Η σταδιακή ισλαμική απομόνωση της Τουρκίας

Οι Τούρκοι Ισλαμιστές, που ελέγχουν τη χώρα τους μέσω δημοκρατικών εκλογών από το 2002, πλησιάζουν στην ολοκλήρωση μιας επανάστασης που θα αλλάξει οριστικά την ισορροπία δυνάμεων στη Μ. Ανατολή, και ίσως αλλάξει και τη παγκόσμια ισορροπία (Δύση εναντίον ισλαμικής Ανατολής), χωρίς καμία αντίσταση.

Πρόσφατα πέτυχαν μια ακόμη νίκη εναντίον του κοσμικού κράτους, με τη μαζική παραίτηση της ηγεσίας του στρατεύματος και την αντικατάστασή της από φιλο-ισλαμιστές στρατηγούς.

Οι παραιτήσεις οφείλονταν στις διώξεις και συλλήψεις 200 περίπου αξιωματικών, που κατηγορούνται για απόπειρα πραξικοπήματος, και που πολλοί θεωρούν τις κατηγορίες εναντίον τους στημένες. Ο σκοπός τους όμως ήταν να τρομάξει ο στρατός, καθώς και η κοσμική, μορφωμένη, μεσαία τάξη της χώρας. Με τις δίκες, ξεδοντιάστηκαν οι ένοπλες δυνάμεις.

Οι τελευταίες εξελίξεις συμπληρώνουν μια σειρά από προσπάθειες να φθαρεί το κοσμικό καθεστώς που ίδρυσε ο Mustafa Kemal (Ataturk) το 1923. Τώρα, με τον στρατό στην άκρη, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε μια σταδιακή διολίσθηση προς τη πλήρη ισλαμοποίηση της χώρας, και την επιβολή του νόμου της Σαρίας, παρά τον μεγάλο αριθμό μορφωμένων Τούρκων.

Η ούτως ή άλλως ψευτοδημοκρατία της Τουρκίας, με τις γενικευμένες διώξεις των διανοουμένων, μπορεί σύντομα να αντικατασταθεί από μια μορφή καθεστώτος που θα θυμίζει Τεχεράνη.

Ακόμη και πριν ολοκληρωθεί αυτή η μεταμόρφωση, που μπορεί να διαρκέσει μια δεκαετία, σίγουρα η Τουρκία θα αποστασιοποιηθεί περαιτέρω από τη Δύση, σφυρηλατώντας τις σχέσεις της με τον μουσουλμανικό κόσμο, κυρίως το γειτονικό Ιράν, και τα πιο ακραία στοιχεία του. Η οποιαδήποτε ελπίδα ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ έσβησε, όχι τόσο εξαιτίας των δυτικών προκαταλήψεων, αλλά μάλλον εξαιτίας της τουρκικής πορείας.

Η κυβέρνηση του Recep Erdogan προειδοποίησε την Δύση το 2003, λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας. Απαγόρευσε στην Αμερική και στους συμμάχους της, παρά τη τουρκική συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, να περάσουν στρατό από τα σύνορα της προς το Ιράκ, στα πλαίσια τους πολέμου εναντίον του Σαντάμ.

‘Ένα δεύτερο μήνυμα δόθηκε στα τέλη της περασμένης δεκαετίας με την πλήρη κατάρρευση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, με αποκορύφωμα τον στολίσκο της ειρήνης προς τη Γάζα, που εμποδίστηκε από τους Ισραηλινούς κομάντος με χρήση βίας.

Οι Τούρκοι αντέδρασαν θεαματικά, καταδικάζοντας τη σφαγή εννέα πολιτών τους, την ίδια ώρα που αδιαφορούν πλήρως για το πόσους Έλληνες, Άραβες, Κύπριους, και Κούρδους έχουν δολοφονήσει οι ίδιοι. Μάλιστα ανακάλεσαν και τον πρέσβη τους από το Τελ Αβίβ. Στην συνέχεια απαίτησαν τη δημόσια συγγνώμη των Ισραηλινών, προκειμένου να τον στείλουν πίσω.

Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σχέση με το Ισραήλ. Έχουν σχέση με το αργό αλλά σταθερό διαζύγιο της Τουρκίας από τη Δύση.

Έχουν σχέση με τη ταύτιση των Τούρκων με τους Ισλαμιστές όλου του κόσμου. Και η παραίτηση των στρατηγών είναι ένα μόνο βήμα σε αυτή τη σταθερή πορεία.

Και τέλος, βλέπουμε κάτι ανάλογο να διαδραματίζεται και στην Αίγυπτο. Και εκεί, οι Ισλαμιστές κέρδισαν την εξουσία νομίμως. Προβλέπεται μάλιστα πως στις επόμενες εκλογές, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, και άλλα ισλαμικά κόμματα, θα κερδίσουν με ευκολία, και θα ακολουθήσουν το «απαλό» τουρκικό παράδειγμα, της ήπιας και σταδιακής ισλαμοποίησης μιας χώρας, και της απομάκρυνσής της από τη Δύση.

Μια διαδικασία που γίνεται αργά αργά, στη διάρκεια δεκαετιών, ώστε η Δύση να μην την αντιληφτεί, μέχρι να είναι πολύ αργά, οπότε να μην μπορεί και να την αντιμετωπίσει.

S.A. - The National Interest

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση