Με ποιό σημείο αναφοράς;

Το σύνολο του πολιτικού φάσματος αποτελείται από 4 υποσύνολα (από αριστερά προς τα δεξιά):

1. Διεθνιστές σοσιαλιστές: από ΑΝΤΙΦΑ, συμμορίες «να πεθάνει η Ελλάδα» και λοιπούς μπροστινούς του ΚΚΕ μέχρι αριστεροταγαριστές θιασώτες των Ματάλων, εντός του ΣΥΡΙΖΑ και αλλού με οικονομική ιδεολογία «πλιάτσικο σε όποιον έχει».

2. Αστούς σοσιαλιστές εθνομηδενιστές και λοιπούς «μεταρρυθμιστές ευρωπατριώτες»: από κρυφοΠαπαδημούληδες και λοιπούς αριστερούς με οικονομική ιδεολογία «μπίζνες με ανθρωπιστικό μανδύα» έως αυλές τζακιών της εθνικοσοσιαλιστικής πτέρυγας με φιλελεύθερη οικονομική ιδεολογία «φωτογραφικές μπίζνες με το κράτος».

3. ΜαλακοΔεξιούς: από τιμητές του παιδομαζώματος του ΚΚΕ μέχρι βαζωπλατάκηδες στους σοσιαλιστές, δηλαδή υποστηρικτές τέως συνεργατών των Ναζί και έκτοτε συνεργατών των ΕυρωΝαζί «να πεθαίνει η Ελλάδα για να ζήσει η Γερμανία» με οικονομική ιδεολογία «κρατικοποιήστε τις ζημιές, ιδιωτικοποιήστε τα κέρδη».

4. ΣκληροΔεξιούς: από παθιασμένους λάτρεις των διπλοκάμπινων διπλολάστιχων αγροτικών εραστών του νόμου για το trespassing έως υποστηρικτές χορηγιών για σοσιαλιστικά one-way ταξίδια στο Ουζμπεκιστάν, με οικονομική ιδεολογία «εφαρμόστε σοσιαλισμό στους σοσιαλιστές».


Οι σκληροΔεξιοί είχαμε προειδοποιήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη: να προσέχει τί εύχεται διότι μπορεί να του συμβεί. Ήθελε αυτοδυναμία και φροντίσαμε «να του λάχει». Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει τον κάθε Βενιζέλο να καλύπτει στην έλλειψη αυτοδυναμίας τα λάθη του. Ο ίδιος επέλεξε, ξεκινώντας από τη ΝΔ των μαλακοΔεξιών, να εσωτερικοποιήσει όλους τους αστούς σοσιαλιστές εθνομηδενιστές. Σκοπός του, όπως αποδεικνύεται από τις επιλογές του, είναι να αφήσει εκτός μόνο κάποια από τα άκρα των διεθνιστών σοσιαλιστών, χωνεύοντας ακόμα και τους “I can’t breathe”, δηλαδή τους πληρωμένους μπαχαλάκηδες των σοσιαλιστικών κέντρων Κλίντον-Σόρος-«μειώστε τον παγκόσμιο πληθυσμό Γκέιτς».

Ο Γκέιτς, που δεν μπορεί τόσες δεκαετίες να φτιάξει ένα αξιοπρεπές antivirus για τα Windows, θέλει να φτιάξει εμβόλια; Είναι σα να λες ότι η ΕΣΣΔ κατέρρευσε, αλλά μέσω της ΕΕ, η οποία φτιάχτηκε ως η ευρωπαϊκή ΕΣΣΔ, θα αποτελέσει το μέσο για να χτίσουμε το μέλλον μας. Δεν είναι θέμα ηλιθιότητας αλλά σκοπιμότητας. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και ως προς το πολιτικό φάσμα: είναι δυνατόν να μετακινείς το κέντρο βάρους προς το σοσιαλιστικό χάος και να περιμένεις προκοπή; Όχι. Σκοπός είναι να έρθει προκοπή για κάποιους λίγους. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, άλλωστε, τέθηκε «εθνικό σημείο αναφοράς» η Γιάννα των Κλίντον και του Τσίπρα.

Ποιό σημείο αναφοράς χρησιμοποιεί η κυβέρνηση; Πάντοτε το τίποτα, το απόλυτο μηδέν.

Κάθε φορά που τη ρωτάς «γιατί έκανες αυτό και όχι αυτό που σου πρότεινε ο ΧΨΩ;» απαντάει «μα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι 30 μονάδες πίσω». Σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα επιλέγει να συγκρίνεται με τους γραφικούς ανύπαρκτους πλιατσικολόγους του χθες. Γιατί άραγε; Διότι, όπως κάθε σοσιαλιστικό καθεστώς, επιλέγει μεν να ρίχνει το επίπεδο όλο και πιο κάτω, αλλά να το συγκρίνει με ένα διαρκώς βυθιζόμενο στο βούρκο της ανυπαρξίας σημείο αναφοράς.

Η κυβέρνηση χαίρεται με την ύπαρξη του Βελόπουλου, του Κασιδιάρη, του κάθε wannabe Καρατζαφέρη. Θέλει τέτοιας εμβέλειας προσωπικότητες να ρυπαίνουν σαν ζιζάνια (βούλιαρας, μουχρίτσα, αγριάδα) το καθαρό, πλέον, χωράφι της Πατριωτικής Παράταξης από τον κάθε λογής αλληλέγγυο καταληψία, τον κάθε ιδεολογικό Ρομά της Δεξιάς, που υπήρχε τόσες δεκαετίες στο χωράφι όσο η Νέα Δημοκρατία είχε στήσει το τσαντίρι της, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό για το πραγματικό ιδεολογικό της υπόβαθρο. Τώρα που ξεκαθάρισαν όλα και η social liberal ΝΔ κινείται όλο και πιο αριστερά, εμβολίζοντας πολιτικά ακόμα και τους αναρχοΔημοκρατικούς, η κυβέρνηση καίγεται αποκλειστικά και μόνο για ένα ζήτημα: να μην υπάρξει κάτι αυθεντικά σκληροΔεξιό.

Το σημείο αναφοράς σήμερα είναι το σοσιαλιστικό χάος. Αυτό θέλει η κυβέρνηση.

Στα σοσιαλιστικά καθεστώτα δεν έχει σημασία ποιά φράξια παίζει στο θέατρο σκιών, αρκεί να απασχολείται ο θεατής με το θέατρο που παίζει η μικρή ομάδα που γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί και κάνει και τον υποβολέα στα παρασκήνια.

Δυστυχώς για αυτά τα καθεστώτα, κάποια στιγμή το θέατρο αδειάζει από θεατές. Ακόμα και αυτοί που κοιμούνται από βαρεμάρα μέσα στην αίθουσα, βγαίνουν έξω για να πάρουν λίγο καθαρό αέρα. Τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Αν μπουκάρει φωνάζοντας «τα λεφτά μας πίσω», μπροστά και πίσω από τις κουρτίνες, όλοι θα αρχίσουν τα «σιγά ρε παιδιά, να οργανωθούμε», που πρόλαβε να πει πρόσφατα και ο ηγέτης της σοσιαλιστικής Μεταπολίτευσης της Λιβύης, η οποία ξεκίνησε μετά το εκεί πραξικόπημα του 1973. Σκιαχτικές οι ομοιότητες...

Anaconda
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση