H Ελλάδα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει και να αποφύγει την χρεοκοπία

Τελικά τα καταφέραμε και πάλι, ως χώρα, και χάσαμε ότι χτίσαμε με πολύ κόπο τους δυο τελευταίους μήνες. Τι εννοώ? Δυστυχώς, οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και πάλι για την ελληνική οικονομία. Σε λίγες μόνο ημέρες εξανεμίστηκε το θετικό κλίμα που είχε διαμορφωθεί με κόπο το τελευταίο διάστημα, καθώς αιφνιδίως η χώρα ενεπλάκη, από τον ίδιο της τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του, σε μία ανεξέλεγκτη δίνη εκλογολογίας και σεναρίων περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Αυτή τη φορά δεν ξεκίνησαν από κερδοσκόπους και κινδυνολογούντες ξένους επενδυτές, αλλά σίγουρα υιοθετούνται με ευκολία από τις αγορές.

Ήδη από τη προηγούμενη εβδομάδα το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ανησύχησε σφόδρα τις αγορές, καθώς ο πρωθυπουργός με τις εκβιαστικές δηλώσεις του, άνοιξε – ηθελημένα ή άθελά του, δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη - θέμα πολιτικής αστάθειας στη χώρα. Αυτό οδήγησε πολλούς επενδυτές να ενσωματώσουν πλέον πέραν του οικονομικού ρίσκου και το πολιτικό ρίσκο στην τιμολόγηση του χρέους της Ελλάδας, κάτι που ώθησε τα spreads πάνω από τις 800 μονάδες βάσης. Προφανώς το θέμα των εκλογών ανησυχεί και την τρόικα, καθώς ούτε η ΕΕ ούτε το ΔΝΤ θέλουν να δουν να ανοίγει στην Ελλάδα περίοδος πολιτικής ρευστότητας, που ασφαλώς θα θέσει το πρόγραμμα σταθεροποίησης σε κίνδυνο. Επιπλέον, το κλίμα επιδεινώθηκε ραγδαία, καθώς άρχισαν να επανέρχονται σενάρια περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, σενάρια τα οποία τροφοδοτήθηκαν επαρκώς από τα όσα αποφασίστηκαν στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ περί σχεδίου ελεγχόμενης πτώχευσης, σε συνδυασμό με την ασάφεια που παρέμεινε σε βασικά ζητήματα που σχετίζονται με τη διαχείριση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη.

Από αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες είναι πλέον προφανές και δεδομένο πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει και να αποφύγει την ολοκληρωτική χρεοκοπία εάν δεν πράξει το αυτονόητο, δηλαδή να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να υπάρξει ανάπτυξη. Από την άλλη, εξυπακούεται πως οι κουβέντες περί ανάπτυξης, με ανέγγιχτα όλα τα υπόλοιπα κακώς κείμενα της ελληνικής δημόσιας πραγματικότητας, δεν οδηγούν πουθενά. Όσο ο δημόσιος τομέας παραμένει απρόσβλητος στο μέγεθος, στις εξουσίες αλλά και στις αυθαιρεσίες του, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να διασωθεί και η χώρα μας, δυστυχώς, θα συνεχίσει να βουλιάζει στην απογοήτευση, στη διαφθορά και στην παρακμή.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί κανένας, μα κανένας, από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν δεν τολμά ούτε καν να σκεφθεί το προφανές, δηλαδή την δραστική περικοπή των δαπανών του κράτους. Και με μείωση εξόδων δεν εννοώ βέβαια την παραπλανητική σημερινή τακτική της στάσης ουσιαστικά πληρωμών (το κράτος δηλ. να μην πληρώνει τις υποχρεώσεις του προς τους πολίτες στους οποίους οφείλει) αλλά την κατάργηση κρατικών φορέων και οργανισμών καθώς και την απόλυση των υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων.

Γιατί άραγε;

Πηγή