Μεταναστευτικό: Η μακρόπνοη υπονόμευση της Ελλάδας

Η επίσκεψη που είχαν από κοινού η Ίλβα Γιόχανσον, Ευρωπαία επίτροπος εσωτερικών υποθέσεων της Ε.Ε., και ο Έλληνας υπουργός μετανάστευσης, Νότης Μηταράκης, στη Σάμο και τη Λέσβο (29 Μαρτίου 2021) προκάλεσε αλγεινή εντύπωση στις τοπικές, νησιώτικες κοινωνίες, αλλά και σε ολόκληρο το πανελλήνιο. Απέδειξε στα μάτια όλης της χώρας, ποιος έχει πραγματικά το γενικό πρόσταγμα στην ελληνική μεταναστευτική πολιτική, καθώς και το προς τα που αυτή στ’ αλήθεια κινείται.

Σαν να μην έφταναν αυτά, στο παιχνίδι έσπευσε να μπει και η Τουρκία με την ένταση που προκάλεσε η τουρκική ακταιωρός στις 2 Απριλίου 2021, η οποία, συνοδεύοντας 4 βάρκες λαθροδιακινητών εισήλθε στα ελληνικά χωρικά ύδατα και παρενόχλησε ελληνικό σκάφος του λιμενικού, που προσπαθούσε να αποτρέψει την παράνομη προώθηση των μεταναστών προς την Ελλάδα.

Υπάρχει, φυσικά διασύνδεση των δύο αυτών επεισοδίων στην εξέλιξη του μεταναστευτικού ζητήματος, καθώς παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων και ελληνικής κυβέρνησης υπάρχει εν τοις πράγμασι συνέργεια της ευρωπαϊκής πολιτικής και της τουρκικής στρατηγικής στο να ‘γκριζάρουν’ το Αιγαίο και τον Έβρο μεταβάλλοντας την ελληνική θαλάσσια και χερσαία μεθόριο σε τόπο υποδοχής & διαλογής των μεταναστευτικών πληθυσμών που εισέρχονται στην Ευρώπη.

Ε.Ε.: «Νέο Σύμφωνο για την Μετανάστευση» ή μεταβολή της ελληνικής μεθορίου σε Έλις Άιλαντ»

Η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική αποτελεί το ισχυρότερο προπύργιο των πόλων εξουσίας (κρατικών και μη-κρατικών δρώντων) που επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος οιονεί ανοιχτών συνόρων για την Ευρώπη. Ελέγχεται, ακόμα, πλήρως από την ‘μερκελική λογική’· την ίδια στιγμή αποτελεί ισχυρό πεδίο πίεσης από τα μεγάλα Ιδρύματα τύπου Σόρος, οργανισμούς που αποτελούν την ‘ιδιωτική κυβέρνηση’ των ΜΚΟ και καθορίζουν τόσο την εμπλοκή τους στην μεγάλη επιχείρηση εγκατάστασης των νεότευκτων μεταναστευτικών πληθυσμών, και ταυτόχρονα φροντίζουν να επιβάλουν την «πολιτική του καλωσορίσματος» σε κυβερνήσεις και υπερεθνικούς οργανισμούς.

Το ‘Νέο Σύμφωνο για την Μετανάστευση’ το οποίο, δόθηκε στην δημοσιότητα στις 23 Σεπτεμβρίου του 2020 από την Ι. Γιόχανσον, και τον Έλληνα επίτροπο Μαργαρίτη Σχοινά και αναμένεται η κύρωσή του από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αποτελεί μια ‘στρατηγική διευθέτηση’ και κανονικοποίηση της πολιτικής αυτής που και τυπικά πλέον αποδίδει χαρακτήρα χώρου υποδοχής στις χώρες της πρώτης γραμμής. Επειδή δε, οι υπόλοιπες χώρες πρώτη γραμμής (πρωτίστως η Ιταλία και η Ισπανία) έχουν καταφέρει να επιτύχουν λειτουργικές συμφωνίες επαναπροώθησης με τις χώρες που βρίσκονται απέναντι τους, στις ακτές της Βορείου Αφρικής, αυτό αφορά κυρίως στην Ελλάδα και την Κύπρο που μένουν εκτεθειμένες στις ορέξεις της τουρκικής πολιτικής.

Η Ίλβα Γιόχανσον ήρθε στην Ελλάδα με 276 εκ.€ στις αποσκευές της για να προωθήσει την δημιουργία πέντε μόνιμων και ανοιχτών δομών υποδοχής στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Λέσβος, Χίος, Σάμος, Κως και Λέρος). Αυτές θα είναι οι δομές θα επιφορτιστούν να φέρουν σε πέρας την πολιτική που καθιερώνει το Νέο Σύμφωνο για την Μετανάστευση, η οποία, προκειμένου να ελέγξει τις συνέπειες της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης στο εσωτερικό της Ε.Ε. είναι ιδιαιτέρως αυστηρή σε ό,τι αφορά στις χώρες πρώτες γραμμής. Σύμφωνα με αυτήν, οι αιτούντες άσυλο έχουν δικαίωμα να εισέλθουν σε αυτές τις χώρες και να δοκιμάσουν τις τύχες τους στα κέντρα της πρώτης υποδοχής, ενώ οι τύχες εκείνων που η αίτησή τους απορρίπτεται, επαφίεται στην λειτουργικότητα των συμφωνιών επανεισδοχής.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι που, εξ άλλου, η Ίλβα Γιόχανσον εξέθεσε τον Νότη Μηταράκη, και ευρύτερα την ελληνική πολιτική, επαναλαμβάνοντας την θέση που από κοινού διακινούν το «δίκτυο Σόρος», η Γερμανική και η… τουρκική κυβέρνηση περί ‘παράνομων επαναπροωθήσεων’. Έτσι απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, η Γιόχανσον δήλωσε ότι «με ανησυχούν πολύ οι εκθέσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Και υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις που νομίζω ότι πρέπει να εξεταστούν με μεγαλύτερη προσοχή. Είναι ένα θέμα που το έχω θέσει πολλές φορές στο Νότη και σε κάποιους συναδέλφους του. Νομίζω πως οι ελληνικές αρχές μπορούν να κάνουν περισσότερα για τη διερεύνηση και αποσαφήνιση των καταγγελιών για επαναπροωθήσεις». Ούτε λόγος, φυσικά, για τις παράνομες προωθήσεις στο Αιγαίο που γίνονται υπό την αιγίδα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, και που επαναλήφθηκαν λίγες μόνο μέρες αργότερα.

Μέσα στην Ελλάδα, οι αντιδράσεις για το νέο ευρωπαϊκό σύμφωνο περί μετανάστευσης και ασύλου, καθώς και για την πολιτική που ακάθεκτος συνεχίζει να υλοποιεί ο Νότης Μηταράκης εκφράζονται σε κάθε δυνατό επίπεδο: Τόσο στα νησιά, όσο και στον Έβρο, η πλειοψηφία μέσα στις τοπικές κοινωνίες τις απορρίπτει, όπως και η πλειοψηφία των οργάνων κοινωνικών φορέων και τοπικής αυτοδιοίκησης. Έντονες ενστάσεις ακούστηκαν απ’ όλα τα κόμματα και εντός του ελληνικού κοινοβουλίου, όταν το Νέο Σύμφωνο συζητήθηκε κατά τις εργασίες της αρμόδιας επιτροπής. Ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός, βεβαίως, δεν φαίνονται να πτοούνται από τις αντιδράσεις αυτές, προτιμούν δε να εμφανίζονται ιδιαίτερα πρόθυμοι ενώπιον των Ευρωπαίων Αξιωματούχων προσβλέποντας ίσως ότι με την «τακτική του καλού παιδιού» ίσως πετύχουν ορισμένες αλλαγές στα σημεία, που θα μετριάσουν τον αρνητικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης πολιτικής για την Ελλάδα.

Όσο για το πολιτικό κόστος, θεωρούν ότι μπορούν να το διαχειριστούν δια του πακτωλού των ευρωπαϊκών εκατομμυρίων, που θα πέσουν για να οργανώσουν τα νησιά του Αιγαίου και τον Έβρο ως τόπους πρώτης υποδοχής. Κυβέρνηση αλλά και Ευρωπαϊκή Ένωση πιστεύουν ότι αν εν μέσω οικονομικής κρίσης τα χρήματα αυτά απορροφηθούν από τις τοπικές κοινωνίες, θα διαμορφώσουν και ένα «μπλοκ προθύμων» που θα κερδίζουν από την υποδοχή των μεταναστευτικών πληθυσμών, και έτσι η ενότητα των τοπικών κοινωνιών θα διαρραγεί. Και φυσικά, ο ίδιος ο πακτωλός των εκατομμυρίων είναι το πιο προνομιακό πεδίο ώστε να βρουν καταφύγιο οι πελατειακές πρακτικές που στο υπόλοιπο δημόσιο έχουν ατονήσει, καθώς και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο Νότης Μηταράκης, χρησιμοποιούν τα προγράμματα αυτά για να δεσμεύσουν κομματικό μηχανισμό και να τακτοποιήσουν επίδοξους ψηφοφόρους.

«Μέθοδοι οθωμανικής κατάκτησης»

Αυτό το πλαίσιο, λύνει τα χέρια της Τουρκίας ώστε να συνεχίσει ακάθεκτη την πολιτική της, που έχει γεωστρατηγικό και όχι ευκαιριακό χαρακτήρα. Η προώθηση κυμάτων μεταναστών προς την Ελλάδα από την Τουρκία, δηλαδή η εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών –και όχι μόνον– της τελευταίας στα δουλεμπορικά δίκτυα είναι μια ιστορία που έχει συστηματοποιηθεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Όταν δηλαδή την μερίδα του λέοντος στην μετανάστευση προς την Ελλάδα, άρχισε να παίρνουν τα κύματα που προέρχονται από την Κεντρική Ασία, την Μέση Ανατολή και την Αφρική, και να συρρικνώνονται αντιστοίχως τα κύματα από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.

Τα οφέλη που αποκομίζει από αυτήν την στρατηγική η Τουρκία είναι πολλαπλά: Πρώτον, με τον εγκλωβισμό πολλών μεταναστών στην ελληνική μεθόριο κατ’ αρχάς (νησιά και Έβρος), σε όλη σε δεύτερο χρόνο, πετυχαίνει την δημιουργία θυλάκων μουσουλμανικών πληθυσμών σε αυτήν. Ανοίγοντας και κλείνοντας την κάνουλα, επίσης, μπορεί και εκβιάζει όλη την Ε.Ε. κατά το δοκούν, με τις απειλές πρόκλησης μιας νέας μεταναστευτικής κρίσης στο εσωτερικό της. Τρίτον, όταν η μετακίνηση μεταναστών συντελείται κανονικά και αυτοί εγκαθίστανται συστηματικά και κατά κύματα εντός των χωρών της Ε.Ε., το καθεστώς Ερντογάν χρησιμοποιεί την παρουσία τους ως ισχυρό έρεισμα επιρροής μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που του επιτρέπει να παρεμβαίνει ακόμα και εκλογικά μέσα σε αυτές. Μεγάλο μέρος αυτής της επιρροής εξασφαλίζεται από το τουρκικό γραφείο θρησκευτικών υποθέσεων (Diyanet), ενός υπερπουργείου στην Τουρκία με προϋπολογισμό 2 δισ.€ (2020 – 40% μεγαλύτερος από εκείνου του υπουργείου εσωτερικών), με τον οποίον συντηρείται ένα τεράστιο δίκτυο τζαμιών, θρησκευτικών σχολείων και οργανώσεων στην Ευρώπη. Δεν είναι μόνον αυτή. Η τουρκοϊσλαμική οργάνωση Millî Görüş ελέγχει άλλα 500, περίπου, τζαμιά στις χώρες της Ευρώπης, και υπάρχουν επίσης η Ευρωπαϊκή Ένωση των Τούρκων Δημοκρατών (UETD) αλλά και η Υπηρεσία για τους Τούρκους στο Εξωτερικό (YTB) που επικεντρώνουν στην τουρκική, ειδικά, διασπορά.

Η χρησιμοποίηση των μεταναστεύσεων, και των μειονοτήτων ως στρατηγικό εργαλείο των επιδιώξεων της Τουρκίας, φυσικά δεν είναι κάτι το καινούριο στην κρατική λογική της. Την συνοδεύει από την εποχή που οι Οθωμανοί συγκρότησαν αυτοκρατορία, με την κατάκτηση του ‘βυζαντινού χώρου’ όπως έχουν αναλύσει συστηματικά Τούρκοι ιστορικοί. Η «δημογραφική μηχανική» αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των ‘μεθόδων οθωμανικής κατάκτησης’, όπως ανέλυσε κατά το παρελθόν ο μεγάλος Τούρκος ιστορικός, Halil Inalcik. Ένα δεύτερο γνώρισμα αυτών των μηχανισμών, που αφορά εξ ίσου την Ελλάδα, σήμερα, είναι η επιστράτευση μιας βαθμιδωτής τακτικής για την υπαγωγή των κρατών-στόχων στην τουρκική σφαίρα επιρροής. Αρχικώς, επιδιώκεται η ‘Φινλανδοποίηση’ των χωρών αυτών, που έρχεται ως αποτέλεσμα ποικίλων πολιτικών εκβιασμών, κι έπειτα μεθοδεύεται η ανοικτή συγκυριαρχία.

Το έργο του Χαλίλ Ιναλτσίκ είναι παγκοίνως γνωστό στην παγκόσμια κοινότητα των ιστορικών που ασχολούνται με την Οθωμανική Ιστορία· συνεπώς, όταν διάφοροι Έλληνες τέτοιοι, ιδίως ο Ν. Μαραντζίδης, που επιχειρηματολογεί ανοιχτά υπέρ της ‘φινλανδοποίησης’ έχουν επίγνωση ότι η τουρκική πολιτική δεν σταματούν σε αυτή, ώστε να λειτουργήσει σαν ‘κατευνασμό του θηρίου’, αλλά την βλέπουν ως μια πρώτη επιτυχία που ενθαρρύνει έτι περαιτέρω την επιθετικότητά της.

Η μακρόπνοη υπονόμευση της Ελλάδας δια της μετανάστευσης

Η πολιτική υπονόμευσης της Ελλάδας, από την Τουρκία είναι πολύμορφη και υβριδική, και δεν έχει μόνον στρατιωτικό σκέλος. Η τουρκική επεκτατική μηχανή γνωρίζει πολύ καλά, ότι οι Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται σε επίπεδο όμοιο του οποίου δεν έχει ακόμα αντιμετωπίσει ο τουρκικός στρατός στο κρεσέντο της υπερεξάπλωσής του (5 ταυτόχρονα μέτωπα, Συρία, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, και Ναγκόρνο Καραμπάχ). Η Τουρκία ανησυχεί επίσης, ότι ο επανεξοπλισμός της Ελλάδας που βρίσκεται σε εξέλιξη (Rafale, Φρεγάτες κ.ο.κ.) τα τελευταία δύο χρόνια, θα εξισορροπήσει έτι περαιτέρω τους συσχετισμούς, και το ίδιο θα κάνουν οι διπλωματικές συμμαχίες που η τελευταία έχει καταφέρει να συμπήξει με χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.ά.

Γι’ αυτό και η πολιτική της δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στην στρατιωτική πίεση και τους διπλωματικούς εκβιασμούς. Έτσι επιστρατεύει την μεταναστευτική πίεση, ως τρίτο, μείζον βραχίονα της πολιτικής της. Με αυτόν επιδιώκει να διαμορφώσει θετικά γι’ αυτήν προηγούμενα μέσα στην Ελλάδα, με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, να αποσταθεροποιήσει την μεθόριό της, και επίσης, να υπονομεύσει έμμεσα την ελληνική προσπάθεια για την προάσπιση των συνόρων της.

«Ραφάλ και φρεγάτες αυτοί; Σχετικοποίηση της κυριαρχίας των ελληνικών συνόρων, και εγκατάσταση μουσουλμανικών πόλεων στο εσωτερικό της χώρας εμείς». Κάπως έτσι περιγράφεται το στρατηγικό δόγμα που υλοποιεί η Τουρκία εναντίον της Ελλάδος, αυτή τη στιγμή. Και πετυχαίνει, προς το παρόν, γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν το αντιμετωπίζει, αφήνοντας την μετανάστευση να δημιουργήσει ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος με τις προσπάθειες για την ενίσχυση της ελληνικής άμυνας. Η πολιτική Μηταράκη, έτσι, που την επικροτεί και ο Πρωθυπουργός με την θερμότητα που υποδέχθηκε την Ι. Γιόχανσον και τις εξαγγελίες της, εξελίσσεται στον δούρειο ίππο της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής!

«Δεκεμβριστής»
Άρδην - Ρήξη

 

 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση