Υπάρχει ζωή και μετά το ΔΝΤ

• "...Η Ελλάδα λόγω ΔΝΤ μπορεί πάντα να απαντήσει δυναμικά και στο Αιγαίο αξιοποιώντας το χαρτί της οικονομίας. Αν κάποια κόμματα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις εμμονές της μεταπολίτευσης ας μείνουν στο παρελθόν..."

Του Διαμαντή Μπασαντή
Πολλοί πιστεύουν πως με την οικονομία σε ελεύθερη πτώση η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί στα ανοικτά εθνικά θέματα. Η Ιστορία τους διαψεύδει. Ας θυμηθούμε την μεταπολεμική ηττημένη και κατεχόμενη Γερμανία και την στάση του Αντενάουερ που αρνήθηκε να δεχτεί τα τετελεσμένα της διαίρεσης. Ας θυμηθούμε την ηττημένη Σερβία που ακόμα και σήμερα υπό καθεστώς ΔΝΤ δεν δέχεται τετελεσμένα οδηγώντας το Κόσσοβο σε αδιέξοδο. Ας θυμηθούμε την Ιρλανδία με τα τόσα προβλήματα, αλλά και με την πληγή της Βόρειας Ιρλανδίας ανοικτή…
Τα διεθνή προβλήματα λύνονται μόνο όταν εξισορροπούνται τα συμφέροντα ή όταν κάποιος σηκώνει ψηλά τα χέρια. Η μονομερής επιβολή της ισχύος απλώς μεταθέτει τα προβλήματα στο μέλλον. Αν κάποιοι αυτή τη δύσκολη ώρα από την ελληνική πολιτική ελίτ είναι έτοιμοι να σηκώσουν ψηλά τα χέρια η στάση του ελληνικού λαού δεν μπορεί να την θεωρούν δεδομένη. Και αυτή η στάση μετράει…
Τα δεδομένα
α) Η Τουρκία: Η Τουρκία μέχρι στιγμής μετρά τέσσερις προσφυγές στο ΔΝΤ σε μια 10ετία. Και όμως υπάρχει και υποστηρίζει τα δικά της θέματα με σκληρότητα και επιθετικότητα. Η τουρκική οικονομία είναι ο άγνωστος Χ και ασφαλή στοιχεία για το παρόν και το μέλλον της αποδεικνύονται μάλλον επισφαλή. Αλλά και η εσωτερική διαμάχη ισλαμιστών – κεμαλιστών θα συνεχιστεί και στο μέλλον με άγνωστη εξέλιξη. Το μόνο σίγουρο είναι πως σήμερα η χώρα αυτή έχει δύο ανοικτά εσωτερικά μέτωπα: Τη συνταγματική αναθεώρηση για τους δικαστές και την αντεπίθεση των κεμαλιστών στην Κύπρο με τον Έρογλου. Και έχει και δύο διεθνείς οχλήσεις: το Αρμενικό και το Κουρδικό… Αν η Τουρκία δεν είχε τα δικά της οξυμένα εσωτερικά προβλήματα μάλλον θα είχε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την έλλειψη αξιόπιστης ελληνικής ηγεσίας και τα σημερινά ελληνικά οικονομικά προβλήματα. Όπως το έπραξε το καλοκαίρι του 1974 (Αττίλας 1 & 2) και τον Ιανουάριο του 1996 (Ίμια).
β) Τα Σκόπια: Με την οικονομική κρίση δεδομένη και το αμερικάνικο ενδιαφέρον μετά τον Μπους να κινείται στον αστερισμό της αδιαφορίας για τα Βαλκάνια τα Σκόπια δεν περιμένουν πια πολλά. Με το Ιράκ σε συνεχή κρίση, το Αφγανιστάν σε έξαρση, το Ιράν σε αδιέξοδο και το Ισραήλ σε ανυπακοή, οι Αμερικάνοι έχουν αφήσει τα Βαλκάνια στους Ευρωπαίους. Μόνο που οι ευρωπαίοι μόλις τώρα κατάλαβαν τα προβλήματα του ευρώ και τρέχουν… Κάπως έτσι χάθηκε και το «καρότο» της ένταξης των δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. καθώς ήδη έχει παρέμβει το ΔΝΤ σε Σερβία και Ουγγαρία και η Παγκόσμια Τράπεζα σε Κροατία και Μαυροβούνιο.
γ) Η αντιπολίτευση: Το κλυδωνιζόμενο ελληνικό σκάφος έχει πια μια ευάλωτη κυβέρνηση. Έχει όμως ακόμα αντιπολίτευση. Όπως έδειξε με την κριτική του ο Αντώνης Σαμαράς, στην περίπτωση των ευθυνών της «κρίσης δανεισμού» και του ΔΝΤ, μπορεί να στριμώξει την κυβέρνηση. Και ιδίως στα εθνικά θέματα μπορεί να την στριμώξει πολύ περισσότερο αν προχωρήσει σε μονομερείς υποχωρήσεις.
Όμως και η στάση των μικρότερων κομμάτων αλλάζει. Καθόλου τυχαίο πως ο κ. Τσίπρας ασκεί ενδιαφέρουσα κριτική επισημαίνοντας τις μεγάλες ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης στην κρίση και προσεγγίζοντας μετά από καιρό και ζητήματα εθνικής κυριαρχίας με εύστοχο τρόπο έχοντας ξεφύγει από τον χυδαίο λαϊκισμό του κ. Αλαβάνου (τον άδειασε με εξαιρετικό τρόπο ξανά προχθές)…
Τέλος, υπάρχει και η κ. Μπακογιάννη, που πλημμυρίζει πάντα τα ΜΜΕ με έναν απίστευτο βερμπαλισμό παρέχοντας αφειδώς υποστήριξη σε όλες τις επιλογές του ΔΝΤ και ασκώντας πάντα μια εκφοβιστική παρέμβαση για αποδοχή κάθε ακρότητας. Αγνοεί αυτά που κατακεραυνώνουν δύο Νόμπελ Οικονομίας (Στρίγκλιζ & Κρούγκμαν) και ο πάντα ρεαλιστής Χένρυ Κίσινγκερ («ΗΠΑ: Αυτοκρατορία ή Ηγεμονική Δύναμη», Λιβάνης 2002). Καθοδηγείται πάντα από τα πλέον επιθετικά και αναχρονιστικά φληναφήματα της πολιτικής ορθότητας, ενώ αντιγράφει με αντιφατικό τρόπο πολλές από τις απόψεις των άλλων. Καλά έλεγαν πως εκτός της άγνοιας είναι και «το γαρ πολύ της θλίψεως»…
Νέες πολιτικές κινήσεις
Η χώρα παρά την κρίση μπορεί να προχωρήσει στο Κυπριακό πέρα από ανιστόρητες και επιπόλαιες αντιλήψεις πως «είναι ιστορία χαμένων ευκαιριών», «κάθε πέρσι και καλύτερα» κλπ. Η Ελλάδα βλέπει πως η οικονομική ευμάρεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ένταξη της στην Ε.Ε. τις διασφαλίζουν καλύτερες θέσεις από ότι στο παρελθόν. Αλλά και η Ευρώπη βλέπει πια τους ρόλους που παίζει η Κύπρος στην Ανατολική Ευρώπη (χρηματοπιστωτικά) ή στη Μέση Ανατολή (οικονομικοπολιτικά)…
Η Ελλάδα λόγω ΔΝΤ μπορεί πάντα να απαντήσει δυναμικά και στο Αιγαίο αξιοποιώντας το χαρτί της οικονομίας. Αν κάποια κόμματα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις εμμονές της μεταπολίτευσης ας μείνουν στο παρελθόν. Πρέπει π.χ. να εντάξουμε κάποια επιλεγμένα μικρά ακατοίκητα νησιά στη διεθνή οικονομία (επιχειρήσεις, τουρισμός, πλούσιοι επενδυτές) ή και μερικά μεγαλύτερα αραιοκατοικημένα (συνεργασία με διεθνείς ομίλους για πολλαπλές χρήσεις) και τέλος να εκχωρήσουμε έναντι ενοικίου μεγάλα τουριστικά λιμάνια σε διεθνείς επιχειρήσεις για 20-30 χρόνια. Εμπλέκοντας πολλαπλά οικονομικά συμφέροντα στο Αιγαίο δημιουργούμε μια εντελώς νέα κατάσταση, αλλάζουμε τα δεδομένα, ενώ συγχρόνως λύνουμε και αρκετά οικονομικά και αναπτυξιακά προβλήματα της χώρας…
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση