Ο Ταγίπ αντιμετωπίζει την Άνγκελα και τη Γερμανία με θράσος

Παλαιότερα έκανε συγκρίσεις με τους ναζί!

Είναι η δέκατη φορά που η Άνγκελα Μέρκελ επισκέφθηκε την Τουρκία και συνάντησε τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο τούρκος Πρόεδρος αντιμετωπίζει τη Γερμανία και την ίδια την Καγκελάριο διαρκώς με θράσος.

Για ένα διάστημα προέβαινε σε συγκρίσεις με τους ναζί, τώρα απειλεί να ανοίξει τα σύνορα για τους πρόσφυγες. Απέναντι σε όλα αυτά η Merkel δε δείχνει συναισθήματα. Αντιμετωπίζει τον Erdogan όπως είναι, χωρίς να κλείνει τα μάτια μπροστά στην κατάσταση στην Τουρκία.

Αναγνωρίζει τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας και αναλαμβάνει όσο κανείς άλλος στην Ευρώπη την ευθύνη του να μην αφεθεί η Τουρκία να χαθεί. Ακούει τον τούρκο Πρόεδρο, παραμένει δεσμευμένη απέναντί του και δεν κλείνει καμία πόρτα.


Αντίστοιχα για τον Erdogan, η Γερμανία είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς, σημαντικότερη από την ΕΕ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μεταξύ των δύο ηγετών έχει οικοδομηθεί μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού. 

Ταυτόχρονα όμως αυξάνονται και οι τουρκικές προσδοκίες από τη γερμανική κυβέρνηση, ιδίως από τη στιγμή που η Γερμανία θα αναλάβει την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

O Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται μπροστά-μπροστά στο τραπέζι, όταν οι μεσαίες και μεγάλες δυνάμεις διαπραγματεύονται για τον πόλεμο και την ειρήνη, είτε στη Συρία είτε στη Λιβύη, γράφει ο Maximilian Popp στο περιοδικό Spiegel.

Απέκτησε τη νέα σημασία του μόνο εν μέρει λόγω επιδέξιων διαπραγματευτικών χειρισμών. Την επέβαλε κυρίως μέσα από μια ασυμβίβαστη, ενίοτε αδίστακτη εξωτερική πολιτική, επωφελούμενος από μια επικίνδυνη τάση: οι κανόνες έχουν γίνει λιγότερο σημαντικοί στην παγκόσμια πολιτική. Ισχύει ο νόμος του ισχυρού. 

Η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα ανησυχητική για τους Ευρωπαίους, των οποίων η κοινότητα βασίζεται σε κανόνες. Η ΕΕ έχει αφήσει να περάσουν πολλά που έχει κάνει ο Τούρκος Πρόεδρος. Ο Erdogan διεξήγαγε επιθετικό πόλεμο στη Βόρεια Συρία, ενώ μόλις υπέγραψε συμφωνία με τον Πρωθυπουργό της Λιβύης Sarraj για την εκμετάλλευση των αποθεμάτων φυσικού αερίου στη Μεσόγειο, η οποία παραβιάζει την κυριαρχία της Ελλάδας. 

Όσο πιο αμυντική εμφανίζεται η ΕΕ απέναντι στον Erdogan, τόσο περισσότερο αυτός θα την προκαλεί. Επομένως, είναι σημαντικό να του τεθούν τώρα όρια. Βοηθά τους Ευρωπαίους το γεγονός ότι ο Erdogan είναι τουλάχιστον εξίσου εξαρτημένος από αυτούς. Ο Τούρκος Πρόεδρος είναι μόνον φαινομενικά ένας γίγαντας στην εξωτερική πολιτική. 

Απειλεί να τερματίσει τη Συμφωνία με την ΕΕ για τους Πρόσφυγες, μολονότι η κυβέρνησή του χρειάζεται επειγόντως τα χρήματα για να περιθάλψει τα περίπου τρεισήμισι εκατομμύρια Σύρους στην Τουρκία. Η ΕΕ θα πρέπει να προβεί σε περαιτέρω πληρωμές υπό όρους, όπως, για παράδειγμα, να μην στέλνει η Άγκυρα πρόσφυγες στη Συρία ενάντια στη θέλησή τους. 

Εκεί, όπου οι ευρωπαίοι είναι πραγματικά ευάλωτοι, φέρουν το βάρος της ευθύνης οι ίδιοι σε μεγάλο βαθμό. Στην Ελλάδα, η εθνική κυβέρνηση και η ΕΕ απέτυχαν εδώ και χρόνια να οικοδομήσουν μια υποδομή για τους πρόσφυγες που να είναι σε κάποιο βαθμό ανθεκτική στις πιέσεις, γι’ αυτό και μια μέτρια αύξηση του αριθμού των προσφύγων προκαλεί ήδη ανθρωπιστική κρίση. 

Εάν οι Βρυξέλλες είχαν καθιερώσει ένα ενιαίο σύστημα παροχής ασύλου, η δυνατότητα του Erdogan να απειλεί θα ήταν μεμιάς πιο περιορισμένη. Και στη Λιβύη η Τουρκία γεμίζει κυρίως το κενό που άφησαν οι Ευρωπαίοι. Η καλύτερη θεραπεία για αυταρχικούς ηγέτες, όπως ο Erdogan, είναι μια ανεξάρτητη, κυρίαρχη ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική.

— Δεν πρέπει να αναμένει κανείς η Καγκελάριος Angela Merkel να εκφράσει ξαφνικά σκληρή κριτική εναντίον του Προέδρου Erdogan. Δεν το έκανε χθες στην Κωνσταντινούπολη. 

Όπως αναφέρει ο Andreas Kynast στην ZDF:

Μέχρι στιγμής έχει καταβάλει προσπάθεια να μην ενοχλήσει τον ευαίσθητο αρχηγό του τουρκικού κράτους, προκειμένου να κρατήσει τη Συμφωνία για τους Πρόσφυγες ζωντανή. Από το περασμένο Σαββατοκύριακο έχει και έναν πρόσθετο λόγο. Ήταν σε τελική ανάλυση ο Erdogan που κατέστησε δυνατή τη μεγάλη Διάσκεψη της Merkel για τη Λιβύη, διότι στρατιωτικά και διπλωματικά ανάγκασε το μέχρι τότε υπερέχον μέρος του εμφυλίου πολέμου της Λιβύης υπό τον στρατηγό Haftar να διαπραγματευτεί. 

Η Merkel άσκησε κάποια κριτική, όπως κάνει κάθε φορά που επισκέπτεται την Τουρκία. Το σχετικό σημείο στο πρόγραμμα έφερε τον τίτλο «Συνάντηση με την Κοινωνία των Πολιτών». 

Με αυτό νοείται συνήθως μια συζήτηση με υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικηγόρους, αντιπολιτευόμενους ή ακόμη και συζύγους πολιτικών κρατουμένων. Κανείς δεν γνωρίζει με απόλυτη ακρίβεια, καθώς τηλεοπτικές κάμερες και φωτογράφοι δεν επιτρέπονται ποτέ σε αυτές τις συναντήσεις, για να μην εκνευρίσουν, εννοείται, τον Erdogan, αλλά και για την προστασία των συμμετεχόντων. 

Τις περισσότερες φορές δεν είναι γνωστά ούτε καν τα ονόματα των συνομιλητών της Merkel, ώστε να μην μπορούν αργότερα να τους τιμωρήσουν οι τουρκικές Αρχές. Ο αριθμός των Γερμανών κρατουμένων στις τουρκικές φυλακές αυξήθηκε σημαντικά από την τελευταία επίσκεψη της Merkel. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν περίπου 80 Γερμανοί, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψουν τη χώρα. 

Πόσοι από αυτούς κρατούνται για πολιτικούς λόγους είναι δύσκολο να πει κανείς, αλλά είναι απλό να απαντήσει κάποιος, ποιος θα μπορούσε να τους απελευθερώσει: ο προσβεβλημένος Πρόεδρος.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση