Ψευδαίσθηση ο «έντιμος συμβιβασμός»

Παρά τη φαντασμαγορία παραστάσεων που εντέχνως καλλιεργείται από την έντυπη και την ηλεκτρονική πληροφόρηση για τις διπλωματικές επιτυχίες της χώρας μας και τη διεθνή απομόνωση της Τουρκίας, ο εφιάλτης μιας ταπεινωτικής παράδοσης στοιχειώνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα – κυρίως για τις συνέπειες αυτής της παράδοσης ως προς την επιβίωσή του. Η σύμπτυξη ενός «αρραγούς μετώπου» από δεξιές, εκσυγχρονιστικές έως «αριστερές» συνιστώσες της πολιτικής ζωής και η υιοθέτηση μιας κοινής επιχειρηματολογίας ως προς την τελική στάση της χώρας, δεν απαλλάσσει κανέναν από τις απρόβλεπτες συνέπειες ενός φοβικού και υποχωρητικού «φιλειρηνισμού».

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας νόμιζε ότι θα ξεπεράσει τις δυσκολίες αν αποδεχθεί τη ρητορική της δυτικής συμμαχίας για αποκλιμάκωση και αναδειχθεί σε πυλώνας της αναζήτησης ενός συμβιβασμού που δεν θα τον εκθέτει ανεπανόρθωτα. Δυστυχώς τέτοιος συμβιβασμός δεν υπάρχει. Πρώτα και κύρια γιατί δεν τον επιθυμεί η Τουρκία. Η Άγκυρα δεν θέλει συμβιβασμό. Τα θέλει όλα.

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας νόμιζε ότι θα ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων αν προχωρήσει σε διεθνείς συμφωνίες, καθορισμός ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, που παραχωρούσαν σημαντικά τμήματα εθνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων σε φιλικές χώρες που όμως δεν δίστασαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις «διπλωματικές ανάγκες» της χώρας. Με πλήρη συνείδηση κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παρά τις ιαχές για αποφασιστική στάση που ακυρώνει τους τουρκικούς σχεδιασμούς, στήριξαν αυτή την επιλογή με βαθιά πεποίθηση ότι η Τουρκία θα λάβει το μήνυμα της προθυμίας τους να βρεθεί λύση «καζάν-καζάν». Ίσως η Άγκυρα αλλά και το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον ήταν οι πραγματικοί αποδέκτες του μηνύματος αυτών των συμφωνιών.

Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος δεν υπολόγισε, όχι από ανικανότητα, δύο πλευρές.

Πρώτα ότι ό,τι και αν συμφωνήσεις σε διεθνές επίπεδο πρέπει να είσαι έτοιμος να τα υπερασπιστείς με κάθε μέσο. Ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλος σε σπρώχνει μe κάθε τρόπο σε ένα θερμό επεισόδιο. Τέτοια πρόθεση, ως σχεδιασμός και ενεργητική στρατηγική, δεν υπάρχει και το γνωρίζουν όλοι.

Το δεύτερο είναι ότι η Τουρκία δεν επιθυμούσε ούτε συνδιαχείριση ούτε συμφωνία. Επιθυμεί παράδοση άνευ όρων.


Αδιέξοδο πολιτικής και διπλωματική αποδυνάμωση

Το στρατηγικό αδιέξοδο της ελληνικής στάσης οδηγεί σταδιακά σε διπλωματική αποδυνάμωση. Οι Βρυξέλλες αρνούνται πιεστικά κάθε συζήτηση για κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας. Και ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας δηλώνει ευχαριστημένος για την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη». Του είναι αδύνατο να διανοηθεί οποιαδήποτε άλλη στάση από την αναμονή και την ελπίδα ότι η Μέρκελ θα συνετισθεί από το Διεθνές Δίκαιο.

Η εκχώρηση ολόκληρης της χώρας στις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ «ανταμείβεται» με τις δηλώσεις «ίσων αποστάσεων» των Τραμπ-Πομπέο, τις πιέσεις για αποκλιμάκωση των εντάσεων χωρίς όρους και τις φιλοτουρκικές παγίδες του γ.γ. του ΝΑΤΟ. Και η ελληνική διπλωματία δεν μπορεί να φανταστεί άλλη στάση πέρα από την «γονυκλισία» έναντι των υπερατλαντικών συμμάχων. Άλλωστε η κ. Μπακογιάννη δήλωσε ότι δεν χρειάζεται ούτε καν να απαντάμε στις προκλήσεις της Τουρκίας. Πόσο μάλλον να αξιοποιήσουμε αυτές τις προκλήσεις στους διεθνείς οργανισμούς ως απόδειξη της επίθεσης που δέχεται η χώρα. Και ως πίεση για λήψη μέτρων με απειλή χρήσης veto σε κρίσιμες αποστάσεις.

Το πολιτικό σύστημα αναζητά καταφύγιο στην πολιτική της Γαλλίας στη Μεσόγειο. Περηφανεύεται για τη σύμπτυξη μιας συνεργασίας, στα σπάργανα, μεταξύ χωρών της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής που ανησυχούν και αντιτίθενται στους νεο-οθωμανικούς σχεδιασμούς του Ερντογάν. Ίσως αυτό το ενδεχόμενο να αποτελεί μια διαφυγή. Κρίσιμη προϋπόθεση είναι η επίγνωση ότι Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.ά. έχουν τις δικές τους επιδιώξεις και βλέψεις στην περιοχή, όχι κατά ανάγκη σύμφωνες με την υπεράσπιση της ειρήνης στην περιοχή και τη στήριξη της Ελλάδας έναντι των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας. Ότι οι χώρες αυτές αποτελούν συμμάχους των ΗΠΑ και διαπραγματεύονται χωριστά τα μερίδια που τους αναλογούν ή επιδιώκουν να αποκτήσουν από τον συνολικό «αναδασμό» που επιχειρείται στην περιοχή. Η τελική τους στάση θα κριθεί από την πορεία αυτού του παζαριού και όχι από τα λόγια «συμπαράστασης» που σήμερα λέγονται για τη χώρα μας.

Σπύρος Παναγιώτου
e-Δρόμος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση