτασή του στα Βαλκάνια, για την χορήγηση δανείων ώστε να φαίνεται πως αναπληρώνεται το εισόδημα που έχαναν οι εργαζόμενοι, για τα «νέα τραπεζικά προϊόντα». Σήμερα, αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που θα αναπλήρωνε το κενό από την αποβιομηχάνιση και τη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, θα έφερνε επενδύσεις, θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας και, με τα στεγαστικά δάνεια, θα έδινε σπίτι σε όλους είναι πληγή για την κοινωνία. Όσα έχουν δοθεί στις τράπεζες σε ρευστό και εγγυήσεις από το κράτος είναι πολλαπλάσια της αξίας τους, και τώρα οι συνέταιροι του δικομματισμού σχεδιάζουν να τους δοθούν ακόμα περισσότερα.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα μπορεί και πρέπει να γίνει δημόσιο και να αναμορφωθεί εκ βάθρων σε ένα νέο σύστημα τραπεζών, με δημοκρατική και διαφανή διοίκηση και διαχείριση με συμμετοχή και ισχυρά ελεγκτικά δικαιώματα των εργαζομένων. Αυτό εννοούμε με το σύνθημα: Εθνικοποίηση-Κοινωνικοποίηση των Τραπεζών. Ανάλογα με την αποστολή τους οι τράπεζες μπορούν να ανήκουν σε διαφορετικούς δημόσιους φορείς, κρατικούς και μη κρατικούς, όπως π.χ. οι Συνεταιρισμοί, με την εγγύηση και την προστασία του κράτους. Αποκλειστικό τους μέλημα θα είναι η προστασία των αποταμιεύσεων και η διοχέτευση πόρων στην ανάπτυξη με κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια και με απαγόρευση κάθε άλλης κερδοσκοπικής δραστηριότητας.

Με τη δημόσια επενδυτική δραστηριότητα, με τη συνδρομή του δημόσιου τραπεζικού συστήματος μπορούν να αναβιώσουν οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που σήμερα συνθλίβονται από την έλλειψη ζήτησης και ρευστότητας και από τον ανταγωνισμό του μεγάλου κεφαλαίου. Η στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με αυστηρά κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την ανασυγκρότηση και την παραγωγή εγχώριας προστιθέμενης αξίας και καινοτομίας και για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς δημόσιες επενδύσεις και μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις δεν γίνεται. Χρειάζεται να επιστρέψουν στο Δημόσιο οι Επιχειρήσεις και Οργανισμοί που έχουν εν μέρει ή συνολικά ιδιωτικοποιηθεί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς). Να παραμείνουν ή να επιστρέψουν στον έλεγχο και την ευθύνη του Δημοσίου βασικές παραγωγικές μονάδες, κρίσιμες για την ανάπτυξη της οικονομίας, όπως λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ναυπηγεία, ορυκτός και ενεργειακός πλούτος.

Μας λένε ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί εξέθρεψαν τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις. Δεν είναι αλήθεια. Τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις τις εξέθρεψαν οι συνέταιροι του δικομματισμού. Με αυτόν τον τρόπο εδραίωσαν την εξουσία τους και κατέστρεψαν επιχειρήσεις και οργανισμούς που είχαν φτιαχτεί με πόρους και με κόπους των εργαζομένων, κατέστρεψαν τους αγροτικούς συνεταιρισμούς.

Σε αυτή την κατάσταση δεν θέλουμε να επιστρέψουμε και αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ηττηθούν οι συνέταιροι του δικομματισμού. Οι δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, για να υπηρετήσουν τη νέα αναπτυξιακή πορεία χρειάζεται να ανασυγκροτηθούν, να διοικούνται και να λειτουργούν με δημόσιο, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και απόλυτη διαφάνεια, ενταγμένες στον συνολικό δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας. Γνώμονας αυτής της νέας πολιτικής είναι η ανάπτυξη της δημόσιας και της συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας που μπορεί και πρέπει να επεκταθεί σε όλο το φάσμα παραγωγής και εμπορίας. Έτσι μπορούν να αναπτυχθούν νέες δομές συνεταιριστικές, κοινωνικοποιημένες, συμμετοχικές με στόχο την πραγματικά βιώσιμη ανάπτυξη που δεν θα στηρίζεται στην εικονική μεγέθυνση και την κερδοσκοπία, αλλά σε μια πιο ισορροπημένη και δημοκρατική διαχείριση των κοινών πόρων, σε περισσότερο συμβιωτικές σχέσεις με τη φύση.

Με αυτά τα μέσα και τα εργαλεία μπορεί να σχεδιαστεί και να πραγματοποιηθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση. Η δική μας λογική είναι διαφορετική από εκείνη που επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια και οδήγησε στην καταστροφή. Κριτήριο για μας δεν είναι το κέρδος των καπιταλιστών, είναι η απασχόληση και το εισόδημα των εργαζόμενων ανθρώπων, η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, τα δημόσια αγαθά. Με αυτόν τον προσανατολισμό μπορούν να αξιοποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας και να παραχθεί πλούτος για τον κόσμο που ζει από τη δουλειά του, για την κοινωνική εξασφάλιση, για την Παιδεία, την Υγεία και τον Πολιτισμό.

Η εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, η δημόσια Υγεία και η Παιδεία όλων των βαθμίδων, από τον βρεφονηπιακό σταθμό ως το Πανεπιστήμιο, η ανάπτυξη του πολιτισμού, η αποκατάσταση και η προστασία του φυσικού και του δομημένου περιβάλλοντος, η περίθαλψη και η υποστήριξη των ανήμπορων, η βοήθεια προς τους μετανάστες να ενταχθούν στην κοινωνία μας, οι υπηρεσίες πρόληψης και απεξάρτησης των ανθρώπων που εξαρτώνται από ουσίες, όλα αυτά δεν είναι μόνο δαπάνες. Είναι και παραγωγή πλούτου.

Η Ελλάδα μπορεί να παράγει, τόσο στον τομέα της γεωργίας όσο και στη βιομηχανία, με περιβαλλοντικά ήπιο τρόπο, τρόφιμα υψηλής ποιότητας για την εγχώρια κατανάλωση και για εξαγωγή. Η ανάπτυξη της βιολογικής αγροτικής παραγωγής με τη συνδρομή του κράτους, των ΑΕΙ, της Αγροτικής Τράπεζας και δημοκρατικά οργανωμένων συνεταιριστικών Τραπεζών μπορεί να ξαναζωντανέψει την ύπαιθρο, τις ορεινές και νησιωτικές περιοχές, να προστατέψει το αγροτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί με κόπους αιώνων. Ειδικά για την οικονομία των ακριτικών νησιωτικών περιοχών είναι αναγκαία η διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ. Η χώρα μας μπορεί να αναπτύξει την τουριστική της βιομηχανία, χωρίς να καταστρέφει το περιβάλλον με γήπεδα γκολφ και τεράστια ξενοδοχεία. Η μεγάλης διάρκειας ηλιοφάνεια, ο αέρας που φυσάει στα νησιά, η γεωθερμία μπορούν να αποτελέσουν πηγές καθαρής ενέργειας και, με τον κατάλληλο σχεδιασμό, να υποκαταστήσουν τα ορυκτά καύσιμα. Η ανάθεση των ήπιων μορφών ενέργειας στο ιδιωτικό κεφάλαιο, όμως, αντί να προστατεύει το περιβάλλον, το καταστρέφει με τεράστια αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, χωρίς έγνοια για τη φύση και για τις ανάγκες των ανθρώπων. Η αναζήτηση και αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των ορυκτών ενεργειακών πηγών, για όσο διάστημα και στο μέτρο που αυτές χρειάζονται, πρέπει να σχεδιαστεί από το κράτος με δημοκρατικό έλεγχο και σε συνεννόηση με τις τοπικές κοινωνίες. Για να γίνουν αυτά χρειάζονται δημόσιοι οργανισμοί διαχείρισης του ορυκτού πλούτου και των ενεργειακών πηγών και δημόσια ιδρύματα ερευνών.

Αρχές απόλυτης ισχύος για μας στην αναζήτηση και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων είναι η φιλικότητα προς το περιβάλλον και η ειρηνική διευθέτηση διαφορών με γειτονικές χώρες, μέσα από αμοιβαίους συμβιβασμούς με κοινό όφελος.

Το Δημόσιο, με την τεράστια ζήτηση που αναπτύσσει μπορεί να θέσει οικολογικά και κοινωνικά κριτήρια για την επιλογή των προμηθευτών του, όπως επίσης και κάθε οικονομικής δραστηριότητας που ενισχύεται ή επιδοτείται.

Η ίδια η αποκατάσταση και η προστασία του περιβάλλοντος είναι πλουτοπαραγωγική πηγή και δημιουργεί θέσεις εργασίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει η αγορά ούτε το κυνήγι του κέρδους. Ήδη αξιοποιούν διεθνώς την κρίση προκειμένου να μειωθούν οι πόροι που διατίθενται για το περιβάλλον και ο έλεγχος των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της οικονομικής δραστηριότητας.

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και διεθνής συνεργασία, ώστε

• Να αποκατασταθεί η ισορροπία στις θάλασσές μας που νεκρώνονται από τη ρύπανση και την υπεραλίευση.
• Να ξαναγίνουν τα δάση μας που έχουν καεί ή έχουν χτιστεί και να προστατευθούν αποτελεσματικά.
• Να υπάρξει σχέδιο αντικατάστασης των ορυκτών, ρυπογόνων και θερμικών πηγών ενέργειας με μεσοπρόθεσμο σκοπό την πλήρη αντικατάστασή τους από ήπιες πηγές ενέργειας και με συγκεκριμένους βραχυπρόθεσμους μετρίσιμους στόχους.
• Να αναμορφωθεί η παραγωγή στην κατεύθυνση της εξοικονόμησης ενέργειας και πρώτων υλών, αντικατάστασης των βραχύβιων με μακρόβια αγαθά και μείωσης των μεταφορών.
• Να λυθεί αποτελεσματικά το πρόβλημα των οικιακών, βιομηχανικών και αγροτικών απορριμμάτων και αποβλήτων.

5. Σταθερή εργασία με αξιοπρεπή μισθό και πλήρη ασφάλιση

Η πρωτοφανής επίθεση που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει μια εντελώς νέα κατάσταση. Η λεγόμενη αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε ζούγκλα όπου ισχύει στην κυριολεξία το δίκιο του εργοδότη, ο οποίος έχει, πια, την απόλυτη αρμοδιότητα για τα πάντα. Το εργατικό δίκαιο και ειδικά το δίκαιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων έχει αποδιαρθρωθεί. Το εισόδημα από εργασία έχει δεχθεί τεράστιο πλήγμα με τις δραματικές μειώσεις, την αύξηση της φορολογίας και των χαρατσιών. Τα συνδικάτα δέχονται έναν ανηλεή πόλεμο. Το αξιόλογο εργατικό δυναμικό της χώρας απαξιώνεται με την τεράστια διεύρυνση της ανεργίας Με αυτό τον τρόπο έχει δημιουργηθεί ένα γενικευμένο μοντέλο υποβαθμισμένης, ανασφαλούς, απορυθμισμένης και κακοπληρωμένης εργασίας. Όλη η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε μια ειδική οικονομική ζώνη στο όνομα μιας υποτιθέμενης ανταγωνιστικότητας, η οποία κρύβει την πραγματική επιδίωξη: να ξεπεραστεί η μειωμένη κερδοφορία του κεφαλαίου. Εκείνο που πραγματικά θέλουν είναι οι έλληνες μισθωτοί να ανταγωνίζονται τους συναδέλφους τους στις άλλες χώρες με όλο και χαμηλότερους μισθούς, όλο και λιγότερα δικαιώματα.

Μας λένε ότι με αυτόν τον τρόπο θα έρθουν επενδύσεις, ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Η αλήθεια είναι ότι με κάθε νέο μέτρο που παίρνουν κατά της εργασίας, με κάθε μήνα που περνάει η ανεργία αυξάνεται, η ύφεση μεγαλώνει. Επίσης όμως, η διαρκής απαξίωση της εκπαίδευσης και των δεξιοτήτων των εργαζομένων και της θέσης τους στην παραγωγική διαδικασία μειώνει την παραγωγικότητα και την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο θεωρεί πως η συνέχιση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης οδηγεί σε διάλυση της κοινωνικής συνοχής και σε μια παγίδα αναχρονισμού και παρακμής της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Η πορεία απαξίωσης της εργασίας πρέπει να αντιστραφεί αμέσως. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα καθεστώς εργασίας δημοκρατικά ρυθμισμένο, σταθερό, καλά αμειβόμενο, με αναβαθμισμένου ρόλο των εργαζόμενων στην εργασιακή διαδικασία, με εξασφαλισμένους όρους υγιεινής και ασφάλειας. Για ένα εργασιακό πρότυπο που θα ενισχύει την κοινωνική συνοχή και θα ανταγωνίζεται με υψηλής ποιότητας εργασία και υψηλή παραγωγικότητα, το αντεργατικό και οπισθοδρομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού.

Για το σκοπό αυτό χρειάζεται αμέσως:

• Κατάργηση της πράξης Υπουργικού Συμβουλίου στις 14/2/2012, με την οποία μειώθηκαν ο κατώτερος μισθός κατά 22% (32% για τους νέους μέχρι 25 ετών) και καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις.
• Επαναφορά όλων των διατάξεων, που ίσχυαν για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τον ΟΜΕΔ και τη διαιτησία.
• Άμεση τακτοποίηση και όχι απολύσεις των συμβασιούχων του δημόσιου τομέα.
• Δραστικός περιορισμός των συμβάσεων ορισμένου χρόνου μόνο για τις περιπτώσεις κάλυψης διαπιστωμένων προσωρινών και έκτακτων αναγκών.
• Δραστικός περιορισμός της μερικής απασχόλησης με σκοπό την πλήρη κατάργησή της. Διευρυμένη εργασιακή και μισθολογική προστασία των μερικώς απασχολούμενων.
• Κατάργηση της ενοικίασης εργαζομένων και της εκ περιτροπής εργασίας και σύναψη συμβάσεων αορίστου χρόνου με όσους και όσες βρίσκονται σε αυτό το καθεστώς.
• Απαγόρευση της εργασίας με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (μπλοκάκι) και των Συμβάσεων Έργου, όταν υποκρύπτουν σχέση μισθωτής ή γενικά εξαρτημένης εργασίας.
• Ακύρωση της ρύθμισης για συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας.
• Κατάργηση της εργασιακής εφεδρείας στο Δημόσιο.
• Ίσα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα για άνδρες και γυναίκες.
• Επαναφορά των ορίων που ίσχυαν για ομαδικές απολύσεις και των διατάξεων για τις αποζημιώσεις των απολυμένων. Εξομοίωση της αποζημίωσης για καταγγελία της σύμβασης εργασίας των εργατών με αυτή των υπαλλήλων.
• Διασφάλιση ίσης εργασιακής μεταχείρισης στους μετανάστες εργαζόμενους.
• Ιδιώνυμο αδίκημα για τους εργοδότες, με αυτεπάγγελτη εισαγγελική δίωξη και ποινή φυλάκισης τουλάχιστον δύο ετών, η χρησιμοποίηση από αυτούς παράνομης - «μαύρης εργασίας», η παραβίαση της ασφαλιστικής και της εργατικής νομοθεσίας, των συλλογικών συμβάσεων, των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και η παραβίαση του νόμιμου ή συμβατικού ωραρίου.
• Η ανάληψη δημόσιου έργου ή η συμμετοχή σε αυτό με οποιονδήποτε τρόπο να απαιτεί εγγυητική επιστολή για την ικανοποίηση νόμιμων μισθολογικών ή ασφαλιστικών απαιτήσεων των εργαζομένων.
• Κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας και επίσπευση του χρόνου εκδίκασης των εργατικών διαφορών με τη θέσπιση εργατοδικείων.
• Ενίσχυση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, με επαρκή στελέχωση και άρτια υλικοτεχνική υποδομή. Διεύρυνση των αρμοδιοτήτων των επιθεωρητών εργασίας (ανακριτικά καθήκοντα).

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο υποστηρίζει σθεναρά ακόμη και στην περίοδο της κρίσης ότι η σταθερή εργασία όπως αυτή συνταγματικά κατοχυρώνεται στο δημόσιο τομέα με την μονιμότητα, στις ΔΕΚΟ και στις τράπεζες με τους κανονισμούς εργασίας και με την σύμβαση αορίστου χρόνου παρέχουν ασφάλεια στον εργαζόμενο, περιορίζουν την εξάρτησή του από πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες και ταυτόχρονα κάνουν πιο αποδοτική την εργασία. Μόνο σε απολύτως ορισμένες, ειδικές περιπτώσεις μπορεί να δικαιολογηθεί η εποχική εργασία, η οποία χρειάζεται και αυτή αυστηρή ρύθμιση.

Ο μισθός πρέπει να επιτρέπει στον εργαζόμενο να ζει με αξιοπρέπεια. Για το ύψος του χρειάζεται να συνυπολογίζονται το κόστος διαβίωσης, η μόρφωση και η εξειδίκευση, η θέση, η οικογενειακή κατάσταση, η ανθυγιεινότητα και η επικινδυνότητα της εργασίας. Με το ενιαίο μισθολόγιο στο Δημόσιο και την ενεργοποίηση των συλλογικών συμβάσεων πρέπει μπορούμε, χωρίς ανορθολογισμούς και κατακερματισμούς να οδηγηθούμε, σε μια διετία, στο ύψος των μισθών που είχε διασφαλιστεί το 2009 και έκτοτε να λειτουργήσει ελεύθερα η συλλογική διαπραγμάτευση παντού. Το μοντέλο εργασίας που προτείνουμε απαιτεί υψηλό ποσοστό απασχόλησης που σημαίνει ότι πρώτο μέλημα, μακριά από λογιστικές αντιλήψεις, είναι η κάλυψη των τεράστιων αναγκών που υπάρχουν ιδίως στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών, στην Παιδεία και την Υγεία.

6. Ριζική αναμόρφωση του κράτους. Δημοκρατία παντού. Ίσα δικαιώματα για όλους και όλες

Η περίοδος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπό την πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου οδήγησε σε φθορά του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε περιφρόνηση του Συντάγματος. Για να εφαρμοστούν οι πολιτικές επιταγές του ηγετικού κέντρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι οικονομικές επιταγές της τρόικας παραβιάστηκε το σύνταγμα, εκφυλίστηκαν οι διαδικασίες της Βουλής. Η αστυνομική καταστολή και ο αυταρχισμός του κράτους πήραν μια έκταση που δεν είχε ξαναγνωρίσει ο τόπος μετά τη δικτατορία. Τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως τα ηλεκτρονικά, εναρμονίστηκαν σε μια εκστρατεία χειραγώγησης, τρομοκράτησης και πειθάρχησης του λαού. Μας έλεγαν ότι τα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα θα είναι εργαλείο πολυφωνίας. Τώρα ξέρουμε ότι είναι το πιο σκληρό συγκρότημα κατάργησης της πολυφωνίας, διαφθοράς και εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων.

Η δημοκρατία εκφυλίζεται σε τυπική διαδικασία, σε «αδειανό πουκάμισο». Οι χειρισμοί ειδικά της ευρωπαϊκής ηγεσίας και η επιβολή των αποφάσεών της, όταν πια η ελληνική πολιτική ηγεσία ήταν ανίκανη να περάσει αυτή την πολιτική, ταπείνωσαν τον Ελληνικό λαό και πλήγωσαν την αξιοπρέπειά του.

Προηγουμένως ήδη, αλλαγές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με τον «Καποδίστρια» και τον «Καλλικράτη» είχαν μεταβάλει τους θεσμούς της σε όργανα εφαρμογής κυβερνητικών προγραμματισμών και εκτέλεσης κυβερνητικών αποφάσεων. Η δυνατότητα συμμετοχής των δημοτών συρρικνώθηκε με την τεράστια έκταση των δήμων και τις μειωμένες αρμοδιότητες των κοινοτήτων.

Η ουσιαστική κατάργηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και του ρόλου των συνδικαλιστικών οργανώσεων των μισθωτών αφαίρεσε από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους τη δυνατότητα να εκλέγουν εκπροσώπους τους με αρμοδιότητες και εξουσία και να συμμετέχουν στη διαμόρφωση των συνθηκών της εργασίας τους.

Παράλληλα η γραφειοκρατία, η διαφθορά και η πελατειακή λογική συνεχίζουν να διαπερνούν μεγάλα τμήματα της δημόσιας διοίκησης και δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες για την άσκηση και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων των πολιτών.

Δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, με ένα αυταρχικό σύστημα κυβέρνησης και διοίκησης, με αστυνομοκρατία, παρακολούθηση των πολιτών, καθεστώς έκτακτης ανάγκης στους δρόμους και τις πλατείες.

Αρχές ενός νέου πλαισίου οργάνωσης και λειτουργίας των θεσμών, της δημόσιας διοίκησης και της αυτοδιοίκησης οφείλουν να είναι, η ισότιμη δυνατότητα πρόσβασης των πολιτών στους θεσμούς και στη διοίκηση, η κατοχύρωση των κοινωνικών, των πολιτικών και των ατομικών δικαιωμάτων συμπεριλαμβανομένων της πραγματικής ισότητας των δύο φύλλων και ισότιμης μεταχείρισης των μεταναστών, ο δημοκρατικός προγραμματισμός και έλεγχος, η δημόσια λογοδοσία σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς, χωρίς εξαιρέσεις και «παραγραφές» που νομιμοποιούν τόσο τη διαφθορά όσο και την ανευθυνότητα. Διεκδικούμε την επέκταση των πεδίων δημοκρατικής συμμετοχής και τη διεύρυνσή της σε όλες τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Την πλήρη ελευθερία της έκφρασης. Την καταπολέμηση των πρακτικών χειραγώγησης του λαού από τα ΜΜΕ με τον περιορισμό της δικαιοδοσίας των ιδιοκτητών και την αύξηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών. Οι συχνότητες είναι κοινωνική ιδιοκτησία και δεν μπορεί να παραχωρούνται στα ιδιωτικά συμφέροντα.

Διεκδικούμε τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος. Την συνταγματική κατοχύρωση και προστασία των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, περιβάλλον, πρόνοια) και της δημόσιας περιουσίας, τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, τη συνταγματική κατοχύρωση του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής σε όλα τα αιρετά σώματα, από τα όργανα της Αυτοδιοίκησης ως τη Βουλή των Ελλήνων. Οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί χρειάζεται να μεταρρυθμιστούν, ώστε να διευρυνθούν οι δυνατότητες αποφασιστικής συμμετοχής των πολιτών σε τοπικό επίπεδο. Για να μπορεί να παράγει ουσιαστικό έργο η Αυτοδιοίκηση χρειάζεται εγγυημένους πόρους και διοικητική ανεξαρτησία.

Η καθιέρωση της δυνατότητας να προκαλούνται με λαϊκή πρωτοβουλία δεσμευτικά δημοψηφίσματα σε όλα τα επίπεδα μπορεί να δώσει μεγαλύτερες δυνατότητες λαϊκής συμμετοχής. Ιδίως η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση καθιστά αναγκαία τη θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία για κρίσιμα ζητήματα συνταγματικής τάξης και λαϊκής κυριαρχίας, όπως είναι οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες.

Η Βουλή χρειάζεται να αποκτήσει μεγαλύτερες αρμοδιότητες ελέγχου της κυβέρνησης και της διοίκησης.

• Να μεταφερθεί στη Βουλή η αρμοδιότητα αυτοδιάλυσης και προκήρυξης πρόωρων εκλογών.
• Να δοθούν στους βουλευτές μεγαλύτερη ευχέρεια ελέγχου της κυβέρνησης και ουσιαστική νομοθετική πρωτοβουλία.
• Να ανασυγκροτηθεί το Γραφείο παρακολούθησης της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού και να αποκτήσει την αναγκαία υποδομή, περισσότερες αρμοδιότητες και ανεξαρτησία απέναντι στην κυβερνητική πλειοψηφία και την κυβέρνηση.
• Να υπαχθούν κρίσιμες υπηρεσίες, όπως είναι η Στατιστική Αρχή, η Αστυνομία και το Λιμενικό, η ΕΥΠ στην εποπτεία διακομματικών επιτροπών της Βουλής
• Η Βουλή να έχει την αρμοδιότητα συζήτησης και έγκρισης του πλαισίου και της γενικής κατεύθυνσης των εκπροσώπων της κυβέρνησης στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
• Να καταργηθεί κάθε βουλευτικό προνόμιο που δεν σχετίζεται με την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων, ιδίως η βουλευτική σύνταξη, η ιδιαίτερη αποζημίωση για τη συμμετοχή σε Επιτροπές της Βουλής και η αστυνομική φύλαξη των βουλευτών. Οι βουλευτές πρέπει να έχουν όλα τα μέσα για να ασκούν τα καθήκοντά τους, χωρίς το αξίωμά τους να αποφέρει ιδιαίτερα οικονομικά ή άλλα οφέλη.
• Να καταργηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ιδίως η σύντομη παραγραφή, και να περιέλθει στις δικαστικές αρχές η αρμοδιότητα να ασκούν δίωξη κατά των μελών της κυβέρνησης.

Οι Υπηρεσίες Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας υπακούουν στη λογική της καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων, με χουντικής έμπνευσης ειδικές μονάδες, στρατιωτική δομή και εκπαίδευση και καλλιέργεια αντιδημοκρατικού φρονήματος στο προσωπικό τους. Αντί για την ανάπτυξη και εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων πρόληψης και καταστολής του εγκλήματος, εφαρμόζουν επιχειρήσεις-σκούπα εναντίον μεταναστών, αστέγων και τοξικοεξαρτημένων και παραβιάζουν τα δικαιώματα των πολιτών, παρακολουθώντας με κάμερες κάθε κίνησή τους. Η ύπαρξη νεοφασιστικών θυλάκων και η οργάνωση προκλήσεων κάνουν τη δραστηριότητά τους επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Η ένοπλη παρουσία τους σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις, αλλά και στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων δεν αποσκοπούν στην καλλιέργεια αισθήματος ασφαλείας, αλλά στον εκφοβισμό.

Ο εκδημοκρατισμός των Σωμάτων Ασφαλείας με κατοχύρωση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων εκεί είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών, αλλά και της αποτελεσματικής πρόληψης, αποτροπής και δίωξης του εγκλήματος. Η ασφάλεια των πολιτών απαιτεί δημοκρατικά οργανωμένες υπηρεσίες με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό.

Χρειάζεται:

• Οι υπηρεσίες Δημόσιας Τάξης πρέπει να είναι πολιτικές υπηρεσίες. Να αποστρατιωτικοποιηθούν η Αστυνομία και το Λιμενικό σώμα όσον αφορά την οργάνωση, την εκπαίδευση και την εμφάνισή τους. Να πάψει η εκπαίδευση σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Να διαλυθούν οι ειδικές δυνάμεις που αποσκοπούν στην καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων. Να απαγορευθεί η οπλοφορία και η παρουσία μυστικών αστυνομικών σε διαδηλώσεις και συλλαλητήρια.
• Να πάψει η πρόσληψη αστυνομικών και λιμενικών εκτός των αποφοίτων των παραγωγικών σχολών. Σε όσες και όσους έχουν προσληφθεί διαφορετικά να δοθεί η δυνατότητα εκπαίδευσης στις παραγωγικές σχολές και, αν δεν επιτύχουν, να μετατεθούν σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Να αλλάξει ριζικά το πρόγραμμα σπουδών στις παραγωγικές σχολές των Υπηρεσιών Δημόσιας Τάξης προς όφελος των θεωρητικών μαθημάτων, όπως Δίκαιο, Ψυχολογία, Κοινωνιολογία, με έμφαση στα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, όπως είναι η μετανάστευση, τα ναρκωτικά και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Η ήττα των συνεταίρων του δικομματισμού και των δορυφόρων τους θα εμποδίσει και την αντιδραστική αλλαγή του Συντάγματος που ετοιμάζουν. Θα εμποδιστεί η συνταγματική κατοχύρωση της λιτότητας και η συνταγματική εκχώρηση στους δανειστές του εθνικού πλούτου. Αντίθετα, θα ανοίξει ο δρόμος για να δημιουργηθεί ένα λαϊκό κίνημα δημοκρατικής συνταγματικής αναθεώρησης με την οποία θα ενισχυθεί η εγγύηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ιδίως των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και των λαϊκών ελευθεριών, θα προστατευθούν η δημόσια περιουσία και τα δημόσια αγαθά.

Η περιστολή των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής των Μνημονίων. Ζώνες αυθαιρεσίας και χώροι χωρίς δικαιώματα επεκτείνονται ή δημιουργούνται. Στους χώρους εργασίας και μάθησης επιβάλλεται καθεστώς αυταρχισμού, ο αυταρχισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις υπερβαίνει κατά πολύ την αναγκαία πειθαρχία, ενώ εξακολουθεί να υπάρχει το καθεστώς των ειδικών στρατιωτικών δικαστικών αρχών . Σε φυλακές και κρατητήρια, σε χώρους όπου ζουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, ιδιαίτερα οι άνθρωποι χωρίς χαρτιά, στους δρόμους όπου συχνάζουν άστεγοι ή εξαρτημένοι από τοξικές ουσίες είναι ανάγκη να αναπτυχθεί η κοινωνική φροντίδα και να επικρατήσει καθεστώς ίσων δικαιωμάτων. Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει χωρίς δικαιώματα, ιδίως οι ευπαθέστερες ομάδες του πληθυσμού.

Αγωνιζόμαστε για την διεύρυνση της έννοιας του ασύλου και τη γρήγορη χορήγησή του, για την χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων σε όσους και όσες επιθυμούν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες, για την κατάργηση της Συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών και διασφάλιση ίσων δικαιωμάτων. Επιδιώκουμε να δημιουργηθούν ανοιχτοί χώροι φιλοξενίας των προσφύγων, με υπηρεσίες κοινωνικής και νομικής προστασίας, αντί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζονται. Επιδιώκουμε επίσης:

• Την αποσύνδεση της χορήγησης άδεις παραμονής από την ύπαρξη ορισμένου αριθμού ενσήμων.
• Τη διευκόλυνση της οικογενειακής επανένωσης.
• Τη δίωξη αποκλειστικά του εργοδότη σε περιπτώσεις ανασφάλιστης εργασίας μεταναστών.
• Τη διευκόλυνση της πολιτογράφησης, προπάντων για παιδιά μεταναστών.
• Την κατάργηση κάθε περιορισμού πρόσβασης στους θεσμούς δημόσιας Υγείας και Παιδείας.

Σήμερα, έπειτα από ευρύτατο διεθνή διάλογο, είναι κοινός τόπος ότι πρέπει να καταργηθεί η ποινική δίωξη της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών, με ασφαλιστικές δικλείδες για να καταπολεμηθεί το εμπόριο. Ωστόσο, η ελληνική πολιτεία αρνείται να εφαρμόσει οτιδήποτε πέραν της καταστολής. Το ελάχιστο που χρειάζεται και μπορεί να γίνει αμέσως είναι:

• Δημόσια θεραπευτικά καταστήματα παντού
• Γενναία χρηματοδότηση όλων των οργανισμών απεξάρτησης.
• Ανάληψη του κόστους απεξάρτησης από τα ασφαλιστικά ταμεία.
• Θέσπιση και υποχρεωτική εφαρμογή νόμων για την επανένταξη των απεξαρτημένων χρηστών.

Είναι ανάγκη να καταργηθεί η φυλάκιση των ανηλίκων. Μέχρι την πλήρη κατάργησή της χρειάζεται να χωριστούν οι ανήλικοι από τους ενήλικες κρατουμένους. Οι φυλακές δεν μπορεί να είναι άβατο. Μέλη του Κοινοβουλίου, ανεξάρτητες αρχές και κοινωνικοί φορείς πρέπει να έχουν πρόσβαση και δικαίωμα ελέγχου. Η χορήγηση αδειών, η εκπαίδευση, η ημιελεύθερη διαβίωση η υπό όρους απόλυση πρέπει να αποτελούν δικαίωμα, εφόσον υπάρχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις, και να πάψει η αυθαίρετη απόρριψη σχετικών αιτημάτων.

Η ελεύθερη σεξουαλική επιλογή, χωρίς φόβο και ντροπή είναι ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να το εγγυάται η πολιτεία χωρίς διακρίσεις όσον αφορά τη συμβίωση και τη σύναψη πολιτικού γάμου ή Συμφώνου Συμβίωσης.

Η άρνηση στράτευσης πρέπει να προστατεύεται. Να καταργηθεί η επιτροπή ελέγχου συνείδησης και με δημιουργία επαρκών δυνατοτήτων για κοινωνική θητεία.

Η αναπηρία είναι μία κατάσταση πολύπλευρη και πολύπλοκη. Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν καθημερινά να αντιμετωπίσουν και άρουν εμπόδια: στην αυτοεξυπηρέτηση και αυτόνομη διαβίωση τους, στη σωματική και ψυχική τους υγεία, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στον ελεύθερο χρόνο.

Η εκπαίδευση σε ειδικές, κατάλληλα στελεχωμένες σχολικές μονάδες, αλλά και η σταδιακή ένταξη όσων ανθρώπων μπορούν στο γενικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα με την κατάλληλη υποδομή πρέπει να είναι διαρκές μέλημα της πολιτείας. Ο Γενικός Οικοδομικός Κώδικας χρειάζεται να επιβάλλει τη δυνατότητα πρόσβασης των ανθρώπων με αναπηρία σε όλα τα κτήρια, προπάντων στα δημόσια και τα νεόδμητα. Χρειάζεται να δημιουργηθεί επαρκές δίκτυο κέντρων έγκαιρης διάγνωσης της αναπηρίας και κέντρων αποκατάστασης.

7. Ισχυρό κοινωνικό κράτος. Κανένας μόνος στις δύσκολες καμπές της ζωής

Στη χώρα μας αναπτύχθηκε ένα κοινωνικό κράτος ασθενές, αποσπασματικό, και αναποτελεσματικό. Η επίθεση των δύο τελευταίων χρόνων οδήγησε στην πλήρη κατεδάφισή του. Η κοινωνική μέριμνα έχει μετατραπεί σε μίζερη φιλανθρωπία. Η κοινωνική ευθύνη του κράτους μετατρέπεται σε ατομική ευθύνη. Μας λένε ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα θέλουν να συρρικνώσουν τις κρατικές δαπάνες για το ασφαλιστικό σύστημα και το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, προκειμένου να διατηρήσουν τα φορολογικά προνόμια των λίγων, και παράλληλα να ωθήσουν, όσους το μπορούν, σε ιδιωτικά κερδοσκοπικά ασφαλιστικά συστήματα.

Το σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν είναι βάρος ή χώρος κερδοσκοπικής δραστηριότητας όπως το αντιμετωπίζει ο νεοφιλελευθερισμός. Είναι η προϋπόθεση για την ύπαρξη αισθήματος ασφάλειας στους πολίτες, ώστε να μπορούν να δημιουργούν και να συμμετέχουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Το Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων χρειάζεται πράγματι να αναμορφωθεί, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση από τη σημερινή. Κύρια προϋπόθεση για την εξυγίανση και τη βιωσιμότητά του, ωστόσο, είναι η καταπολέμηση της ανεργίας και η ασφάλιση όλων των εργαζομένων, ώστε να υπάρχει σταθερή ροή εισφορών. Η νομιμοποίηση των μεταναστών και μεταναστριών και η εξασφάλιση ότι οι εισφορές τους θα πιάνουν τόπο, ακόμα και αν φύγουν, θα συμβάλει αποφασιστικά στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Παράλληλα χρειάζεται:

• Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι.
• Να κατοχυρωθούν οι αναγκαίοι πόροι με τις εισφορές και την κρατική συμμετοχή και να υπάρξει σύστημα καταπολέμησης της εισφοροδιαφυγής και της εισφοροκλοπής.
• Να εξασφαλιστεί με έναν μακρόχρονο διακανονισμό η επιστροφή των αποθεματικών του που κατασπαταλήθηκαν ή αφαιρέθηκαν, όπως πρόσφατα με το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων.

Έτσι μπορεί να λειτουργήσει ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα παρέχει πλήρεις συντάξεις στα τριανταπέντε χρόνια, στηριγμένο σε δύο πυλώνες κύριας και επικουρικής σύνταξης, που θα αποδίδουν 80% και 20% του μισθού αντίστοιχα, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις στην αναπηρία, την μητρότητα και την κηδεμονία παιδιών, στην βαριά και ανθυγιεινή εργασία.

Το σύστημα προστασίας των ανέργων χρειάζεται ριζική αναμόρφωση με μέτρα που θα εξασφαλίζουν στους άνεργους, ιδίως στους μακροχρόνια άνεργους, αξιοπρεπή ζωή. Η επέκταση του επιδόματος ανεργίας σε όλους και όλες, ντόπιους και μετανάστες, ώσπου να βρουν δουλειά, και η αύξησή του σταδιακά στο 80% του τελευταίου μισθού για την πρώτη διετία, η ειδική πρόνοια για τους νέους που δεν έχουν βρει ποτέ δουλειά και τους εποχικούς ανέργους, αλλά και μέτρα ειδικής κοινωνικής πρόνοιας, όπως τα εισιτήρια των συγκοινωνιών, η είσοδος σε εκδηλώσεις πολιτισμού, η επιδότηση του ενοικίου και η απαγόρευση των εξώσεων, η αναστολή εξυπηρέτησης των δανείων είναι απαραίτητα μέτρα ιδίως σε περιόδους σαν τη σημερινή που η ανεργία απειλεί την εργατική τάξη και τη νεολαία με εξαθλίωση.

Το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας χρειάζεται να εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι που για οποιονδήποτε λόγο βρίσκονται σε αδυναμία, δεν μένουν αβοήθητοι. Αυτό περιλαμβάνει τους ανθρώπους με αναπηρία, τις μονογονεϊκές οικογένειες, την τρίτη ηλικία, τα νοικοκυριά χωρίς εισόδημα.

Οι διάφορες αποσπασματικές ρυθμίσει και πρόνοιες χρειάζεται να ενοποιηθούν σε ένα εθνικό σύστημα με εξασφαλισμένους πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, η στέγη με θέρμανση, φωτισμό και τηλεπικοινωνίες, η διατροφή και η ένδυση, η μεταφορά, η βοήθεια στο σπίτι, η νομική προστασία και εκπροσώπηση μπορούν έτσι να γίνουν δικαιώματα όλων των πολιτών.

Ταυτόχρονα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, χρειάζεται να ενθαρρύνεται η οικοδόμηση δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης τα οποία χωρίς να υποκαθιστούν τις υποχρεώσεις του κράτους, λειτουργούν συμπληρωματικά και ενισχύουν συλλογικές μορφές δράσης.

8. Η Υγεία δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Είναι κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα όλων

Η μείωση των συνολικών δημόσιων (κρατικών και κοινωνικοασφαλιστικών) δαπανών υγείας στο μισό – 3% του ΑΕΠ και παρακάτω, όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση η αντίστοιχη δαπάνη είναι υπερδιπλάσια – αποτελεί διακηρυγμένο σκοπό των συνεταίρων του δικομματισμού και της τρόικας. Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί το σύνολο των αλλαγών που εφαρμόστηκαν ή προωθούνται στο χώρο της Υγείας (συγχωνεύσεις-καταργήσεις νοσοκομείων, ΕΟΠΥΥ, φάρμακο). Την ώρα που η κρίση και η ανέχεια ωθεί τον κόσμο μαζικά στο δημόσιο σύστημα υγείας (αύξηση προσέλευσης 30%), αυτό αποδιαρθρώνεται και συρρικνώνεται δραματικά.

Με τις δραστικές περικοπές στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων και τα ανεξόφλητα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων είναι ορατός ο κίνδυνος ολοσχερούς κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος υγείας σε λίγους μήνες. Ήδη νοσοκομεία κλείνουν ή υπολειτουργούν. Τα διαθέσιμα κρεβάτια περιορίζονται. Οι τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, υλικά, εξοπλισμό και η υπερεντατικοποίηση της εργασίας των υγειονομικών διαμορφώνουν συνθήκες επισφαλούς λειτουργίας των νοσοκομείων και της περίθαλψης των ασθενών.

Ταυτοχρόνως επιταχύνεται η μετάλλαξη του δημόσιου νοσοκομείου σε εμπορική επιχείρηση με κεντρική επιδίωξη την αύξηση των «ιδίων» εσόδων από την οικονομική του δραστηριότητα (παραχώρηση δημόσιων κλινών σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, απογευματινά ιατρεία, ανατιμολόγηση ιατρικών πράξεων, ΚΕΝ, είσοδος ιδιωτών ιατρών ), ενώ «φιλέτα» παραχωρούνται σε κερδοσκοπικά κεφάλαια. Αυτές οι πολιτικές απειλούν ευθέως την ίδια την υγεία των πολιτών, όπως έχει αποδειχθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Λεττονία, Ρουμανία κ.ά) στις οποίες όταν εφαρμόστηκαν τα ίδια μέτρα, αυξήθηκαν τα ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας.

Οι συνέταιροι του δικομματισμού μας λένε ότι η συγχώνευση των κλάδων υγείας των ασφαλιστικών ταμείων και η σύσταση του ΕΟΠΥΥ αναβαθμίζουν την πρωτοβάθμια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δημιουργούν ολοκληρωμένο δίκτυο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα διαλύονται ακόμη και αυτές οι ανεπαρκείς δομές του ΙΚΑ. Εννιά εκατομμύρια ασφαλισμένοι «στριμώχνονται» σ’ ένα σύστημα με λιγότερους γιατρούς, με μειωμένες παροχές, μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση των ασθενών και ένα ελλειμματικό προϋπολογισμό, που θα οδηγήσει τον ΕΟΠΥΥ με βεβαιότητα σε χρεοκοπία και αδυναμία κάλυψης των αναγκών των ασφαλισμένων εντός του έτους.

Με πρόσχημα την πάταξη της διαφθοράς και της σπατάλης στο χώρο του φαρμάκου, μετακυλύουν το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης στους ασθενείς. Εκατοντάδες φάρμακα εξαιρούνται από τις λίστες συνταγογράφησης, ενώ παράλληλα ως μοναδικό κριτήριο της φαρμακευτικής αγωγής αναδεικνύεται το κόστος του φαρμάκου και όχι η καταλληλότητά του. Θύμα αυτής της πολιτικής πέφτει και το μικρό φαρμακείο της γειτονιάς, το οποίο εξοντώνεται προς όφελος των μεγάλων αλυσίδων εμπορίας φαρμάκων.

Το «ξεφόρτωμα» της ευθύνης της Πρόνοιας από το υπουργείο Υγείας, η συγχώνευση και κατάργηση προνοιακών δομών, η μείωση των προνοιακών επιδομάτων, η υποχρηματοδότηση των μονάδων ψυχοκοινωνικής φροντίδας και των μονάδων απεξάρτησης, προαναγγέλλουν τα χειρότερα για τις πλέον ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Άμεσες ανάγκες και μέτωπα πάλης στον τομέα της Υγείας είναι:

• Να μη συγχωνευθεί και να μην καταργηθεί καμιά δημόσια μονάδα υγείας.
• Να έχουν όλοι, όσοι ζουν και εργάζονται στη χώρα, δωρεάν πρόσβαση στα δημόσια νοσοκομεία χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση για εξετάσεις και νοσήλια.
• Να καλυφθούν τα κενά σε προσωπικό με προσλήψεις υγειονομικών όλων των ειδικοτήτων και όχι να δημιουργηθούν περισσότερα με τις σχεδιαζόμενες απολύσεις.
• Να καταργηθεί η συμμετοχή στα φάρμακα και τις εξετάσεις αμέσως για χαμηλοσυνταξιούχους, άνεργους, φοιτητές και πάσχοντες από χρόνια νοσήματα και σταδιακά για όλους.
• Να υπάρχει πρόσβαση σε επαρκώς ελεγμένα φάρμακα με βάση την καταλληλότητα τους για τις ανάγκες της υγείας των πολιτών και όχι με βάση τη λογιστική αντίληψη του χαμηλότερου κόστους.
• Να στηριχτούν οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ( ΑμεΑ, ψυχικά πάσχοντες, ηλικιωμένοι, άποροι, τοξικοεξαρτημένοι κ.ά) με χρηματοδότηση των κοινωνικών δομών και αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών φροντίδας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο δεν αποδέχεται ούτε στηρίζει το σημερινό νοσηρό και αναποτελεσματικό ΕΣΥ που ταλαιπωρεί ασθενείς και υγειονομικούς. Διεκδικεί ένα νέο ολοκληρωμένο, καλά στελεχωμένο, δωρεάν και καθολικό σύστημα υγείας, στο οποίο θα έχει πρόσβαση κάθε άνθρωπος που το έχει ανάγκη, ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική του κατάσταση ή την εθνικότητά του.

Στην αντίληψή μας για την υγεία δεν υπάρχει χώρος για επιχειρηματική κερδοσκοπική δραστηριότητα. Ο βασικός παράγοντας που θα οδηγήσει στη συρρίκνωση και τελικά εξάλειψη της δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα στο χώρο της υγείας θα είναι η καθολικότητα και η ποιότητα του δημόσιου τομέα.

Προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού του στόχου αποτελεί η επαρκής χρηματοδότηση της υγείας από τον κρατικό προϋπολογισμό ο οποίος πρέπει να αποτελεί τη βασική πηγή χρηματοδότησης του συστήματος, και η ορθολογική και διαφανής διαχείριση.

Κύρια στοιχεία της πρότασής μας είναι:

• Να αυξηθούν βαθμιαία και σε σύντομο χρονικό διάστημα οι δαπάνες για την Υγεία σε ποσοστό 6% του ΑΕΠ.
• Η συγκρότηση ολοκληρωμένου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και μετανοσηλευτικής αποκατάστασης, που θα αποτελεί τον βασικό πυλώνα του νέου πραγματικά δημόσιου συστήματος υγείας
• Η αναβάθμιση της νοσοκομειακής περίθαλψης με τεχνολογικό εξοπλισμό και επαρκές μόνιμο υγειονομικό προσωπικό.
• Η ολόπλευρη αναβάθμιση του ΕΟΦ, η οργάνωση εθνικής φαρμακοβιομηχανίας παραγωγής βασικών φαρμάκων και υγειονομικού υλικού, η σύσταση δημόσιου φορέα προμήθειας – αποθήκευσης και διανομής τους.

9. Προστασία της Παιδείας και του πολιτισμού από την πολιτική των Μνημονίων.

Η Παιδεία είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι η κρίση και το χρέος χρησιμοποιούνται ως άλλοθι από τους συνέταιρους της πολιτικής των Μνημονίων. Δεκαετίες τώρα προσπαθούν και τα δυο κόμματα να αλλοιώσουν τον δημόσιο χαρακτήρα της, να περιορίσουν την υποχρέωση του κράτους να παρέχει πλήρη και δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες. Σε καμία άλλη περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας δεν αμφισβητήθηκε και δεν υπονομεύτηκε τόσο η εκπαίδευση ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό.

Το κράτος μειώνει σε σημαντικά βαθμό τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης. Σε όλες τις βαθμίδες εισέρχονται ιδιώτες. Σε βασικό σκοπό της εκπαίδευσης αναγορεύεται η ικανότητα του απόφοιτου να ανταποκρίνεται στα κριτήρια της αγοράς εργασίας, δηλαδή των εργοδοτών. Μας λένε ότι έτσι συνδέεται η παιδεία με την παραγωγή και ότι έτσι εξασφαλίζεται καλύτερα η επαγγελματική αποκατάσταση των νέων ανθρώπων. Δεν είναι αλήθεια. Οι μονοσήμαντα καταρτισμένοι απόφοιτοι του σχολείου, των σχολών επαγγελματικής κατάρτισης ή των ΑΕΙ, εκπαιδευμένοι στην αποδοχή της κοινωνικής ιεραρχίας, εξυπηρετούν πρόσκαιρες ανάγκες των επιχειρήσεων και τις απαλλάσσουν ως έναν βαθμό από έξοδα εκπαίδευσης του προσωπικού τους. Αυτό όμως γίνεται εις βάρος της ευρείας μόρφωσης που μόνο αυτή δίνει τη δυνατότητα προσαρμογής και διαρκούς επιμόρφωσης. Επιπλέον, αυτό στερεί την κοινωνία από ανθρώπους υψηλού μορφωτικού επιπέδου που θα εκπαιδεύονται και θα υπάρχουν μόνο σε σχολές των πλούσιων χωρών. Η μόρφωση περιορίζεται σε μια μικρή ελίτ. Αυτό είναι οπισθοδρόμηση σε σύγκριση με το μόλις πρόσφατο παρελθόν. Στερεί τους νέους ανθρώπους από τη χαρά της γνώσης και την κοινωνία από τη δυνατότητα ανάπτυξης, καινοτομίας και πνευματικής ζωής.

Εμείς, αντίθετα, θεωρούμε ότι χωρίς μόρφωση υψηλού επιπέδου η κοινωνία απειλείται από στασιμότητα και οικονομικό και πολιτισμικό μαρασμό. Ότι γι’ αυτόν τον λόγο χρειάζεται εκπαίδευση υψηλής ποιότητας για όλους και όλες και, επομένως αυτή δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Επιδιώκουμε, λοιπόν, να καταργηθεί κάθε ιδιωτική και επιχειρηματική δραστηριότητας σε όλες τις βαθμίδες της Παιδείας.

Επιδιώκουμε ένα δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα απαλλαγμένο από τα δεινά του αποκλεισμού και των κοινωνικών διακρίσεων, των ανισοτήτων και του ρατσισμού. Απορρίπτουμε εκπαιδευτικά συστήματα που αναπαράγουν τη διάκριση των «πάνω» και των «κάτω». Στοχεύουμε σε μια παιδεία που θα καταργεί τη διάκριση ανάμεσα σε χειρώνακτες και πνευματικά εργαζόμενους μέσα σ’ ένα ενιαίο εκπαιδευτικό οικοδόμημα. Απορρίπτουμε τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, που μετατρέπουν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα σε «απασχολήσιμους» εργαζόμενους χαμηλής ειδίκευσης, ευέλικτους και εκμεταλλεύσιμους. Οραματιζόμαστε μια παιδεία, που δεν θα είναι δέσμια των απαιτήσεων της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά θα ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων για γνώση και πνευματική δημιουργία. Αυτό ευνοεί και την αμφίδρομη τροφοδότηση της παιδείας και της παραγωγής.

Στις δικές μας επιδιώξεις για την Παιδεία δεν χωράει η κερδοσκοπία. Μόνο το ενιαίο δημόσιο και δωρεάν σύστημα Παιδείας σε όλες τις βαθμίδες, συμπεριλαμβανόμενης και της επαγγελματικής εκπαίδευσης, μπορεί να εξασφαλίσει Παιδεία και Εκπαίδευση υψηλής ποιότητας και περιορισμό των ταξικών διακρίσεων μέχρι την πλήρη εξάλειψή τους.

Ετούτη τη στιγμή προέχει η ακύρωση του σχεδίου για καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων που αυξάνει τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, μεγαλώνει τις αποστάσεις από το σπίτι στο σχολείο και καταπονεί μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.

Μαζί με τους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας και έπειτα από διάλογο με συμμετοχή εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών και φοιτητών, επιστημονικών ενώσεων και ιδρυμάτων επιβάλλεται να σχεδιαστεί μια προοδευτική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με αναβαθμισμένο τον ρόλο και την θέση των εκπαιδευτικών.

Βασικό περιεχόμενό της είναι η ενιαία δεκατετράχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση (2 χρόνια προσχολική και 12 χρόνια γενική εκπαίδευση) με ευρύ πρόγραμμα μαθημάτων και δραστηριοτήτων.

Για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση επιδιώκουμε:

• Την λειτουργία ενός ολοήμερου, καλά οργανωμένου, σχολείου.
• Την αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού και της εγκατάλειψης του σχολείου.
• Την αναδιάρθρωση και εμπλουτισμό των προγραμμάτων σπουδών με μαθήματα και δραστηριότητες περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, εκπαίδευσης στην ισότητα των φύλων, αγωγής υγείας, μουσικής και άθλησης, εκπαίδευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην αξία της ειρήνης, της αλληλεγγύης κλπ.
• Τη διαρκή ενσωμάτωση των επιτευγμάτων της Παιδαγωγικής στα βιβλία, στη δομή και το περιεχόμενο των μαθημάτων και των μεθόδων διδασκαλίας σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς.

Η θεσμοθέτηση του Ενιαίου Λυκείου θεωρίας και πράξης με κατάργηση του σημερινού διασπασμένου σε Γενικό Λύκειο- Επαγγελματικό Λύκειο- Επαγγελματική Σχολή είναι η προτεραιότητά μας για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ακόμα επιδιώκουμε:

• Την αποσύνδεσή του Λυκείου από το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την κατάργηση της παραπαιδείας.
• Τη δημιουργία κύκλου αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν μεταλυκειακής Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης
• Την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση για όλους και όλες, χωρίς ταξικούς και οικονομικούς φραγμούς
• Την ουσιαστική στήριξη και αναβάθμιση των μειονοτικών σχολείων

Για μια ενιαία τριτοβάθμια εκπαίδευση, προτείνουμε:

• Την αναβάθμιση των προγραμμάτων σπουδών και θωράκιση των πτυχίων
• Την υπεράσπιση του δημόσιου αγαθού της δημοκρατικής, δωρεάν πανεπιστημιακής παιδείας.
• Την ενίσχυση του ακαδημαϊκού χαρακτήρα και της απόλυτης αυτοτέλειας των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
• Την αναστολή της εφαρμογής του νόμου 4009 μέχρι την οριστική του απόσυρση και η επανεκκίνηση του διαλόγου για την Παιδεία.
• Την κατοχύρωση της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας και της ελευθερίας στην έρευνα και στη διδασκαλία, καθώς και τις αρχές της δεοντολογίας, που αφορούν στη λειτουργία των συλλογικών οργάνων, στο ρόλο και στη θέση των πανεπιστημιακών δασκάλων.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Η επικράτηση της λογικής του κέρδους, σε συνδυασμό με την ισοπεδωτική κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης εκδοχής της πολιτιστικής διαχείρισης, έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή απόσυρση της πολιτείας από όλους τους τομείς της πολιτισμικής παραγωγής και την εκχώρηση σε ιδιώτες της ευθύνης και του προνομίου σχεδιασμού και υλοποίησης μιας πολιτιστικής πολιτικής, η οποία έχει στραμμένο το βλέμμα της στην αγορά.

Στην Ελλάδα οι εξευτελιστικές παροχές από τον δημόσιο Προϋπολογισμό για τις τέχνες, τα γράμματα και την πολιτιστική κληρονομιά, είναι στοιχείο που διακρίνει όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, αλλά ιδιαίτερα τις κυβερνήσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών .

Για την υλοποίηση μιας ολοκληρωμένης και αποτελεσματικής πολιτιστικής πολιτικής, απαιτούνται:

• Οργανική σύνδεση της εκπαίδευσης με το πολιτιστικό γίγνεσθαι.
• Επαρκής δημόσια χρηματοδότηση.
• Εξασφάλιση των απαραίτητων υποδομών για την πολιτιστική δημιουργία.
• Πλουραλισμός και ελευθερία έκφρασης.
• Περιφερειακή πολιτιστική πολιτική.
• Αποκέντρωση των πολιτιστικών υπηρεσιών, μείωση των ανισοτήτων πρόσβασης σε αυτές, στήριξη της τοπικής καλλιτεχνικής δημιουργίας

10. Ανεξάρτητη και φιλειρηνική εξωτερική πολιτική

Την ίδια χρονική περίοδο που ο παλιός δυτικός κόσμος κλυδωνίζεται από κρίσεις, οι νέες δυνάμεις που εμφανίστηκαν στο διεθνές πολιτικό στερέωμα συνεχίζουν να ενισχύουν τη θέση τους. Κίνα και Ινδία αναπτύσσονται και η Ρωσία με γιγαντιαίες δαπάνες να επιβεβαιώσει τη θέση της ως δεύτερης στρατιωτικής δύναμης στον κόσμο.

Από τη μεριά των δυτικών δυνάμεων, η συμμαχία με ηγέτιδα τις ΗΠΑ επιδιώκει να επιβεβαιώσει την ηγετική της θέση στον κόσμο, που βασίζεται στην αναμφισβήτητη στρατιωτική υπεροχή, ενώ η οικονομική υπεροχή τουλάχιστον περιορίζεται. Οι πιέσεις εναντίον του Ιράν, η συνεχιζόμενη επιθετική και επεκτατική πολιτική του Ισραήλ και η ανοιχτή πληγή του Παλαιστινιακού κάνουν τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή να διατηρούν τη θέση τους ως της πιο εύφλεκτης περιοχής στον Κόσμο. Σε αυτό συμβάλλει και η διεκδίκηση εκ μέρους της Τουρκίας ηγεμονικής θέσης στην περιοχή μας, αν και τηρώντας απόσταση από την πολιτική των ΗΠΑ.

Στη ίδια περιοχή και στη Βόρεια Αφρική, οι λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον των αυταρχικών καθεστώτων άλλαξαν τα δεδομένα. Κοινό όλων αυτών των κινημάτων είναι η διεκδίκηση κοινωνικής δικαιοσύνης, δημοκρατικών ελευθεριών, αλλά και εθνικών στόχων του αραβικού κόσμου, όπως είναι η απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο συνεχιζόμενος, και μετά τον φόνο του δικτάτορα Καντάφι, εμφύλιος πόλεμος στη Λιβύη δείχνει πόσο σωστή ήταν η κατηγορηματικά απορριπτική στάση της Αριστεράς απέναντι στη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση, έστω και με εντολή του ΟΗΕ, και ότι αυτή η επέμβαση, όπως και οι προηγούμενες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, δεν αποσκοπούσε στην ειρήνη, στην απελευθέρωση του λαού της Λιβύης και στην παύση της καταπίεσης από το δικτατορικό καθεστώς. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της Συρίας, χωρίς αυτό να μειώνει την ανάγκη αλληλεγγύης με τους λαούς που υποφέρουν κάτω από δικτατορικά καθεστώτα.

Η εξωτερική πολιτική διαρκούς προσαρμογής στους σχεδιασμούς των ισχυρότερων, που εφάρμοσαν μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις απέτυχε. Η οικονομική και η δημοσιονομική κρίση υποχρεώνουν σε μείωση των αξιώσεων της Ελλάδας για ηγετική θέση στην περιοχή. Παρά ταύτα και παρά τον αναγκαστικό περιορισμό των εξοπλιστικών δαπανών, η παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, αλλά και η ιδιαίτερα ευπειθής στάση της μέσα στη Συμμαχία συντηρούν τον κίνδυνο της εμπλοκής σε πολεμικές περιπέτειες. Η ελληνική εξωτερική και στρατιωτική πολιτική εξακολουθεί να είναι συνένοχη για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις συμμετέχουν σε κοινά σώματα τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και του ΝΑΤΟ που προορίζονται για επεμβάσεις και πολέμους. Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η στρατιωτική συμμαχία με το επεκτατικό Ισραήλ, αφενός απόρροια της προσαρμογής στις επιθυμίες των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών κέντρων και αφετέρου του τουρκοϊσραηλινού ψυχρού πολέμου, τον οποίο η ελληνικές κυβερνήσεις επιδιώκουν κοντόφθαλμα να αξιοποιήσουν.

Η δική μας πολιτική περιέχει

• Την απεμπλοκή από διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες και δραστηριότητες που συνδέονται με τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», οι οποίες υπηρετούν μόνο λογικές περιστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων, καταστολής κινημάτων και αντιστάσεων και τα ηγεμονικά σχέδια των ΗΠΑ και των κυρίαρχων δυνάμεων της Ε.Ε.
• Την αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από αποστολές που συνιστούν επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού σε ξένα εδάφη, ιδίως από το Αφγανιστάν, αλλά και Βαλκάνια. Για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να ισχύσει η αρχή: κανένας στρατιώτης έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.
• Την καταγγελία της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και την απεμπλοκή από κάθε σχεδιασμό στρατιωτικής επίθεσης στο Ιράν και τη Συρία. Τη στήριξη του αγώνα για τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967.
• Το κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Άμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Άκτιου. Δεν θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για τη διάλυσή του.
• Τη σταθερή θέση εναντίον της παρουσίας με οποιονδήποτε τρόπο (εγκατάσταση, στάθμευση ή διέλευση) πυρηνικών όπλων και άλλων όπλων μαζικής καταστροφής στην Ελλάδα, αλλά και την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου
• Την αρχή της πολυδιάστατης ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής στη βάση της υπεράσπισης της ειρήνης. Τον αποκλεισμό του πολέμου, της χρήσης ή της απειλής χρήσης βίας από τις σχέσεις μεταξύ των κρατών. Με αυτή την αρχή επιδιώκουμε την ανάπτυξη των διακρατικών σχέσεων, την καλή γειτονία και την ισότιμη συνεργασία σε όλους τους τομείς, την αμοιβαία, ισόρροπη και σταθερή αποκλιμάκωση των εξοπλισμών με ανάλογες συμφωνίες. Οι σχέσεις της Ελλάδας με όλα τα κράτη, ιδίως με τα γειτονικά μας, πρέπει να βασίζονται στον σεβασμό και την επιδίωξη του αμοιβαίου οφέλους, του απαραβίαστου των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των χωρών.

Σε αυτό το πλαίσιο υποστηρίζουμε την ανάγκη να καθοριστούν, έπειτα από διαπραγματεύσεις των όμορων κρατών, οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες στην περιοχή μας. Σε αυτό το πλαίσιο υποστηρίζουμε τον διάλογο με την Τουρκία και την προσπάθεια να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Υποστηρίζουμε την πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας για επανένωση του νησιού σε μια ενιαία διζωνική ομοσπονδία με δίκαιο διακανονισμό του εδαφικού και του περιουσιακού ζητήματος, καθώς και της επιστροφής όλων των Κυπρίων, εφόσον το θέλουν, στις εστίες τους.

Δεν θα μας εκβιάσουν, δεν θα μας φοβίσουν. Μαζί μπορούμε να τους νικήσουμε!

Όλοι και όλες μαζί, με τις κινητοποιήσεις μας ήδη ρίξαμε την πρώτη κυβέρνηση του Μνημονίου. Με την ψήφο μας μπορούμε να δώσουμε λύση. Να εμποδίσουμε να πλειοψηφήσουν τα κόμματα του Μνημονίου και τα δορυφορικά σχήματα τους και να δημιουργήσουμε μια νέα πλειοψηφία και μια νέα κυβέρνηση με πυρήνα και ηγετική δύναμη την Αριστερά.

Έχουμε δεσμευτεί –στη βουλή, στα κινήματα, στα συνδικάτα– ότι παλεύουμε για την ανατροπή των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων. Έχουμε δεσμευτεί στην απόρριψη του νέου Συμφώνου για το Ευρώ.

Η ανατροπή στην Ελλάδα θα στείλει ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη ότι οι λαοί δεν εκβιάζονται. Θα είναι μήνυμα ελπίδας για τους ευρωπαίους εργαζόμενους.

Υπάρχουν ακόμα δυνάμεις στην Αριστερά και την Οικολογία που διστάζουν ή αρνούνται. Εμείς επιμένουμε:

Να ενωθούμε και να τους νικήσουμε!

Αν όχι τώρα πότε;

Αν όχι εμείς ποιος;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση