Το Προεξοφληθέν Φιάσκο της Διακαναλικής

Πολύ μου άρεσαν τα μηνύματα που έλαβα για την "Αριστερή Όχθη του Σηκουάνα". Δεν το περίμενα. Άλλοι αναγνώστες θεώρησαν το κείμενο χιουμοριστικό, άλλοι "πραγματικό" δηλαδή όντως γραμμένο από αστρολόγο/μάντη/χαρτορίχτρα/καφετζού κι άλλοι ως εύπεπτο "όχημα" των απόψεων και των αναλύσεων του συγγραφέα.
Σε τούτο το κείμενο θα γράψω τις απόψεις και τις εκτιμήσεις μου πιο καθαρά. Κωδικοποιημένα σχεδόν, οπότε είμαι σίγουρος ότι θα χάσω τους μισούς, τουλάχιστον, αναγνώστες μου. Μπορεί όμως και όχι.

• Ο Γιώργος προέρχεται από μια πολιτική σχολή σκέψης που θέλει τον πολιτικό να αφίσταται των πολιτών, να κινείται στο χώρο διαβούλευσης μιας ελίτ διανόησης και να "ανακοινώνει" τα αποτελέσματα αυτής της ελιτίστικης διαβούλευσης στους πολίτες. Του αρέσει να έχει δίπλα του και να συνομιλεί με νομπελίστες, υψηλού κύρους επιστήμονες, ηγέτες και να ανταλλάσσει θέσεις και σκέψεις. Η εφεύρεση του opengov δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα χονδροειδές άλλοθι σε αυτήν την πραγματικότητα, ενταγμένη όμως σε αυτό το πλαίσιο. Στο πλαίσιο δηλαδή της ευγενούς παραχώρησης στους πολίτες της ψευδαίσθησης της συμμετοχής στις λειτουργίες αυτής της ελίτ. Η σκέψη του συνοψίζεται στο "εμείς ξέρουμε ποιο είναι το σωστό για εσάς". Τα υπόλοιπα για το Γιώργο είναι λεπτομέρειες. Ποιος θα μπει υπουργός που, πως θα υλοποιηθεί η τάδε πολιτική, οι εσωτερικές ισορροπίες σε κόμμα και κυβέρνηση είναι διαδικαστικά γι' αυτόν. Γι' αυτό και κινείται με την ίδια ευκολία μεταξύ του "λεφτά υπάρχουν" και της "απώλειας εθνικής κυριαρχίας". Ο λαός, κατά το Γιώργο, δεν "γνωρίζει", ούτε χρειάζεται να "γνωρίζει". Απλώς ενημερώνεται και ακολουθεί.

• Ο Γιώργος δεν απευθύνεται μόνο στους Έλληνες πολίτες. Θεωρεί ότι το ακροατήριό του είναι ευρύτερο, περίπου διεθνές. Αισθάνεται ότι με την ίδια ευκολία που μπορεί να διαχειρίζεται την ελληνική κρίση, μπορεί να αναφέρεται στο επισιτιστικό πρόβλημα της Αφρικής, στην κλιματική αλλαγή αλλά και στην εξαφάνιση του πληθυσμού της χελώνας στα νησιά Γκαλαπάγκος. Η ελληνική κρίση γι΄αυτόν δεν είναι παρά ένα από τα ζητήματα στην ατζέντα του. Θεωρεί ότι η ελληνική κρίση δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα μιας ευρύτερης κρίσης καθώς και κάθε ελληνικό ζήτημα δεν είναι παρά ένα υποσύνολο μιας ευρύτερης εικόνας. Ο Γιώργος λοιπόν μπορεί - με αυτόν τον τρόπο σκέψης - να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, ενώ στην Ελλάδα η κρίση διογκώνεται, μπορεί να αναφέρεται στους Έλληνες ως "διεφθαρμένους" ή "δυναμικούς" - δεν έχει σημασία - τοποθετώντας τον εαυτό του ως "εξωτερικό παρατηρητή", αλλά και να κάνει χαριτωμένα ή διαπιστωτικά σχόλια για το ελληνικό ζήτημα ή την μεσογειακή διατροφή. Προσέξτε ότι την ονομάζει "μεσογειακή". Όχι "ελληνική". Ο Γιώργος λοιπόν είναι διεθνής. Όχι απαραίτητα αυτό που λέμε "διεθνιστής". Διεθνής υπό την έννοια ότι όσο τον απασχολεί η ελληνική κρίση άλλο τόσο τον απασχολεί και η κρίση στη Βρετανία ή στην Κολομβία ή στο Νότιο Πόλο. Πολύ. Όσο ήταν υπουργός εξωτερικών αυτό ήταν πλεονέκτημα. Για κάποιους μπορεί να εξακολουθεί να είναι. Για κάποιους άλλος όμως όχι. Πάντως, θεωρεί τον εαυτό του στέλεχος μιας άτυπης ευρύτατης διεθνούς ηγετικής ομάδας και σαφώς δεν αυτοπεριορίζεται στα ελληνικά πράγματα.

Πως συνδέονται αυτά τα δυο που γράφουμε πιο πάνω με τη διακαναλική;

• Ο Γιώργος θεωρεί τον εαυτό του ως μοναδική διέξοδο στην κρίση. Περίπου ως μονόδρομο. Θεωρεί ότι και για τους ξένους αλλά και για τους Έλληνες αποτελεί αυτή τη στιγμή μοναδική ρεαλιστική επιλογή. Αυτό θα μας πει και από τη διακαναλική. Η απειλή των πρόωρων εκλογών είναι άσφαιρή, ανεξάρτητα αν θα αποτελέσει ανάγκη μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Νοεμβρίου. Με απλά λόγια, δεν αποτελεί επιλογή του κ. Παπανδρέου, όπως θα προσπαθήσει να μας πείσει ο ίδιος, αλλά ενδεχομένως επιταγή της κάλπης. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Εντούτοις, ο Γιώργος οδηγήθηκε στη διακαναλική ακριβώς γιατί σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή, "εγώ γνωρίζω πως να σας σώσω, αποτελώ τη μοναδική επιλογή οπότε αποφασίστε".
• Η διακαναλική δεν γίνεται για τους Έλληνες. Δεν ήταν ανάγκη να γίνει για τους Έλληνες. Γιατί να "καεί" η εικόνα του Πρωθυπουργού ενώ το αποτέλεσμα των δημοτικών είναι ήδη περίπου δεδομένο ότι θα είναι εξαιρετικά δυσμενές. Το ακροατήριο του Γιώργου σε αυτή τη συνέντευξη θα είναι η Τρόικα. Προς αυτούς θέλει να απευθυνθεί με τον πιο επίσημο τρόπο. Τι θέλει να τους πει; Μα ότι δεν θα πάρει άλλο πολιτικό κόστος. Ότι θα πρέπει να τον στηρίξουν πολιτικά, αν θέλουν να υποστηριχθεί η πολιτική του Μνημονίου κι ότι δεν είναι έτοιμος να προχωρήσει στην παρούσα φάση στον πυρήνα των μέτρων - στις απολύσεις δηλαδή, όπως λέγαμε και σε προηγούμενα άρθρα μας - αν δεν λάβει αντίστοιχη και σοβαρή πολιτική ενίσχυση από την Τρόικα. "είμαι μονόδρομος; Τότε μη με αποδυναμώνετε, αλλά στηρίξτε με" θα πει στους Τροϊκανούς ο Παπανδρέου τη Δευτέρα. Είναι ήδη φανερή η δυσφορία της Τρόικας προς τον κ. Παπανδρέου για μη τήρηση των συμφωνηθέντων. Οι δηλώσεις Γιούνκερ το καταδεικνύουν προφανέστατα. Οπότε κι ο Γιώργος καταφεύγει σε μια δημόσια αντιπαράθεση.

Εμμέσως λοιπόν πλην σαφώς, ο κ. Παπανδρέου το βράδυ της Δευτέρας θα δηλώσει urbi et orbi ότι ουσιαστικά δε θέλει πρόωρες εκλογές. Και θα ζητήσει ουσιαστικά τη στήριξη της Τρόικας ώστε να μην βυθιστούν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ σε τέτοια επίπεδα που θα αναγκαστεί να οδηγηθεί σε μια τέτοια λύση. Δευτερευόντως, θα προσπαθήσει να πείσει τον ελληνικό λαό πόσο λάθος θα κάνει αν προχωρήσει - δια της ψήφου του - σε μια αυτοκαταστροφική για τη χώρα, κατά τη γνώμη του Γιώργου πάντοτε, επιλογή. Γιατί όμως θα αποδειχτεί φιάσκο; Ιδού:

• Για την Τρόικα, το μείζον είναι η τήρηση του Μνημονίου και το έλασσον ο διαχειριστής του. Αν έχει ήδη εκτιμήσει ότι ο Γιώργος "δεν μπορεί πλέον" τότε θα προχωρήσει στην εφαρμογή της "Θεωρίας των Δύο Κυβερνήσεων".
• Μεγάλο μέρος των πολιτών, με ευθύνη της Κυβέρνησης, έχει αρχίσει εδώ και καιρό να αναρωτιέται σχετικά με την αδήριτη αναγκαιότητα του Μνημονίου. Η Κυβέρνηση επικεντρώθηκε στην πιστή εφαρμογή του, αδιαφορώντας να υποστηρίξει το αναγκαίον του. Συγκροτήθηκε λοιπόν μια πολιτικά ετερογενής κοινωνική ομάδα, η οποία αναρωτιέται διαρκώς πως και γιατί και αν τελικά ήταν απαραίτητη η κατάληξή μας στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Τρόικας. Αυτή η -μεγάλη- ομάδα δεν ενδιαφέρεται τόσο για τα μέτρα, τα οποία εν πολλοίς αναμένει. Δεν αξιολογεί τον κ. Παπανδρέου ή τον κ. Σαμαρά ως πολιτικούς. Αναζητά απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς. Κι όσο ο χρόνος διαρρέει και δεν παίρνει πειστική απάντηση, τόσο θα συγκλίνει προς το συμπέρασμα πως η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν ήταν παρά αποτέλεσμα είτε αβελτηρίας, είτε σκοπιμότητας, είτε αδράνειας αλλά πάντως όχι μονόδρομος. Αν δεν ακούσει πειστικές απαντήσεις - οι οποίες και δεν υπάρχουν όπως έχουμε ήδη δει - θα αποδοκιμάζει σε κάθε ευκαιρία τον κ. Παπανδρέου και την πολιτική του.

Συμπερασματικά δηλαδή, το βράδυ της Δευτέρας θα έχουμε τον Πρωθυπουργό να απευθύνεται σε άλλο ακροατήριο (προς την Τρόικα δηλαδή ) από αυτό που υπονοείται (τον ελληνικό λαό), με άλλες απαντήσεις σε σχέση με τις ερωτήσεις που σήμερα υποβάλλει το εκλογικό σώμα και με άλλες στοχεύσεις από αυτές που η κοινωνία θέτει. Ο απόλυτος επικοινωνιακός εφιάλτης!

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση