Τα 28 δις ευρώ και πως να τα αξιοποιήσουμε

Ποιός θα μας φυλάξεις από τους φύλακες;

Χρειάστηκαν λίγες μόνον ημέρες για να αποδειχθεί ότι, εαν υπάρχει διάθεση, λεφτά βρίσκονται. Όπως επίσης ότι, τα περί μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2010, ίσχυαν, μέχρι προ λίγων ωρών ακόμα, μόνον ως πρόσχημα για την απόρριψη, όχι απλώς δίκαιων, αλλά πιεστικών όσο και ώριμων, λαϊκών αιτημάτων. Αν όμως πρόκειται για την διατήρηση των υψηλών περιθωρίων κέρδους τραπεζών; Χωρίς δεύτερη σκέψη. Άμεση αποδοχή!

Ποιός άραγε θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Υπουργοί, διοικητές κεντρικών τραπεζών και ποικιλώνυμοι δημοσιολογούντες να κόπτονται για την διάσωση του «υπαρκτού καπιταλισμού». Αυτού που κατέρρευσε από μόνος του. (Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» τουλάχιστον υπέκυψε σε αναμέτρηση με τους απέναντι και τις δικές του αντιφάσεις.)

Φυσικά η απόρριψη του ψευδεπίγραφου σχεδίου νόμου για την «ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης» είναι υποχρεωτική. Όχι λόγω πολιτικής αντίθεσης μόνον. Αλλά και προκειμένου να διασωθεί ότι απέμεινε από το φύλλο συκής μιας δημοκρατικής νομιμότητας. Αυτής η οποία υπαγορεύει ισότητα και η διαρκής και όλο και πιο έντονη κραυγαλέα παραβίαση της οδηγεί σε κοινωνική διάλυση. Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα. Εκ του πονηρού συνήθως. Από τους αμετανόητους εξολοθρευτές οι οποίοι, αντί να ζητήσουν συγνώμη και να αποχωρήσουν, επιμένουν να μας σώσουν. Και να μας ανακρίνουν (με ποιά νομιμοποίηση άραγε;) αν έχουμε πρόταση.

«Δηλαδή να μην τα δανειστούμε τα λεφτά;» το πρώτο ερώτημα. «Ασφαλώς ναι» η απάντησή μας. «Και να μην τα διοχετεύσουμε στην αγορά;». «Ασφαλώς ναι. Αμέσως και χωρίς να επιβαρύνονται με αχρείαστα επιτόκια» η απάντησή μας. «Πως;» θα επιμένουν οι αμετανόητοι. «Με ένα μικρό μέρος τους (αρκεί, είναι βέβαιον) για την χρηματοδότηση της λαϊκής στέγης και των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων μέσω δημόσιων και κοινωνικών φορέων.» «Και με την κακοδιαχείριση των πόρων τι θα γίνει;» ξανά οι αδιόρθωτοι. «Πάντως τρις Ευρω που χάσατε εσεις και οι δικοί σας σε όλο το κόσμο δεν μπορεί να χαθούν» η απάντησή μας.

Και εδώ τα ερωτήματα μάλλον τελειώνουν (και τα ψέματα μαζί τους). Με τα περισσότερα λεφτά από τα 28 δις Ευρω να περισσεύουν, θα κάναμε πολλά. Θα στηρίζαμε τα δημόσια νοσοκομεία, ώστε να εξοφλήσουν χρέη τους. Μικρά δημόσια έργα που έχουν σταματήσει από μη εκπλήρωση υποχρεώσεων του δημοσίου, έχοντας οδηγήσει την κατασκευή, την οικοδομή, συνεπώς και δεκάδες σχετικούς επαγγελματικούς κλάδους στον αφανισμό. Εξοφλώντας χρέη προς φαρμακεία. Επαναλαμβάνοντας την χρηματοδότηση της Πρόνοιας η οποία έχει διακοπεί. Ενισχύοντας το Ταμείο για την Φτώχεια με πρόσθετους πόρους. Μειώνοντας τον ΦΠΑ από 19% στο 16% μέσα σε μια πενταετία. Αν δεν είναι όλα αυτά μέτρα για «την ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας;» (για να χρησιμοποιήσουμε τον δικό τους όρο) τότε ποιά είναι;

Αλλά τα ελλείμματα, εάν κάποιον ενδιαφέρουν πραγματικά, αυτός είμαστε εμείς. Γι ‘ αυτόν ακριβώς το λόγο, το μεγάλο μέρος από τα 28 δις Ευρω θα κατευθύνονταν στην χρηματοδότηση μεγάλων δημόσιων επενδύσεων. Με σκοπό η αύξηση του ΑΕΠ να μειώσει το έλλειμμα ως ποσοστό επ’ αυτού. Θα σταματούσαμε αμέσως την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και παραγωγικής βάσης. Οι ήπιες μορφές ενέργειας, οι τηλεπικοινωνίες, οι συγκοινωνίες με πρώτες τις αεροπορικές (να καταβληθεί, επί τέλους, το μετοχικό κεφάλαιο της Ολυμπιακής επί παραδείγματι) είναι ορισμένα από τα πεδία, στα οποία ο δημόσιος και ο κοινωνικός τομέας οφείλουν να «ανοίξουν το παιχνίδι». Για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Για να αξιοποιηθεί ο ανθρώπινος παράγοντας, ώστε να αυξηθεί ο δημόσιος και κοινωνικός πλούτος. Για να υπάρξει επιστροφή στην πραγματική παραγωγή. Αυτό δεν είναι άλλωστε - προσαρμοσμένο στα καθ’ ημάς φυσικά - το σκανδιναυικό μοντέλο; Το πιο ανθεκτικό, από κάθε άποψη, και στην τωρινή κρίση; Χωρίς την «στήριξη» οποιουδήποτε κύριου Τρισέ και του νομίσματός του.

Τι λείπει σήμερα για να γίνουν αυτά πραγματικότητα; Μα οι πολιτικές προϋποθέσεις, εκ των ουκ άνευ. Το πολιτικό προσωπικό που πίστεψε και προώθησε το Μάαστριχτ, την ονομαστική σύγκλιση και το Σύμφωνο Σταθερότητας να πάει σπίτι του. Να αποκτήσουμε εκπροσώπηση η οποία, στις 7 Νοεμβρίου, στην Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ενημέρωνε για την ΑΛΛΑΓΗ πολιτικής στην πατρίδα μας. Και θα προωθούσε την εξαίρεση των δημοσίων επενδύσεων από τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος για όλες τις χώρες της ζώνης του Ευρώ. Μόνο που, για να σταματήσουμε να μετράμε χαμένες ευκαιρίες, χρειάζεται και κάτι ακόμα. Η πιο υποψιασμένη στάση και συμπεριφορά του λαϊκού παράγοντα. Ανοίγοντας για συζήτηση το μεγάλο ανοιχτό θέμα της Παιδείας. Σε πρώτη ευκαιρία.

Δημήτρης Βερβεσσός Αντιπρόεδρος
Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας
Παντελής Οικονόμου
Μέλος Εθνικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ
Γιώργος Παπαγιαννόπουλος
Συντονιστής Χώρου Επαφής Αρχιτέκτων-Συγγραφέας
Σπύρος Παπασπύρος
Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ
Παύλος Τουμανίδης
Μέλος ΔΣ ΟΣΠΑ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση