Πολιτικά Ταμπού Και Ξόρκια

• Γράφει ο Όθων Iακωβίδης

Ποιά ανάγκη της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας καλύπτει η ύπαρξη των κομμάτων;

Η ερώτηση είναι προβοκατόρικη και, αρχικά, μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το σημείωμα αυτό, θα είναι αντιδημοκρατικού περιεχομένου και προτάσεων.
Συμβαίνει, όμως, ακριβώς το αντίθετο.

Η Δημοκρατία, απέχει πολύ από την «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» που έχει δημιουργηθεί (και επικρατήσει) στον «Δυτικό κόσμο», ταμπού της οποίας αποτελούν τα κόμματα, ως απαραίτητο (και έξω από κάθε αμφισβήτηση) συστατικό της, καθώς είναι οι ενδιάμεσοι μηχανισμοί «αντιπροσώπευσης» των πολιτών στο κέντρο αποφάσεων (Βουλή) και εκτέλεσής τους (Κυβέρνηση).

Αυτή την πραγματικότητα, δεν τη βλέπει μόνον ο γράφων, αλλά αποτελεί παρατήρηση πολλών επιστημονικών πονημάτων της εξελισσόμενης πολιτικής που, όμως, δεν προβάλλονται όσο θα έπρεπε, ίσως γιατί δεν αποτελεί θέμα της τρέχουσας επικαιρότητας, ενώ είναι η κύρια αιτία της τρέχουσας πτώχευσης της χώρας και της εξαπλωνόμενης φτώχειας της κοινωνίας..

Αν ρωτήσεις έναν (οποιονδήποτε) βουλευτή του ΠΑΣΟΚ «σε τί εξυπηρετεί η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ τη σημερινή κοινωνία;» θα σου αραδιάσει ένα κατεβατό ανοησίες, που είναι σίγουρο ότι δεν θα απαντούν στο πολύ απλό αυτό ερώτημα.
Το ίδιο θα συμβεί αν ρωτήσεις έναν (οποιονδήποτε) βουλευτή της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαίρεση αποτελεί το ΚΚΕ, που μένει ατράνταχτα σταθερό στη αρχική ιδεολογία του.
Και, είναι σίγουρο ότι δεν θα απαντούν στο πολύ απλό αυτό ερώτημα, διότι πράγματι , κανένα κόμμα, σήμερα δεν προσφέρει κάποια «πολιτική λύση» των προβλημάτων της κοινωνίας (πλήν του ΚΚΕ που προσφέρει την κομμουνιστική εκδοχή, ιστορικά πλέον και αποδεδειγμένα, λανθασμένη και καταστροφική για τους λαούς που την εφάρμοσαν).
Εξ ίσου αποδεδειγμένα λανθασμένη και καταστροφική για τους λαούς που την εφαρμόζουν, (μεταξύ των οποίων και εμείς) αποδείχθηκε και η νεοφιλελεύθερη θεωρεία, μετά την αποκάλυψη της παγκόσμιας οικονομικής φούσκας που δημιούργησε η «παγκοσμιοποίηση της οικονομίας» και της κάλυψης της καταστροφής που προξένησε, από το Δημόσιο Ταμείο, δηλαδή την τσέπη του κάθε πολίτη, Αμερικανού, Ιρλανδού, Έλληνα, Γάλλου, Άγγλου, κ.ο.κ.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των ρημαγμένων ιδεολογιών, το μόνο διαφορετικό που «προσφέρει» το κάθε κόμμα στην πολιτική διαδικασία, είναι τα διαφορετικά πρόσωπα που το καθ’ ένα προτείνει για να καθίσουν στις καρέκλες της πολιτικής Εξουσίας.

Αυτή η στείρα μήτρα πολιτικής ιδεολογίας, που εκπέμπει μόνο «κυβερνητισμό», είναι που κάνει τη μεγάλη ζημιά καθώς προσπαθεί να ωραιοποιήσει και να παρουσιάσει κάποια από τις καταστροφικές ιδεολογίες ή κάποιες παραφυάδες τους, σαν το ζητούμενο για την βελτίωση της κοινωνίας.

Αλλά, αν η ύπαρξη των κομμάτων, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τίποτε, αλλά προξενεί σύγχιση και οπισθοδρόμηση, ποιος ο λόγος να υπάρχουν, με τις σημερινές δικαιοδοσίες τους;

Η προπαγάνδα που υφιστάμεθα, από την πρώτη στιγμή που στο μυαλό μας εισάγεται η έννοια της Δημοκρατίας και η λειτουργία της, συνδέει την έννοια της Δημοκρατίας με την ύπαρξη των κομμάτων, σαν οργανισμούς εκτελεστικής και νομοθετικής Εξουσίας.
Αυτό έχει γίνει ταμπού, δηλαδή στερεότυπο και θέσφατο, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι.
Τα κόμματα χρειάζονται, είναι απαραίτητα στη Δημοκρατία, σαν φορείς ζύμωσης και ανάπτυξης πολιτικών ιδεών και ρευμάτων, αλλά , η τρέχουσα, παταγώδης και καταστροφική για τη χώρα πρακτική τους, απέδειξε κατά τον πλέον εμφανή τρόπο, πως πρέπει να μένουν έξω, εντελώς αποκομμένα από την διαδικασία διακυβέρνησης της χώρας, όπως γίνεται τώρα, εγκαθιστάμενα στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, ως κυρίαρχοι φορείς και μηχανισμοί κυβερνητικής εξουσίας.

Τα κόμματα χρειάζονται για να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, με τη διαρκή ανίχνευση της εξεύρεσης του τρόπου βελτίωσης της ευημερίας των πολιτών, που αποτελούν τη Δημοκρατική κοινωνία.
Αυτό τον ρόλο πρέπει να παίξουν και σ’ αυτόν να περιορισθούν.
Όποτε παρακολουθήσουμε οποιαδήποτε συζήτηση «στραγγυλής τραπέζης», με καλεσμένους πολιτικούς, διαπιστώνουμε ότι αυτό που τους απασχολεί, δεν είναι τα ζέοντα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά η ανάδειξη και προβολή των λαθών του ενός κόμματος έναντι του άλλου, με σκοπό το κέρδος της προτίμησης του ενός ή του άλλου, στο στοίχημα της κούρσας του κυβερνητισμού.

Η αναφορά των παραπάνω αληθειών, οδηγεί αυτομάτως τη λογική στη σκέψη πως ο ρόλος των κομμάτων, στην «κοινοβουλευτική Δημοκρατία» της σημερινής εποχής, δείχνει πως πρέπει να αλλάξει.
Πρωτίστως στην Ελλάδα, όπου η κομματοκρατία (οριζόμενη ως η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος) συνδυαζόμενη με την πατρωνία (που ασκείται από διεθνή και εγχώρια κέντρα), ξεχείλωσαν και κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας και απειλούν να καταστρέψουν πολλά περισσότερα.

Κάποτε πρέπει να ανοίξει στον ευρύ δημόσιο διάλογο αυτό το θέμα που είναι κυρίαρχο, καθώς αποδεδειγμένα, η λειτουργία των κομμάτων, που οδήγησε στην εμπέδωση της κομματοκρατίας ως «κυρίαρχης άποψης» στην τρέχουσα πολιτική πρακτική, όχι μόνο δεν πρόσφερε στην Ελληνική κοινωνία, αλλά , όπως το βιώνουμε όλοι μας σήμερα, την έχει οδηγήσει να σέρνεται στο τέλμα της υπανάπτυξής της, χωρίς φώς στο βάθος του τούνελ.
Σε αυτό οδήγησε ο «κυβερνητισμός», ο κομματικός ανταγωνισμός για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας , αφού έγινε αυτοσκοπός, ισχυρότερος της ιδέας, η οποία γέννησε το κόμμα για να την υπηρετεί.

Χειροπιαστό παράδειγμα αυτής της αλλοτρίωσης, αποτελεί η τρέχουσα, πλήρης απόταξη των σοσιαλιστικών του Αρχών, από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, προκειμένου το κόμμα να παραμείνει στις καρέκλες της εξουσίας, που κατέλαβε με (ψευδή, όπως αποδείχτηκε) υποσχέσεις σοσιαλιστικού περιεχομένου.

Αυτό το ταμπού (το κόμμα ως μηχανισμός εξουσίας) μπορεί και πρέπει να ξορκισθεί από μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση (την οποία πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός) που θα φέρει ένα νέο Σύνταγμα Προεδρικής Δημοκρατίας, με Πρόεδρο εκλεγόμενο απ’ ευθείας από τον Λαό, ο οποίος θα επιλέγει τους υπουργούς της κυβέρνησής του, μεταξύ των αρίστων κάθε τομέα και Βουλή κληρωτών βουλευτών, δηλαδή πολιτών (Λυκειακής τουλάχιστον μόρφωσης) που θα κληρώνονται για ένα μικρό χρονικό διάστημα (1,5 – 2 χρόνων), προκειμένου να ασκούν έλεγχο στις πράξεις της Κυβέρνησης και να δέχονται ή να απορρίπτουν, σύμφωνα με το κοινωνικό όφελος (και όχι με το κομματικό συμφέρον, όπως γίνεται ως σήμερα), τους νόμους που θα φέρνει προς ψήφιση, στη Βουλή, η ακομμάτιστη κυβέρνηση.

Η, με αυτό τον τρόπο, εγκατάσταση και λειτουργία μίας μορφής «Άμεσης/ Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», φέρνει πραγματικά «τον λαό στην εξουσία» , παραχωρώντας του και εγκαθιστώντας τον κυρίαρχα στη νομοθετική Εξουσία, τον ένα από τους τρείς πυλώνες της Δημοκρατίας.
Με αυτό τον τρόπο :
• Καταργεί αυτομάτως και οριστικά την εμπορευματοποίηση της πολιτικής, δηλαδή την αδιαφάνεια και διαφθορά που εγκυμονεί η εξάρτηση της εκλογής του βουλευτή
- από τους χρηματοδότες της και
- από τη «μιντιοκρατία» (άλλο ένα εξάμβλωμα της Δημοκρατίας που οφείλει την ύπαρξή του στην κομματοκρατία) και τους ιδιοκτήτες της

• Κόβει οριστικά και αμετάκλητα τον ομφάλιο λώρο, μέσω του οποίου η «μιντιοκρατία» (και η ολιγαρχία των αφεντικών της) μπορεί να ποδηγετεί την πολιτική εξουσία.

• Καταργεί οριστικά κάθε δυνατότητα συνέχισης της οικογενειοκρατίας και, κατ’ επέκταση, της ημετεροκρατίας, (που γεννά τη φαυλοκρατία) ανοίγοντας έτσι τον (κλεισμένο) δρόμο στην αξιοκρατία, σε όλο τον κοινωνικό οργανισμό.

• Η Βουλή παύει να αποτελεί (όπως συμβαίνει σήμερα) όργανο του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος

• Δημιουργεί μία Βουλή με πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη γνώμη και βούληση, όπως ορίζει ρητά το Σύνταγμα (και καταπατείται απερίφραστα με την «κομματική πειθαρχία»)

• Απαλλάσσει οριστικά τον πολίτη από τη θέση του κομματικού ανδράποδου και του εξώνητου στον κομματικό ινστρούχτορα

• Καταργεί, αυτομάτως, τη συνενοχή της συναλλαγής του πολίτη με το κομματικό σύστημα, σχέση που έχει καλλιεργηθεί τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ως μέσον διαιώνισης της κομματοκρατίας.

• Απελευθερώνει τις παραγωγικές ικανότητες της κοινωνίας (κυρίως των νέων), που ως σήμερα είναι φαλκιδευμένες στο γονυπετές προσκύνημα του δημοσιοϋπαλληλισμού, πληρωμένου με τον κομματικό εξανδραποδισμό της, και τον ευνουχισμό της δημιουργικότητας της νεολαίας.

• Λύνει οριστικά τα δεσμά της Δικαιοσύνης και τους δεσμούς της με την κομματική εξουσία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μία, πραγματικά ανεξάρτητη, Δικαιοσύνη

• Καθιστά τη Βουλή ένα σώμα παραγωγής οιωνεί δημοψηφισμάτων, καθώς οι αποφάσεις της θα είναι γνήσια αντιπροσωπευτικές της κοινής γνώμης, χωρίς ενδιάμεσους και φίλτρα συμφερόντων.

Η εξασφάλιση της πραγματοποίησης και ενός μόνο από τα παραπάνω
απαριθμούμενα πλεονεκτήματα, που εξασφαλίζει η συγκεκριμένη
θεσμική αλλαγή, θα έπρεπε να ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει όλες τις, κομματικά ακαπίστρωτες, Δημοκρατικές δυνάμεις της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας, για την θέσπισή της.

Τουλάχιστον, ας αρχίσει να συζητείται.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση