Η πολιτική οφείλει να έχει στρατηγική

• Γράφει ο Βασίλειος Μπαλάφας

Την περασμένη εβδομάδα έκλεινα το άρθρο μου γράφοντας το εξής : «Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα συμβεί την Κυριακή ή τι θα γίνει τελικά με τους «φωστήρες» του Eurogroup που νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι μόνο ήλιος, θάλασσα, κρασιά, καλαμαράκια, παραλίες, συρτάκι και μπουζούκι. Έχω την αίσθηση ότι ακόμα και τώρα θα ψάξουν δικαιολογίες για να μην πράξουν τελικά όσα οι ίδιοι υπέδειξαν. Σε αυτή την περίπτωση θα αποδειχθεί ότι απλώς έψαχναν κάποιον στην Ελλάδα για να του φορτώσουν τον κοινό τους – ως φαίνεται – πόθο για άτακτη χρεοκοπία της, την έξοδό της από το ευρώ και την περιθωριοποίηση της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα δείχνει να μην τους προσφέρει απλόχερα αυτόν τον «κάποιον» και δείχνουν σαστισμένοι και αποσυντονισμένοι.».

Αξίζει να αναφερθεί ότι τα άρθρα για τα φύλλα του σαββατοκύριακου συνήθως γράφονται Πέμπτη ή Παρασκευή σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες. Γι’ αυτό και αποκτούν ιδιαίτερη σημασία τα γραφόμενα, μιας και αντανακλούν την αντίληψη του κάθε αρθρογράφου για όσα επέρχονται. Αυτό βέβαια είναι πολύ δύσκολο και κανείς δεν αναζητά εύσημα «μεγαλοπροφήτη», όπως και κανείς δεν πρέπει να καταδικάζεται σε περίπτωση που προβαίνει σε μια λάθος εκτίμηση. Τα γραπτά όμως μένουν και κρίνονται. Έτσι, ο καθένας που μπαίνει στον κόπο να διαβάζει συνεπώς την αρθρογραφία κάποιων ανθρώπων, έχει την ευχέρεια να διαμορφώνει άποψη και να αξιολογεί τους γράφοντες.

Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική γενικότερα. Είναι πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε να «ταμπουρώνεται» πίσω από επιλογές που κατά πάσα πιθανότητα είναι είτε ουτοπικές, είτε αποτελούν ξύλινες διαδρομές, είτε λειτουργούν με την «ασφάλεια» της μη ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης. Ακόμα πιο βολικό είναι να διατυπώνει κάποιος μονίμως άποψη που διαμορφώνεται σύμφωνα με το θυμικό της κάθε στιγμής και χαϊδεύει τους πολίτες. Παροδικά θα συμβαδίζει με το λεγόμενο «κοινό αίσθημα», θα διαψεύδεται όμως κάθε φορά που θα μεταβάλλονται οι συνθήκες.

Πέρασαν 32 χρόνια και χρειάστηκε να φθάσουμε σε καταστάσεις χρεοκοπίας για να ακούσουμε στη Βουλή τον Παπανδρέου να λέει ότι : «Φταίμε, είτε γιατί κάναμε, είτε γιατί ανεχτήκαμε, είτε γιατί κλείσαμε τα μάτια. Ναι, φταίμε. Για κάθε ρουσφέτι που διορίσαμε, για κάθε παραθυράκι που οικοδομήσαμε, για κάθε προνόμιο που νομοθετήσαμε, για κάθε συντεχνία που υπερασπιστήκαμε, για κάθε παράλογο αίτημα που πετύχαμε να ικανοποιηθεί, για κάθε υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα που δώσαμε, για κάθε συνδικαλιστή που γαλουχήσαμε και παρεξήγησε το ρόλο του. Φταίμε για κάθε επιχειρηματία που αθέμιτα ευνοήσαμε, για κάθε «λαμόγιο», όπως λέει ο Ελληνικός λαός, που δεν φυλακίσαμε, για κάθε ανομία που ανεχτήκαμε ή ακόμα χειρότερα παροτρύναμε εδώ και δεκαετίες».

Χρειάστηκε να βρεθούμε με το ένα πόδι έξω από την ευρωζώνη για ν’ ακούσουμε τον Λοβέρδο (μετά τις φωτοβολίδες περί «μακελειού») να λέει, την εβδομάδα που πέρασε, ότι : «η εσφαλμένη δημαγωγική αντιπολιτευτική μας πρακτική πριν το 2009, προκάλεσε σημαντική αργοπορία να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα όταν γίναμε κυβέρνηση». Αντίστοιχου περιεχομένου δηλώσεις έχουν κάνει το προηγούμενο χρονικό διάστημα και οι Βενιζέλος, Χρυσοχοΐδης σε τηλεοπτικές εκπομπές ευρείας τηλεθέασης.

Ως πολίτης αναρωτιέμαι με πικρία το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για την πατρίδα αν αυτές οι δηλώσεις είχαν γίνει πριν τις εκλογές του 2009, ή έστω λίγους μήνες μετά. Με πόσο διαφορετική ενότητα και κοινή αντίληψη θα αντιμετωπίζαμε ως Έθνος αυτή την παγκόσμια αναμέτρηση των χωρών με τα διεθνή funds, τους κερδοσκόπους και τις αδίστακτες πρακτικές των golden boys που ποντάρουν στη δυστυχία των λαών. Γιατί αυτό ήταν το θέμα από την αρχή, από τότε που «έσκασε» η «Lehman Brothers Holdings», και σε αυτό συμφωνούν πλέον – όψιμα – αρθρογράφοι, όπως ο Σ.Λυγερός, ο Π.Τσίμας και πολλοί άλλοι.

Πόσο πιο συνειδητοποιημένα θα μπορούσαμε – ως χώρα – να είχαμε προχωρήσει, έστω και αργά, σε μεταρρυθμίσεις και θωρακίσεις της οικονομίας μας για να μπορούμε σήμερα ν’ αποφύγουμε τις απαράδεκτες οριζόντιες περικοπές, ν’ αποφύγουμε τις σπασμωδικές κινήσεις και να μη δίνουμε λαβές σε «καλοθελητές», που ποτέ στην ιστορία τους δεν θρήνησαν και αρκέστηκαν στις «ουδετερότητες» (Ολλανδία – Λουξεμβούργο), να μας κουνούν σήμερα το δάχτυλο και να μας εκβιάζουν.

Η πολιτική οφείλει να έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική συμπεριφορά και να μην αρκείται σε παροδικές δάφνες ολίγων ημερών. Την Κυριακή το βράδυ όσοι – ευτυχώς λίγοι – χειροκρότησαν στη Βουλή μετά την ψηφοφορία, απλά δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα των στιγμών. Η χώρα εξασφάλισε τη συνέχιση της παρουσίας της στο τραπέζι των συζητήσεων την ώρα που όλοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Και αυτό είναι το ένα και μοναδικό κέρδος σε διεθνές επίπεδο.


Παραλογισμός εντός των τειχών

Την ώρα που η Ευρώπη αρχίζει σταδιακά να αντιλαμβάνεται ότι η λύση στην κρίση, που σύντομα θα χτυπήσει όλες τις πόρτες, δεν μπορεί να είναι η κοινωνική διάλυση, η εξαθλίωση και η ταπείνωση, εντός των τειχών, στην Ελλάδα, συνεχίζονται οι παραλογισμοί, ως αποτέλεσμα των δημαγωγικών κορόνων του 2009.

Θα δώσω ένα χειροπιαστό παράδειγμα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που ζητούνται περικοπές ακόμα και σε συντάξεις της τάξης των 300, 400 και 500 ευρώ. Δεν συζητώ καν για τις επικουρικές. Στην Ελλάδα υπάρχουν ταμεία που τα τελευταία 15 χρόνια δεν έδωσαν ούτε μια σύνταξη κάτω από το ανώτατο επιτρεπτό πλαφόν και αυτό γινόταν με διάφορες μεθόδους. Διαβάζουμε λοιπόν για συντάξεις των 2.500 ή των 3.000 και ακούμε ότι υπάρχουν φοβερές διαμαρτυρίες για περικοπές ακόμα και του 7 %. Τι δείχνει αυτό ;

Δείχνει ότι σαν πολίτες δεν έχουμε πειστεί, δεν είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε μαζί και από κοινού για να επιβιώσουμε. Προτιμούν μερικοί να εισπράξουν τέτοια ποσά, για μερικούς μήνες ακόμα, παρά να δώσουν την ευκαιρία στους χαμηλοσυνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους να επιβιώσουν. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Οι ξένοι;

Δεν μπορούμε σαν χώρα να ελέγξουμε το πόσοι παίρνουν διπλά, τριπλά και μερικές φορές οκταπλά (!!!) επιδόματα, πόσοι και ποιοι παίρνουν «μαϊμού» συντάξεις αναπηρικές ή αντιστασιακές, πόσοι και ποιοι εισπράττουν συντάξεις θανόντων ! Ποιος φταίει γι’ αυτό; Οι ξένοι;

Αρνούμαστε ν’ αντιληφθούμε ότι όταν δίνονταν συντάξεις σε γυναίκες 35 χρονών, κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, θα την πλήρωναν τα ίδια τα παιδιά τους.
Κανείς σήμερα – ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες – δεν δείχνει να θέλει να κάνει μισό βήμα πίσω από τα προνόμιά του, προκειμένου να επιβιώσει ο διπλανός του. Μπορούμε έτσι να συζητάμε για κοινό μέτωπο εναντίον της ολικής καταστροφής ;


Δεν υπήρξε ούτε ένας

Την περασμένη Κυριακή παρακολούθησα όλες τις ομιλίες που έγιναν στη Βουλή ενόψει της δραματικής ψηφοφορίας. Άκουσα όλους τους ομιλητές με προσοχή, τόσο στην ολομέλεια, όσο και στη σχετική επιτροπή.

Μέχρι την τελευταία στιγμή, περίμενα, έστω και έναν από αυτούς που κινούνταν στο να καταψηφίσουν, να κάνει μια συγκεκριμένη δήλωση και να πει ότι «εγώ και άλλα δέκα άτομα αναλαμβάνουμε να διοικήσουμε τη χώρα και να την οδηγήσουμε με ευθύνη μας στην επόμενη μέρα, όποια και αν είναι αυτή, μετά την καταψήφιση».

Δεν είμαι από εκείνους που αρέσκονται στο να περιγράφουν την επόμενη μέρα μιας καταψήφισης με εικόνες ολικής καταστροφής και ακραίων σκηνών «Αποκάλυψης». Έχω άποψη για το τι θα μπορούσε να συμβεί, αλλά προσπαθώ ν’ ακούω με προσοχή όλες τις απόψεις και να τις επεξεργάζομαι.

Σίγουρα δεν θέλω για τη χώρα να επικρατήσει χάος και αναρχία. Σίγουρα δεν θέλω να βιώσουμε νέους εμφύλιους. Απαιτώ όμως από εκείνους που καλούν σε «επανάσταση» να υποδείξουν τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτούμε σαν κοινωνία και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα διασφαλίσουν ότι δεν θα στρέψουμε ο ένας, την κάνη, στον άλλο. Είμαι πρόθυμος να ακούσω ακόμα και απόψεις ακραίων ρήξεων, αρκεί να ξέρω ποιον θα πολεμήσουμε, εναντίον ποίου θα στραφούμε και πως θα επιβιώσουμε. Γιατί, όπως και να έχει, θα πρέπει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε ως Έθνος.

Καλό είναι να γνωρίζουμε ότι όσες φορές χρεοκόπησε η Ελλάδα, χρέη δεν σβήστηκαν. Στη βιβλιογραφία αναφέρεται ότι το τελευταίο δάνειο της επανάστασης του 1821 αποπληρώθηκε το 1989, ενώ σε άλλη πηγή αναφέρεται ως έτος το 1995. Η Ελλάδα σήμερα, το 2012, δεν μπορεί να σηκώσει τη στάμπα του διεθνούς μπαταχτσή και σίγουρα θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσει να ξαναβγεί στις λεγόμενες «αγορές».

Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή κάποιον να βγει γενναία και να προτείνει τον εαυτό του για να διαχειριστεί τον τόπο την επόμενη μέρα της καταψήφισης και να παρουσιάσει πλάνο έκτακτης ανάγκης. Δεν υπήρξε ούτε ένας …

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση