Καταργήστε το "άσυλο"!
Εφαρμόστε τους ισχύοντες νόμους
Την περασμένη Παρασκευή ο συνάδελφος και πρώην πρόεδρος της ΕΡΤ, ο Αγγελος Στάγκος, έγραφε ορθά κοφτά στην «Καθημερινή»: «Καταργήστε το πανεπιστημιακό άσυλο». Θέλω να επαναλάβω την κατηγορηματική αυτή προτροπή: Καταργήστε το άσυλο. Και αν δεν μπορείτε λόγω συνταγματικού κωλύματος, εφαρμόστε τους νόμους για το άσυλο.
Οχι μόνο για τους πολύ σοβαρούς λόγους που απαριθμεί ο Αγγελος Στάγκος (ότι είναι η κεντρική εστία εκτροπής της λαϊκής δυσαρέσκειας), αλλά και για μερικούς πρόσθετους:
Το «πανεπιστημιακό άσυλο» είναι πλέον ένα πελώριο ψέμα, που μια μικρή μειοψηφία μάς υποχρεώνει διά της βίας να το ανεχόμαστε και να το... σεβόμαστε. Είναι ψέμα ότι εγγυάται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αντιθέτως, υπάρχει για να καταργεί τη διαφορά των ιδεών, άρα οποιαδήποτε διακίνηση και να επιβάλλει τον τραμπουκισμό. Αυτή τη μορφή «ασύλου» βιώνουν τα πανεπιστήμια και οι ανώτατες σχολές. Και βιώνουμε όλοι και μια άλλη, τη χειρότερη μορφή «ασύλου». Ο χώρος του «ασύλου» είναι χώρος ποικίλης παρανομίας και προπαρασκευής της τυφλής βίας.
Μετά το 1974 πολιτικές δυνάμεις με ευρύτατη λαϊκή στήριξη διαμόρφωσαν ένα πολίτευμα και ένα σύστημα νομιμότητας, που ουσιαστικά αυτό είναι που νομιμοποιεί τη δημοκρατική εξουσία. Η έμπρακτη εφαρμογή του πολιτεύματος και των νόμων από το 1974 και μετά παρουσιάζει κενά και ουσιαστικές παρεκκλίσεις. Δεν μπορούμε όμως να ισχυριστούμε ότι έχουμε περιπτώσεις περιορισμού των ιδεών και της ελεύθερης διακίνησης. Οσοι το νομίζουν οφείλουν να καταγράψουν τα πραγματικά περιστατικά και να τα καταγγείλουν. Από ιδέες πραγματικά πάσχουμε και προπαντός τα πανεπιστήμιά μας. Από ελεύθερη διακίνηση των ιδεών δεν πάσχουμε. Είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό να ανεχόμαστε μέσα στη Δημοκρατία ένα στεγανό δήθεν περισσότερης δημοκρατίας και περισσότερης ελευθερίας. Στην πράξη τα στεγανά αυτά καταλήγουν στην κατάργηση της δημοκρατίας και στην κατάλυση της ελευθερίας. Αυτό ακριβώς είναι το «πανεπιστημιακό άσυλο».
Ενας άλλος σημαντικός λόγος για την κατάργησή του είναι ότι διαταράσσει, συχνά ανατρέπει την ακαδημαϊκή διαδικασία, που είναι αποκλειστικά διαδικασία γνώσης και έρευνας. Γύρω από αυτόν τον άξονα διαμορφώνεται η πανεπιστημιακή κοινότητα από δασκάλους και από σπουδαστές. Δεν είναι ένα άθροισμα προσώπων, αλλά πραγματική κοινότητα με το κοινό φρόνημα, τη γνώση και την έρευνα. Οι τραμπούκοι του «ασύλου» αυτήν ακριβώς την κοινότητα διαταράσσουν, πλήττουν και καταλύουν το φρονημά της και ουσιαστικά αδρανοποιούν την ακαδημαϊκή διαδικασία, τον λόγο ύπαρξης των πανεπιστημίων.
Θα μιλήσω προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι πολλοί θα συμφωνήσουν. Πολλές φορές είναι εξοργιστική η απάθεια και η υποκρισία των πανεπιστημιακών αρχών και πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι σε φαινόμενα τραμπουκισμού και βανδαλισμού που καλύπτονται από το άσυλο. Πολύ περισσότερο πανεπιστημιακών «συνδικαλιστών», που όχι μόνο τα ανέχονται αλλά και τα καλλιεργούν ή τα επικαλούνται. Πέθανε, προχθές, ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, άνθρωπος με μακρά θητεία στην Αριστερά. Για να τον τιμήσουμε αξίζει να αναφέρουμε ότι πριν από χρόνια, ήταν από τους λίγους καθηγητές που αντιτάχθηκαν στους τραμπούκους του ασύλου όταν του ζήτησαν να εγκαταλείψει το γραφείο του και να φύγει από το κτίριο του Πολυτεχνείου. Αντιτάχθηκε με πείσμα και γενναιότητα, χωρίς ενδοιασμούς και ιδεολογικά προσχήματα. Πραγματικός δάσκαλος και αγωνιστής.
Μερικοί θεωρούν το «άσυλο», τις παρανομίες και τους τραμπουκισμούς σαν πιστοποιητικό «αριστεροσύνης» και επαναστατικότητας. Είναι κατάντημα και για την Αριστερά και για την επανάστασή της.
Την περασμένη Παρασκευή ο συνάδελφος και πρώην πρόεδρος της ΕΡΤ, ο Αγγελος Στάγκος, έγραφε ορθά κοφτά στην «Καθημερινή»: «Καταργήστε το πανεπιστημιακό άσυλο». Θέλω να επαναλάβω την κατηγορηματική αυτή προτροπή: Καταργήστε το άσυλο. Και αν δεν μπορείτε λόγω συνταγματικού κωλύματος, εφαρμόστε τους νόμους για το άσυλο.Οχι μόνο για τους πολύ σοβαρούς λόγους που απαριθμεί ο Αγγελος Στάγκος (ότι είναι η κεντρική εστία εκτροπής της λαϊκής δυσαρέσκειας), αλλά και για μερικούς πρόσθετους:
Το «πανεπιστημιακό άσυλο» είναι πλέον ένα πελώριο ψέμα, που μια μικρή μειοψηφία μάς υποχρεώνει διά της βίας να το ανεχόμαστε και να το... σεβόμαστε. Είναι ψέμα ότι εγγυάται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αντιθέτως, υπάρχει για να καταργεί τη διαφορά των ιδεών, άρα οποιαδήποτε διακίνηση και να επιβάλλει τον τραμπουκισμό. Αυτή τη μορφή «ασύλου» βιώνουν τα πανεπιστήμια και οι ανώτατες σχολές. Και βιώνουμε όλοι και μια άλλη, τη χειρότερη μορφή «ασύλου». Ο χώρος του «ασύλου» είναι χώρος ποικίλης παρανομίας και προπαρασκευής της τυφλής βίας.
Μετά το 1974 πολιτικές δυνάμεις με ευρύτατη λαϊκή στήριξη διαμόρφωσαν ένα πολίτευμα και ένα σύστημα νομιμότητας, που ουσιαστικά αυτό είναι που νομιμοποιεί τη δημοκρατική εξουσία. Η έμπρακτη εφαρμογή του πολιτεύματος και των νόμων από το 1974 και μετά παρουσιάζει κενά και ουσιαστικές παρεκκλίσεις. Δεν μπορούμε όμως να ισχυριστούμε ότι έχουμε περιπτώσεις περιορισμού των ιδεών και της ελεύθερης διακίνησης. Οσοι το νομίζουν οφείλουν να καταγράψουν τα πραγματικά περιστατικά και να τα καταγγείλουν. Από ιδέες πραγματικά πάσχουμε και προπαντός τα πανεπιστήμιά μας. Από ελεύθερη διακίνηση των ιδεών δεν πάσχουμε. Είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό να ανεχόμαστε μέσα στη Δημοκρατία ένα στεγανό δήθεν περισσότερης δημοκρατίας και περισσότερης ελευθερίας. Στην πράξη τα στεγανά αυτά καταλήγουν στην κατάργηση της δημοκρατίας και στην κατάλυση της ελευθερίας. Αυτό ακριβώς είναι το «πανεπιστημιακό άσυλο».
Ενας άλλος σημαντικός λόγος για την κατάργησή του είναι ότι διαταράσσει, συχνά ανατρέπει την ακαδημαϊκή διαδικασία, που είναι αποκλειστικά διαδικασία γνώσης και έρευνας. Γύρω από αυτόν τον άξονα διαμορφώνεται η πανεπιστημιακή κοινότητα από δασκάλους και από σπουδαστές. Δεν είναι ένα άθροισμα προσώπων, αλλά πραγματική κοινότητα με το κοινό φρόνημα, τη γνώση και την έρευνα. Οι τραμπούκοι του «ασύλου» αυτήν ακριβώς την κοινότητα διαταράσσουν, πλήττουν και καταλύουν το φρονημά της και ουσιαστικά αδρανοποιούν την ακαδημαϊκή διαδικασία, τον λόγο ύπαρξης των πανεπιστημίων.
Θα μιλήσω προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι πολλοί θα συμφωνήσουν. Πολλές φορές είναι εξοργιστική η απάθεια και η υποκρισία των πανεπιστημιακών αρχών και πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι σε φαινόμενα τραμπουκισμού και βανδαλισμού που καλύπτονται από το άσυλο. Πολύ περισσότερο πανεπιστημιακών «συνδικαλιστών», που όχι μόνο τα ανέχονται αλλά και τα καλλιεργούν ή τα επικαλούνται. Πέθανε, προχθές, ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, άνθρωπος με μακρά θητεία στην Αριστερά. Για να τον τιμήσουμε αξίζει να αναφέρουμε ότι πριν από χρόνια, ήταν από τους λίγους καθηγητές που αντιτάχθηκαν στους τραμπούκους του ασύλου όταν του ζήτησαν να εγκαταλείψει το γραφείο του και να φύγει από το κτίριο του Πολυτεχνείου. Αντιτάχθηκε με πείσμα και γενναιότητα, χωρίς ενδοιασμούς και ιδεολογικά προσχήματα. Πραγματικός δάσκαλος και αγωνιστής.
Μερικοί θεωρούν το «άσυλο», τις παρανομίες και τους τραμπουκισμούς σαν πιστοποιητικό «αριστεροσύνης» και επαναστατικότητας. Είναι κατάντημα και για την Αριστερά και για την επανάστασή της.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...