Τότε που ο σοσιαλισμός είχε αισθήσεις και... ενοχές

Ο Κάρολος Ντίκενς, όταν εμπνεύστηκε τον ήρωα του μυθιστορήματος γύρω από τον οποίο θα έπλεκε την πιο συγκινητική ιστορία στο κόσμο της λογοτεχνίας, δεν είχε φανταστεί ότι κάποτε οι τύψεις περασμένες με αλυσίδες στα πόδια θα έφτιαχναν μια παρόμοια ιστορία.
Στο κόσμο του Ντίκενς, η εκμετάλλευση και η φτώχεια δεν είχαν σημείο αναφοράς το Μνημόνιο, το ΔΝΤ και τον Μηχανισμό Στήριξης. Τα πράγματα και οι καταστάσεις εκείνης της εποχής ήταν περισσότερο απλοϊκά, αλλά το ίδιο σκληρά με τη σημερινή.
Ίσως γιατί τότε ο σοσιαλισμός είχε ενοχές, και αυτοί που τον εκπροσωπούσαν συνέπασχαν με τους φτωχούς και τους αδύναμους. Ίσως πάλι γιατί οι κεφαλαιοκράτες της εποχής δεν είχαν την προνοητικότητα να εκμαυλίσουν τους σοσιαλιστές, προφανώς γιατί δεν τους είχε περάσει ποτέ από το μυαλό η ιδέα ότι θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι φίλοι τους.
Αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα συνέβαινε αν ο οποιοσδήποτε φιλελεύθερος κεντροδεξιός πρωθυπουργός έπαιρνε τα ίδια ακριβώς μέτρα που πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου;
Σκεφθείτε ότι μίλησε για «πάγωμα» μισθών ο Καραμανλής και του έβαλαν «πάγο», στέλνοντάς τον αυτόν και τη Νέα Δημοκρατία στη κατάψυξη. Η χώρα έχει περιέλθει σε συνθήκες βαθιάς ψύξης και παρ’ όλα αυτά οι αντιδράσεις δεν είναι αυτές που θα έπρεπε να ήταν. Διότι πολύ απλά, η απάνθρωπη σκληρότητα εξαγνίζεται όταν προέρχεται από σοσιαλιστή πρωθυπουργό.
Ακόμα και οι τύψεις, οι οποίες πλέον είναι προσαρμοσμένες στη λογική της δημοσιονομικής εξυγίανσης, δεν βρίσκουν το κουράγιο να έρθουν στα όνειρα του πρωθυπουργού ώστε την επομένη να ξυπνήσει σοσιαλιστής με ανθρώπινο πρόσωπο. Αχ βρε Ντίκενς, πόσο γρήγορα ξεθώριασε το όνειρο…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση