«Αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό…»
Μήπως εμείς δεν είμαστε αυτοί
που τον σταυρώνουν καθημερινά;
«Αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, σταυρώνουν ένα λαό. Ανερυθρίαστα, εκτελούν παιδιά», δήλωσε ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ Γιώργος Καρατζαφέρης, κληθείς να σχολιάσει τις δραματικές εξελίξεις στην Παλαιστίνη.
Αυτά διάβασα σήμερα στο πολύ αξιόλογο ιστολόγιο http://ventetta.blogspot.com/ και ένιωσα την ανάγκη ν' απαντήσω.
Μεταφέρω και εδώ την απάντηση που έδωσα στον κ. Καρατζαφέρη, με κάποιες προσθήκες:
Α, όλα κι όλα κύριε Καρατζαφέρη μου, μην το πάτε το πράγμα τόσο πίσω.
Φυσικά και καταδικάζουμε απερίφραστα τη σφαγή αμάχων και παιδιών από τους Ισραηλινούς, όπως άλλωστε καταδικάζουμε τις εκτελέσεις αθώων Ισραηλινών πολιτών και παιδιών από τις επιθέσεις αυτοκτονίας και τις άλλες πολεμικές δραστηριότητες των Παλαιστινίων. Όμως το να πηγαίνετε τη "βαλίτσα" τόσο πίσω στη σταύρωση του Χριστού είναι άκρως ρατσιστικό. Θα μας άρεσε να μας κολλάνε ρετσινιά για κάτι που έκαναν οι πρόγονοί μας; Δεν ήταν δα και τόσο αγγελούδια οι Αρχαίοι Έλληνες... Δεν έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη; Αφήστε που οι Νεοέλληνες "Ορθόδοξοι" σταυρώνουν το Χριστό καθημερινά με τις πράξεις και τις βλασφημίες τους, με πρωταγωνιστές στα σταυρώματα τους Πατριάρχες, τους Δεσποτάδες, ηγουμένους, κλπ.
Πάντως, καλό έκαναν που σταύρωσαν το Χριστό οι Εβραίοι. Έτσι δεν είναι; Το θέλημα του "Θεού" εκτελούσαν κι αυτοί οι ταλαίπωροι. Αυτά δε λένε οι Γραφές; Η Σταύρωση, λένε, έπρεπε να γίνει, για ν’ ακολουθήσει η Ανάσταση και να ηττηθεί ο θάνατος! (Ηττήθηκε;) Αφού λοιπόν, κατά την Ορθόδοξη πίστη, ο Χριστός γεννήθηκε για να σταυρωθεί, κάποιοι κακότυχοι - οι Εβραίοι εν προκειμένω - έπρεπε να επιλεγούν, από το “Θεό” (!), ως σταυρωτές. Διαφωνείτε; Επιπλέον, εσείς δε λέτε ότι με τη σταύρωση ο Χριστός "έσωσε" από τις αμαρτίες τους εκείνους που θα τον πίστευαν; Άλλο τώρα αν δεν τους φαίνεται ότι είναι σωσμένοι κι εξαγορασμένοι από το Διάβολο με το αίμα του Χριστού.
Μη με προκαλείτε κ. Καρατζαφέρη να πω κι άλλα που δεν είναι της ώρας. Λοιπόν, ευγνωμοσύνη πρέπει να χρωστάτε στους ευεργέτες Εβραίους εσείς οι Ορθόδοξοι -λέω "εσείς", αφού εγώ, αν και βαφτισμένη, δεν εκκλησιάζομαι, δεν εξομολογούμαι και δεν κοινωνάω- διότι, εκτός των προαναφερθέντων, χωρίς τη Σταύρωση τι σύμβολο θα βάζαμε στη Σημαία μας; Βλέπεις ο ήλιος της Βεργίνας δε μας άρεσε! Τώρα που μας τον κλέψανε μας έπιασε ο πόνος... Σταυρό προτιμήσαμε και βαρύ σταυρό σηκώνουμε μια ζωή εξ αιτίας της βλακείας των προγόνων μας.
Φύλακας της Οικουμένης έγινε ο Σταυρός του μαρτυρίου -άκουσον, άκουσον!- όπως επιβεβαιώνει και το τροπάριο, "Σταυρός ο Φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας", και μάλιστα το διδάσκουν και τα Θρησκευτικά της Γ´ Δημοτικού, στη σελίδα 11 για την ακρίβεια. Πώς θα είχαμε το φύλακα της οικουμένης χωρίς σταύρωση; Αμ το άλλο; Αν οι Εβραίοι δε σταύρωναν το Χριστό, πώς θα προσεύχονταν οι Ορθόδοξοι, αφού δε νοείται προσευχή αν δεν κάνεις το σταυρό σου; Ευεργέτες της Ορθοδοξίας, λοιπόν, οι Εβραίοι σταυρωτές! Γιατί, τότε, τους πολεμάνε οι Ορθόδοξοι μια ζωή; Εδώ στις νεκρώσιμες ακολουθίες οι τεθνεώτες ξαποστέλλονται στους Εβραίους Πατριάρχες για να βρουν ανάπαυση. Τι λέμε τώρα; Ας μην είμαστε και αχάριστοι! "Εν κόλποις Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ αναπαύσαι την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου τάδε", κλπ. κλπ.
Λοιπόν, αν μη τι άλλο οι "Ορθόδοξοι" Χριστιανοί πρέπει να ευχαριστήσουν τους Εβραίους που έκαναν τη βρώμικη δουλειά, σταυρώνοντας το Χριστό, ώστε να μπορούν οι καημένοι οι Έλληνες να επινοήσουν τη μοναδική αληθινή θρησκεία που υπάρχει στον κόσμο! Το σπουδαιότερο, όμως, κ. Καρατζαφέρη, τι σύμβολο θα διαλέγατε εσείς για το κόμμα σας και τι όνομα, αντί για το ΛΑ.Ο.Σ, αν δεν είχαν σταυρώσει οι Εβραίοι το Χριστό; Θα σας έλειπε το όμικρον! Γι' αυτό σας λέω να ηρεμήσετε και ν' αφήσετε τις αντισημιτικές κορώνες.
Πάντως σας προειδοποιώ ότι την επόμενη φορά που θα πέσει στην αντίληψή μου ότι είπατε δημόσια "Αυτοί που σταύρωσαν το Χριστό", θα πω κι άλλα που δε συμφέρουν κανέναν σε τούτες τις κρίσιμες για την πατρίδα μας ώρες. Επιτέλους, και η υποκρισία έχει τα όριά της.
Βέβαια, εσείς, όπως και όλοι οι πολιτικάντηδες, όταν ανοίγετε το στόμα σας να πείτε μια κουβέντα έχετε τη σκέψη σας στραμμένη στις κάλπες. Και στη μερίδα του λαού που το κόμμα σας αγρεύει ψήφους αρέσουν φαίνεται τ' αντισημιτικά συνθήματα. Όμως, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, και με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, η έξαρση του αντισημιτισμού δε συμφέρει την πατρίδα μας, κ. Καρατζαφέρη. Συνεννοηθήκαμε;
Α, ναι, για να βγάλω εσάς, και πιθανώς άλλους, από την απορία τι Θεό λατρεύω, αν είμαι άθεη, ή δωδεκαθεΐστρια, κλπ., σας πληροφορώ ότι πιστεύω στο Θεό, εμπνέομαι από τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά δεν έχω, κι ούτε θέλω να έχω, καμία θρησκεία. Ή μήπως δε μου αναγνωρίζετε το δικαίωμα να σκέπτομαι και ν’ αναζητώ την αλήθεια μόνη μου αντί να την παίρνω δεύτερο και τρίτο χέρι από κάποιους που δήθεν είχαν ανοιχτή επικοινωνία με το Θεό, ενώ εμείς οι υπόλοιποι τάχα δε μπορούμε να κατανοήσουμε τα πνευματικά;
Μαρία Σεφέρου
που τον σταυρώνουν καθημερινά;
«Αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, σταυρώνουν ένα λαό. Ανερυθρίαστα, εκτελούν παιδιά», δήλωσε ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ Γιώργος Καρατζαφέρης, κληθείς να σχολιάσει τις δραματικές εξελίξεις στην Παλαιστίνη.
Αυτά διάβασα σήμερα στο πολύ αξιόλογο ιστολόγιο http://ventetta.blogspot.com/ και ένιωσα την ανάγκη ν' απαντήσω.
Μεταφέρω και εδώ την απάντηση που έδωσα στον κ. Καρατζαφέρη, με κάποιες προσθήκες:
Α, όλα κι όλα κύριε Καρατζαφέρη μου, μην το πάτε το πράγμα τόσο πίσω.
Φυσικά και καταδικάζουμε απερίφραστα τη σφαγή αμάχων και παιδιών από τους Ισραηλινούς, όπως άλλωστε καταδικάζουμε τις εκτελέσεις αθώων Ισραηλινών πολιτών και παιδιών από τις επιθέσεις αυτοκτονίας και τις άλλες πολεμικές δραστηριότητες των Παλαιστινίων. Όμως το να πηγαίνετε τη "βαλίτσα" τόσο πίσω στη σταύρωση του Χριστού είναι άκρως ρατσιστικό. Θα μας άρεσε να μας κολλάνε ρετσινιά για κάτι που έκαναν οι πρόγονοί μας; Δεν ήταν δα και τόσο αγγελούδια οι Αρχαίοι Έλληνες... Δεν έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη; Αφήστε που οι Νεοέλληνες "Ορθόδοξοι" σταυρώνουν το Χριστό καθημερινά με τις πράξεις και τις βλασφημίες τους, με πρωταγωνιστές στα σταυρώματα τους Πατριάρχες, τους Δεσποτάδες, ηγουμένους, κλπ.
Πάντως, καλό έκαναν που σταύρωσαν το Χριστό οι Εβραίοι. Έτσι δεν είναι; Το θέλημα του "Θεού" εκτελούσαν κι αυτοί οι ταλαίπωροι. Αυτά δε λένε οι Γραφές; Η Σταύρωση, λένε, έπρεπε να γίνει, για ν’ ακολουθήσει η Ανάσταση και να ηττηθεί ο θάνατος! (Ηττήθηκε;) Αφού λοιπόν, κατά την Ορθόδοξη πίστη, ο Χριστός γεννήθηκε για να σταυρωθεί, κάποιοι κακότυχοι - οι Εβραίοι εν προκειμένω - έπρεπε να επιλεγούν, από το “Θεό” (!), ως σταυρωτές. Διαφωνείτε; Επιπλέον, εσείς δε λέτε ότι με τη σταύρωση ο Χριστός "έσωσε" από τις αμαρτίες τους εκείνους που θα τον πίστευαν; Άλλο τώρα αν δεν τους φαίνεται ότι είναι σωσμένοι κι εξαγορασμένοι από το Διάβολο με το αίμα του Χριστού.
Μη με προκαλείτε κ. Καρατζαφέρη να πω κι άλλα που δεν είναι της ώρας. Λοιπόν, ευγνωμοσύνη πρέπει να χρωστάτε στους ευεργέτες Εβραίους εσείς οι Ορθόδοξοι -λέω "εσείς", αφού εγώ, αν και βαφτισμένη, δεν εκκλησιάζομαι, δεν εξομολογούμαι και δεν κοινωνάω- διότι, εκτός των προαναφερθέντων, χωρίς τη Σταύρωση τι σύμβολο θα βάζαμε στη Σημαία μας; Βλέπεις ο ήλιος της Βεργίνας δε μας άρεσε! Τώρα που μας τον κλέψανε μας έπιασε ο πόνος... Σταυρό προτιμήσαμε και βαρύ σταυρό σηκώνουμε μια ζωή εξ αιτίας της βλακείας των προγόνων μας.
Φύλακας της Οικουμένης έγινε ο Σταυρός του μαρτυρίου -άκουσον, άκουσον!- όπως επιβεβαιώνει και το τροπάριο, "Σταυρός ο Φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας", και μάλιστα το διδάσκουν και τα Θρησκευτικά της Γ´ Δημοτικού, στη σελίδα 11 για την ακρίβεια. Πώς θα είχαμε το φύλακα της οικουμένης χωρίς σταύρωση; Αμ το άλλο; Αν οι Εβραίοι δε σταύρωναν το Χριστό, πώς θα προσεύχονταν οι Ορθόδοξοι, αφού δε νοείται προσευχή αν δεν κάνεις το σταυρό σου; Ευεργέτες της Ορθοδοξίας, λοιπόν, οι Εβραίοι σταυρωτές! Γιατί, τότε, τους πολεμάνε οι Ορθόδοξοι μια ζωή; Εδώ στις νεκρώσιμες ακολουθίες οι τεθνεώτες ξαποστέλλονται στους Εβραίους Πατριάρχες για να βρουν ανάπαυση. Τι λέμε τώρα; Ας μην είμαστε και αχάριστοι! "Εν κόλποις Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ αναπαύσαι την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου τάδε", κλπ. κλπ.
Λοιπόν, αν μη τι άλλο οι "Ορθόδοξοι" Χριστιανοί πρέπει να ευχαριστήσουν τους Εβραίους που έκαναν τη βρώμικη δουλειά, σταυρώνοντας το Χριστό, ώστε να μπορούν οι καημένοι οι Έλληνες να επινοήσουν τη μοναδική αληθινή θρησκεία που υπάρχει στον κόσμο! Το σπουδαιότερο, όμως, κ. Καρατζαφέρη, τι σύμβολο θα διαλέγατε εσείς για το κόμμα σας και τι όνομα, αντί για το ΛΑ.Ο.Σ, αν δεν είχαν σταυρώσει οι Εβραίοι το Χριστό; Θα σας έλειπε το όμικρον! Γι' αυτό σας λέω να ηρεμήσετε και ν' αφήσετε τις αντισημιτικές κορώνες.
Πάντως σας προειδοποιώ ότι την επόμενη φορά που θα πέσει στην αντίληψή μου ότι είπατε δημόσια "Αυτοί που σταύρωσαν το Χριστό", θα πω κι άλλα που δε συμφέρουν κανέναν σε τούτες τις κρίσιμες για την πατρίδα μας ώρες. Επιτέλους, και η υποκρισία έχει τα όριά της.
Βέβαια, εσείς, όπως και όλοι οι πολιτικάντηδες, όταν ανοίγετε το στόμα σας να πείτε μια κουβέντα έχετε τη σκέψη σας στραμμένη στις κάλπες. Και στη μερίδα του λαού που το κόμμα σας αγρεύει ψήφους αρέσουν φαίνεται τ' αντισημιτικά συνθήματα. Όμως, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, και με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, η έξαρση του αντισημιτισμού δε συμφέρει την πατρίδα μας, κ. Καρατζαφέρη. Συνεννοηθήκαμε;
Α, ναι, για να βγάλω εσάς, και πιθανώς άλλους, από την απορία τι Θεό λατρεύω, αν είμαι άθεη, ή δωδεκαθεΐστρια, κλπ., σας πληροφορώ ότι πιστεύω στο Θεό, εμπνέομαι από τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά δεν έχω, κι ούτε θέλω να έχω, καμία θρησκεία. Ή μήπως δε μου αναγνωρίζετε το δικαίωμα να σκέπτομαι και ν’ αναζητώ την αλήθεια μόνη μου αντί να την παίρνω δεύτερο και τρίτο χέρι από κάποιους που δήθεν είχαν ανοιχτή επικοινωνία με το Θεό, ενώ εμείς οι υπόλοιποι τάχα δε μπορούμε να κατανοήσουμε τα πνευματικά;
Μαρία Σεφέρου
Αναρτήσεις
Είναι φορές σαν τούτη εδώ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου αναρωτιέμαι γιατί γράφω,
Εάν αξίζει άραγε να ξενυχτώ,
Και αν κανείς κατανοεί τα όσα περιγράφω…
Κι είναι στιγμές σαν τούτη εδώ,
Που η απογοήτευση με καταβάλλει,
Όταν ο αντρικός σοβινισμός ορμά,
Και στην προσωπική ζωή μου βάλλει.
Είναι στιγμές σαν τούτη δω,
που ο θυμός με πλημμυρίζει,
Όταν αντί να κρίνουν τις ιδέες μου,
Το “δεσποινίς” ή το “κυρία” τους προβληματίζει…
Είναι στιγμές σαν τούτη δω,
Που ο φυλετικός ο ρατσισμός χτυπάει,
Μαντεύει και χλευάζει ανηλεώς,
κι αν σιδερώνω σώβρακα ρωτάει.
Ναι κάποτε σιδέρωνα τους απαντώ,
Αν και το έβρισκα ανιαρή ρουτίνα,
Μα κρίθηκ’ ακατάλληλη για το νοικοκυριό,
Κι ο σύζυγός μου έβαλ’ άλλη στην κουζίνα.
Δε λέω, μου παρουσιάστηκαν και άλλες “ευκαιρίες”,
Μα όταν άκουγαν πως στο κομπιούτερ ξενυχτώ,
Κι έχω μεσάνυχτ’ από μουσακά και γιαχνιστό,
Έτρεχαν να αναζητήσουν πιο καλόβολες κυρίες.
Έτσι προέκυψε μοναχικά να ζω,
Σκληρό… μα δεν το μετανιώνω,
που αντί ένα αρσενικό να υπηρετώ,
προτίμησα για τις ιδέες μου ν’ αγωνιστώ.
ΠΡΟΣΟΧΗ : Ίσως πρέπει να αποφευχθεί η επιδίωξη γονικής συναίνεσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιπεράτο και δροσιστικό, σαν παγωμένη τσιτσιμπύρα το θέμα μου. Αφορμή κάποια αντιφατικά σχόλια, ως αντίλαλος σε κάποιες λέξεις ή φράσεις μου, πράγματι σπάνιες, ή και πρωτόφαντες ίσως σε γραπτό λόγο (όπως άλλωστε σπάνια είναι και η Αλήθεια στις μέρες μας) οι οποίες φράσεις όμως (ω της υποκρισίας) τυχαίνει να είναι συχνότατα συναπαντούμενες (όχι μόνον αυτές) στον καθημερινό προφορικό μας λόγο.
Ξέρετε φίλοι μου, ένα από τα αδιάψευστα χαραχτηριστικά της συμπεριφοράς των αδύναμων χαραχτήρων, είναι και η υποκρισία τους. Ο αδύναμος άνθρωπος μοιάζει με τον θαυμαστό ήρωα πρωταγωνιστή μιας θεατρικής παράστασης, ο οποίος στο παρασκήνιο είναι το εντελώς αντίθετο της εικόνας του στο προσκήνιο.
Έτσι και η αντίδραση ελάχιστων (σπουδαγμένων κυρίως ως φευ) οι οποίοι αγνοώντας την αλήθεια που μας λέει ότι καμιά λέξη δεν είναι βρώμικη χυδαία ή αισχρή, ενώ όλες οι λέξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τρόπο που να εκφράζουν σιχαντερά νοήματα, επιμένουν (μάταια βέβαια) να μας επιβάλουν για αποκλειστική χρήση στον γραπτό λόγο το «Γυναικείο γενετήσιο όργανο», ή έστω το «Αιδοίο» αντί για το «Μουνί». Επιμένουν ότι το να γράφεις «Πούτσο» είναι χυδαίο, ενώ αν γράφεις «Ανδρικό Μόριο», ή έστω «Φαλλός» είναι δόκιμο ή, έστω, ανεκτό!!
Ευτυχώς που σ’ ετούτα τα χώματα κακιά σκουριά δεν πιάνει, αφού έτυχε να τα πατήσουν κάποιοι φωτισμένοι πρόγονοί μας, που έβαλαν τα πράγματα πολύ νωρίς στη θέση τους, λέγοντας τα Σύκα-Σύκα και όχι Φιστίκια ή Μούσμουλα. Αλλά και όταν ακόμη το Αρχαίο Φέγγος έμοιαζε να σβήνει, με την βίαιη επέλαση ισχυρών συντηρητικών ρευμάτων και πάλι η μεταλαμπάδευση της απλής αυτής αλήθειας, στις πλάτες του Λαού μεταφέρθηκε ως εμάς (βλέπε Μαρία στο ποτάμι, Λιάτικα κ.λ.π.) όπως (δυστυχώς) στις ίδιες πλάτες έμελλε να καθίσει και η Βικτοριανή μούχλα, που μας μετέδωσαν κάποιοι δικοί μας σπουδαγμένοι Ευρωλιγούρηδες, αλλά και κάποιοι ευνούχοι Ανατολίτες, πανικόβλητοι από το φώς που αντίκρισαν κατά την έξοδο από τη μήτρα της μάνας τους-διαδικασία απόλυτα ζωτικής σημασίας, πού μοιάζουν να θέλουν να αντιστρέψουν. Κι όμως και οι Σάτυροι και η Αφροδίτη και ο Απόλλωνας, η Γαία, ο Διόνυσος και ο τραγοπόδαρος Πάνας δεν έπαψαν ποτέ να λειτουργούν στην ψυχή του Λαού, σαν κάλεσμα της Ζωής για τη Ζωή. Ο Μέγας Λαός δεν έπαψε ποτέ να γράφει στ’ αρχίδια του τις αφύσικες συμπεριφορές και τους κανόνες των ψυχικά ακρωτηριασμένων και συντηρητικών Λογιότατων, που τύχαινε να ανήκουν πάντα, οι καημένοι, στους βολεμένους και τους ευνοημένους αυτού του παραμυθιού. Έτσι ο θρασύτατος Καρνάβαλος, με την αθυρόστομη διαθήκη του, όχι μόνο τους τραβούσε τη μάσκα της υποκρισίας τους, αλλά ουσιαστικά τους ξεβράκωνε, μπας και καταλάβουν, τα άμοιρα, πόσο απλά είναι τα πράγματα και πόσο περίπλοκα τα κάνουνε, για να δικιολογούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) την διπλή, τριπλή ή πολλαπλή μερίδα τους. Με την ίδια εκπληκτική συνέπεια και ευστοχία η Μαρία ( η ταβερνάρισσα στο ποτάμι) απάντησε στην προεκλογική χειραψία της Άντζελας με το αλησμόνητο « Είσαι πολύ μουνάρα»!!
Αχ ρε Μαρία. Πότε επι τέλους όλοι εμείς, οι σκορβουτόπληκτοι σπουδαγμένοι φωστήρες, θα εκτιμήσουμε την τεράστια κοινωνική προσφορά σου και την ικανότητά σου να τινάζεις στον αέρα το ψυχοπλάκωμά μας, ακόμη κι αυτό μιας νεκρώσιμης ακολουθίας, με μόνη την παρουσία σου δίπλα στο φέρετρο, χωρίς καν να πεις κουβέντα! Αρκεί μόνο η υποψία των συλλυπουμένων για το τι μπορεί να σκεύτεσαι για τις πάλαι ποτέ επιδόσεις του(της) εκλιπόντος(ούσας) για να αρχίσουν όλοι ομαδικά να αποχωρούν ξεκαρδισμένοι στα γέλια. Θα έπρεπε να σου είχαν κάνει προ πολλού την προτομή.
Και ενώ ο ρακένδυτος Λαός απολαμβάνει μέχρι τέλους το ξεφάντωμα στον χορό του γάμου, κυλιόμενος κατά Γης για να τρίψει με τον πούτσο το πιπέρι, ο Ευρωπαϊκά κουστουμάδος γαμπρός και το παρόμοια επιδεικτικό σινάφι του, είναι αναγκασμένοι (όταν το τολμήσουν ή όταν εξαναγκασθούν) να θυσιάσουν τα γαμπριάτικα κουστούμια τους, για μια και μόνη αξιόπιστη αναπαράσταση της γονιμοποίησης της Γαίας!! Άντε τώρα εσύ να τρίψεις καταγής το πιπέρι, πρώτα με τη μύτη, μετά με τον αγκώνα, μετά με τον κώλο και τέλος με τον πούτσο, για να μου πεις στη συνέχεια πού βρίσκεται η καθωσπρέπειά σου και η υποκρισία σου, παλιο μπαμπέση τσαρλατάνε.
Η μικροαστική μου καταγωγή, δεν με προόριζε για παθιασμένο εραστή και υπέρμαχο της Λαϊκής Σοφίας. Προσέξτε όμως λίγο το παράδειγμα ενός Λαϊκού ρητού που πρόσφατα ξανάκουσα και το οποίο είναι απαλλαγμένο από «κακές λέξεις». Αναφέρομαι στην πασίγνωστη παραβολή του σίκλου που φθείρεται μπαινοβγαίνοντας στο πηγάδι πολλές φορές, ενώ το πηγάδι δεν παθαίνει τίποτα! Είναι μια παραβολή που, αισθητικά τουλάχιστον, λόγω αναντιστοιχίας μεγεθών, αλλά και ορθολογικά, ως προς το ψεύδος της μονόπλευρης φθοράς των γεννητικών οργάνων που εκφράζει ( ακόμα κι αν δεχθούμε ότι υπάρχει φθορά) με βρίσκει αντίθετο. Γι αυτό ίσως ποτέ μου δεν την εκστόμισα. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω ή να αρνηθώ την παρηγορητική δράση της παραβολής αυτής όταν απευθύνεται στον κατέχοντα τον φθαρμένο και ανίκανο πλέον να εκτελέσει τα λειτουργικά του καθήκοντα «σίκλο».Εδώ η σωστή διεύθυνση (σε ποιόν λες την παραβολή) είναι καθαρή Λαϊκή Σοφία, ενώ η λάθος διεύθυνση (και όχι η λάθος λέξη) είναι αποκρουστική χυδαιότητα. Είναι η ίδια Σοφία, πού σπάζοντας πολλές φορές τα όρια του Ορθού Λόγου, λούζεται στην αίγλη και την δύναμη της Ποίησης, όπως στο: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» με την ασύλληπτη στην Λόγια Τέχνη, εκφραστικότητά του, ή το: «Σήκωσέ το το γαμημένο» για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι η Ποίηση δεν υπάρχει μόνον στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά παντού και πάντα και όποιος έχει μάτια βλέπει, όπως θα έλεγε και ο Νέγρος.
Ακόμη μια παρατήρηση: Με αγώνες σε όλα τα μέτωπα, όλοι οι Έλληνες καταχτήσαμε ένα επίπεδο Ελευθερίας, που θεωρητικά και νομικά τουλάχιστον, δεν επιτρέπει σε κανέναν την λογοκρισία. Ο αγώνας όμως όχι μόνον δεν έληξε αλλά τώρα αρχίζει, αφού η χειρότερη μορφή λογοκρισίας ( ως γνωστόν τοις πάσι και παρα τοις Αρχαίοις Έλλησι) είναι η Αυτολογοκρισία, την οποία ΟΛΟΙ, εφαρμόζουμε (πολλές φορές αβασάνιστα) σαν μηχανισμό προσαρμογής σ’ ένα δεδομένο συντηρητικό περιβάλλον, που πολλές φορές τείνει να νεκρώσει κάθε ζωντανή ρίζα ζωής, όχι μόνο της Ποίησης αλλά και της… Γονιμοποίησης. Εδώ περιττεύουν νομίζω τα παραδείγματα και ο «νοών νοείτο». Γι αυτό οφείλουμε όλοι (όσοι τουλάχιστον γνωρίζουμε την ταύτιση του ενδιαφέροντος για Ζωή με το αέναο πάθος αναζήτησης του Φωτός του Αληθινού, να αντιπαλεύουμε, κατά το δυνατόν, την Αυτολογοκρισία, κι αυτό, περισσότερο σαν προσπάθεια ανάπτυξης συνθηκών ζωής στον τόπο μας και λιγότερο σαν ατομική ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας.
Οι μυστηριώδεις, ανεξερεύνητες και πανάρχαιες ζωογόνες δυνάμεις αυτού του τόπου, μας παράδωσαν έναν ασύλληπτο πλούτο Λόγου και έκφρασης που θα ζήλευε κάθε Λαός. Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια, αν όχι τραγικό ατόπημα υψίστης σημασίας, να προσπαθεί κάποιος να θέσει όρια στην έκταση του Λόγου. Την ζωή ή τον θάνατο, την σεμνότητα ή την χυδαιότητα μπορεί κανείς σήμερα (ευτυχώς) να υπηρετήσει παντοιοτρόπως. Ρίξτε μια προσεκτική ματιά στους λόγους πολλών επιφανών πολιτικών (όπως για παράδειγμα του Πλανητάρχη μας) για να διαπιστώσετε εκεί την κορύφωση της « τέχνης» εκφοράς ενός Λόγου, ο οποίος ενώ είναι παντελώς απαλλαγμένος από «βρώμικες» λέξεις, παρ’ όλ’ αυτά, βρίθει, θα έλεγα, πλήθους έντονων στοιχείων σεξιστικής χυδαιότητας, κατάφορης αδικίας, ωμής βίας και δυσωδίας μαζικών θανάτων. Η Υποκριτική Τέχνη στο απόγειό της!
Προσέξτε τώρα την εκρηκτικότητα του Λόγου (την Ποίηση θα έλεγα) στην φράση που χρησιμοποίησα στην πικέτα που περιέφερα στην πορεία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στην οποία απέδιδα σοβαρή ευθύνη για τις σημερινές, Μεσαιωνικού τύπου, συνθήκες εργασίας, αλλά και την γενικότερη κατάντια μας, στους κατά καιρούς ασκούντες την εξουσία «Αναπτυξιολόγους της πούτσας». Θα καταλάβετε τότε γιατί η φράση αυτή απέδωσε, με μοναδική ακρίβεια, όχι μόνον το συναίσθημά μου (αγανάχτηση, οργή και απελπισία) αλλά και όλων σχεδόν των συμπορευόμενων και όλων των παρακαθήμενων του Λιστόν, που επανειλημμένα χειροκρότησαν, και όλων των Κερκυραίων που με ενθουσιασμό με συνεχάρησαν. Η επιτυχία έχει να κάνει με την (ασυνείδητη ίσως) αλλά σαφώς διακριτέα από τον Λαό, έννοια και χρήση του όρου : Πούτσα και όχι πούτσος, καυλί, μαλαπέρδα, πέος, φαλλός κ.λ.π. Γιατί, όλος ο κόσμος ξέρει ότι η Πούτσα (Γένος Θηλυκό) δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά εκείνη η άνευρη επικρεμάμενη σάρκα, ένα ξεφούσκωτο συχαντερό νιανιό δηλαδή, όπως ακριβώς και οι Αναπτυξιολόγοι μας. Απ’ την άλλη, στην λεκτική μας φαρέτρα έχουμε και τον Μέγα Πούτσο που…. τρίβει το πιπέρι και ο οποίος, (γιατί να τον κρύψομεν άλλωστε) είναι ( καθόλου τυχαία βέβαια) γένους Αρσενικού. Ενώ δηλαδή και οι δύο λέξεις φαίνεται να αντιστοιχούν στο ίδιο αντικείμενο, στην πραγματικότητα διαφέρουν επι της ουσίας, που υποδηλώνει η εκάστοτε κατάσταση του αντικειμένου, καθώς και τα συναισθήματα που αυτή η κατάσταση μπορεί να προκαλεί. Τι να κάνουν τώρα οι λέξεις «Πέος» ή «Φαλλός» στην περίπτωση των αποτυχημένων Αναπτυξιολόγων;
Τέλος , ο αναγνώστης αυτού του κειμένου, καθώς και όλων όσων κειμένων προέκυψαν από την ίδια γραφίδα, οφείλει να παραδεχτεί, ότι ο σεβασμός σ’ αυτά της Λόγιας Ποίησης, του Λόγιου λεξιλογίου, είναι ίδιου βαθμού με τον σεβασμό της Λαϊκής Ποίησης και του Λαϊκού Λεξιλογίου. Θα ήταν ανοησία να παραγνωρίσω την αξία του ενός υπέρ του άλλου. Στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης και της βαρβαρότητας, το πρώτο που πλήττεται και κινδυνεύει είναι η γλώσσα μας και ιδιαίτερα η Αριστοφανική μας ρίζα , η Λαϊκή μας ποίηση και η Πολιτισμική μας Παράδοση. Με την εισβολή ξένων λέξεων και κυρίως ξένων τρόπων σκέψης και ξένων πολιτισμικών προτύπων, η δική μας ταυτότητα απεμπλουτίζεται και απαξιώνεται. Ο Λόγος σαν ουσιαστικό στοιχείο της Ταυτότητάς μας, αλλά και σαν βασικό εργαλείο έκφρασης σκέψεων, ιδεών και εννοιών, φτωχαίνει επικίνδυνα, για να χωρέσει στα ξύλινα κιβώτια του «μωρανθέντος άλατος». Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μας, παιδιά.-