Η κρίση Ισραήλ-Τουρκίας είναι απρόβλεπτη
- Όσοι ισχυρίζονται ότι η κρίση μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ έχει εκτονωθεί, πλανώνται πλάνην οικτράν!!!
Δυστυχώς μόλις άρχισε, και η σύγκρουση στα νερά της Μεσογείου που οργανώθηκε με μυστικότητα από αρρωστημένα μυαλά στην Αγκυρα θα επηρεάσει την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο, που θα αναγκαστούν εκ των γεγονότων να λάβουν θέση.
Οι δηλώσεις, κυρίως από την πλευρά της τουρκικής ηγεσίας, δημιούργησαν πολεμική ατμόσφαιρα και το Ισραήλ έχει συνηθίσει... να απαντά στην πράξη, όχι με τα λόγια. Σοβαροί αναλυτές στην Ουάσιγκτον είναι βέβαιοι πως θα υπάρξει και συνέχεια διότι, όπως υποστηρίζουν, στις ηγεσίες των δύο χωρών αλλά και σε μεγάλα τμήματα του λαού εισχώρησε το μίσος.
Ο Ταγίπ Ερντογάν και ο Αχμέτ Νταβούτογλου είναι δύο επικίνδυνοι πολιτικοί, οι οποίοι ελέγχουν τη μεγαλύτερη χώρα της περιοχής. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας είναι και λαϊκιστής. Το εκρηκτικό αυτό μείγμα και ο ισλαμικός φανατισμός που τον κυριαρχεί προκαλούν τρικυμία στο κρανίο του κ. Ερντογάν, όπως με χαιρεκακία έλεγε επαγγελματικό στέλεχος του Κογκρέσου, εβραϊκής καταγωγής.
Η Τουρκία και το Ισραήλ υπήρξαν για πολλά χρόνια σύμμαχες και φίλες χώρες. Ακόμα και αυτή τη στιγμή της μεγαλύτερη κρίσης στην ιστορία τους, διατηρούν στρατηγική συμφωνία συνεργασίας, η οποία δεν έχει καταγγελθεί από τις δύο κυβερνήσεις επειδή -όπως λέγεται στην Ουάσιγκτον- αντιστάθηκαν οι Τούρκοι στρατηγοί στο σχετικό αίτημα του κ. Νταβούτογλου. Το εβραϊκό κράτος εξυπηρέτησε πολλαπλώς την Αγκυρα, η οποία εκμεταλλεύθηκε στο έπακρον την φιλοαραβική πολιτική της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Θυμάμαι ότι τα εβραιοκρατούμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Αμερική είχαν εξευτελίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα και με αιχμές για την προσωπική του ζωή, όταν ο τότε πρωθυπουργός έστειλε ελληνικά πλοία για να σώσουν τον Γιασέρ Αραφάτ και τους μαχητές του. Ηταν μία εκ των μεγαλύτερων εξυπηρετήσεων του Ισραήλ στην Τουρκία. Η μεγαλύτερη αφορούσε τη νομιμοποίηση της εισβολής και της κατοχής της Κύπρου. Το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ φέρουν τεράστια ευθύνη για την άρση του εμπάργκο όπλων το 1978 και για την εξαφάνιση του Κυπριακού από τα αμερικανικά ΜΜΕ, όπως και για την εχθρική στάση των εκάστοτε αμερικανικών κυβερνήσεων έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου.
Το μείζον ερώτημα που τίθεται είναι και ταυτόχρονα απλό: Τούτη η κρίση θα καταργήσει τη στρατηγική σχέση μεταξύ του Ισραήλ και της Τουρκίας;
Τη σχέση χαρακτήριζε πάντα η υποψία. Οι Ισραηλινοί αισθάνθηκαν πολλές φορές -όπως ομολόγησε Αμερικανοεβραίος βουλευτής- ότι η Τουρκία τους πρόδιδε στους Αραβες και τους εκμεταλλευόταν. Πίστευαν πως δεν είχαν κέρδη σε πολιτικό ή στρατιωτικό επίπεδο, και θεωρούσαν ότι ήταν μία σχέση που εξυπηρετούσε περισσότερο τους Αμερικανούς παρά τους ίδιους.
Η στρατηγική σχέση είναι αδύνατον να συνεχιστεί. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει «σαλτάρει» για άλλες συμμαχίες, επειδή αυτό επιτάσσει η ιδεολογία του. Εχει τονιστεί πάρα πολλές φορές ότι είναι ένας φανατικός ισλαμιστής, ένας φιλόδοξος μέχρι παράνοιας πολιτικός, ο οποίος πιστεύει πως το πεπρωμένο του είναι η ένωση του ισλαμικού κόσμου.
Η θυγατέρα του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Ντικ Τσέινι, δήλωσε την Κυριακή ότι η Τουρκία επέλεξε «να συνταχθεί με τους εχθρούς μας». Η κ. Λιζ Τσέινι ήταν μία εξ αυτών που μαζί με τον Ντάνιελ Φριντ και άλλους αξιωματούχους βοήθησαν για να αναδειχθεί η χώρα του κ. Ερντογάν σε χωροφύλακα της περιοχής.
Οι Αμερικανοί θα αναγκαστούν από τα γεγονότα να αντιληφθούν ότι η Τουρκία έχει ξεπεράσει σε προκλητικότητα και επιθετικότητα το Ισραήλ και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας επικίνδυνος ταραξίας που αποτελεί θανάσιμη απειλή για τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Πηγή
Αναρτήσεις
ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ Η ΑΝΤΙΜΑΧΙΑ ΙΣΡΑΗΛ- ΤΟΥΡΚΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Τουρκία είχε ως κύριο σύμμαχο της στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της και στη στήριξη της επεκτατικής πολιτικής της τους Αμερικανο-σιωνιστές και τους Άγγλους. Οι σύμμαχοι της αυτοί , την στήριξαν σε όλα τα εγκλήματα που διέπραξε κατά της Κύπρου , των Κούρδων ως και των εσωτερικών εχθρών του στρατοκρατικού της καθεστώτος .Την πλήρη επίσης συμπαράσταση τους βρίσκει στη προσπάθεια ένταξης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση .
Τι συνέβη ξαφνικά και άλλαξε το σκηνικό ; Πως μετατράπηκε η Τουρκία , ο χωροφύλακας των Αμερικανοσιωνιστών , σε εχθρό του Ισραήλ , σε αρνητή της «Δύσης» και στράφηκε προς την Ισλαμική Ανατολή ; Το απλό ερώτημα που τίθεται είναι : Μπορεί η ισλαμική ανατολή να της εξασφαλίσει την ίδια υποστήριξη στα προβλήματα και στα σχέδια της ; Ποιες είναι αυτές οι φίλες προς την Τουρκία ισλαμικές χώρες με την ίδια ή και μεγαλύτερη επιρροή από τον άξονα Ισραήλ , Αμερικής και Αγγλίας ; Η απάντηση είναι οφθαλμοφανής . Ο συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στις Ισλαμικές χώρες και στον άξονα των φιλοσιωνιστικών δυνάμεων δεν επιδέχεται σύγκριση καθότι η υπεροχή του δεύτερου είναι ευδιάκριτη .
Άρα λοιπόν η Τουρκία , μια χώρα που πέτυχε να μείνει αλώβητη χάρη στη διπλωματία της σε ένα παγκόσμιο πόλεμο , τώρα ασκεί πολιτική συναισθηματικών προσανατολισμών και παίζει κορόνα γράμματα την ακεραιότητα της . Αυτό δεν στέκεται σε καμιά λογική , και καμιά γεωπολιτική ανάλυση .
Μοναδικός δρόμος της Τουρκίας , για να αποφύγει το διαμελισμό της είναι η ένταξη της στην Ε.Ε. όπου θα της δώσει την κατοχύρωση του κράτους της ενάντια στις εσωτερικές διαλυτικές τάσεις , υπό το κάλυμμα μιας επίπλαστης δημοκρατικότητας .
Συνεπώς η στροφή προς την Ισλαμική Ανατολή είναι ένα στρατήγημα της Τουρκίας , μια κίνηση εκβιασμού της Δύσης που έχει σαν στόχο της , την άρση των εμποδίων προς ένταξη στην Ε.Ε. Και τα εμπόδια αυτά είναι : η αναγνώριση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και τη Θράκη , η αποδοχή των σχεδίων της στη Κύπρο και ο αφανισμός των Κούρδων επαναστατών . Σκηνοθέτης αυτού του δράματος είναι ασφαλώς ο σιωνισμός .Η αντιπαλότητα Τουρκίας – Ισραήλ είναι μια καλοστημένη παγίδα που αν δεν προσέξουμε και μετατρέψουμε την Κύπρο σε πεδίο στημένης σύγκρουσης , θα κατασπαραχθεί από τούρκους , Άγγλους και Εβραίους .
Η μοναδική σωτηρία είναι ο ενιαίος ελληνικός στρατός και αμυντικός χώρος από τον Έβρο μέχρι την Πάφο .
Δεξιά και ακροδεξιά καλούν το λαό να ταχθεί υπέρ του Ισραήλ και εναντίον του Ισλάμ .Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική . Ο ελληνικός εθνικισμός στη παρούσα φάση εκφράζει την αντίθεση του στις δεξιές και ακροδεξιές φιλοσιωνιστικές κατευθύνσεις . Το Ισλάμ δεν είναι εχθρός μας αλλά η Τουρκία που πατά τα χώματα μας . Ούτε επίσης οι διάφοροι μετανάστες που τυγχάνει να είναι ισλαμιστές δικαιολογούν οιανδήποτε αντιπάθεια προς την θρησκεία τους .Δεν πρέπει να επιτρέψουμε το πισωγύρισμα της ιστορίας σε θρησκευτικές αντιπαραθέσεις . Το ζητούμενο είναι να δώσουμε τον αγώνα σε εθνικό επίπεδο ενάντια στη παγκοσμιοποίηση και σε οικονομικο-κοινωνικό επίπεδο για μια δίκαιη κοινωνία αλλά και να διατηρήσουμε την ελευθερία της σκέψης και της δημιουργίας σε ένα κόσμο που αναμοχλεύει τον θρησκευτικό φανατισμό και τον κατευθύνει ενάντια στον ανθρωπισμό και την ελευθερία .
Το λεγόμενο χριστιανικό τόξο ενάντια στο Ισλάμ εξυπηρετεί τον σιωνισμό και το Ισραήλ και διαιωνίζει τις δυνάμεις της παγκόσμιας τυραννίας .
Δεν θέλουμε να ξαναγίνουμε θρησκευόμενα κοπάδια στην υπηρεσία του χρηματοπιστωτικού ιμπεριαλισμού . Υπεράνω όλων είναι η εθνική μας ταυτότητα και η προσωπική ελευθερία του ανθρώπου να πιστεύει σε όποιο θεό θέλει η να αρνείται όλους τους θεούς και τους μανιώδης αντιπροσώπους των . Έργο της πολιτείας και της πολιτικής είναι να προστατεύουν την ελευθερία ενάντια σε κάθε μορφή βίας , επιβουλής και χειραγώγησης της συνείδησης .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
"Οι Αμερικανοί θα αναγκαστούν από τα γεγονότα να αντιληφθούν ότι η Τουρκία έχει ξεπεράσει σε προκλητικότητα και επιθετικότητα το Ισραήλ και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας επικίνδυνος ταραξίας που αποτελεί θανάσιμη απειλή για τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που υπάρχει και ο Μ. Ιγνατιου για να ανοίγει τα μάτια της Αμερικάνικης κυβέρνησης, αλλιώς θα τα είχαν χάσει τελείως. :)
Σ.
@ 6:58
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστή τοποθέτηση. Η κόντρα Τουρκιάς-Ισραήλ ξεκινάει από ενα bras-de-fer που εξελίσσεται εντός των ΗΠΑ και θα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να βρεθούμε κάπου στην μέση. Εδώ και αρκετά χρόνια η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βασίζεται στην απειλή και χρήση στρατιωτικής βίας, και η κλιμάκωση τα τελευταία χρόνια δείχνει να οδηγεί την Εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε αδιέξοδο. Τα μέτωπα που ανοίγουν έχουν μεγάλο οικονομικό κόστος (σε περίοδο ύφεσης) και πολιτικό εντός και εκτός των ΗΠΑ. Επιπλέον είναι μονόδρομος γιατί όπου μάχονται Αμερικάνικα στρατεύματα, η παραμικρή υποχώρηση (πχ: μείωση στρατευμάτων) γίνεται αμέσως αντιληπτή και οποίος πάρει μια τέτοια απόφαση χρεώνεται αμέσως με ενδοτικότητα από τους “υπερπατριώτες”. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν εγκλωβιστεί σε μια διαρκώς κλιμακούμενη στρατιωτική εμπλοκή. Κάποιοι πιο σώφρονες και διορατικοί εντός των ΗΠΑ προσπαθούν να επαναφέρουν την εξωτερική τους πολιτική σε πιο διπλωματικά επίπεδα, ώστε να είναι πιο ευέλικτοι και εν τέλη πιο αποτελεσματικοί. Αυτό όμως είναι δύσκολο γιατί η εξωτερική πολιτική που υλοποιείται από τις ΗΠΑ είναι αποτέλεσμα πολύπλοκων διεργασιών ανάμεσα στον Πρόεδρο, τις διάφορες επιτροπές, το κογκρέσο, τα λόμπι και άλλα. Είναι σχεδόν αδύνατον να προβλέψει κανείς τι θα βγει από όλα αυτά, και αυτοκτονικό να συστρατευθεί υπέρ τις μιας η της άλλης τάσης. Αυτή είναι και η μεγάλη αδυναμία της Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής: δεν μπορείς να σταθείς δίπλα τους ως σύμμαχος. Η είσαι αξιοσέβαστος εχθρός, η είσαι υποτελής και χτυπιέσαι σαν καρυδότσουφλο, η κρατάς μεγάλες αποστάσεις.
Σ.