Τι δείχνει η επιλογή των εκλογών

• Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Ας πούμε ότι πάμε για εκλογές. Τι θα εξυπηρετήσει τη χώρα ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Αν ο κ. Παπανδρέου, για παράδειγμα, βγει και πάλι νικητής από την εκλογική διαδικασία, θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Όπως και ο κ. Σαμαράς! Σε εποχές πραγματικού και μεγάλου κινδύνου για το Έθνος, όπως αυτή που διανύουμε, τα μικροπολιτικά παιγνίδια δεν έχουν θέση...

Είναι σαφής η προσπάθεια κάποιων ισχυρών κύκλων στην κυβέρνηση να αποδυναμώσουν τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου και να του χρεώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που συνεπάγονται τα μέτρα που λαμβάνονται. Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει ευθύνες για το χειρισμό ορισμένων κρίσιμων θεμάτων. Η ρητορεία του περί «Τιτανικού» κόστισε στη χώρα μερικά δισεκατομμύρια, όπως και η χαρακτηριστική αδράνεια που επέδειξε στους πρώτους μήνες της ανάληψης των καθηκόντων του. Από εκεί και πέρα δεν θα μπορούσε να έχει πάρει διαφορετικές αποφάσεις από αυτές που έχει ήδη λάβει. Όποιος και να ήταν στην θέση του θα είχε ακολουθήσει την ίδια πολιτική, με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται υπό την κηδεμονία της τρόικας.

Προς τι λοιπόν η προσπάθεια να μετατραπεί ο κ. Παπακωνσταντίνου σε αποδιοπομπαίο τράγο; Μία τέτοια επιλογή δεν δικαιολογείται, εκτός κι αν έχουν αποφασίσει να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές. Σε μία τέτοια περίπτωση πιστεύουν ότι με την αποπομπή Παπακωνσταντίνου θα πείσουν ένα μέρος του εκλογικού σώματος ότι με ένα άλλο πρόσωπο στο τιμόνι του υπουργείου θα ακολουθηθεί δήθεν μία άλλη πολιτική.

Αν όλα αυτά ισχύουν, αποδεικνύεται για άλλη μία φορά αυτό που υποψιαζόμαστε εδώ και καιρό. Ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει ακόμη διδαχτεί κάτι από την κρίση που μαστίζει την Ελλάδα. Ακόμη κι αν είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω το ρολόι του χρόνου και έχοντας πλήρη γνώση της μελλοντικής πορείας των πραγμάτων, θα είχαμε πιθανότατα φτάσει και πάλι στο ίδιο σημείο.

Θα περίμενε κανείς ότι σε μία τόσο κρίσιμη φάση που διακυβεύονται πολλά πράγματα για τη χώρα και το Έθνος, οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τα αστικά κόμματα, θα παραμέριζαν τις όποιες διαφορές τους και θα επιστράτευαν το σύνολο των δυνάμεων τους για την εξυπηρέτηση του κοινού σκοπού. Εδώ, όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, λες και δεν υπάρχει, τελικά, κοινός σκοπός. Υπό αυτές τις συνθήκες, πως περιμένουν να πείσουν τον κόσμο να έχει υπομονή και να υπομένει στωικά όλα τα μαρτύρια στα οποία τον υποβάλλουν; Όταν δεν μπορούν να παραμερίσουν τα όποια μικροσυμφέροντά τους, γιατί θα πρέπει και ο πολίτης να αποδεχτεί ότι αυτός θα πρέπει να απεμπολήσει πρώτος όλα εκείνα που θεωρεί κεκτημένα; Σημασία έχει ότι ο πολιτικός κόσμος δεν ήταν αντάξιος της πρόκλησης που παρουσιάστηκε...

Συζητάμε εδώ και καιρό για την ανάπτυξη, για την ανάγκη αλλαγής της νοοτροπίας του κράτους και για δεκάδες άλλα αυτονόητα. Μάταιος κόπος! Όταν αυτοί που μας κυβερνάνε πιστεύουν ότι οι εκλογές είναι το φάρμακο για κάθε ασθένεια, δείχνουν να μην συνειδητοποιούν το μέγεθος του προβλήματος. Κι αυτό είναι το χειρότερο όλων. Πως μπορείς να επιλέξεις τη σωστή θεραπεία, αν δεν είσαι σε θέση να διαγνώσεις ποια είναι η ασθένεια;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση