Γερμανία: Ολική επαναφορά στο... χάος

Αν δεν έχετε ανησυχήσει ακόμα για τα σχέδια και τις προθέσεις της Γερμανίας, καιρός να αρχίσετε να ανησυχείτε. Εκείνη η παλιά χαζοχαρούμενη αριστερή φενάκη περί “Ευρώπης των Λαών” έχει μετατραπεί πια στη βλοσυρή πραγματικότητα της “Ευρώπης των Γερμανών”. Σκαλίζοντας κανείς λιγάκι την επιφάνεια της τρέχουσας ευρωπαϊκής πολιτικής, ανακαλύπτει από κάτω τα μακριά πλοκάμια κρυφών ή και φανερών σχεδίων με στόχο την ολική επαναφορά της αυτοκρατορικής Γερμανίας. Γι’ αυτό θα ήταν αφελές να πιστέψουμε πως η πολιτική που ασκεί τον τελευταίο χρόνο η Γερμανία με πρόφαση τη χρεωκοπία της Ελλάδας και την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους είναι προϊόν των δυσάρεστων οικονομικών συγκυριών και στόχο έχει τη διάσωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Αντίθετα, είναι φανερό πως αντιμετωπίζουμε μια συγκροτημένη πολιτική ισχύος που αποβλέπει στην επιβολή της γερμανικής ηγεμονίας πάνω σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη θέση μιας ευρωπαϊκής Γερμανίας βλέπουμε να αναδύεται για μια ακόμα φορά μια ηγεμονική δύναμη με παγκόσμιες φιλοδοξίες. Οι Βρυξέλλες μετακινούνται στο Βερολίνο. Η Γερμανία βρίσκει πάλι τον παλιό καλό της εαυτό και από ηττημένος ξαναγίνεται θύτης.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΛΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

Βεβαίως, μια τέτοια μεγάλη πολιτική στροφή ούτε εκ των ενόντων μπορεί να γίνει ούτε μπορεί να αρθρωθεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Προφανώς πρόκειται περί σχεδίων που με τη γνωστή γερμανική μεθοδικότητα καταστρώθηκαν πολύ καιρό πριν και απλώς περίμεναν τις κατάλληλες συνθήκες να εκδηλωθούν. Η εξασθένηση των αντιστάσεων των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στην πλεονασματική Γερμανία ήταν η μια από τις κατάλληλες αυτές συνθήκες, ενώ η άλλη ήταν η απόσυρση της καταχρεωμένης Αμερικής από τον ευρωπαϊκό χώρο. Με την πτώση του Τείχους, την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ και τη γερμανική ενοποίηση, η Γερμανία αποδεσμεύθηκε από το αμερικανικό άρμα και, ακολουθώντας τα παλιά γερμανικά γεωπολιτικά σχέδια, στράφηκε από τότε στη θεμελίωση των προϋποθέσεων για την ολοκλήρωση του δικού της ζωτικού (ευρωπαϊκού) χώρου. Εξάλλου δεν αντιμετωπίζει πια κανένα κίνδυνο εξ Ανατολών, καθώς η Ρωσία αφενός στρέφεται προς την πραγμάτωση του οράματός της για μια ρωσική Ευρασία αφετέρου θεωρεί τη Γερμανία πελάτη και σύμμαχο απέναντι στη βυθιζόμενη αλλά στρατιωτικά πανίσχυρη ακόμα Αμερική.

Σύμφωνα με ένα πρόσφατα δημοσιευμένο έγγραφο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων (ECFR), “δύο σταθερές ειρηνικές διευθετήσεις, που ήταν αποφασιστικές για τον 20ό αιώνα, βρίσκονται υπό διάλυση – η ευρωπαϊκή τάξη που θεμελιώθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και η υπερατλαντική τάξη που αποφασίστηκε στη Γιάλτα”. Και καθώς ορισμένα τμήματα της γερμανικής ελίτ γυρίζουν την πλάτη τους στην ΕΕ, “οι ΗΠΑ αποσύρονται από την ευρωπαϊκή ήπειρο”, ενώ η Ευρώπη κινείται προς “την αναζήτηση ενός συνεταιρισμού εντελώς νέων διαστάσεων με τη Ρωσία”.

Εγκαταλείποντας την οικεία τάξη των τελευταίων δεκαετιών, είναι λογικό η γερμανική ελίτ ή έστω το πιο επιθετικό ή ρεβανσιστικό τμήμα της να εκδηλώνει τον νέο αυτό επεκτατισμό σύμφωνα με τα πολιτικά και γεωπολιτικά πρότυπα του ιστορικού της παρελθόντος. Άλλωστε αυτό που συνιστά τον εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (το πολιτιστικό του DNA) είναι η αυτόματη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων συμπεριφορών και η Γερμανία έχει δυστυχώς ένα πλούσιο παρελθόν βίαιου επεκτατισμού σε βάρος των γειτόνων της: Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (962 έως 1806), Γερμανική Αυτοκρατορία (1871 έως 1918), ναζιστικό Τρίτο Ράιχ (1933 έως 1945).

Η γερμανική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τον 16ο αιώνα (φαίνονται τα σύνορα των σημερινών ευρωπαϊκών κρατών που τη συνιστούσαν). Πηγή: Wikipedia.

Η Γερμανική Αυτοκρατορία το 1914, λίγο πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Πηγή: Wikipedia.

Το ναζιστικό Τρίτο Ράιχ κατά το αποκορύφωμα της επέκτασής του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πηγή: Wikipedia.

ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΗΘΟΣ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ

Το πολιτικό παρελθόν της Γερμανίας δεν αποτελεί κατά κανένα τρόπο εγγύηση για ένα δημοκρατικό μέλλον τόσο για την ίδια όσο και τους λαούς που έχουν την ατυχία να βρίσκονται κοντά της. Ουδέποτε οι Γερμανοί υιοθέτησαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία με τη θέλησή τους. Και τις δύο φορές που είχαν δημοκρατία, και όχι ένα απολυταρχικό καθεστώς με αυτοκράτορα ή φύρερ, η δημοκρατία τους επιβλήθηκε από τους νικητές των πολέμων που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Η πρώτη φορά ήταν την επαύριο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με την κακορίζικη Δημοκρατία της Βαϊμάρης που οδήγησε κατευθείαν στον ναζισμό και η δεύτερη είναι η σημερινή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας που αρχίζει να μεταλλάσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Τα τελευταία χρόνια συζητούνται ανοιχτά στη Γερμανία τα πιθανά πλεονεκτήματα δικτατορικών μορφών διακυβέρνησης. Και είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι στη συζήτηση κυριαρχούν οι ειδικοί της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής – η συζήτησή τους δηλαδή αφορά κυρίως τρίτους, λόγου χάρη τους Έλληνες. Έγραφε το γερμανικό online περιοδικό “Γερμανική Εξωτερική Πολιτική” πέρισυ τον Ιούνιο:

Σύμφωνα με την τελευταία έκδοση ενός σημαντικού περιοδικού για τη γερμανική εξωτερική πολιτική [πρόκειται για το “Internationale Politik” του Γερμανικού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων (DGAP), που είναι το πιο έγκυρο όργανο διεθνοπολιτικής ανάλυσης στη Γερμανία], μερικοί παρατηρητές βλέπουν τη Δύση να βρίσκεται “σε κατάσταση δημοκρατικής κόπωσης με διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών”. Ταυτόχρονα υπάρχουν “διάφορες συζητήσεις για δικτατορικές δυνάμεις και μέσα” έστω και προσωρινού δικτατορικού χαρακτήρα. Το βασικό ερώτημα είναι εάν “μπορούν να αντληθούν αποθέματα νομιμότητας πέρα από το σύστημα του κανόνα του νόμου για να ανανεωθεί το σύστημα (η δημοκρατία) που έχει γεράσει”, σύμφωνα με τη διατύπωση του περιοδικού – μια ορολογία που χρησιμοποιήθηκε και τη δεκαετία του ’30 από τον ναζί νομικό Carl Schmitt για να δικαιολογηθεί η κατάλυση του δημοκρατικού συντάγματος. Το ίδιο άρθρο αποκαλύπτει ότι ορισμένοι οικονομικοί παράγοντες αμφιβάλλουν εάν “το συνταγματικό κράτος μπορεί να διατηρηθεί” μποστά στον ανταγωνισμό της Κίνας και της Ρωσίας.

“”

Το γνωστό γερμανικό απολυταρχικό ήθος ξαναρχίζει να σηκώνει το κεφάλι του. Δειλά και με μισόλογα ακόμα, είναι αλήθεια, αλλά εξ όνυχος τον λέοντα. Η επιβολή δικτατορικών (δηλαδή απολυταρχικών) μέτρων έχει φανερά επιλεγεί πλέον σαν το μέσο που θα προσδέσει άλλα κράτη μέλη της ΕΕ κατευθείαν στο γερμανικό άρμα. Πάλι το γερμανικό περιοδικό “Γερμανική Εξωτερική Πολιτική” σημειώνει σε προχθεσινό άρθρο του:

Μετά τη γερμανική νίκη στη διάσκεψη κορυφής για την ευρωκρίση, το Βερολίνο προετοιμάζει τα επόμενα βήματά του για την επέκταση της αδιαφιλονείκητης ηγεμονίας του πάνω στην Ευρώπη. Η δυνατότητα για άμεση επέμβαση στους εθνικούς προϋπολογισμούς των υπερχρεωμένων χωρών πρόκειται να προστεθεί το ταχύτερο δυνατόν στις ευρωπαϊκές συνθήκες. Η ενέργεια αυτή θα αφαιρέσει βασικές πλευρές κρατικής δραστηριότητας από τον δημοκρατικό έλεγχο και θα εκθέσει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου στις συνεχείς άμεσες επεμβάσεις του Βερολίνου. […] Τα γερμανικά μέσα επικοινωνίας συνόδευσαν τη νίκη του Βερολίνου στη διάσκεψη κορυφής με κραυγαλέους πανηγυρισμούς, ακόμα και με ωμό σωβινισμό, δίνοντας έτσι μια ιδέα για τον αληθινό χαρακτήρα της αναδυόμενης κυριαρχίας του Βερολίνου.

“”

ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ

Η γερμανική εξωτερική πολιτική ελάχιστη σχέση έχει με τη διάσωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ. Εκείνο που φανερά απασχολεί τη γερμανική ελίτ είναι πώς να αξιοποιήσει καλύτερα υπέρ των συμφερόντων της την υπάρχουσα ευρωπαϊκή δομή, τις εφαρμοζόμενες πολιτικές ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τη δεσπόζουσα γερμανική θέση στην Ευρώπη, την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και τις αδυναμίες του διεθνοτραπεζικού συστήματος, την απόσυρση της Αμερικής και την ολοένα και μεγαλύτερη αδυναμία των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών, για να απλώσει ένα πυκνό πλέγμα πολιτικών, οικονομικών και νομικών δεσμεύσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έτσι, όταν θα φτάσει η ώρα της αναπόφευκτης τελικής κατάρρευσης του σημερινού χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Γερμανία πιστεύει πως θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, έτοιμη για τις συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν.

Για να εγκαθιδρύσει τον ιδιότυπο αυτόν ιμπεριαλισμό της, η γερμανική κυβέρνηση δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την πασίγνωστη γερμανική ωμότητα, θυμίζοντας το γνωστό “έξεστι Λακεδαιμονίοις ασχημονείν”. Εκβιάζει, απειλεί και παρεμβαίνει ωμά στην εσωτερική πολιτική λειτουργία άλλων χωρών μελών της ΕΕ. Η εμπειρία των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα και την Ιταλία και η επιβολή πρωθυπουργών που στην πραγματικότητα είναι όργανα της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”, την οποία έχει σφετεριστεί πια η Γερμανία, είναι αποκαλυπτική. Επίσης, η εγκατάσταση Γερμανών τοποτηρητών στην Ελλάδα, σύντομα και στην Ιταλία, που ελέγχουν την κυβέρνηση και τη δημόσια υπηρεσία, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική των προθέσεων και των στόχων της.

Η Γερμανίδα καγκελάριος μάλιστα δεν διστάζει να εξαπολύει ακόμα και ανοιχτές απειλές προς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Λόγου χάρη, μιλώντας μετά την αποτυχία ψήφισης του ευρωπαϊκού συντάγματος (της σημερινής συνθήκης της Λισαβώνας) λόγω δύο εθνικών δημοψηφισμάτων, η Άνγκελα Μέρκελ δήλωνε: “Η ειρήνη και η δημοκρατία δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένες διά παντός. Η ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας είναι ακόμα και σήμερα ζήτημα πολέμου και ειρήνης”. Και προχθές πάλι (26 Οκτωβρίου 2011) δήλωνε στη γερμανική Μπούντεσταγκ: “Κανένας δεν θα ’πρεπε να πιστεύει ότι μισός ακόμα αιώνας ειρήνης και ευημερίας στην Ευρώπη είναι κάτι το δεδομένο. Δεν είναι”. Οι άνθρωποι είναι σαφείς και ωμά ειλικρινείς. Απλώς εμείς δεν προσέχαμε.

Απέναντι στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου οι Γερμανοί χρησιμοποιούν την εξωτερική πολιτική της βαριοπούλας αφενός επειδή αυτό υπαγορεύει η γερμανική φύση αφετέρου επειδή επείγονται να δημιουργήσουν κινέζικες συνθήκες εντός μιας ελεγχόμενης από τους ίδιους Ευρώπης, για την ακρίβεια στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, εξασφαλίζοντας μέσω Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) πάμφθηνη εργασία, πάμφθηνες πρώτες ύλες και σχεδόν μηδενική φορολόγηση. Ελπίζουν ότι έτσι θα είναι σε θέση να ανταγωνιστούν τις αναδυόμενες νεοβιομηχανικές περιοχές (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ινδοκίνα, Νότιο Αφρική) ή, αν η χρηματοπιστωτική κατάρρευση σαρώσει αυτό το σενάριο, να χρησιμοποιήσουν τις εξαθλιωμένες νεοαποικίες του νότου για να στηρίξουν την ευημερία του γερμανικού πυρήνα της αυτοκρατορίας τους. Ήδη καλλιεργούνται προπαγανδιστικά οι αναγκαίες ψυχολογικές στάσεις για τη σαφή διαφοροποίηση του (ανώτερου, εργατικού και αποτελεσματικού) γερμανικού βορρά από τον (κατώτερο, τεμπέλη, σπάταλο και απατεώνα) ευρωπαϊκό νότο. Υπεράνθρωποι εναντίον υπανθρώπων. Κάποιοι ξαναζεσταίνουν την ίδια αηδιαστική σούπα.

ΕΝΑΣ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Απ’ όλες τις παραπάνω κινήσεις της Γερμανίας λείπει μία, η πιο σημαντική ίσως: Η στρατιωτική. Αλλά η χώρα που έβγαλε έναν Κλαούζεβιτς (“Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα”) κινείται γοργά για να θεραπεύσει αυτή την αδυναμία της. Μετά την αποτυχία της δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού και τη βαθμιαία απόσυρση (και στρατιωτική) των Αμερικανών από τη γηραιά ήπειρο, η Γερμανία αναζητά πλέον τις δικές της κατάλληλες στρατιωτικές λύσεις. “Το ερώτημα της ανάπτυξης δικών μας ενόπλων δυνάμεων κατά πάσα πιθανότητα θα τίθεται συχνότερα στο μέλλον”, δήλωνε τον Ιούνιο στο περιοδικό “Internationale Politik”, όργανο του γερμανικού κατεστημένου, ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Thomas de Maizière. Σύμφωνα με τον εκδότη του περιοδικού, η γερμανική κοινωνία δυσκολεύεται να συζητήσει ανοιχτά την πολιτική της ισχύος, “η οποία τελικά περιλαμβάνει και τη στρατιωτική ισχύ”. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να επανεκπαιδεύσουν το γερμανικό κοινό στην πολιτική της ισχύος. Αν κρίνουμε από το παρελθόν, σίγουρα δεν θα δυσκολευτούν καθόλου.

Με μια σειρά δράσεων, το Βερολίνο προετοιμάζεται για τη διεξαγωγή ελασσόνων (μη συμβατικών) πολέμων. Κατά τον υπουργό Άμυνας, 10.000 στρατιώτες θα μπορούν σύντομα να αναπτύσσονται σε δύο θέατρα επιχειρήσεων ταυτόχρονα, ενώ μια ναυτική μονάδα με 3.000 άνδρες θα είναι σε θέση να δρα σε διάφορες συγκρούσεις. Προφανώς το γερμανικό κατεστημένο επιδιώκει να μεταβάλει ριζικά την οικτρή επιχειρησιακή εικόνα της Μπούντεσβερ στο Αφγανιστάν και να δημιουργήσει έναν πραγματικά ευέλικτο στρατό ταχείας επέμβασης.

Καθώς αυτά είναι τα πρώτα ουσιαστικά βήματα για την επαναστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας, είναι καιρός να ξεχάσουμε την εικόνα της αφοπλισμένης, αβλαβούς Γερμανίας. Είναι καιρός να σκεφθούμε ότι ένας στρατός είναι όχι μόνο εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, αλλά και μέσο επιβολής σε “αποτυχημένα κράτη”. Αυτή τη στιγμή η Γερμανία δεν απειλείται από κανέναν ούτε φαίνεται να έχει σοβαρούς εχθρούς στο προβλεπτό μέλλον. Γιατί λοιπόν προχωρά στη συγκρότηση ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού στρατού; Αν ήθελε απλώς να συνεχίσει την πολιτική της τσόντας στις στρατιωτικές περιπέτειες της Αμερικής, οι μεθυσμένοι στρατιώτες της Μπούντεσβερ έφταναν και περίσσευαν. Όμως, ένας ευέλικτος, μη συμβατικός στρατός, ικανός για “αντιτρομοκρατικές” επιχειρήσεις, όπως αυτός που συγκροτεί αυτή τη στιγμή η Γερμανία, παραπέμπει ασφαλώς σε σχέδια που έχουν σχέση με την αναδυόμενη μεταμοντέρνα γερμανική αποικιοκρατία στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο.

Ο δε χαρακτήρας και η μορφή του ελάσσονος (μη συμβατικού) πολέμου που οραματίζεται η γερμανική ελίτ, προφανώς για τις χώρες του νότου, περιγράφονται με σαφήνεια σε παλαιότερο γερμανικό άρθρο με τίτλο “Πόλεμος και πολιτική”. Μερικά χαρακτηριστικά σημεία του άρθρου: “Οι ελάσσονες πόλεμοι χαρακτηρίζονται από την κατάλυση των δεσμευτικών κανόνων πολέμου”. “Οι ελάσσονες πόλεμοι είναι ανεξέλεγκτοι. Όλα τα μέσα επιτρέπονται στην αποστολή”. “Με τη θηριωδία τους, οι ελάσσονες πόλεμοι αποκτούν χαρακτηριστικά – ιδίως σε σχέση με αμάχους, κυρίως γυναίκες και παιδιά – που συνδέονται συνήθως με το φαινόμενο του ολοκληρωτικού πολέμου”, όπου “το σύνολο του αντιπάλου και όχι μόνο οι μάχιμοι θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως εχθρός”. (Martin Hoch: Krieg und Politik im 21. Jahrhundert, Aus Politik und Zeitgeschichte B20/​2001). Αυτό το τραγικό έργο το έχουμε ξαναδεί. Με τους ίδιους (Γερμανούς) πρωταγωνιστές στους ίδιους ρόλους.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΟΔΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ;

Για μια ακόμα φορά, η ευρωπαϊκή και η ελληνική Ιστορία βρίσκεται αντιμέτωπη με το γερμανικό πρόβλημα. Σίγουρα πολλοί από αυτούς που φρόντισαν τότε να ακυρωθεί το Σχέδιο Morgenthau λόγω της σοβιετικής απειλής, θα μετανιώνουν σήμερα γιατί δεν εφαρμόστηκε η πρόταση του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών που εισηγήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1944 τη μετατροπή της Γερμανίας σε αγροτική και ποιμενική χώρα, ανίκανη να διεξαγάγει πολέμους στο μέλλον (και να συστήνει αυτοκρατορίες).

Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, δεν φαίνεται στον ορίζοντα πιθανή δίοδος διαφυγής από το γερμανικό πρόβλημα. Εάν συνεχίσουμε να παραμένουμε στο σημερινό πλαίσιο εθνικής ζωής και πολιτικής, η μοίρα της sui generis γερμανικής νεοαποικίας φαίνεται προδιαγεγραμμένη για την Ελλάδα. Επειδή όμως ακόμα και τα καλύτερα σχέδια των ανθρώπων και των ποντικών (και των Γερμανών) σκοντάφτουν συνήθως στην αδυσώπητη πραγματικότητα, έχουμε κάποιες σοβαρές πιθανότητες να αποφύγουμε μια τέτοια μοίρα. Έχουμε δίοδο διαφυγής – αμέσως μόλις επισυμβεί η επικείμενη κατάρρευση του ευρώ και εκδηλωθεί η παγκόσμια πολιτική αναταραχή από το οικονομικό κραχ που θα επακολουθήσει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τα εξής μέτρα:

• Επάνοδος της Ελλάδας στη δραχμή,
• Εθνικοποίηση των εμπορικών τραπεζών,
• Εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος,
• Έκδοση πιστωτικού χρήματος κατευθείαν από το κράτος,
• Κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης,
• Ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων σαν ύστατο ανάχωμα της εθνικής ανεξαρτησίας,
• Δρακόντεια μέτρα προστασίας της εθνικής κυριαρχίας και του εθνικού πλούτου,
• Μονομερής ακύρωση των ευρωπαϊκών συνθηκών (δεν θα έχουν πια και τόση σημασία),
• Μονομερής καταγγελία όλων των δανειακών συμβάσεων (έτσι ή αλλιώς άνευ σημασία πια),
• Νέα δυναμική εξωτερική πολιτική και μεθοδική αναζήτηση νέων συμμαχιών και στηριγμάτων,
• Αυστηρός έλεγχος εισροής και εκροής κεφαλαίων,
• Επανεκκίνηση και ίδρυση βιομηχανιών και βιοτεχνιών τόσο για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών όσο και για εξαγωγές,
• Σοβαρή επιχορήγηση στις επιχειρήσεις για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας,
• Πολιτική κινητοποίηση του πληθυσμού για την αντιμετώπιση των άμεσων επισιτιστικών αναγκών που θα προκύψουν,
• Εφαρμογή ταχύρρυθμων προγραμμάτων οικιακής παραγωγής τροφίμων (αστική γεωργία),
• Δίκαιο φορολογικό σύστημα και αυστηροί φορολογικοί έλεγχοι,
• Αυστηρός έλεγχος της τηλεόρασης,
• Απομόνωση της πέμπτης φάλαγγας των επαγγελματιών ευρωπαϊστών και των παπαγάλων του Βερολίνου.

Τώρα, το ποιός θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και αν τα παραπάνω μέτρα σας δυσαρεστούν γιατί παραβιάζουν κάποιες δημοκρατικές ελευθερίες, θα έλεγα ότι μέσα στο χάος από την κατάρρευση του ευρώ και το παγκόσμιο οικονομικό κραχ που θα επακολουθήσει, είναι καλύτερα να τα λάβουμε εμείς οι ίδιοι για να εξασφαλίσουμε την εθνική και ατομική μας επιβίωση παρά να μας τα επιβάλουν κάποιοι Γερμανοί για να μας υποδουλώσουν.

Απ’ όσα προηγήθηκαν, νομίζω πως βγαίνει ένα καθαρό συμπέρασμα: Το ευρωπαϊκό όραμα τελείωσε και μετατρέπεται αυτή τη στιγμή σε γερμανικό εφιάλτη. Όσο παραμένουμε στο ευρώ και στην ΕΕ, κινδυνεύουμε σαν έθνος, σαν χώρα, σαν άτομα.

Και για να κλείσουμε με μαύρο χιούμορ: Το δημογραφικό πρόβλημα των Γερμανών είναι τραγικό – χειρότερο από το δικό μας. Έτσι, κάποια στιγμή θα γλιτώσουμε από δαύτους. Αρκεί να έχουμε υπομονή: Το 2120 θα έχουν απομείνει μόνο 122 Γερμανοί…

~ Σπύρος Μάνδρος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση