Η Τουρκία στο δρόμο προς το όνειρό ή προς την καταστροφή της…

O Ταγίπ Ερντογάν είναι πιόνι των ΗΠΑ

ή αναδεικνύεται λόγω συγκυριών;

Πριν από μερικούς μήνες, στο Διεθνές Οικονομικό Συνέδριο, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν «τάραξε τα νερά» επιτιθέμενος στον πρωθυπουργό του Ισραήλ και κατηγορώντας τον ως «σφαγέα» απομακρύνθηκε από «τη σκηνή», όπου άρχισε το έργο της πλεύρισης των διαφόρων αραβικών κρατών.
Ασχέτως εάν την επομένη ημέρα μέλη της Τουρκικής κυβέρνησης έλεγαν δεξιά και αριστερά πως η Τουρκία θέλει να έχει καλές σχέσεις με το Ισραήλ, όλα τα ΜΜΕ της Τουρκίας ήταν με το μέρος του «γίγαντα» Ερντογάν, που υπερασπίστηκε το Ισλάμ και τους δεινοπαθούντες μουσουλμάνους της Λωρίδας της Γάζας από το μένος των Εβραίων!!!
Λίγες ημέρες αργότερα, ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Γκιούλ είχε αρχίσει ήδη τα ταξίδια του στον αραβικό κόσμο, αλλά και μετέπειτα στις άμεσες ενδιαφερόμενες περιοχές του Ιράν, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και των χωρών του Καυκάσου. Η Τουρκία άρχισε να προβάλει και ζητούσε να προβληθεί, σαν η ενδιάμεση δύναμη που θα μπορούσε να μεσολαβήσει για το καλό του Ισλαμικού κόσμου και να συζητήσει εκ μέρους των μουσουλμάνων όλου του κόσμου, με τον Λευκό Οίκο.
Το αντάλλαγμα για τις πρώτες αυτές κινήσεις (που ενέχουν υψηλό βαθμό επικινδυνότητας για την ίδια την ύπαρξη της Τουρκίας) ήρθε σχεδόν αμέσως και δια στόματος Ομπάμα, ο οποίος «παρασημοφόρησε» τον άξιο στρατιώτη του Λευκού Οίκου, τον Ταγίπ Ερντογάν και έχρισε την Τουρκία ως τοπική υπερδύναμη για την Ανατολική μεσόγειο, την Βαλκανική, τις χώρες του Καυκάσου (σε εκείνες που η Ρωσία δεν έχει υψηλή επιρροή αλλά τα δίκτυα της ΜΙΤ έχουν καταφέρει να διεισδύσουν και να περάσουν τις γραμμές της Άγκυρας σε πολλά ζητήματα) που βρίσκονται στον ενεργειακό δρόμο ή αποτελούν πηγές ενέργειας προς εκμετάλλευση, αλλά και στις «χώρες του πολέμου» και ενέργειας (Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν).
Φυσικά, τα οφέλη της Τουρκίας είναι τεράστια, αλλά και η επιμονή των ΗΠΑ είναι εξίσου θεαματική στο να τοποθετήσουν μία κατ’ εξοχήν προβληματική χώρα (με ελάχιστη δημοκρατία στο εσωτερικό της) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να ελέγχουν «το αντίπαλο δέος» της οικονομίας και να καταφέρουν μέσω ενός αυστηρά χειραγωγούμενου κράτους (την Τουρκία δηλαδή) να ρυθμίζουν την Ευρωπαϊκή ανάπτυξη (ή και την μελλοντική της γιγάντωση) σύμφωνα με τα αμερικανικά συμφέροντα (πολυεθνικές, τράπεζες κ.α.).
Ο Ταγίπ Ερντογάν, ο μάγκας και ο έξυπνος πολιτικός αρχηγός της Τουρκίας, προσπαθώντας να πραγματοποιήσει τις εντολές του Λευκού Οίκου, ταυτόχρονα φροντίζει για την τοποθέτηση της Τουρκίας στην κορυφή του Ισλάμ. Αυτό, σαν γεγονός, πρόκειται να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στις ΗΠΑ μελλοντικά.
Μεγαλύτερα όμως προβλήματα δείχνει θα δημιουργήσει στην «αρκούδα» του Βορρά, τη Ρωσία (με την οποία διατηρεί πάρα πολύ καλές σχέσεις σήμερα και μάλιστα συνεχώς βελτιούμενες), που προσπαθώντας να προωθήσει τα δικά της οικονομικά συμφέροντα και να ανοίξει τους ενεργειακούς δρόμους προς την Ευρώπη, θα διαπιστώσει πως η Τουρκία από επαίτης μεταβάλλεται σε «νταβατζή» της ευρύτερης περιοχής. Οι Ρώσοι σύντομα αναμένεται πως θα αντιληφθούν πολύ καλά ότι εάν επιτρέψουν την πραγματοποίηση των σχεδίων του Λευκού Οίκου (δηλαδή των αμερικανικών πολυεθνικών εταιρειών εκμετάλλευσης πηγών ενέργειας) μέσω του κυρίου Ερντογάν, θα χάσουν πολλά περισσότερα από χρήματα. Κινδυνεύουν να χάσουν το κύρος τους από ένα Ισλαμικό κράτος, ανάξιο να λειτουργεί ως ανεξάρτητη οντότητα (κατ’ επανάληψη στο παρελθόν η Τουρκία έχει στηριχθεί από υπερδυνάμεις για να αντλήσει κέρδη ή για να στηριχθεί στα πόδια της και να αποφύγει τον διαμελισμό της). Ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ και ο πρωθυπουργός της Ρωσίας θα το ανεχθούν αυτό ή θα αντιδράσουν; Σε περίπτωση αντίδρασής τους η Τουρκία θα γνωρίσει τον όλεθρο, γιατί οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να στηρίξουν την Τουρκία, η οποία θα έχει να τους προσφέρει πολλά περισσότερα εάν διαμελισθεί. Επί του παρόντος και με την Τουρκία να είναι ακόμη ένα κράτος (και όχι περισσότερα), ο Ταγίπ εξυπηρετεί πλήρως τις ανάγκες της υπερδύναμης με τα γυάλινα πόδια (ΗΠΑ), που επιθυμεί να ανακάμψει και να ξαναβρεί τη χαμένη της δύναμη, το κύρος και το γόητρό της που τα παρέδωσε στα πόδια της Τουρκίας, ελέω αναγκών «διαφυγής» των αμερικανικών στρατευμάτων από Ιράν και Αφγανιστάν (πρώτιστη ανάγκη), αλλά και για την πρόοδο του Nabucο (ενεργειακή ροή προς την Ευρώπη).
Ο Τούρκος πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά πως ενεργεί με ξένες και καλές πλάτες, αλλά εξίσου καλά γνωρίζει πως ελάχιστος είναι και ο χρόνος που έχει στη διάθεσή του για να πραγματοποιήσει τα μεγάλα του σχέδια και να ξαναχτίσει μία Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γι αυτό και η Τουρκική εξωτερική πολιτική τρέχει (κυριολεκτικά) το τελευταίο διάστημα. Είναι άγνωστο όμως και μόνο η ιστορία θα το αποδείξει, εάν τρέχει προς το όνειρο ή προς την καταστροφή…

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση