Είναι επικίνδυνοι και όχι γραφικοί...

Με ιδεολογία τον απάνθρωπο σαρκασμό!

Από τον «επαναστατικό» λαϊκισμό στον «επαναστατικό» χουλιγκανισμό. Η προκήρυξη της «Σέχτας Επαναστατών» με την πρωτόγονη συγκρουσιακή φόρμα της εγκαινιάζει -ή θέλει να εγκαινιάσει- μια νέα εποχή στον χώρο της βίας.
Με τον τηλεοπτικής προέλευσης κυνισμό (αντίστοιχο θράσος έχουν επιδείξει οι παρουσιαστές της λεγόμενης trash tv) και με την ακομπλεξάριστη επίδειξη ημιμάθειας βουτηγμένη σε κακομεταφρασμένα τσιτάτα της RAF ή του Μάο, οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια σημαντική διαφορά από την προηγούμενη γενιά: Ο «αγώνας» τους δεν έχει ανάγκη ούτε από ιστορική αφετηρία ούτε από ιστορικές αναφορές. Ο «αγώνας» τους επενδύεται με την ελαφρότητα των κομπασμών σε επαρχιακά πανηγύρια και αυτή την εγγενή αδυναμία τους μόνο ένα πράγμα μπορεί να ισοσκελίσει: Η καθαρή, κτηνώδης βία. Γι’ αυτό και μιλούν για τα όπλα τους. Θα ήταν απλώς γραφικοί αν δεν ήταν (και) επικίνδυνοι. Δυστυχώς αυτοί μόνο σκοτώνοντας μπορούν να υπάρξουν.

Για πρώτη φορά σε τέτοιο κείμενο-προκήρυξη απουσιάζει μία λέξη που στο όνομά της χτίστηκαν όλες οι προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων της προηγούμενης γενιάς: Ο λαός. Μέχρι σήμερα ο τρομοκράτης -αναγνωρίζοντας την ανάγκη κάποιας μορφής νομιμοποίησης των πράξεών του- έβρισκε καταφύγιο σ’ αυτήν την ξεπερασμένη και γενικόλογη πηγή του λαϊκισμού. Στον λαό.
Τηλεοπτικές εξυπνάδες
Αυτοί δεν έχουν καμία τέτοια ανάγκη. Κρατούν από τον λαϊκισμό το εντελώς απολίτικο κομμάτι του («μας σφάζουν παθητικά (sic) σαν τα πρόβατα»). Ετσι δικαιολογούν την κακομαθησιά τους. Διότι δεν έχουν ανάγκη από επιχειρήματα -φαίνεται να αγνοούν τη σημασία τους. Και στη θέση των όποιων επιχειρημάτων χρησιμοποιούνται επίσης τηλεοπτικής προέλευσης εξυπνάδες («Γι’ αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε (οι μπάτσοι), έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση»).
Ο λαϊκισμός των προκηρύξεων της προηγούμενης γενιάς είχε μεν την ανάγκη ενός παντοδύναμου Σατανά (καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, πλουτοκρατία κ.λπ.) αλλά είχε και την ανάγκη να τον «πολεμήσει» στο όνομα μιας υπέρτερης και εσαεί νομιμοποιημένης αρχής, του λαού. Ηταν ένας μικροαστικός λαϊκισμός που διεκδικούσε προκαταβολικά την ατιμωρησία και την αποποίηση κάθε ευθύνης για όλα τα εγγενή ή μη προβλήματα της κοινωνίας.
Αλλά αυτοί της «Σέχτας» έχουν τόσο περιορισμένους ορίζοντες που μπορούν χωρίς μεγάλο κίνδυνο υπερβολής να παραλληλιστούν με τους χούλιγκαν - αν δεν έχουν ήδη σχετική εμπειρία.
Βολικός ο στόχος
Η βία τροφοδοτεί την ύπαρξη των χούλιγκαν - γι’ αυτό άλλωστε και είναι συνηθισμένο να ενώνονται οι οπαδοί δύο διαφορετικών ομάδων μόλις εμφανιστούν τα ΜΑΤ. Διότι ο στόχος δεν προϋπάρχει, ενίοτε δε εφευρίσκεται. Η «Σέχτα» τον βρήκε στους «μπάτσους». Είναι άλλωστε και ο πιο βολικός. Οσο πιο απλοϊκή η αντίληψη περί του «καλού» και του «κακού», τόσο πιο ορατή πρέπει να είναι και η διαφορά τους. Αν είναι και ένστολη, ακόμη καλύτερα.
Εικάζονται πολλά για το νεαρό της ηλικίας τους. Ισως το σημαντικότερο επιχείρημα να βρίσκεται στον διαχωρισμό που οι ίδιοι κάνουν μεταξύ «πολιτικής» και «αντάρτικου πόλεων». Μη έχοντας τη στοιχειώδη επάρκεια να χρησιμοποιήσουν πολιτικούς όρους μιας πολύ μακρινής γι’ αυτούς εποχής, τη δικαιολογούν με το γνωστό σημερινό πλαίσιο της ισοπεδωτικής απαξίωσης της πολιτικής. Ενα μόνο κοινό σημείο υπάρχει στην προκήρυξη της «Σέχτας» με πολλές από τις προηγούμενες: Η χρήση του υστερόγραφου. Πολλές φορές τα πιο σημαντικά μηνύματα (συνήθως οι πιθανοί επόμενοι στόχοι) φυλάσσονταν στο υστερόγραφο. Η «Σέχτα» το χρησιμοποιεί «διδάσκοντας» βασικές αρχές αντάρτικου πόλης. Τέτοιοι μηχανιστικοί αναχρονισμοί είναι που τους καθιστούν επικίνδυνους. Ακριβώς επειδή δεν έχουν συναίσθηση, αλλά έχουν όπλα.
«Ποιοι είμαστε εμείς;»
Στην περίπτωση της «Σέχτας» τα βασικά ερωτήματα είναι δύο: Εκτός από το «ποιοι είναι αυτοί», ερώτημα επίσης είναι και ποιοι «είμαστε εμείς». Ο πατέρας ενός συμμαθητή της κόρης μου είναι μπάτσος. Δεν είναι -πλέον- καθόλου εύκολη η ζωή του μικρού. Ούτε και του πατέρα του. Οπως και πολλών αστυνομικών.
Γι’ αυτό και επείγει να απαντήσουμε πρώτα στο δεύτερο ερώτημα. Δεν είναι δύσκολο, όταν απέναντι δεν υπάρχει παρά ο φόβος.

Του Τάκη Kαμπυλη

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση