Γίνονται πάρα πολλά και οι μέρες είναι... γκαστρωμένες!

Βιώνουμε συνθήκες μιας πρωτόγνωρης

οργής για όσα μεθοδεύονται

του Κ. Κυριακόπουλου

Αβεβαιότητας και χαρακτηριστικής ανασφάλειας για το αύριο που ξημερώνει, σε μια χώρα που βασιλεύει ο ενδοτισμός, η εγκληματικότητα και η διαφθορά...
Σε ένα κράτος που υπάρχει για να εκδικείται τον πολίτη του, και που το μόνο που λειτουργεί με συνέπεια σ αυτό, είναι μια κάστα, ένας μηχανισμός «διαχειριστών» που είναι ικανοί και πρόθυμοι να φορολογούν ακόμα και τους φόρους που μας επιβάλλουν, ενώ την ίδια στιγμή λυμαίνονται και κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα με μια μανία πρωτόγνωρη και εγκληματική.
Στις μέρες μας ο καταγγελτικός λόγος δυναμώνει, οξύνεται και αποκτά πολυεπίπεδα χαρακτηριστικά.
Είναι δεικτικός πλέον της αγανάκτησης και της οργής για όσα συντελούνται.
Στην ιστορία όμως ο καταγγελτικός λόγος όσο σαφής και ξεκάθαρος, όσο στοχευμένος και αν υπήρξε - ακόμα και στο «ανάθεμα» που εν δυνάμει κουβαλά - κατά κανόνα παρέμενε αδιέξοδος στο βαθμό που διαπνεόταν κυρίως από αντίθεση και δε σηματοδοτούσε μια συνολικότερη και γενικευμένη πολιτική θέση.
Ήταν καταδικασμένος να εξαντλείται στη μονομέρεια που ενίοτε τον οδηγούσε και στον αποπροσανατολισμό, αυτοακυρωνόταν και αποδυνάμωνε τη θέση του στη ροή των πολιτικών εξελίξεων.
Κατά κανόνα αποκτούσε στοιχεία γραφικότητας και δεν ενέπνεε για δράση και ουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.
Ο ΚΑΤΑΓΓΕΛΤΙΚΟΣ λόγος λοιπόν για να μην είναι ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ και γραφικός, οφείλει να υπερβαίνει την ΑΝΤΙΘΕΣΗ που τον ετεροκαθορίζει και να μετουσιώνεται σε ΘΕΣΗ ικανή να καθορίζει και να αποσαφηνίζει την κατεύθυνση και το περιεχόμενο των πολιτικών εξελίξεων.
Να μετουσιώνεται σε θέση που θα διαπνέεται από ρεαλισμό.
Από την ικανότητά της να καταδεικνύει με σαφήνεια για τους πολιτικούς βηματισμούς και τους πολιτικούς στόχους, και μάλιστα με τρόπο που να γίνεται κτήμα της κοινωνίας την οποία αφορά, των τμημάτων της στα οποία κατά τεκμήριο απευθύνεται, να σηματοδοτεί και να σφραγίζει όχι μόνο τα οράματα αλλά και την καθημερινή της δράση.
Σε ένα ρεαλισμό που θα χαρακτηρίζεται κυρίως από τη βιωσιμότητα της πρότασης του.
Κι αυτή η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που δε θα εξαντλεί ΤΗΝ ΟΡΓΗ σε ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ, αλλά θα την μετατρέπει σε δυναμική ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΕΞΟΔΟΥ, θα σφυρηλατεί την ικανότητά της να συνιστά ΘΕΣΗ, που θα τη χαρακτηρίζει ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ και η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ, μόνο στο βαθμό που δε θα είναι καιροσκοπική και μετέωρη αλλά θα «ακουμπά» σε ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΕΣ, διότι μόνο έτσι θα συνιστά ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ και ΟΧΙ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΟ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ της στιγμής.
Από την άποψη αυτή οφείλει να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ:
- Ούτε αποχρωματισμένη ιδεολογικά.
- Ούτε εφήμερα ουδέτερη.
- Ούτε μονομερής στην παρουσία και στο περιεχόμενο των πολιτικών της προτεραιοτήτων.
Κυρίως όμως οφείλει να είναι, ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΜΕΝΗ από κοντόφθαλμους εκλογικούς τακτικισμούς, γιατί μόνο έτσι μπορεί ν αποτελέσει λύση ΜΑΚΡΟΠΝΟΗ πολιτικής και ελπίδας.
Στο παραπάνω στίγμα με δυο λόγια περιλαμβάνονται όλα όσα δεν τόλμησαν, όλα εκείνα που δεν έκαναν, η ουσία αυτών που δεν κατάφεραν, όλοι εκείνοι που επεχείρησαν ν αποτελέσουν μια ντε-φάκτο εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Η ασυνέχεια στη δράση, η μονομέρεια σε στόχους και προτεραιότητες, και η έλλειψη «ζωντανής» πολιτικής παρουσίας, τους καταδίκασε - ανεξάρτητα από προθέσεις - να μην αποτελούν ΟΥΤΕ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αλλά ΟΥΤΕ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ βιώσιμης προοπτικής και ελπίδας.
Οι καιροί ωρίμασαν.
Οι μέρες είναι «γκαστρωμένες».
Κάτι νέο και δυνατό πρέπει να γεννηθεί. με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον!!!
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση