Γιατί επιμένει η Γερμανία;

Με την Ιταλία να βρίσκεται ουσιαστικά σε πτώχευση, με την Ισπανία να βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά σ’ αυτή και να ζητάει βοήθεια από την ΕΚΤ, γιατί αλλιώς φουντάρει, με την Γαλλία να απειλείται όχι σε θεωρητικό πια επίπεδο, και με τη Μoody’s να υποβαθμίζει 12 γερμανικές τράπεζες, το ερώτημα είναι πλέον γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Το ένα σκέλος αφορά στις ίδιες τις αγορές. Γιατί συνεχίζουν να πιέζουν ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι πιέζοντας φέρνουν ακόμα πιο κοντά τις άνω χώρες σε αδυναμία πληρωμών, ενδεχόμενο από το οποίο δεν έχουν να κερδίσουν, παρά να χάσουν; Ή μήπως δεν είναι έτσι; Είναι γιατί πιστεύουν ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια σωτηρίας τους; Αν αφήσουμε κατά μέρος την πιθανότητα οι αγορές να είναι σχιζοφρενικές και αυτοκτονικές, γεγονός που δεν μπορεί να αποκλειστεί στο βαθμό που κατευθύνονται περισσότερο από την ψυχολογία της στιγμής, παρά από τη νηφάλια λογική, τότε το περιθώριο αυτό σωτηρίας ονομάζεται ΕΚΤ, όχι με την ως τα τώρα όμως λειτουργία της ως θεματοφύλακας της σταθερότητας του νομίσματος, αλλά ως δημιουργός φρέσκου χρήματος.

Επομένως, η πίεση αυτή των αγορών θα συνεχιστεί έως ότου η ΕΚΤ το κάνει και αυτό, και ανεξάρτητα απ’ το εάν η Ελλάδα απολύσει όλους τους δημοσίους υπαλλήλους της και η Ιταλία κόψει όλες τις συντάξεις των γερόντων της. Οι αγορές δεν ποντάρουν στην εξοικονόμηση που θα προέλθει από το σφάξιμο της πενιχρής σύνταξης του ΟΓΑ, αλλά στο άπατο θησαυροφυλάκιο της ΕΚΤ. Νομίζω ότι η διαφορά μεγεθών είναι τέτοια που δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε παραπάνω.

Γιατί όμως η Γερμανία συνεχίζει να πιέζει σε κατεύθυνση κυριολεκτικά αυτοκτονική; Δεν βλέπει πού οδηγείται η Ευρωζώνη με τις πολιτικές λιτότητας; Είναι θέμα μυωπίας; Είναι θέμα ανοησίας; Είναι θέμα σαδισμού; Είναι θέμα αυτοκτονικού ιδεασμού; Γιατί κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι η Γερμανία θα συνεχίζει να ευημερεί μέσα σε μια διαλυμένη και σπαρασσόμενη Ευρώπη. Άρα, γιατί επιμένει;

Η εξήγηση που μπορώ να φανταστώ προέρχεται από τη φράση που έχει ειπωθεί πολλές φορές ως τα τώρα. Και η φράση αυτή λέγεται «Είμαστε σε πόλεμο». Πράγματι, ποιο είναι το χαρακτηριστικό ενός πολέμου; Μα, η μεγάλης κλίμακας καταστροφή, και ανθρώπων και κεφαλαίων. Η κρίση του 1929 έφερε μεν καταστροφή κεφαλαίων, φαίνεται όμως ότι δεν ήταν αρκετή για να επανέρθει ο πλανήτης στην ανάπτυξη. Χρειάστηκε ο Β Παγκόσμιος πόλεμος για να καταστραφεί η ποσότητα που έπρεπε τελικά να καταστραφεί.

Στ’ αχνάρια της λογικής αυτής, η παρούσα κρίση ομοίως απαιτεί καταστροφή κεφαλαίων. Η καταστροφή ανθρώπων σε τέτοια κλίμακα, όπως μέσα σ’ ένα πόλεμο, πιστεύω ότι ακόμα δεν είναι επιθυμητή, και ότι οι μεγάλοι του πλανήτη θα καταβάλουν αρκετές προσπάθειες ώστε ν’ αποφευχθεί.

Επομένως αυτό που μένει είναι η καταστροφή των κεφαλαίων, η οποία όμως θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλη ώστε η πιθανότητα ενός παγκόσμιου πολέμου να καταστεί μηδενική. Ίσως Γερμανία να ποντάρει σ’ αυτή την εκδοχή, περισσότερο από τους άλλους.

Άλλωστε μετά από μια μεγάλης κλίμακας οικονομική και όχι μόνο καταστροφή, η ανάπτυξη έρχεται, εμπρός με βήμα ταχύ!

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση