Ευρώπη ή χάος: Καλαμπούρια για «μαυραγορίτες» και κερδοσκόπους

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Η Ευρώπη ούτε συγκροτημένη ούτε ασφαλής δείχνει πλέον. Μέσα στους επόμενους μήνες θα φαντάζει όλο και περισσότερο ότι επιστρέφει στον Μεσοπόλεμο, ενώ η απόσταση για την Ελλάδα ευτυχώς θα μεγαλώνει…

Το «κλαμπ του ευρώ» στη χώρα μας είναι κερδοσκοπικό έναντι της κοινωνίας και εχθρικό έναντι του εθνικού κράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι το ίδιο κλαμπ επιχειρηματιών και τραπεζιτών, άρα και εκδοτών, που βλέπει το μέλλον της Ελλάδας ως μέρος της... νεο-Οθωμανίας. Ασυνείδητα και απολύτως εκμαυλισμένα όπως είναι αυτά τα πρόσωπα, κρύβονται, με κουκούλες αλλά και χωρίς κουκούλες όσο περνά ο καιρός, πίσω από τις ντιρεκτίβες των μνημονίων και την παντελή κατάρρευση των εισοδημάτων, των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και των ασφαλιστικών καλύψεων των πολλών. Του μέσου Ελληνα, της μέσης οικογένειας, της μέσης επιχείρησης, του μέσου νοικοκυριού. Οι πραγματικοί κερδοσκόποι και μισέλληνες δεν βρίσκονται σε μια πρωτεύουσα του εξωτερικού, αλλά στα προάστια για πλουσίους των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας και φυσικά της Αθήνας.

Οι Ελληνες και η Ελλάδα μοιάζουν στην παρούσα φάση να βρίσκονται σε απόλυτη ομηρία αυτών των ανθρώπων. Αφού έχασαν την εθνική τους κυριαρχία και διοικούνται από Γερμανούς και Γάλλους κατά κύριο λόγο, τώρα αρχίζει το μεγάλο κερδοσκοπικό πάρτι της παραχώρησης μέρους της Ελλάδας στους Τούρκους. Οι αιτίες που οδηγούν σε κάτι τέτοιο, όχι σήμερα αλλά τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον, είναι ότι κατά την εκτίμηση του «κλαμπ του ευρώ» μια χαλαρή συνομοσπονδία με την Τουρκία δίνει μεγαλύτερη αγορά, αλλά και καλύτερες ευκαιρίες εύρεσης και απόδοσης κεφαλαίων. Ακριβώς επειδή το «κλαμπ του ευρώ» στη χώρα μας είναι ταυτόχρονα ένας «σύνδεσμος» επιχειρηματικότητας με τους Τούρκους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι όμως κινούνται πολύ διαφορετικά από τους Ελληνόφωνους, όλη η πολιτική στρατηγική της χώρας έχει εμπλακεί σε μια αναθεωρητική οπτική όχι μόνο στο ζήτημα του να υπάρχει εθνική οικονομία, αλλά να λατρεύεται η παγκοσμιοποίηση και οι αγορές, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα σύνορα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η πολύ παγωμένη και εχθρική υποδοχή που έχουν οι βιομήχανοι του ΣΕΒ, χωρίς καν παραγωγικές μονάδες οι περισσότεροι, από τους αντίστοιχους συνδέσμους πραγματικών βιομηχάνων των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης και ειδικά της Γερμανίας.

Στην Ευρώπη και στον κόσμο θεωρούνται κερδοσκόποι, ευτελείς, πλιατσικολόγοι, απάτριδες, διεφθαρμένοι μέχρι το κόκαλο. Στην Ελλάδα βέβαια, επειδή έχουν την οικονομική δυνατότητα και άριστες σχέσεις με τους τραπεζίτες, παρουσιάζονται από τα κατεστημένα μίντια ως «φωτισμένοι», προοδευτικοί και δημιουργικοί, σχεδόν τιμητές. Είναι αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω και σήμερα δεν δείχνουν καμία διάθεση να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Προτιμούν να βγάζει στο παζάρι την εθνική περιουσία, όπως έκαναν πριν από ελάχιστες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, σε ειδική ημερίδα, και να προσπαθούν να την πουλήσουν λες και είναι η περιουσία του παππού τους. Σκέφτονται απλώς ότι, έχοντας πρόσβαση στις κυβερνήσεις ή στο περίφημο Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας του Δημοσίου, θα στήσουν το deal έτσι ώστε οι ξένοι, οι Τούρκοι στην προκειμένη περίπτωση, να βάλουν το κεφάλαιο και οι ίδιοι να καρπωθούν μέρος από τα κέρδη του μέλλοντος. Αλλωστε οι ίδιοι στήσανε τη δουλειά. Την Ελλάδα με μισθούς και ζώνες εκμετάλλευσης ανθρώπων τύπου Μπαγκλαντές εντός της Ευρωζώνης. Αρα δικαιούνται να συμμετάσχουν στο αποτέλεσμα, σε αυτό το νέου τύπου Ελ Ντοράντο, όπως και στα προηγούμενα, όταν έπεφταν οι κοινοτικές πιστώσεις και έτρεχαν προς τα πάνω οι ρυθμοί ανάπτυξης, και μαζί τους και ο δανεισμός του κράτους.

Το κρίσιμο ζήτημα όμως για τους κερδοσκόπους και τους «μαυραγορίτες» της Ελλάδας είναι ότι η έννοια της ενωμένης Ευρώπης γίνεται όλο και πιο απόμακρη και οι πιθανότητες επιστροφής στο εθνικό κράτος αυξάνονται, και μάλιστα με σχετικά αδιόρατες και αντισυστημικές συνθήκες. Η Ευρώπη της ύφεσης, της ανεργίας, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, των νεοναζί στις κυβερνήσεις και στις κοινωνίες, της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι κάθε μέρα και πιο εμφανής. Επίσης η Ευρώπη των ανισοτήτων, του χάσματος Βορρά - Νότου και Ανατολής - Δύσης. Η Ευρώπη του Μεσοπολέμου, με λίγα λόγια, είναι και πάλι εδώ. Δεν είναι κάτι απλό αυτό που συμβαίνει. Οι εθνικιστικοί και οι αυτοκρατορικοί οικονομισμοί κυριαρχούν στα αιτήματα για όποια αρμονία. Ο τραπεζικός και ο χρηματοοικονομικός βαρβαρισμός επιβάλλει τις απόψεις του στις κυβερνήσεις. Ολα θα καταλήξουν σε λίγο καιρό στο χάος και στην πολυδιάσπαση. Η Ενωση της Ευρώπης έχει ήδη αποτύχει. Αναζητούνται απλώς η διέξοδος και ο χρόνος, για να περιοριστούν τα κόστη για τους ισχυρούς, αλλά και το μέλλον των τραπεζών.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία προωθεί τον σκληρό κ. Σόιμπλε ως επικεφαλής του Eurogroup για το επόμενο κρίσιμο χρονικό διάστημα. Το πιθανότερο είναι να κληθεί η Ευρώπη να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τη διεθνή κρίση που άρχισε το 2008 από τις ΗΠΑ και τη φωτιά που θα ξεκινήσει από τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Μια τυχόν σύγκρουση στο Ιράν θα τινάξει στον αέρα τις όποιες προσπάθειες σταθεροποίησης εξελίσσονται εντός Ευρωζώνης. Το «σκληρό» ευρώ δεν θα μπορεί να σώσει τους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και θα αρχίσουν να κινδυνεύουν με επιβάρυνση, στις αναιμικές αναπτυξιακά οικονομίες τους, οι πλεονασματικοί. Κανένας, είτε μιλάμε για Γερμανία και Ολλανδία είτε για Ιταλία και Ισπανία και φυσικά για τη Μ. Βρετανία, δεν θα έχει περιθώρια για πολλές συζητήσεις. Το κοινό ευρώ θα γίνει πολύ εύκολα απειλή για όλους. Θα προσπαθήσουν ο καθένας μόνος ή σε ομοειδείς ομάδες να το στρέψουν προς την πλευρά τους, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί όσο το ευρώ είναι ένα.

Επίσης, οι αναταραχές, τα κύματα προσφύγων και λαθρομεταναστών που θα κατευθύνονται στην Ευρώπη, ο πανικός για τρομοκρατικά χτυπήματα φανατικών ισλαμιστών, οι θρησκευτικές συγκρούσεις που θα κορυφωθούν εντός των τειχών των ευρωπαϊκών πρωτευουσών θα κονιορτοποιήσουν τα «ανοιχτά σύνορα» και τη Συνθήκη Σένγκεν. Ηδη ο Σαρκοζί, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας φυσικά, άρχισε να συζητά τέτοιου τύπου προσεγγίσεις. Ολόκληρο δηλαδή το οικοδόμημα της Ευρώπης –και όχι μόνο η νομισματική ένωση– θα δοκιμαστεί, με πολύ μικρές πιθανότητες επιβίωσης.

Απέναντι σε όλα αυτά η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στο χάος. Για τον λόγο αυτό άλλωστε το δίλημμα «Ευρώπη ή χάος» είναι… καλαμπούρια. Για την Ελλάδα, η Ευρώπη είναι πλέον το χάος. Οι επόμενες δέσμες μέτρων και η ύφεση που θα συνεχισθεί θα το δείξουν ακόμη πιο καθαρά. Ακόμη και τα διλήμματα «μαυραγορίτικης» ρητορικής που ετέθησαν, ότι τάχα έξοδος από το ευρώ σημαίνει ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο, καταρρίπτονται από την ίδια τη ζωή. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν είναι γεμάτα τα ράφια στα σούπερ μάρκετ, αν δεν έχει λεφτά να ταΐσει τα παιδιά του. Στα φάρμακα ήδη παρουσιάζονται τεράστιες ελλείψεις που θα μεγιστοποιηθούν, ενώ τα φθηνά γενόσημα του «σωτήρα» Λοβέρδου, που πριν από λίγα χρόνια θα αρνούμασταν να τα χορηγήσουμε στον σκύλο ή την γάτα μας, τώρα θα πρέπει να τα πάρουν η μάνα μας κι ο πατέρας μας. Για το πετρέλαιο, και εντός ευρώ, μόνο το Ιράν μας δίνει πίστωση, και αυτό σε λίγο θα σταματήσει εξαιτίας του εμπάργκο. Ολα λοιπόν είναι καλαμπούρια και οι Ελληνες πιο εγκλωβισμένοι από ποτέ.

Με τη διαδικασία αυτή, την τόσο τραγική, η απόσταση της Ελλάδας από την Ευρώπη και εντός του ευρώ θα μεγαλώνει μήνα με τον μήνα. Ο,τι και να συμβεί στην Ευρώπη, η Ελλάδα θα πρέπει να βρει γρήγορα λύση για τον εαυτό της. Το «κλαμπ του ευρώ» τη βλέπει στη διπλή εκχώρηση. Στους δανειστές μας από τη μια και στην Τουρκία από την άλλη. Είναι όμως μια λύση που δεν αφορά τους πολλούς. Και όχι μόνον αυτό, αλλά ξεσηκώνει και τα αντανακλαστικά μιας εθνικής ελίτ, που υπάρχει σε κατάσταση κατευνασμού και καταπίεσης δεκαετίες τώρα.

Η Ελλάδα δεν θα βγει από τα μνημόνια και το ΔΝΤ μόνον με εξεγέρσεις και συμπλοκές. Χρειάζεται μια εθνική ελίτ στην πολιτική, την οικονομία, τις επιχειρήσεις, τα μίντια, τη διανόηση, τον λαό, που θα οδηγήσει τις εξελίξεις σε μια νέα ευημερία και αναδιάταξη εθνικών δυνάμεων. Ενα νέο όραμα και μια νέα πρακτική. Εναν νέο Νόμο κι ένα νέο Εθνικό Συμβόλαιο.

Το ζήτημα για την Ελλάδα είναι να προλάβει να βγει από το ευρώ και τη συνομοσπονδία υπό την Τουρκία στην οποία την οδηγούν. Οι αποστάσεις που αποκτά από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο καθοδηγούν την πορεία, δεν αποτελούν όμως νέα πορεία. Η επιστροφή στη ζώνη δολαρίου, η τακτοποίηση των χρεών της με όρους εκτός μνημονίων και ΔΝΤ, η αξιοποίηση των ορυκτών, η στάση ουδετερότητας απέναντι στη νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα, η διασφάλιση απέναντι στον επεκτατισμό της Τουρκίας τώρα που χάσαμε την κούρσα των εξοπλισμών, μια νέα παραγωγική επιχειρηματικότητα, μια ήπια αλλά σταθερή ανάπτυξη, ένα κράτος λειτουργικό του οποίου η δαπάνη θα περιορισθεί στο 33,6% του ΑΕΠ, μια νέα νομισματική πολιτική, μια επόμενη, εθνική, κοινωνική συγκρότηση. Ενα νέο Πολίτευμα και μια Δημοκρατία που να εκπροσωπεί τον πιο παλιό πολιτισμό στην Ευρώπη. Ολα αυτά είναι ζητούμενα.

Η αναβαθμισμένη, μόνιμη και διακριτή σχέση με τις ΗΠΑ, οι στρατηγικές σχέσεις με την Ιταλία στην Ευρώπη, το Ισραήλ και την Αίγυπτο στη Μεσόγειο, οι εμπορικές, επενδυτικές και πολιτιστικές σχέσεις με τη Ρωσία στον βορρά, την Κίνα και την Ινδία στον αναπτυσσόμενο κόσμο, μπορούν να αποτελέσουν ένα νέο διεθνές δίκτυο δεσμών της Ελλάδας, που θα καθορίσουν και τη θέση της και την ασφάλειά της.

Βέβαια κάτι τέτοιο θα πέταγε έξω το «κλαμπ του ευρώ» από τη δεσπόζουσα θέση που κατέχει στη χώρα μας. Και λοιπόν; Η εξουσία τους είναι η ομηρία και η υποδούλωσή μας. Αρκεί μια συνεργασία με τις υπηρεσίες οικονομικού εγκλήματος των ΗΠΑ, σε συνεργασία με τις ήδη συγκροτημένες ανάλογες δομές στη χώρα μας, για στείλουμε όλους αυτούς τους επαίσχυντους εκεί που βρίσκονται και τα λεφτά τους. Μακριά από εδώ. Εκτός αν πάνε φυλακή για κερδοσκοπία και ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος… και ειδικά ισλαμικού.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση