Η Ελλάδα στην Ευρώπη, με πόνο, δάκρυα και αίμα…

Έχω βαρεθεί να ακούω από όλους τους πολιτικούς πως το επίτευγμα εισόδου της χώρας μας στην Ευρώπη είναι κάτι που δεν μπορούμε να το απολέσουμε, επειδή η Ευρώπη είναι, λένε, στήριγμα της χώρας μας αυτή τη στιγμή.
Στήριγμα; Ποιοι μας στηρίζουν, για να το καταλάβω… Οι Ευρωπαίοι; Και με τι μας στηρίζουν; Με τα τρελά – τοκογλυφικά επιτόκια δανεισμού; Μήπως μας στηρίζουν με τα διάφορα πρόστιμα που μας στέλνουν μηνιαίως; Σε λίγο, θα μας βάζουν να πληρώνουμε επειδή αντιδρούμε στην παραμονή των λαθρομεταναστών στην χώρα μας!!!

Οι Ευρωπαίοι
Οι Ευρωπαίοι, λοιπόν, τα αδέρφια μας, που μας συμπονάνε και δεν αντέχουν χωρίς εμάς, ενίοτε λαδώνουν πολιτικούς για να υφαρπάξουν τεράστια ποσά από υπερτιμολογημένα έργα, άλλοτε πάλι μας πιέζουν παντοιοτρόπως για να αγοράσουμε από αυτούς πολεμικούς εξοπλισμούς, ενώ την δύσκολη στιγμή σφυρίζουν αδιάφορα και μας κατηγορούν επειδή είμαστε τεμπέληδες (ενώ είμαστε οι περισσότερο εργαζόμενοι και λιγότερο αμειβόμενοι σε ολόκληρη την .Ε.Ε.), μας προσβάλουν ζητώντας μας να πουλήσουμε την ιστορία μας ή τα νησιά μας, προκειμένου να ξεχρεώσουμε από τα χρέη κάποιων αχρείων λαδωμένων (πολιτικών και μη) από τις δικές τους εταιρείες.
Οι Ευρωπαίοι, που θέλουν έναν λαό να πληρώνει τα λάθη και τα κλεμμένα των πολιτικών του, μήπως θα έπρεπε τελικά να σκεφτούν αν όντως τους βολεύει μία τέτοια άποψη; Έχουν σκεφτεί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες και πολίτες, πόσα χρωστάνε στην Ελλάδα, στην χώρα με τις μεγαλύτερες ποσοστιαίες απώλειες επί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; Και δεν αναφέρομαι στο χόμπι των εκτελέσεων που ασκούσαν οι πρόγονοί τους, αλλά στην καταστροφή που επέφεραν ποικιλοτρόπως είτε ως αντίπαλοι είτε ως σύμμαχοι.
Θέλουν άραγε να απαιτήσουμε ως χώρα, ως λαός, να αποζημιωθούμε πλήρως και εντόκως για όλα όσα αποτόλμησαν με την μπότα του ισχυρού να κάνουν στην Ελλάδα;
Πολύ ευχαρίστως, να πληρώσουν για το ότι έστειλαν την χώρα δεκαετίες πίσω, να πληρώσουν για τις κλοπές που διέπραξαν, για την αποστέρηση της ελευθερίας ενός λαού.
Αλήθεια, πόσο αποτιμάται η ελευθερία στην Ευρώπη; Να την τιμολογήσουμε λοιπόν και να τους στείλουμε το… ραβασάκι, συμπληρωμένο με ετήσιο τόκο 5%, να μας πληρώσουν οι λαοί για τα λάθη των πολιτικών τους, για τα αίσχη των ηγετών τους…

Οι Έλληνες
Όμως, ας επανέλθω στο ζητούμενο. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: Και πότε ήταν η Ελλάδα στην Ευρώπη; Ποτέ! Ή τουλάχιστον ποτέ δεν ήταν Ευρώπη για εκείνους τους Έλληνες πολίτες που όντως παρήγαγαν και δεν ήταν στην… κρατική μηχανή παραγωγής χρέους.
Ποιος ωφελήθηκε που μπήκαμε στην Ευρώπη;
Πρώτοι οι βιομήχανοι που χωρίς δασμούς διακινούσαν τα εμπορεύματά τους και αύξησαν έτσι τα κέρδη τους. Και όταν, προσφάτως, στριμώχτηκαν, έσπευσαν να μετακομίσουν σε γειτονικές χώρες, όπου υπάρχουν μικρά ημερομίσθια, για να μην χάσουν από τα υπερκέρδη τους…
Οι δεύτεροι που ωφελήθηκαν ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μισθοί των οποίων εξευρωπαΐσθηκαν (σχεδόν) και μπόρεσαν επί 3 δεκαετίες να απολαύσουν την ζωή. Μόνο που οι δημόσιοι υπάλληλοι –στον μεγαλύτερό τους αριθμό- παρέχουν υπηρεσία προς τον πολίτη και δεν παράγουν έργο. Τους έμεινε κι ένα κουσούρι, να παίρνουν «φακελάκι» για να κάνουν την δουλειά τους, πέρα από κάτι επιδόματα όπως αυτό της «έγκαιρης προσέλευσης», δούλευαν και στα μαύρα και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς, οι υπόλοιποι, χειρότερα.
Οι Έλληνες πολίτες, οι εργαζόμενοι άνθρωποι του μόχθου, οι μικροεπιχειρηματίες και οι βιοπαλαιστές, όλα αυτά τα χρόνια κατάφεραν να κερδίσουν ένα αμάξι και κρέας στο πιάτο κάθε ημέρα της εβδομάδας, άντε και ένα σπίτι με δάνειο που πλήρωναν από τον ιδρώτα τους. Κατά τα λοιπά, ήταν και είναι οι πιο κακοπληρωμένοι σε ολόκληρη την Ε.Ε. Σήμερα δε, καλούνται να ζήσουν με μισθούς (εάν εργάζονται) των 600 και βγάλε ευρώ. Και φυσικά, δεν ένιωσαν ποτέ Ευρωπαίοι, και φυσικά δεν ένιωσαν ποτέ πως κάποιος τους φροντίζει. Στον αγώνα, χωρίς δικαιώματα (αυτά ανήκαν πάντα στο δημόσιο) καλούνταν και καλούνται σήμερα να συνεισφέρουν στο να σωθεί το κράτος, για να παραμείνουμε στην Ευρώπη.
Ναι! Το θράσος των κυβερνώντων είναι τόσο μεγάλο, που απαιτούν από εκείνους που δεν γεύτηκαν ούτε κοκκαλάκι από τα καλά της Ευρώπης, να πληρώσουν με το αίμα τους την παραμονή σε αυτήν. Οι εργάτες, άλλωστε, ήταν πάντα οι καλοπληρωτές. Και κάποια παράσιτα (του τότε και του σήμερα) τολμάνε να τους πετάνε και την «απειλή»: αν δεν ήσουν στην Ευρώπη, δεν θα είχες ψωμί να φας». Ναι, κάνανε χάρη στον εργάτη και στην εργάτρια επειδή του έδιναν δουλειά. Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι λένε στους εργάτες πως επειδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση εργασίας, θα πρέπει να εργαστούν με μεροκάματα Βουλγαρίας, Ρουμανίας ή… Αφγανιστάν, ειδάλλως θα πρέπει να φύγουν.
Αυτά είναι τα δικαιώματα του Ευρωπαίου εργαζόμενου; Αυτές είναι οι δικλείδες ασφαλείας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Αυτή είναι η μέριμνα του κράτους προς τους πολίτες του; Αυτή είναι η Ευρώπη του σήμερα που θέλουν να παραμείνουμε, για να τρώνε σαν πασάδες αυτοί που πάντα έτρωγαν;

Ευρωπαϊκές απορίες
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, σαν αδαής, αμόρφωτος και άξεστος. Μα, αφού είμαι στην Ευρώπη, γιατί να μην πληρώνομαι όπως ο Ευρωπαίος; Αφού είμαι στην Ευρώπη, γιατί να μην έχω τις ίδιες παροχές στην παιδεία και στην υγεία που έχει και ο Ευρωπαίος συμπολίτης μου; Αφού είμαι στην Ευρώπη, γιατί πληρώνω πιο ακριβά τα αγαθά (ακόμη και τα Ελληνικής παραγωγής ή κατασκευής) από ότι ο Ευρωπαίος; Αφού με θέλουν Ευρωπαίο, γιατί μου αφαιρούν αντί να μου προσθέτουν στα όσα έχω;
Αναρωτιέμαι και με πιάνει το παράπονο. Η ζωή μου έχει γεμίσει φόρους. Άμεσους, έμμεσους, συμπληρωματικούς, επιπρόσθετους, προσωρινούς, μόνιμους… Φόροι… φόροι… φόροι… Και όμως, κάποτε, αυτό το κράτος με ένα χαρτόσημο έφτιαχνε δρόμους, σχολεία, νοσοκομεία, είχε κύρος και ήταν υπολογίσιμο από τους γείτονές του και είχε σχεδόν μηδενικό χρέος! Με ένα μόνο χαρτόσημο!!!
Μπορεί κανείς να μου πει πως και γιατί καταντήσαμε Έλληνες εμείς οι… Ευρωπαίοι;

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση