Μία πορεία που οδηγεί στο άγνωστο

• Μία αυτο-εκπληρούμενη προφητεία
• Η Ελλάδα, πέρα από μεγαλοστομίες, μπαίνει σε έναν οικονομικό έλεγχο από τον οποίο δε γνωρίζει ούτε πότε θα βγει ούτε πώς θα βγει. Η ύπαρξη ενός τριετούς Σταθεροποιητικού Προγράμματος σε συνδυασμό με ένα τριετές δανειακό πρόγραμμα, δεν απαντά στα βασικά προβλήματα της χώρας, δηλαδή: 1. Στην αντιμετώπιση της ύφεσης. 2. Στην αντιμετώπιση της μειωμένης παραγωγικότητας. 3. Στην καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων. 4. Ακόμα και στο μέλλον της Ελλάδας μέσα στη ζώνη του ευρώ.

Του Σπύρου Σουρμελίδη
Η αγωνία του Γιώργου Παπανδρέου τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν ήταν πλέον σίγουρος για τη νίκη στις εκλογές, αφορούσε το δανεισμό για το 2010. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γνώριζε το πρόβλημα, αν και δεν μπορούσε να φανταστεί την ένταση της πίεσης που θα ασκούσαν οι αγορές. Οπως ίσως δεν προέβλεψε και το εύρος των ελλειμμάτων σε όλους τους τομείς του κράτους.
Ηξερε όμως -και δεν έκρυψε ποτέ- ότι η χώρα βρίσκεται υπό επιτήρηση, αρχικά υπό την ευρωπαϊκή επιτήρηση, κάτι που ξέραμε όλοι. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει η αυστηρή διπλή επιτήρηση, και από την Ευρωπαϊκή Ενωση και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την οποία ανακοίνωσε από το ακριτικό Καστελόριζο ο Ελληνας πρωθυπουργός...
Ο Γ. Παπανδρέου από τις πρώτες εβδομάδες της διακυβέρνησής του έβαλε στο τραπέζι της συζήτησης το ΔΝΤ, από το οποίο θα μπορούσε σίγουρα να βρει χρήματα με φτηνότερο επιτόκιο. Το συζήτησε στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ τον περασμένο Νοέμβριο, επικοινώνησε και με τον Ντομινίκ Στρος Καν στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου, λίγο πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Ο Γ. Παπανδρέου υποχρέωσε την Ανγκελα Μέρκελ να αποδεχθεί τη δημιουργία ενός περίπου ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, περισσότερο όμως συνετέλεσε σ' αυτό η πίεση στο ίδιο το ευρώ και η καχυποψία των άλλων εταίρων μας ότι αυτό που υφίσταται σήμερα η Ελλάδα θα το υποστούν και άλλες χώρες στη συνέχεια.
Εχει μικρότερη σημασία το παρασκήνιο των τελευταίων 24ώρων για το πώς φτάσαμε στην απόφαση για προσφυγή στο ΔΝΤ. Η πρόσκληση δε της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ και του μηχανισμού να αρχίσουν οι τεχνικές διαπραγματεύσεις έδειξε ότι η απόφαση είχε ληφθεί πολύ καιρό πριν. Το ΔΝΤ είτε χρησιμοποιήθηκε ως απειλή προς την ΕΕ, είτε ως μπλόφα, είτε ως προειδοποίηση προς την ελληνική κοινωνία, κατέληξε να είναι αυτο-εκπληρούμενη προφητεία. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα μετά από έναν αιώνα βρίσκεται και πάλι υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, με συνέπειες οικονομικές αλλά και πολιτικές.
Πορεία στο άγνωστο
- Το πρώτο ερώτημα αφορά το αν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από την προσφυγή στο μηχανισμό (με ΔΝΤ). Οπως ήρθαν τα πράγματα, φαίνεται ότι η οικονομία της χώρας οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Ο συνδυασμός μεγάλου χρέους (116% του ΑΕΠ) με μεγάλο έλλειμμα (14% του ΑΕΠ) σε περίοδο ύφεσης, δεν έχει εύκολες απαντήσεις. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος άλλωστε δεν ήταν το υψηλό επιτόκιο αλλά να μη βρίσκεις καθόλου χρήματα, κάτι που πολλοί θέλουν να ξεχνούν. Η ουσία είναι ότι είσαι υπερδανεισμένος και αναζητάς νέα δάνεια. Συμπέρασμα: είσαι δέσμιος στα χέρια των δανειστών σου. Σε κάθε περίπτωση αναζητάς τρόπους να μειώσεις το κόστος δανεισμού και, βεβαίως, τον ίδιο το δανεισμό.
- Το επόμενο ερώτημα αφορά τις συνέπειες της παρουσίας του ΔΝΤ. Δεν υπάρχει λόγος να εξωραΐζει κανείς την παρουσία των... Ευρωπαίων δανειστών, που είναι πιο τοκογλυφικοί από Αμερικανούς ή άλλους δανειστές. Σε κάθε περίπτωση, οι δανειστές θα εξασφαλίσουν τον τρόπο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και όχι την ανάπτυξη της χώρας. Ολα όσα ζητούν αποσκοπούν στο να μη συνεχιστεί το έλλειμμα και το χρέος, ώστε ο παραγόμενος πλούτος να αποπληρώνει τα δάνεια. Γι' αυτό όμως δε φταίνε οι δανειστές.
- Το τρίτο ερώτημα αφορά τις πολιτικές επιπτώσεις. Οι ανακατατάξεις είναι δεδομένες. Οχι (μόνο) λόγω του ΔΝΤ αλλά λόγω της ύφεσης. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε βαθιά ύφεση, η οποία θα επιφέρει μια ακόμα σκληρή ανακατανομή πλούτου. Κυρίως, δε, θα διώξει πλούτο και επενδύσεις από την Ελλάδα (επειδή δε λαμβάνονται και τα κατάλληλα μέτρα), κάτι που ήδη συντελείται ραγδαία. Η ανακατανομή πλούτου και η εξαθλίωση μικρομεσαίων στρωμάτων τρομάζει το πολιτικό σύστημα, που θα επιδιώξει (αν δεν είναι αυτή η βασική επιδίωξη) να κρυφτεί πίσω από το ΔΝΤ και την Α. Μέρκελ.
Πολλές διαφωνίες
Η φασαρία έχει ήδη ξεκινήσει στο ΠΑΣΟΚ, θα επηρεάσει τη ΝΔ αλλά και την Αριστερά, η οποία ζει με την ψευδαίσθηση ότι είναι εκτός συστήματος. Οι φωνές στο ΠΑΣΟΚ έχουν εμφανιστεί εδώ και καιρό. Χρήστος Παπουτσής, Χρήστος Αηδόνης, Παντελής Οικονόμου ή Πάρις Κουκουλόπουλος δε συμφωνούν με αυτήν τη στρατηγική ή αντιτίθενται σφόδρα στους έως τώρα χειρισμούς του οικονομικού επιτελείου. Με απόλυτη σαφήνεια και Γ. Παναγιωτακόπουλος, που δήλωσε μεταξύ άλλων με το γνωστό του ύφος: «Σήμερα διακυβεύεται αν θα είναι το ΠΑΣΟΚ αυτό που θα παραδώσει τα κλειδιά και τη σημαία στους παγκόσμιους τραπεζίτες» και τη χώρα σε «υποταγή». Διαφωνούν και κυβερνητικά στελέχη, τα ονόματα των οποίων δεν αναφέρουμε, γιατί βρίσκονται στη δυσκολότερη θέση.
Η Ελλάδα, πέρα από μεγαλοστομίες, μπαίνει σε έναν οικονομικό έλεγχο από τον οποίο δε γνωρίζει ούτε πότε θα βγει ούτε πώς θα βγει. Η ύπαρξη ενός τριετούς Σταθεροποιητικού Προγράμματος σε συνδυασμό με ένα τριετές δανειακό πρόγραμμα, δεν απαντά στα βασικά προβλήματα της χώρας, δηλαδή: 1. Στην αντιμετώπιση της ύφεσης. 2. Στην αντιμετώπιση της μειωμένης παραγωγικότητας. 3. Στην καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων. 4. Ακόμα και στο μέλλον της Ελλάδας μέσα στη ζώνη του ευρώ.
Είμαστε ήδη σε πορεία προς το άγνωστο...
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση