Η τραπεζική δικτατορία με τη μάσκα της «πολιτικής ενοποίησης»

• Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος

«Όποιος κατέχει την εξουσία και τη δύναμη επιβολής των απόψεών του μπορεί να προσδίδει στις λέξεις το περιεχόμενο το οποίο επιδιώκει ο ίδιος».

(Λουίς Κάρολ: «Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων»)

Με βάση αυτήν τη «λογική» θα ζήσουμε κατά πάσαν πιθανότητα στις 9 Δεκεμβρίου τον τελικό θάνατο της έννοιας της πολιτικής. Γιατί εάν αποφασιστούν στη Σύνοδο αυτή τα όσα ο γερμανικός «άξονας» εισηγείται, τότε θα πρέπει και εμείς να υιοθετήσουμε την άποψη ότι πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σημαίνει τη μετατροπή της σε ζώνες τριών ταχυτήτων και γι' αυτό θα πρέπει να νομιμοποιήσουμε μια αυταρχική –δικτατορικής δομής– εξουσία που θα εκφράζει και θα υλοποιεί τα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών-κερδοσκοπικών κέντρων. Μια εξουσία και μια στρατηγική που οδηγεί νομοτελειακά στη διάλυση της Ευρωζώνης και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην πυροδότηση μιας νέας παγκόσμιας κρίσης με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Ακόμα και τα θεμελιώδη θεσμικά όργανα της ΕΕ, όπως η Κομισιόν, υποβαθμίζονται και αγνοούνται χωρίς προσχήματα.

Η νεοναζιστικού χαρακτήρα οικονομική εξουσία μάς θέτει ευθέως το δίλημμα: Διαλέξτε εάν θα υπόκεισθε στη δικτατορία των αγορών ή θα ενταχθείτε στο δικό μας αυταρχικό καθεστώς έχοντας παραχωρήσει την πολιτική σας εξουσία, την εθνική σας κυριαρχία, την ατομική και συλλογική σας αξιοπρέπεια.

Σύμφωνα με την άποψη αυτή η Δημοκρατία, η λαϊκή βούληση, αποτελούν μια περιττή, και στην πραγματικότητα επιζήμια, πολυτέλεια, ικανή να κλονίσει το οικοδόμημα της οικονομικής δικτατορίας που επισήμως πλέον εγκαθιδρύεται...

Στην πράξη το δίλημμα είναι πλαστό. Η ουσία είναι η ίδια, απλώς αλλάζουν οι διαδικασίες. Αντί οι εθνικές οικονομίες, οι δημόσιοι προϋπολογισμοί, ο κοινωνικός-παραγωγικός πλούτος κάθε χώρας να αντιμετωπίζουν την ευθεία επίθεση των αγορών μέσω των υψηλών επιτοκίων και των διογκούμενων συνεχώς χρεών, τώρα καλούνται να επιλέξουν μια πλέον συντεταγμένη και «προγραμματισμένη» διαδικασία της οικονομικής και κοινωνικής τους εξόντωσης.

Το έργο αυτό το αναλαμβάνει τώρα επισήμως ο γερμανικός «άξονας» που θα αποφασίζει –δηλαδή στην πράξη θα καταρτίζει– τους προϋπολογισμούς των «απείθαρχων» κρατών-μελών, θα προσδιορίζει ενδελεχώς τις κοινωνικές δαπάνες, θα νομοθετεί στην πράξη για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για τους μισθούς και τις συντάξεις, θα αποφαίνεται για την αξία «της δημόσιας περιουσίας».

Όλες αυτές οι ιστορικής σημασίας αποφάσεις δεν αφορούν βεβαίως μόνον τους στόχους και τις επιλογές της κ. Μέρκελ και πιθανώς την αναβίωση ενός νέου γερμανικού imperium πάνω στην Ευρώπη.

Στην ουσία η δικτατορία του τραπεζικού-χρηματοπιστωτικού συστήματος επιβάλλει την κυριαρχία της πάνω στις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ, χρησιμοποιώντας ως πολιτικό προσωπείο, ως προκάλυμμα, ως νομιμοποιητικό μηχανισμό, τους νέους πολιτικοοικονομικούς θεσμούς που θα προκύψουν από τις νέες συμφωνίες. Αυτοί οι νέοι θεσμοί επιβολής θα αποκτήσουν συνταγματικό-δικαιικό χαρακτήρα, θα επιβληθούν στα κράτη-μέλη και με τον τρόπο αυτό η τραπεζική-χρηματοπιστωτική δικτατορία θα αποκτήσει νόμιμη «εκπροσώπηση» στις κυβερνήσεις και στα εθνικά Κοινοβούλια.

Ήδη έχουμε μια –ανεπίσημου τύπου– πρόγευση των επιγενομένων με τα όσα συνέβησαν πρόσφατα στην Ελλάδα και στην Ιταλία... Οι κ. Παπαδήμος και Μόντι αποτελούν ένα είδος δειγμάτων... Όπως γίνεται στα φάρμακα...

Ήδη ο αρχιερέας του μονεταρισμού, ο ηγεμόνας των αντιλήψεων του νεοφιλελευθερισμού, το ΔΝΤ, έχει καταλάβει επίσημο θώκο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και σε λίγο θα αναγορευθεί σε κυρίαρχο μηχανισμό ελέγχου των λειτουργιών της.

Υπάρχουν κατατεθειμένες προτάσεις, στον κλειστό κύκλο της «οικονομικής δικτατορίας», σύμφωνα με τις οποίες τόσο η ΕΚΤ όσο και ο μηχανισμός στήριξης θα μπορούν να διοχετεύουν πόρους στο ΔΝΤ, το οποίο στη συνέχεια θα δανείζει τα «απείθαρχα» κράτη και θα τα δεσμεύει εσαεί με τα περίφημα Μνημόνια...

Οι λαοί της Ευρώπης έχουν σήμερα να διαλέξουν, σύμφωνα με τη συστημική-καθεστωτική λογική του νεοφιλελευθερισμού, ανάμεσα στον «αργό θάνατο» μέσω της ύφεσης και της διάλυσης του οικονομικού και παραγωγικού τους ιστού και στον «απότομο θάνατο» που θα προκληθεί από τη χρεοκοπία της ίδιας της Ευρωζώνης...

Απέναντι λοιπόν στη στρατηγική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο «ολοκαύτωμα των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων» (Α. Μητρόπουλος) απέναντι στην κατάλυση και στον ευτελισμό της Δημοκρατίας, πρέπει να προβάλουμε συλλογική αντίσταση, καθολική αντίδραση.

Θα πρέπει να σπάσουμε το «κέλυφος» του τρόμου και να προωθήσουμε ένα εναλλακτικό κοινωνικό-οικονομικό παράδειγμα που θα στηριχθεί στην παραγωγική ανάπτυξη, στη συλλογική δράση, στη δίκαιη διανομή των βαρών, στην πάταξη της κερδοσκοπίας, της εκμετάλλευσης, της κλεπτοκρατίας.

Ο χρηματοπιστωτικός-κερδοσκοπικός «μπαμπούλας» δεν είναι ανίκητος και δεν μπορεί να σηματοδοτήσει το «Τέλος της Ιστορίας».

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση