Το μνημόνιο και το μέλλον της χώρας

• Καθημερινά, γίνεται περισσότερο κατανοητό απ’ όλους, ότι το μνημόνιο, όπως συνολικά αποκαλείται η συμφωνία της Ελληνικής Κυβέρνησης για την παροχή δανείων, σε συνδυασμό με την επιδίωξη μείωσης του ελλείμματος και του χρέους, θ’ αποτελέσει την λυδία λίθο, όχι μόνο για την τύχη του πολιτικού συστήματος, αλλά για το μέλλον και τη ζωή όλων ή τουλάχιστον της μεγάλης πλειονότητας του Ελληνικού λαού, σ’ ένα απροσδιόριστο σήμερα βάθος χρόνου

Με το μνημόνιο επιχειρείται μια βίαιη και απολύτως κατευθυνόμενη μεταβολή του συνολικού κοινωνικού και βιοτικού επιπέδου της χώρας.
Επιχειρείται η Ελλάδα να γίνει μια άλλη χώρα, που να μοιάζει περισσότερο στις χώρες του Βαλκανικού νότου, από άποψη βιοτικού επιπέδου, κοινωνικής ασφάλειας, κατανομής του εθνικού προϊόντος και λιγότερο σε μια ανεπτυγμένη χώρα με μακρά ιστορία κοινωνικών δημοκρατικών κατακτήσεων.
Η διεύρυνση της Ε.Ε. και της Ο.Ν.Ε, ακολουθείται ήδη από τον μετασχηματισμό σε Βορρά και Νότο· όχι μέσα από τη γνωστή προηγουμένως διαδικασία των συνθηκών, που δύσκολα θα συμφωνηθούν, αλλά μέσα από την οικονομική εξάρτηση και αναγκαστική χωρίς επιλογές προσαρμογής.
Είναι μονόδρομος, δηλώνει ο Πρωθυπουργός, χωρίς βέβαια να λέει αλήθεια που οδηγεί ο δρόμος. Είναι μονόδρομος υποστηρίζουν τα ολιγοπώλια της χώρας, ελπίζοντας ότι δεν αφορά αυτούς ο βίαιος μετασχηματισμός.
Ήδη ο Όλι Ρεν, μίλησε για την ελεγχόμενη πτώχευση χωρών με υπερβολικό έλλειμμα και χρέος, δηλαδή την Ελλάδα κατ’ αρχήν, ως μοντέλο εφαρμογής της νέας πολιτικής της Ε.Ε.
Ελεγχόμενη από ποιόν; Πτώχευση σίγουρα των πολιτών της χώρας, δηλαδή πλήρη κατάργηση κάθε κανόνα κοινωνικής συνοχής, προστασία των πολιτών, κάθε ατομικού δικαιώματος, κάθε δικαιώματος στο μέλλον και στην προοπτική.
Παράλληλα οι ποινές που θα επιβληθούν αφορούν την περικοπή των Ευρωπαϊκών χορηγήσεων, των πακέτων, αφού τώρα τελείωσαν τα μεγάλα έργα και οι προμήθειες ή η κατανάλωση Ευρωπαϊκών προϊόντων, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε με τόκο, όσα πήραμε.
Η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν έχει σκοπό και αντικειμενικά δεν μπορεί να βγάζει τη χώρα από την ύφεση και την εξάρτηση.
Είναι αντίθετα η πολιτική η οποία βαθαίνει την ύφεση, δημιουργεί εξάρτηση και περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας και προκαλεί κοινωνικό αυτοματισμό, αφού η φτώχεια καταλύει την κοινωνική συνοχή.
Πριν αρκετούς μήνες, ο Πρόεδρος του Δ.Ν.Τ., είχε πει ότι μοναδική λύση για την Ελλάδα είναι ο αποπληθωρισμός. Ο Ελληνικός λαός τώρα, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αποπληθωρισμός. Βιώνει τη βίαιη, προς τα κάτω προσαρμογή όλων των αξιών και όλων των κεκτημένων του.
Ο αποπληθωρισμός είναι μόνιμη κατάσταση, είναι νέο χαμηλό επίπεδο για τη ζωή των πολιτών. Η Ελλάδα μαζί με την Ρουμανία, τη Βουλγαρία, θ’ αποτελέσει ενιαίο οικονομικό χώρο για πειραματισμούς και εφαρμογή της νέας τάξης πραγμάτων, που έχει ως αναφορά την οικονομική εξουσία, μιας χώρας σε μια άλλη, μιας ομάδας οικονομικών συμφερόντων σε ένα λαό.
Είναι μονόδρομος η σταθερή και δυναμική αντίδραση σ’ αυτή την πολιτική. Δεν πρέπει κανείς να παρασύρεται από τις διαβεβαιώσεις για επιτυχημένη εφαρμογή του προγράμματος εξυγίανσης που δίνουν μεταξύ τους οι αρχιτέκτονες αυτού του σχεδίου. Επιχειρούν να κερδίσουν χρόνο, να εγκαθιδρύσουν μια εξουσία που είναι πιστή και σκληρή απέναντι σ’ έναν αποδυναμωμένο λαό, επιχειρούν όμως κυρίως να αποκομίσουν οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ., τα εύσημα των δικών τους αφεντικών, γιατί έκαναν καλά τη δουλειά τους εις βάρος μας.
Η δική τους επιτυχία είναι η δική μας υποδούλωση, η δική μας απαξίωση, η δική μας υποβάθμιση.
Είναι μονόδρομος η επεξεργασία και προώθηση μιας νέας πολιτικής πρότασης, που έχει ως κεντρικό άξονα ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΤΗΝ ΤΑΧΙΣΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ.
Η πολιτική αυτή πρέπει να απελευθερωθεί από τις υπόγειες διασυνδέσεις του πολιτικού συστήματος, με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τον διεθνή νεοφιλελευθερισμό. Προϋποθέτει μια ανοικτή εξωτερική πολιτική, ρήξη με τα μονοπώλια και ολιγοπώλια σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της παραγωγικής δραστηριότητας, απαιτείται μια πολιτική κατά της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
Χρειάζεται ένας αξιόπιστος πολιτικά ηγέτης που θα ηγηθεί και θα εκφράσει αυτή την πολιτική πρόταση. Όλες οι άλλες λύσεις που θυμίζουν το παρελθόν θ’ απορριφθούν από την κοινωνία που θα επιδιώξει την δικαίωσή της.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση