Ανοικτή Επιστολή προς τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη

Αγαπητέ Βαγγέλη,
με το θάρρος της κοινής μας προέλευσης από τις τάξεις της ΟΝΝΕΔ, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω την έκπληξή μου διότι, τον τελευταίο καιρό, φαίνεται να έχεις πολλά και αδικαιολόγητα νεύρα.
Προσπάθησα να εξηγήσω το φαινόμενο με την σκέψη ότι, ίσως αισθάνεσαι άβολα, που, παρ’ ότι ήσουν μεταξύ εκείνων, οι οποίοι εισηγήθηκαν τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, δεν ακολούθησες το παράδειγμα Σουφλιά, που, επί τέλους, ανέλαβε τις ευθύνες του και απεχώρησε της πολιτικής. Όμως, κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά άδικο για ένα σημαντικό στέλεχος της παράταξης που, στο κάτω-κάτω, δεν έκανε τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότερο, από την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, διεκδικεί, πάντα χαμογελαστή και αισιόδοξη, την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Μια άλλη σκέψη μ’ έκανε να πιστέψω ότι στενοχωρήθηκες πολύ, επειδή πήγαν χαμένες κάποιες 700, 800 ή 1000 υπογραφές που, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, κάποια στελέχη μάζευαν, για να στηρίξουν την δική σου υποψηφιότητα, για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και συ, για λόγους άγνωστους, δεν μπόρεσες να αξιοποιήσεις αυτό το τεράστιο λαϊκό ρεύμα. Όμως και αυτή η σκέψη δεν μπορεί να έχει βάση, καθώς όλο το μέλλον είναι μπροστά σου και, επί τέλους, στην πολιτική, οι συνθήκες και οι περιστάσεις φέρνουν συχνά τα πάνω – κάτω και τούμπαλιν.
Μια τρίτη σκέψη, που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ότι, κάποιοι, ασφαλώς κακοήθεις, διαδίδουν ότι η θητεία σου στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας ήταν η χειρότερη της μεταπολίτευσης, αλλά, βέβαια, όταν σκέπτομαι το πέρασμα του Άκη Τσοχατζόπουλου ή του Γιάννου Παπαντωνίου, αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχει μέτρο σύγκρισης.
Μια τελευταία σκέψη ήταν μήπως νοιώθεις βαθιά καταπιεσμένος, επειδή η Ντόρα, αν και ήλθε στη Νέα Δημοκρατία πολύ αργότερα από σένα, σε ξεπέρασε στην πορεία και ενώ εκείνη διεκδικεί την ηγεσία, εσύ δίνεις μάχες στα κανάλια. Και αυτή όμως η σκέψη μάλλον σε αδικεί, αφού αύριο, όταν η Ντόρα χάσει από τον Αντώνη, θα είσαι εσύ εκείνος που θα μπορεί να κρυφογελάει τελευταίος.
Τελικά, όλες αυτές οι δυσάρεστες και ψυχοφθόρες σκέψεις ξεπεράστηκαν, όταν σε είδα να βγάζεις τα κουμπούρια σου και τις σπάθες σου, στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και να δηλώνεις, υπερήφανα, ξεκάθαρα και λεβέντικα, ότι δεν είσαι «λαγός της Ντόρας». Δήλωση που επανέλαβες και στην «Ανατροπή» του Πρετεντέρη, προφανώς για να πείσεις για την ανεξαρτησία σου, την καλοπιστία σου και την αντικειμενικότητά σου, πέρα από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και το πανελλήνιο, που, ασφαλώς θα δυσκολεύτηκε να καταλάβει, γιατί εμφανίστηκες, με τόση αγριάδα και επιθετικότητα, όταν μάλιστα δεν είσαι «λαγός της Ντόρας».
Αγαπητέ Βαγγέλη,
σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, αρχίζουν τα ερωτηματικά:
Είσαι έμπειρος πολιτικός και ασφαλώς γνωρίζεις ότι ελάχιστη σημασία έχει η διαβεβαίωσή σου ότι, δεν είσαι «λαγός της Ντόρας». Για μένα και φαντάζομαι για χιλιάδες άλλους συμμαχητές μας, που σε είδαν, σε άκουσαν και σε παρακολουθούν συνεχώς, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι, τον τελευταίο καιρό, καθημερινά όλο και περισσότερο, φαίνεσαι ή φέρεσαι σαν να είσαι, πράγματι, «λαγός της Ντόρας» Και μάλιστα πονηρός «λαγός», που βγαίνει και λέει αυτά, που η Ντόρα θα ήθελε να πει, αλλά μη θέλοντας να εκτεθεί και να κατηγορηθεί ότι πολώνει το κλίμα, απολαμβάνει τις δικές σου «αντιστασιακές» προσπάθειες για το ’93, που, είναι αλήθεια, θυμήθηκες να τις κάνεις κάπως όψιμα και ετεροχρονισμένα.
Ίσως, βέβαια, έχεις κάποια δικαιολογία. Προσπάθησες, κατ’ επανάληψη, μετά τις εκλογές να συναντήσεις τον Αντώνη Σαμαρά και σου αρνήθηκε την ευκαιρία. «Με πήγε από αναβολή σε αναβολή, μέχρι που διέρρευσε ότι έφαγα πόρτα», φέρεσαι να έχεις δηλώσει (www.in.gr–15.10.2009). Πράγματι, είναι σκληρό να αυτοπροβάλλεσαι ως θεματοφύλακας της κομματικής νομιμότητας και να τρως κατάμουτρα πόρτα… Αλλά, πάλι, όταν η Ντόρα έχει δηλώσει ότι “την ώρα που ο Αντώνης Σαμαράς θα περνά το κατώφλι της Ρηγίλλης, εγώ εγκαταλείπω οριστικά τη ΝΔ και η ευθύνη της αποχώρησής μου δεν θα βαρύνει εμένα” (www.in.gr – 12.08.2000) και, τώρα κάνει την «πάπια», γιατί εσύ να παριστάνεις τον «λαγό» και μιλάς, σήμερα, για πράγματα, για τα οποία δεν μίλησες στην ώρα τους; Με «λαγούς» και «πάπιες» νομίζετε, κάποιοι, ότι θα ανασυγκροτήσετε τη Νέα Δημοκρατία; Η μήπως υπήρξε κάποια αντίδρασή σου (και δεν την μάθαμε) όταν, με απόφαση του Κώστα Καραμανλή, ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε υποψήφιος, εξελέγη Ευρωβουλευτής και Βουλευτής Μεσσηνίας της Νέας Δημοκρατίας και ορίσθηκε υπουργός Πολιτισμού;
Αλλά τα ερωτήματα δεν σταματούν εδώ. Αν ο Α. Σαμαράς φταίει για το ’93, γιατί ο Νικήτας Κακλαμάνης, που τον ακολούθησε τότε, θεωρείται «άσπιλος» και «άμωμος»; Μήπως γιατί έβαλε φαρδιά–πλατιά και, μάλιστα, πρώτη-πρώτη, την υπογραφή του στην στήριξη της Ντόρας; Άραγε, η πλατιά αγκάλη της θυγατέρας Μητσοτάκη, που, απ’ ότι φαίνεται χωράει όλους τους «βαρόνους» και τις «βαρονίες» της Νέας Δημοκρατίας, είναι η «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ενώ η ψήφος του λαού και η εμπιστοσύνη της ηγεσίας του κόμματος είναι για πέταμα; Όταν ο Μ. Έβερτ, που «υπονόμευε» την κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη (στο πλαίσιο της τριανδρίας που είχε σχηματίσει με τον Αθ. Κανελλόπουλο και τον Στ. Δήμα) έγινε δεκτός με ενθουσιασμό, διάπλατη αγκαλιά και με το συνηθισμένο άφθονο χαμόγελο, από την Ντόρα, δεν ισχύουν τα «ιστορικά γεγονότα», για τα οποία παραληρούσες στην εκπομπή του Πρετεντέρη; Ή μήπως χρειάζεται να ταρακουνήσω την προκλητικά επιλεκτική μνήμη σου, θυμίζοντάς σου την επιστολή της τριανδρίας (12.10.1992) προς τον τότε πρωθυπουργό, με την οποία και εξαιτίας των οικονομικών μέτρων, επισήμαναν ότι, η κυβέρνηση απειλείται με κατάρρευση, λόγω των μετώπων που έχει ανοίξει; Ή, ακόμη, την πλήρη διαφωνία του Μ. Έβερτ (στο πλαίσιο της ίδιας «υπονόμευσης»), στην συνεδρίαση της Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας στις 21.10.1992, όταν, συμφωνώντας, τότε, με τον Α. Σαμαρά, εξέφρασε την διαφωνία του με τους χειρισμούς της κυβέρνησης για το Σκοπιανό;
Αλλά, επειδή είναι προφανές, από τα λεγόμενά σου, ότι η επίκληση των «ιστορικών γεγονότων» είναι μια εκ του πονηρού επινόησή σου για να μπορείς να υποστηρίζεις, με πολύ αθωότητα, έστω και αν μας παίρνεις τ’ αυτιά με την «αγριάδα» σου, ότι «εγώ δεν ομιλώ προσωπικά», αλλά «αναφέρομαι μόνο σε γεγονότα που έχει καταγράψει η ιστορία», προσπάθησε να θυμηθείς και κάποια άλλα γεγονότα που έχει καταγράψει η ιστορία: Όπως π.χ. την άρση της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση Καραμανλή, το 1958, 15 βουλευτών της τότε ΕΡΕ, με δήλωση τους προς την Βουλή, που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της πλειοψηφίας και την άμεση προσφυγή του Κων/νου Καραμανλή στις κάλπες. Μεταξύ των 15 ήταν οι Παναγής Παπαληγούρας και Γεώργιος Ράλλης, που αποτέλεσαν, στην συνέχεια, τους στενότερους ίσως συνεργάτες του Εθνάρχη, ενώ το παραπάνω «ιστορικό γεγονός» δεν εμπόδισε τον Γεώργιο Ράλλη να γίνει ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός της χώρας…
Αλλά και η περίπτωση του Κωστή Στεφανόπουλου, που αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία και ίδρυσε την ΔΗΑΝΑ, δεν στέρησε την δυνατότητα, από το άλλοτε επιφανές στέλεχος της παράταξης να γίνει πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, με την στήριξη της Νέας Δημοκρατίας και φυσικά με τον απόλυτο σεβασμό των στελεχών της και των οπαδών της…
Αγαπητέ Βαγγέλη,
Μετά απ’ όλα αυτά, είναι φανερό ότι λαϊκίζεις και δημαγωγείς ασύστολα, όταν χρησιμοποιείς επιλεκτικά την μνήμη των ιστορικών γεγονότων, για να υποστηρίξεις τις σκοπιμότητες, που δεν έχεις το θάρρος να υποστηρίξεις υπεύθυνα και ξεκάθαρα και, προ πάντων, με ειλικρίνεια. Κανείς δεν θα σε κατηγορούσε, αν δημοσίως, με απόλυτη ευθύτητα και λιγότερα νεύρα, δήλωνες ότι υποστηρίζεις την Ντόρα Μπακογιάννη, επειδή την θεωρείς άξια και ικανή. Αλλά αποπνέει φαιδρότητα και μικροκομματισμό το να παριστάνεις τον ακέραιο και αντικειμενικό τιμητή των πάντων και τον άγρυπνο θεματοφύλακα της νεοδημοκρατικής νομιμότητας, ενώ μας κάνεις να σκεφτόμαστε «λαγούς», «πάπιες» και ό,τι άλλο η αγανάκτησή μας, από την συμπεριφορά σου, προκαλεί.
Και κάτι τελευταίο: Η υπενθύμιση της κρητικής καταγωγής σου παραπέμπει, υποθέτω, σε λεβεντιά, παλικαριά και μπόλικη αγριάδα, αν κρίνω από το ύφος σου, το πάθος σου και την ένταση της φωνής σου. Όλα καλά και άγια, αλλά μην ξεχνάς ότι και εμείς, οι υπόλοιποι Έλληνες, πέρα από την Κρήτη, κάτι απ’ όλα αυτά διαθέτουμε… Και, επί τέλους, δεν το βροντοφωνάζουμε, γιατί μας αρκεί να το νοιώθουμε μέσα μας και να το γνωρίζουν αυτοί που στέκονται δίπλα μας, χωρίς να χρειάζεται να τους το υπενθυμίζουμε, μπας και φοβηθούν και γίνουν «λαγοί», για να κρυφτούν στην αγκαλιά της Ντόρας.-
Με φιλικούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
Πρώην Αντιπρόεδρος της ΟΝΝΕΔ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση