Από καρδιάς πρόσκληση

Για να ξεκαθαρίζω τα πράγματα...

Κατ' αρχάς δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν είμαι κάποιο «ψώνιο» που θέλει να «φανεί», δεν είμαι κάποιος που κάποια ημέρα ξύπνησε και αποφάσισε να κάνει έναν ιστότοπο για να λέει ότι του κατέβει στο κεφάλι ή για να βγάλω τα ό,ποια απωθημένα ενάντια σε οποιονδήποτε δεν συμπαθώ ή δεν συμφωνώ μαζί του. Δεν έχω κόμπλεξ κατωτερότητας και ό,ποιες ανασφάλειες υπαρξιακές.

Είμαι ένας απλός πολίτης, ένας Έλληνας που κουράστηκε, που αγανάκτησε, που δεν μπορώ να ακούω πλέον τους αργυρώνητους μεγαλο-μικροδημοσιογραφίσκους να επαγγέλονται την δική μου πληροφόρηση, τις δικές μου αποφάσεις, τις δικές μου γνώμες και την δική μου δυστυχία ή ευτυχία.

Σε ετούτη την ελάχιστη γωνιά του διαδικτύου αποφάσισα να φιλοξενώ απόψεις, ίδιες, παραπλήσιες ή έστω και αντίθετες με τις δικές μου. Κι αυτό επειδή αγαπώ την δημοκρατία, με όλα της τα πάθη.

Μοναδική μου επιθυμία είναι η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων και θέσεων, με καταθέσεις επιχειρημάτων, που θα βοηθήσουν ΟΛΟΥΣ μας να εμπλουτίσουμε ή να ξεδιαλύνουμε τις εικόνες του μυαλού μας κι έτσι να γίνουμε ορθότεροι και δημοκρατικότεροι στις αντιλήψεις μας, αλλά και στον τρόπο ζωής μας.

Δεν συμφωνώ με την αστυνομία και το χάλι στο οποίο βρίσκεται, αλλά την συμπονώ και επιθυμώ να βρει τον δρόμο της, ανεξάρτητη από πολιτικούς «αφέντες», για να μπορέσει να σταθεί στο ύψος των ευθυνών και του ρόλου της.

Δεν συμφωνώ με τους πολιτικούς, αλλά τους λέω την άποψή μου, ελπίζοντας πως θα βρεθεί κάποιος δεκτικός στις εκκλήσεις όλων μας και θα προσπαθήσει να σηκώσει όσα περισσότερα βάρη μπορεί για να χτίσει κάτι καλύτερο από «λαμόγια» που πέρασαν και χάθηκαν στα πανάκριβα εξοχικά τους.

Δεν αντέχω να μου κλέβουν την ιστορία μου, ακόμη και αν δεν είμαι άξιος κληρονόμος όσων με το πνεύμα ή με το αίμα τους την έχουν γράψει.

Δεν μπορώ να κυκλοφορώ στην χώρα μου φοβούμενος επιθέσεις εγκληματιών που «φιλοξενούνται» και που τιμούνται από όλους εκείνους που έχουν προσωπική ασφάλεια αστυνομικούς, ενώ εγώ κλειδώνομαι τα βράδια στο σπίτι μου φοβούμενος εγκληματική επίθεση από «τους καημένους που ήρθαν στην χώρα μας και δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, σε δουλειές που οι Έλληνες δεν θέλουν να εργάζονται».

Δεν ανέχομαι πια, να εργάζομαι και να ονομάζομαι «απασχολούμενος» (όρος που η κυβέρνηση του μέγα οικονομολόγου Σημίτη εισήγαγε στην εργασία) και να πληρώνω τους δικούς τους χρυσούς λογαριασμούς σε ομόλογα, οφσόρ εταιρείες και όπου δη ανά τον κόσμο, για να ζήσουν τα δεκάκις-έγγονά τους ως βασιλιάδες.

Δεν αντέχω να με κλέβουν καθημερινά, όλοι εκείνοι που με τον ιδρώτα μου τους ταΐζω...

Δεν μπορώ να με κοιτάζουν στραβά, όταν τα μάτια μου, συναντώντας την σημαία μας, δακρύζουν…

Δεν μπορώ βρε αδέλφια... να μου γκρεμίζουν μονομιάς όσα με τον δικό μου κόπο χτίζω...

Δεν… δεν… δεν…

Πολλά αυτά τα δεν… που έρχονται και με πνίγουν...

Ελπίζω σε εσάς, που έρχεστε ως επισκέπτες, να τα συμπληρώσετε ή και να τα αναιρέσετε. Θα είναι πραγματική χαρά, αλλά και τιμή μου…

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση