Το ΔΝΤ και οι εκλογές

• Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Θυμάστε όταν πριν από αρκετούς μήνες αναφερόμουν στο ενδεχόμενο και στην λογική προκήρυξης πρόωρων εκλογών την φαινομενικά εύλογη αντίδραση των περισσοτέρων; Λέγανε, μα τι λες τώρα, αυτό δεν το επιτρέπει το ΔΝΤ και το μνημόνιο! Εξήγησα τότε ότι το μνημόνιο και η τρόικα δεν απαγορεύουν, ούτε θα μπορούσαν να απαγορεύσουν κάτι τέτοιο. Προχώρησα μάλιστα, αποσαφηνίζοντας την πραγματική ισχύ του μνημονίου με νομικούς και πολιτικούς όρους. Η «κοινή λογική» που αποτελούσε τότε τη βάση δυσπιστίας σε αυτά που ανέφερα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αναπαράσταση της κοινής γνώμης, όπως είχε αποκρυσταλλωθεί μέσω του κυρίαρχου πολιτικού λόγου και των λεγόμενων τηλεπολιτικών (εκλογίκευση των πολιτικών σχέσεων και της αντίληψης της εξουσίας μέσω των τηλεοπτικών προγραμμάτων).
Σήμερα έρχεται η ίδια η κυβέρνηση, επίσημα, δια του πρωθυπουργού και απειλεί με εκλογές, αν θεωρήσει ότι το αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών αμφισβητεί έμμεσα την πολιτική νομιμοποίηση, στην οποία στηρίζει την εξουσία της. Θέτει δηλαδή τις γενικές εκλογές σε διαβούλευση, μέσω της κάλπης των περιφερικών εκλογών, και σε όλους φαίνεται εύλογο, ασχέτως αν συμφωνούν με αυτή την πρακτική ή όχι ή ακόμη αν τους συμφέρει ή δεν τους συμφέρει. Άρα, η πολιτική και κανονιστική ισχύς του μνημονίου αμφισβητείται από την πολιτική τάξη πλέον, η οποία έμπρακτα καταλήγει να εντάσσει το μνημόνιο στην στρατηγική συμμόρφωσης του ελληνικού λαού....
προς τους δανειστές του ελληνικού κράτους - την οποία αγωνίστηκα τόσους μήνες να «αποκαλύψω». Τώρα ο Γιώργος αυτοαποκαλύπτεται και μαζί με αυτόν όλοι εκείνοι που ώθησαν την Ελλάδα σε ένα «σπιράλ χρέους με την αύξηση του δημοσίου χρέους της χώρας από το 115% του ΑΕΠ που ήταν στην εισαγωγή του μηχανισμού διάσωσης να ξεπεράσει το 150% στο τέλος αυτής της δέσμευσης», όπως σημειώνει ακόμη και η Daily Telegraph.
«Οι Έλληνες πολίτες υπόκεινται στην πλήρη τιμωρία της λιτότητας μέσω παραπλανητικών προφάσεων, χωρίς να τους προσφέρεται η θεραπεία της απαλλαγής χρέους [έτσι ώστε] το ελληνικό πακέτο στήριξης να επιτρέψει στις τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια να μεταφέρουν περίπου 150 δισ. παθητικού τους στις κυβερνήσεις της Ε.Ε. ή την ΕΚΤ ή το ΔΝΤ», σημειώνει η εφημερίδα. Καταλάβατε τώρα γιατί επιμέναμε στην ανάπτυξη μιας στρατηγικής άρνησης του χρέους; Μπορείτε να αντιληφτείτε ότι ακόμη και η έμμεση επίκληση αυτής της πιθανότητας από τον κύριο Παπανδρέου θα είχε πειθαναγκάσει τις αγορές να συνεχίσουν να δανείζουν την χώρα; Είδατε πώς θα έπρεπε να ασκούν οικονομική διπλωματία οι εθνικές κυβερνήσεις, αν δεν ήταν παραρτήματα κάποιας παγκόσμιας ελίτ που αποφάσισε να καταστήσει την χώρα πείραμα και μοχλό πίεσης της ΕΕ και κυρίως της Γερμανίας.
Συνειδητοποιείτε, τέλος, πώς η κριτική μας - μέσω ιστοσελίδων και blogs ευαίσθητων πολιτών - θα μπορούσε να εξοπλίσει την κυβέρνηση, αν επιθυμούσε να αγωνιστεί για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι αυτά της διεθνούς πολιτικοοικονομικής ελίτ, που ευαγγελίζεται την παγκόσμια διακυβέρνηση (της); Αντιλαμβάνεστε τώρα πόσο γελοία είναι τα επιχειρήματα περί δήθεν έλλειψης ικανότητας από την μεριά μας να προσφέρουμε λύση.
Ο Γ. Παπανδρέου, όπως και οι προηγούμενοι, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ σοβαρά να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα. Διάλεξε τον εύκολο δρόμο. Την παγίδευση της κοινωνίας σε μια πολιτική, την οποία γενικά θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει πολιτική των μνημονίων, η οποία δια της καταστροφής του δημοσίου και της απορρύθμισης της οικονομίας υπόσχεται να πετύχει επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος. Μόνον που αυτό είναι έκφραση μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, της ιδεολογίας της Νέας Τάξης, σύμφωνα με την οποία η κρατική εξουσία παρεμβαίνει με την συνδρομή του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ώστε να νεοφιλελευθεροποιηθούν οι θεσμοί, μέσω μάλιστα πρακτικών που καθόλου νεοφιλελεύθερες δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Κάπου εδώ ο αυταρχισμός συναντά τον νεοφιλελευθερισμό και πορεύονται αντάμα σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, όπως ακριβώς η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συναντήθηκε με το ΛΑΟΣ και τους νεοφιλελεύθερους στη χώρα μας.
Το ΔΝΤ δεν θα είχε ποτέ αντίρρηση για την διεξαγωγή εκλογών, στο βαθμό που εξασφαλιζόταν η σταθεροποίηση της εξουσίας των συμφερόντων που ουσιαστικά διακονεί. Εάν οι εκλογές έφερναν πρώτο κόμμα, έστω και με μεγάλες απώλειες σε ψήφους, αλλά όχι ως σχετικό ποσοστό, το ΠΑΣΟΚ, έβαζαν το κόμμα της Ντόρας στη Βουλή και διατηρούσαν το ΛΑΟΣ στη θέση του, τότε θα περίμενε κανείς την αλλαγή αρχηγού στη ΝΔ, και μετά την ανάδειξη του νέου, την δημιουργία ενός Μεγάλου Κυβερνητικού Συνασπισμού. Σε αυτόν θα συμμετείχαν όλοι οι προαναφερθέντες φορείς συμπεριλαμβανομένης της ΝΔ. Μια τέτοια εξέλιξη θα πρόσφερε τυπικά, αλλά πιθανότητα και ουσιαστικά μια τεράστια νομιμοποιητική βάση, για να περάσουμε στη δύσκολη φάση μιας μικρής σε εύρος αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, η οποία με τη σειρά της θα εναρμονιζόταν με την λογική της αναθεώρησης της συνθήκης της Λισσαβόνας και τις επιθυμίες των ίδιων των μεγάλων δανειστών μας. Διότι αυτοί μέσου αυτού θα έχαναν ένα μικρό ποσοστό των τεράστιων υπερκερδών που αποκόμισαν μέσω της διεθνούς τοκογλυφίας, ενώ το ίδιο ποσοστό θα έχαναν και μικροί επενδυτές, που στην περίπτωσή τους ισχύει η νεοφιλελεύθερη ρήση: ας πρόσεχαν!
Το αποτέλεσμα θα ήταν η χώρα να καταστεί προτεκτοράτο της διεθνούς πολιτικοοικονομικής ελίτ για πολλά χρόνια, η κοινωνία υποχείριο της τρόικας και οι κυβερνήσεις να πολιτεύονται στη βάση μνημονίων. Στο πλαίσιο αυτό νέα είδη πρωθυπουργών θα εμφανιστούν, σαν τον πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος περιμένει το αποτέλεσμα των πρόωρων εκλογών για να κληθεί να αναλάβει πρωθυπουργικά καθήκοντα.
Εάν ο κύριος Παπανδρέου προκηρύξει εκλογές, δεν σημαίνει ότι απλώς ζορίζεται και αποχωρεί για να μην εξευτελιστεί απολύτως, αλλά μάλλον ότι ο ρόλος του ολοκληρώθηκε. Μετά από αυτό μάλιστα θα μπορεί να παριστάνει ξανά τον αντιεξουσιαστή και τον αγωνιστή εναντίον της τρόικας, αυτή τη φορά! Είναι και αυτό ζήτημα lifestyle!
Βεβαίως, ο κύριος Παπανδρέου και το ΔΝΤ δεν θα διανοούντο να παίξουν με εκλογές, αν υπήρχαν οργανωμένες δυνάμεις να απειλήσουν τα σχέδιά τους στη κάλπη. Έλα όμως που δεν υπάρχουν, καθώς μάταια ο γράφων και μερικοί ακόμη άλλοι προσπαθήσαμε να δείξουμε την ανάγκη αυτή, εγκαίρως. Δεν ήθελε η αριστερά να καταλάβει και ο προοδευτικός κόσμος δεν πίστευε ότι τα πράγματα θα εξελίσσοντο τόσο γρήγορα. Τώρα η υπόθεση δυσκολεύει αφάνταστα. Το ΔΝΤ και οι άνθρωποί του στο πολιτικό σύστημα έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η κάλπη θα δείξει αν έχουν και λυμένα τα χέρια. Εγώ πάντως αυτή την φορά δεν θα αναζητήσω ευθύνες από τον κ. Παπανδρέου, στην οργανωμένη αριστερά κυρίως θα τις αναζητήσω… αν τελικά καταλήξω ότι αξίζει τον κόπο!

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση