Το Καστελλόριζο δεν κείται μακράν του Βερολίνου, πόσω μάλλον των Αθηνών...

Δεν περνάει ούτε μια μέρα πλέον που ο "Χιτλερίσκος" της Άγκυρας να μην εκτοξεύει και κάποια απειλή εναντίον της Ελλάδας και της Γαλλίας ευθαρσώς και συγκεκαλυμμένα εναντίον της Δύσης συνολικότερα.

Ιδού ένα από τα τελευταία ρεπορτάζ: Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αφήνοντας συνεχώς αιχμές κατά της Ελλάδας, χωρίς ωστόσο να την κατονομάζει, συνέχισε λέγοντας ότι "οι απέναντί μας δεν υπολογίζουν τα δικαιώματά μας και προσπαθούν να επιβληθούν.

Αλλά θα καταλάβουν ότι δεν πάει έτσι, όταν θα δουν την Τουρκία να σκίζει και να πετάει τους ανήθικους χάρτες που της φέρνουν μπροστά της και ότι έχει πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ.

Ή θα το καταλάβουν με τη γλώσσα της πολιτικής και της δημοκρατίας ή θα ζήσουν μεγάλες πίκρες στο πεδίο της μάχης".

Κατά το ίδιο ρεπορτάζ: "Ο Τούρκος πρόεδρος δήλωσε ότι το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς που κυριαρχούσε στον κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα καταρρέει σε κάθε επίπεδο.

"Όσοι βρίσκονται πίσω από αδιανόητες συμμαχίες που δημιουργούνται εναντίον της χώρας μας και πίσω από συμπεριφορές που δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα και νόμους, τους έχει κυριεύσει η ανησυχία κι ο φόβος".

Είναι φανερό πως ο Τούρκος πρόεδρος εκτιμά, μάλλον σωστά, πως έχει ξεκινήσει μια περίοδος οικονομικής και γεωπολιτικής αναστάτωσης κατά την οποία θα υπάρξει παγκοσμίως ευρεία αναδιάταξη ισχύος. Όπως και ο Χίτλερ στη δεκαετία του ’30 επωφελήθηκε από το κραχ του ‘29, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την επικείμενη "αναμπουμπούλα".


Η αλήθεια είναι πως με το χρέος να αυξάνεται παγκοσμίως ταχύτερα από την οικονομία και με το συνταξιοδοτικό αδιέξοδο που προκαλεί η δημογραφική γήρανση ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την επόμενη μεγάλη κρίση.

Οι παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών με την χωρίς όρια εκτύπωση χρήματος είναι λογικό πως βραχυπρόθεσμα λειτουργούν πυροσβεστικά αλλά μακροπρόθεσμα επιδεινώνουν την κατάσταση (Στη στήλη αυτή μιλάμε εδώ και αρκετά χρόνια για τη μητέρα όλων των κρίσεων που επίκειται).

Το 2010 η ελληνική κρίση χρεοκοπίας δίχασε την Ε.Ε. αλλά εν τέλει την ανάγκασε να προχωρήσει στη δημιουργία του ESM και την περαιτέρω οικονομική και τραπεζική ενοποίηση.

Το 2020 η ελληνοτουρκική κρίση δρομολογεί καταλυτικές εξελίξεις στην Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και την "χαυνωτική" αντίληψη των μεταπολεμικών γενεών της Δύσης πως η ιστορία, η γεωγραφία και η γεωπολιτική είναι "βαρβαρικά ιστορικά λείψανα" που δεν τις αφορούν.

Με τη στάση που κρατάει η Τουρκία είναι θέμα χρόνου η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ να βρεθούν προ διλημμάτων σφοδρού διχασμού. Τόσο στην Ε.Ε. όσο και στο ΝΑΤΟ υπάρχουν υποστηρικτές της μίας και της άλλης χώρας.

Τα διλήμματα αυτά ενέχουν υπαρξιακό χαρακτήρα τόσο για την Ε.Ε. όσο και για το ΝΑΤΟ του οποίου η πιθανή επανεκλογή Τραμπ ενδεχομένως να αποδειχτεί και ως χαριστική βολή.

Η "γενιά της χιλιετίας" στην Κοπεγχάγη, το Άμστερνταμ και το Βερολίνο είναι πιθανό πολύ σύντομα να διαπιστώσει πως μια "εξωτική" διαμάχη κάπου στο... πουθενά μεταξύ Καστελόριζου και Κρήτης την αφορά άμεσα όπως ακριβώς αφορούσε τον ανυποψίαστο απομονωτιστή Αμερικάνο της δεκαετίας του ’30 η γερμανική εισβολή στην Πολωνία και την Τσεχία.

Το ίδιο είναι πιθανό είναι να το αντιληφθούν και οι "Τραμπιστές" απομονωτιστές των ΗΠΑ όταν το χάος τους χτυπήσει την πόρτα όπως έγινε στο παρελθόν, π.χ. κατά την 7η Δεκεμβρίου του 1941...

Η Ελλάδα παραδόξως στο θέμα της διαχείρισης της ελληνοτουρκικής κρίσης τα πάει καλύτερα και από τις όποιες ρεαλιστικές προσδοκίες θα μπορούσε κάποιος να έχει.

Οι ένοπλες δυνάμεις στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και πολιτικά και διπλωματικά η χώρα έχει πετύχει, τηρουμένων των αναλογιών, μια πρωτοφανή απομόνωση της Τουρκίας.

Τούτο είναι φανερό από τον εκνευρισμό με το οποίο αντιδρά ο "Χιτλερίσκος" της Άγκυρας όταν μιλά για μικρή χώρα "μαριονέτα" της Δύσης. Η Ελλάδα πράττει αυτό που οφείλει να πράξει μια χώρα 10 εκατ. απέναντι στις απειλές μια χώρας 80 εκατ.: Δηλαδή συστήνει πλέγματα συμμαχιών και αυξάνει την αποτρεπτική ισχύ των δικών της όπλων.

Η κυβέρνηση διατηρώντας αποστάσεις από τις ιαχές των "παλαβών" της ακροδεξιάς που πιστεύουν πως αρκεί η βοήθεια του "μαρμαρωμένου βασιλιά" για να υπερισχύσουμε έναντι οποιουδήποτε και των "παλαβών" της άκρας αριστεράς που υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν σύνορα, εφαρμόζει μια ρεαλιστική διαχείριση της κρίσης που μέχρι στιγμής αποδίδει.

Το Καστελόριζο και η Μεγίστη απέχει λιγότερο μακριά από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες ή τη Στοκχόλμη σε σχέση με αυτό που νομίζουν στις πρωτεύουσες του βορρά... Τούτο, μάλλον θα το διαπιστώσουν σύντομα.

Κώστας Στούπας
Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση