Οι «ακραίοι» και οι αρουραίοι

• Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ήταν μόδα της πολιτικής ορθότητας. Μαζί με τις κενολόγες μπούρδες που αραδιάζανε, τα ψευτοπροοδευτικά κνώδαλα και οι ενοχικοί «δεξιοί», να αμολάνε και μια παρόλα για τους ακραίους, εθνικιστές, τουρκοφάγους κλπ. Είχαν σηκωθεί τόσο πολύ τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι, που στους πρώτους …ένδοξους μήνες του Μνημονίου, βάφτιζαν ακραίο ακόμη κι όποιον ψέλλιζε μια στοιχειώδη κριτική για την μνημονιακή ανθρωποφαγία και το οριζόντιο κούρεμα, με το αλυσοπρίονο, της αξιοπρέπειας και του εισοδήματος των πολιτών.

Θα σας πω λοιπόν τι είναι στ’ αλήθεια ακραίο. Ακραίο πράγμα είναι η φτώχεια κι η εξαθλίωση, που μάλιστα συνιστούν βία. Ακραίο πράγμα είναι η τύφλωση και η βλακεία να μην αναγνωρίζεις την πάγια αρπακτικότητα και τα σχέδια της Τουρκίας και άλλων απέναντι στο λαό μας. Είναι δε κι επικίνδυνο για την αληθινή ειρήνη, που απέχει πολύ από την ειρήνη των νεκροταφείων. Για ορισμένους δε αυτή η ακραία τύφλωση, δεν είναι ακριβώς τύφλωση, παίζουν κερδοφόρα για την πάρτη τους υπέρ ξένων συμφερόντων αλλά, αυτό, υπάγεται σε συγκεκριμένο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικα, κι εν καιρώ πολέμου έχει μουσκέτο στα έξι μέτρα. Λίγοι αυτοί αλλά υπαρκτοί.

Ακραίο πράγμα είναι να περιφρονείς τον Λαό σου, την γνήσια λαϊκότητα, που ανήκει στον σκληρό πυρήνα, όχι μόνον της Κεντροδεξιάς αλλά και της Κεντροαριστεράς. Ποια είναι η αστική τάξη σε αυτή τη χώρα; Πόσοι και ποιοι σε αυτή την κοινωνία ανήκουν σε μια εθνική, ηγέτιδα, αστική τάξη δημιουργών; Μην τους μπερδεύετε με τους αποφοίτους κυριλέ ιδιωτικών σχολείων, τους διαμεσολαβητές δημοσίων έργων και προμηθειών και τους εισαγωγείς – εξαγωγείς πεπιεσμένου αέρος, που ξημεροβραδιάζονται στη γνωστή Πλατεία. Οι πρώτοι των πρώτων στις εισαγωγικές για τα Πανεπιστήμια κατά κανόνα προέρχονται από τα δημόσια σχολεία των συνοικιών και της επαρχίας. Γιατί; Γιατί πάντα από τους πολλούς βγαίνουν οι λίγοι που αξίζουν. Και γιατί αυτά τα παιδιά καίγονται ν’ ανέβουν και να ξεφύγουν προς τον ουρανό. Αυτοί, οι πολλοί, οι λαϊκοί, είναι ο Λαός και ο Στρατός, είναι η βάση της μεγάλης Φιλελεύθερης και Πατριωτικής παράταξης. Είναι τα πάντα.

Οι καθεστωτικοί αρουραίοι, παντός χρώματος, έχουν ένα κοινό: περιφρονούν τους πολλούς, το Λαό. Περιφέρονται με τα κουστουμάκια τους προς άγραν πελατών, τους οποίους κατά βάθος δεν υπολογίζουν μια δεκάρα και τους θεωρούν και δεδομένους. Αισθάνονται ως ένα είδος αριστοκρατίας, της οποίας το λίμπρο ντ’ όρο φυλάσσεται ευλαβικά στα περιώνυμα στέκια του χρυσού αθηναϊκού τριγώνου. Εκεί όπου τα καθεστωτικά κοχίμπα σμίγουν γύρω από το τραπέζι τα νέφη των εκλεκτών καπνών τους. Όλοι αυτοί στην ίδια σκάφη πλένουν τα βρώμικα ρούχα τους κι απ΄ το ίδιο πρυτανείο σιτίζονται. Γι’ αυτό συχνά κάνανε συμψηφισμούς, κολλεγιές και συνοικέσια. Αναπαράγονται διασταυρούμενοι κι έτσι ενισχύουν τους δεσμούς συντεχνίας.

Όλο αυτό, το αληθινά ακραίο, πήγε χέρι χέρι με την αποϊδελογικοποίηση. Την γραμμή την δίνανε τα καθεστωτικά montblanc της παραπληροφόρησης, οι πρόθυμοι φονιάδες προσωπικοτήτων και ιδεών, για τις οποίες συνήθως δεν έχουν και ιδέα. Η τηλεοπτική ολιγαρχία, παράρτημα των μπετατζήδων – προμηθευτών – σκουπιδιαραίων, εργολαβικά κι επί δεκαετίες απαξίωνε την εθνική ιδέα, την έννοια της αποτροπής στην εθνική άμυνα, την εθνική ταυτότητα και την ιστορική μνήμη. Δουλεύανε σαν γκρέϊντερ. Στρώνανε «προοδευτικά» μπάζα για να περάσει ο μηδενισμός των εντολέων τους. Γιατί άμα ευνουχίσεις την νεολαία, τον λαό όλο, του πάρεις την ψυχή του, τ’ όνομα του, του κόψεις τις ρίζες του, τότε φτιάχνεις ένα αχανές οικόπεδο, μια πνευματική και ηθική έρημο, όπου θα περνάνε αέρας οι τύποι με τις τσάντες, που ‘χουν τα φράγκα αυτού που πάντα πληρώνει το λογαριασμό. Του Λαού. Γι’ αυτό, εκτός από τον δημόσιο λόγο βάλανε χοντρό χέρι και στην Παιδεία. Τι περιμένατε; Οι αρουραίοι να θέλουνε να βγάλουνε λιοντάρια;

Η Ιστορία του Λαού μας έχει ένα πρόσημο αντίστασης. Αυτός ο τόπος, που τώρα θέλουν κάποιοι να του διορίσουνε Γκαουλάϊτερ, «επίτροπο» τον βαφτίζουν, είναι ποτισμένος με το αίμα και τον ιδρώτα των πατέρων και των παππούδων μας. Οι οποίοι, αν δεν απατώμαι, την Ιστορία τους δεν την έγραψαν αγωνιζόμενοι για τα spread, τα πανωτόκια, δανεικά, το PSI κλπ. Θέλω να πω, αδέρφια, πως είχαν ένα σκληρό πυρήνα και μάτια προσηλωμένα σε κάτι που βρισκόταν πιο ψηλά από την κοιλιά τους και το ταμείο.

Δεν είμαστε άπλα κάποιοι που θα πάμε κάπου, όπως – όπως. Ούτε φυτρώσαμε στα λάχανα. Έχουμε όνομα και βαθιές ρίζες στο χώρο και στο χρόνο. Έχουμε ιδέες και ήρωες. Πχ, Βλαχάκος, Καραθανάσης, Γαλοψός, τώρα που είναι και η επέτειος, για να φρεσκάρω και την μνήμη της μαύρης τρύπας της νεότερης πολιτικής μας Ιστορίας, που στηλιτεύει τώρα, συνταξιούχος, γερμανιστί τους «επιχειρηματίες της δραχμής». Τότε τους έκανε σέρβις ζέαρ γκουτ, κι ευχαριστούσε και τους αμερικάνους.

Λοιπόν, αδέρφια, στον δύσκολο κι ανηφορικό δρόμο μας, θα έχουμε σε λίγο στο τιμόνι ηγέτη που έχει, όπως ο Λαός μας, γράψει την Ιστορία του με ΟΧΙ, με ένα πρόσημο αντίστασης κι επανέφερε στο κέντρο της πολιτικής τις πατρώες Ιδέες μας. Είναι λοιπόν καιρός να απομονώσουμε τους αληθινά ακραίους, αυτούς που υπηρετούν κάθε άλλο συμφέρον εκτός από αυτό της Πατρίδας. Να ανακτήσουμε τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια μας, να ατσαλώσουμε το φρόνημα μας και να κάνουμε μια αληθινή, μια νέα Μεταπολίτευση.

Κι οι αρουραίοι, να θυμάστε, εκτός από το ότι έχουν μισότυφλη όραση κι αδηφαγία, πάντα πηδάνε πρώτοι απ’ το καράβι. Γενναίος αρουραίος δεν γεννήθηκε ακόμη σε κανένα υπόνομο…

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»)

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση