Μητέρα των δεινών μας είναι η οπαδική πολιτική...

Εγώ δεν θέλω να είναι άγιος κανένας πολιτικός. Στο κάτω-κάτω και να θέλω και να μην θέλω το ίδιο είναι. Αν δεν τον ελέγχω τι κάνει, κι ο άγιος θα μου καταντήσει κλέφτης. Διεφθαρμένος και διαφθορέας. Θα τα πάρει και θα λαδωθεί. Τυχαίο; Δε νομίζω...

Τι δηλαδή; Στην αγιοσύνη και στον πατριωτισμό του καθενός θα βασίζομαι; Αφού πρέπει να τον ελέγχω τι κάνει. Κι αν δεν τα κάνει καλά ή όπως μου τα υποσχέθηκε, να τρώει καρπαζιά και να φεύγει. Οχι όμως μετά από τέσσερα χρόνια. Γιατί σε τέσσερα χρόνια, ένας τέτοιος μαζί με τα κολλητάρια του, θα με ρημάξει. Θα με χαντακώσει. Θα μπουκώσει από παντού τις τσέπες και τη στοματάρα του.
Αρα 1) πρέπει ΚΑΙ να μπορώ να τον ελέγχω, εγώ και οι συμπολίτες μου και ΟΧΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΜΑΣ-ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ που είναι τα κολλητάρια του. Άμεσα! Άμεσα λέμε... Όχι να τον ελέγχουν οι κολλητοί του, να μου τον βρίσκουν παντα καθαρό κι αυτός να μου έχει ρημάξει το σύμπαν ολόκληρο και να συνεχίζει (ελέω συναδέλφων του και της κομματικής ομερτά) να καταστρέφει όλα όσα τον περιτριγυρίζουν...
Και 2) να μπορώ να τον στέλνω στο πυρ το εξώτερον μόλις αντιληφθώ ότι πάει να τα πάρει ή να μου κάνει κουτσουκέλες στα εθνικά και σε κείνα και στα άλλα. Εκείνη την στιγμή. Οχι μετά 4 χρόνια. Θα είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ μετά 4 χρόνια. Ζεματίστηκα άμα κάνω 4 χρόνια να τον σουτάρω. Και μην μου πείτε πως δεν την αισθάνεστε την "ζέστη" να σας αγγίζει έστω και λίγο...
Γι’ αυτό ο οπαδός ενός κόμματος, αυτός που έχει “διαλέξει και πλευρά” ώστε να μην καταλήξει και στην Δαντική κόλαση ως “οκνηρός” (οκνηρός=αυτός που κατά τον Δάντη δεν μπορεί να αποφασίσει, τόσο ήξερε κι αυτός), που δεν έχει ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ την παραπάνω ΑΠΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ κάνει κακό. Μα πάρα πολύ κακό. Σε όλους, ενίοτε και στον εαυτό του...
Κακό λέμε μόνο κάνει ο οπαδός.
Μπορεί να κοιμάται αυτός ήσυχος πως διάλεξε πλευρά. Αλλά εγώ θα βλέπω εφιάλτες. Διότι δεν έχει την απαραίτητη κρίση για να βγάλει το πιο απλό συμπέρασμα. Και να απαιτήσει και τις ανάλογες αλλαγές. Να παλαίψει γι’ αυτές.
Διότι στην ύπαρξή του οπαδού, την ευπιστία του, τον ενθουσιασμό του, τα όνειρά του ή ακόμη και την διαφθορά του, πατάει όλο αυτό το ΣΑΠΙΟ σύστημα.

Που μας έχει καβαλήσει 2 αιώνες τώρα από το 1821
Που μας πίνει καθημερινά το αίμα
Που μαζεύει τόνους χρήμα από φόρους για να γεμίσει την άπατη καταβόθρα του
Που θέλει να φορολογήσει το σύμπαν. Μέχρι τον αέρα που αναπνέω εγώ και η οικογένειά μου. Σαν τον καπνικό φόρο των αυτοκρατόρων κάτι.

Ολο αυτό το οικοδόμημα στηρίζεται πάνω στον οπαδό. Στην συναισθηματική του τοποθέτηση. (ω! ναι, είναι ΠΑΝΤΑ συναισθηματική, αλλιώς δεν θα είχαμε και τόσους καβγάδες). Και στην προθυμία του να παραιτηθεί από την κριτική σκέψη.
Χωρίς οπαδούς η διαφθορά ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ.
Κι όσο μαλώνουν οι οπαδοί με τους “αντίπαλους οπαδούς”, οι διεφθαρμένοι τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Είναι τόσο απλό.
Μαλώνουν μεταξύ τους οι οπαδοί των λιγότερο διεφθαρμένων με τους περισσότερο διεφθαρμένους. Αντί να δουν πως θα συνεννοηθούν πριν πέσει το σπίτι μας και μας πλακώσει όλους.

Θράξ ο Αναρμόδιος