Τα επόμενα εκατό χρόνια

Γράφω την ώρα που συνεδριάζει το ΚΥΣΕΑ και το «Oruc Reis» κατευθύνεται προς το Καστελόριζο με κλειστούς τους πομπούς και τους ασυρμάτους του. Δίπλα μου έχω την κυριακάτικη γελοιογραφία του Χαντζόπουλου, την οποία και «χαζεύω»: Ερντογάν και Μητσοτάκης, ντυμένοι ως Ρωμαίοι ανθύπατοι, να θωπεύουν την «Κλεοπάτρα» Μέρκελ. Στη βάση της γελοιογραφίας υπάρχει το εξής σχόλιο: «Τι εργάρα και τι ηθοποιάρες!» Στην ίδια εφημερίδα έχω διαβάσει από τον Ιούνιο σε μια δευτερεύουσα παρενθετική πρόταση τη συμμαχική εκτίμηση ότι τον Δεκαπενταύγουστο θα έχουμε επεισόδιο.

Το τηλέφωνό μου χτυπά ασταμάτητα. Μαθαίνω ότι ο υπουργός Αμυνας θα κοιμηθεί απόψε στο Πεντάγωνο – εννοείται αυτό. Στο κεφάλι μου βουίζουν διαρκώς φωνές. Η φωνή του προέδρου του Κοινοβουλίου Κώστα Τασούλα να μου λέει προ δύο ημερών ότι το «αναβάλλειν» τελειώνει και ότι «έρχεται η ώρα της αλήθειας». Η φωνή του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια να μου περιγράφει γιατί έπρεπε να πάμε τώρα σε αυτήν τη συμφωνία. Γιατί τον Σεπτέμβριο θα αναρτάτο στον ΟΗΕ το τουρκολιβυκό μνημόνιο και εμείς δεν θα είχαμε τίποτε στα χέρια μας, κανέναν τίτλο. Τώρα έχουμε αυτόν.

Η φωνή του αποφασιστικού αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου να ενημερώνει τις ημέρες που ήταν ήσυχα τα πράγματα και τίποτε δεν προμήνυε την κλιμάκωση «είμαι σε σύσκεψη, δεν μπορώ να σας μιλήσω». Η φωνή του ναυάρχου Λυμπέρη να μου εξηγεί ποια είναι τα σενάρια εμπλοκής για το Πολεμικό Ναυτικό, σε περίπτωση που το ερευνητικό ρίξει καλώδια για σεισμικές έρευνες στο Καστελόριζο. Η φωνή του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά να μου εκφράζει τη μη έκπληξή του για τη στάση της συνιστώσας Τσακαλώτου στα εθνικά θέματα, δεδομένου ότι «ο Ευκλείδης ζητούσε στο Υπουργικό Συμβούλιο από τον Τσίπρα να αναγνωρίσει τα Σκόπια με σκέτο το όνομα “Μακεδονία” χωρίς αλλαγή του Συντάγματος».


Η φωνή του πρύτανη της διπλωματίας μας να μου λέει «χάθηκε χρόνος, έπρεπε να είχαμε εμείς την ατζέντα του διαλόγου χωρίς κανένα από τα θέματα που βάζουν οι Τούρκοι». Η φωνή βουλευτού του ΚΚΕ που με γνήσια εθνική αγωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις.

Η φωνή κορυφαίου πανεπιστημιακού να μου λέει «θα χαθούν νησιά και θάλασσες στη Χάγη ή στη διαιτησία, παιδί μου»! Η φωνή, τέλος, του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να λέει πως «πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί, διότι την κρίση την ξορκίζεις μια ζωή, αλλά έρχεται μια μέρα που κρίνει τα επόμενα εκατό χρόνια»!

Αφού τελειώνουν οι φωνές μέσα μου -δεν είναι οι μόνες- επιχειρώ στάθμιση. Ο Ερντογάν θέλει διάλογο εφ’ όλης της ύλης για Λωζάννη, Μοντρέ, γκρίζες ζώνες, αποστρατιωτικοποίηση, υφαλοκρηπίδα. Και θα τον επιδιώξει είτε με την μπλόφα είτε με τα όπλα. Οι ξένοι, όπως γράφει και ο Ροζάκης στην «Καθημερινή», θέλουν ουδέτερη ζώνη το Αιγαίο, χωρίς την Ελλάδα στα 12 μίλια, «γιατί αυτό στερεί στους υπόλοιπους χρήστες του Αιγαίου το δικαίωμα στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα».
Άρα, με δεδομένο πως Βερολίνο – Ουάσινγκτον δεν θέλουν πόλεμο, θα μας πιέσουν να καθίσουμε στο τραπέζι «να τα βρούμε», όπως προειδοποίησε ο Καραμανλής από τον Οκτώβριο.

Εμείς δεν θέλουμε βεβαίως ούτε πόλεμο ούτε και συνθηκολόγηση. Η Χάγη είναι για εμάς το μοναδικό φύλλο συκής. Την έχουμε προετοιμάσει. Οι συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο -αναγκαίες, με δεδομένη την πίεση του χρόνου- κρύβουν ένα σωρό μηνύματα προς την Άγκυρα. Η τελευταία με το Κάιρο περιέχει, πρώτον, στο άρθρο 2 συμφωνία για συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων με την Αίγυπτο εάν βρεθούν στις οριοθετημένες θαλάσσιες ζώνες (σινιάλο προς την Άγκυρα πως θα κάνουμε το ίδιο), δεύτερον, απόκλιση από την αρχή της μέσης γραμμής και υιοθέτηση της ευθυδικίας, τρίτον, μειωμένες επήρειες νησιών και, τέταρτον, εξαίρεση του Καστελόριζου. Από την άλλη, βεβαίως, άριστα κατοχυρώνει τα ελληνικά συμφέροντα στην Κρήτη, στα χωροθετημένα οικόπεδα για την Exxon Mobil, για την Total ή την ΕΝΙ.

Τι προκύπτει από όλα αυτά; Δεδομένου πως οι Έλληνες δεν θέλουμε πόλεμο, η κυβέρνηση μετά και το επεισόδιο που έρχεται (μέτριας ή αυξημένης έντασης, θα δούμε) θα δεχτεί υπό την πίεση του διεθνούς παράγοντα διμερή απευθείας διάλογο εφ’ όλης της ύλης, διαιτησία ή Χάγη.

Διαδικασίες στις οποίες θα προσέλθει με νέες θέσεις, όπως αυτές έχουν κωδικοποιηθεί στις Συνθήκες με την Ιταλία και την Αίγυπτο. Υπάρχει, βεβαίως, και η πιθανότητα να επεκτείνουμε τώρα με ενημέρωση του ΟΗΕ τα χωρικά μας ύδατα, υπάρχει και η πιθανότητα να το πάμε «μέχρι τέλους», όπως θα ήθελαν οι αρχηγοί Επιτελείων των οποίων τα βλέμματα γυαλίζουν.

Λυπάμαι αν θα στενοχωρήσω τα τρολ του διαδικτύου που μας επιτίθενται κατά καιρούς, αλλά το δίλημμα Μητσοτάκη είναι «Σημίτης ή Τσόρτσιλ;». Εύχομαι ολοθέρμως Τσόρτσιλ! Μετά το 1922 αυτή είναι η στιγμή που θα κρίνει τα επόμενα εκατό χρόνια.

Μανώλης Κοττάκης
Newsbreak


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση