Η απαξιωμένη Ελλάδα στα δίχτυα των ασεβών της Πυγμής

Ήταν κάποτε μια χώρα μικρή με ονειρική ομορφιά και ιστορική δόξα, που την έλεγαν Ελλάδα. Ήταν πλούσια σε χρώματα, που έδεναν αρμονικά το γαλάζιο των θαλασσών με το πράσινο των βουνών της. Μικρή κι ασήμαντη σαν δύναμη, μετριόταν σαν μεγάλη στην εκτίμηση των εχθρών και των φίλων της, χάρη στο πύρωμα της καρδιάς των παιδιών της και το αίμα που έχυσαν αυτά για την ελευθερία της.

Όμως κάτι οι δίσεκτοι χρόνοι που τη βρήκαν, κάτι η νοοτροπία των λοστρόμων της (που παραήταν πονηροί) και των καπεταναίων της (που αποδείχθηκαν άπραγοι κι άπληστοι στην μεγάλη τους πλειοψηφία), βρέθηκε σαν καράβι σε ξέρα, γιατί οι ναύτες του ξέχασαν μέσα στον χρόνο τον προορισμό τους.

Παρασύρθηκαν απ' τον ορυμαγδό του νεοπλουτισμού των δανεικών, την αποθέωση της ξενόφερτης υποκουλτούρας, τη θεοποίηση των οικονομικών αξιών και της τεχνικής, που τους μετέτρεψε σε στυγνούς τεχνοκράτες, σε ''idiots savant'' (ανόητους επιστήμονες) χωρίς ορίζοντα και φαντασία, χωρίς ανθρωπιά και φιλοτιμία...

Έτσι έφτασε ο κόμπος στο χτένι και η Ελλάδα ξέπεσε. Γκρεμίστηκε από το βάθρο όπου την είχαν στήσει και την προσκυνούσαν. Την εγκατέλειψαν στο μεταξύ και οι φίλοι της, οι κουστωδίες των ξένων αυλικών που εκστόμιζαν άλλοτε φληναφήματα και πομπώδεις λόγους για το ένδοξο παρελθόν της.

Τα φιλικά ήξεις-αφήξεις των προμνημονιακών χρόνων έγιναν τώρα θυμωμένες και εριστικές αναφορές σε βάρος της δανειοσυντήρητης Ελλάδας, που έβγαλε σε πλειστηριασμό - πέρα από τον δημόσιο πλούτο της - και τους υποθαλάσσιους κι αρχαιολογικούς θησαυρούς της, για να τους χορτάσει...

Όμως οι φίλοι και σύμμαχοί της δεν εκτίμησαν ούτε αυτά. Δεν εκτίμησαν και δεν σεβάστηκαν τις θυσίες της, που έγιναν απ' το αίμα των παιδιών της. Γιατί σήμερα για να σε σεβαστούν και να σε εκτιμήσουν, πρέπει να σε φοβούνται...


Με τα δεδομένα αυτά φτάσαμε να συνειδητοποιήσουμε αργοπορημένα, όπως το συνηθίζουμε άλλωστε εμείς οι Έλληνες, πως δε σηκώνει άλλη αναβλητικότητα η υπόθεση της αναστήλωσης των ερειπίων της βασανισμένης απ' τα δικά μας λάθη πατρίδας.

Οι καιροί ου μενετοί για αλχημικές πολιτικές και ερμαφρόδιτες επιλογές, γιατί ''ουκέτι καιρός'' για παιχνίδια στις πλάτες της γονατισμένης μας μάνας. Έστω κι αργά, πρέπει να πάρουμε απόφαση να τη σώσουμε, γιατί ''Salus patriae, suprema lex esto'' (η σωτηρία της είναι ο υπέρτατος νόμος).

Κι αυτή η σωτηρία δεν μπορεί να γίνει χωρίς την παιδεία. Την παιδεία την εθνική και ανθρωπιστική ταυτόχρονα. Την παιδεία τη σφαιρική και αειφόρο, που θα οπλίσει τη συναισθηματική νοημοσύνη μας και την μόρφωσή μας ταυτόχρονα, έτσι που να μιλούμε και να ενεργούμε με σοφία κι όχι να υιοθετούμε τις κίβδηλες αξίες και να πιθηκίζουμε τα ξένα πρότυπα.

Να δίνουμε βάση στο ''εμείς'' κι όχι στο''εγώ'', για να μην ξανακυλήσουμε στη διαφθορά παρασυρμένοι από φαινόμενα ατομικού πλουτισμού ασύμφορα για την πατρίδα, μόλις σηκώσει αυτή κεφάλι ανάκαμψης.

Να μην επαναλάβουμε τα παλιά μας λάθη που την οδήγησαν στη χρεοκοπία μιμούμενοι τους άφρονες Αβδηρίτες του ιστορικού παρελθόντος, που σατίριζαν πριν το τέλος τους τους υπόλοιπους Έλληνες, κομπορρημονούσαν συσσωρεύοντας πλούτο και ''απένειμαν τίτλους πριγκιπικούς και μισθούς ηγεμονικούς στους εαυτούς τους, νομίζοντας ότι είναι απόγονοι βαρώνων, πριγκίπων και φεουδαρχών''...

Αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε παρόμοιες συμπληγάδες της Ιστορίας και επαναφέρουμε στη ζωή μας τις αξίες που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας, την πνευματικότητα, τις δημοκρατικές ευαισθησίες, την ενσυναίσθηση, την αρχοντιά της ψυχής μας και την αγάπη για την πατρίδα, τότε θα σώσουμε μια και καλή την Ελλάδα. Είναι βέβαιο. Θα νιώσουμε ξανά πως ''Είμαστε Έλληνες!.. Είμαστε από καλή γενιά'', όπως έλεγε εμψυχώνοντάς μας ο Οδυσσέας Ελύτης.

Αν το πιστέψουμε αυτό, αν πιστέψουμε στους εαυτούς μας και βάλουμε πάνω από το ''εγώ'' το ''εσύ'' της πατρίδας μας και το ''εμείς'' των Ελλήνων χωρίς διαχωρισμούς κι αντιπαλότητες, θα τα καταφέρουμε κι αυτή τη φορά σε πείσμα των άσπονδων φίλων και των εχθρών μας.

Και επειδή άλλαξαν οι καιροί και έπαψαν να μας σέβονται όσο μας βλέπουν καλοπροαίρετους και εύκολους στην υποχώρηση και τις γονυκλισίες, είναι καιρός να τους δείξουμε πως μπορούμε να λειτουργούμε ως Προμηθείς και να ενεργούμε ως Αχιλλείς και Αλέξανδροι, προκειμένου να προστατέψουμε τα εθνικά κεκτημένα.

Θα μου πείτε, με αφορμή αυτά που συμβαίνουν στον γεωπολιτικό περιβάλλον μας με επίκεντρο την αδηφάγο πολιτική της Τουρκίας, πως δε ζούμε σε κόσμο αγγέλων που επιβιώνει με κριτήρια φιλειρηνικά, αλληλεγγύης κι αλληλεξάρτησης σε ώρα ανάγκης, αλλά σε κόσμο εξόχως ανταγωνιστικό και επιθετικό, που λειτουργεί στις διακρατικές σχέσεις του με γνώμονα το ''ο θάνατός σου η ζωή μου'' και με κριτήρια ανθρωποφάγου πολέμου, όπου αναδεικνύεται κυρίαρχο το ''Δίκαιο της Πυγμής'' του ισχυρότερου...

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στο αποκορύφωμα της ανταγωνιστικής έξαρσής του ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, ανάμεσα στον μικρόκοσμο του ενός και τον μεγαλόκοσμο του άλλου, ο οποίος δε σέβεται τον ασθενέστερο αντίπαλο, παρά ασχημονεί και υβρίζει τα όσια και τα ιερά του απειλώντας να τα κάνει δικά του.

Θα μου πείτε και πάλι πως απ' την Μικρασιατική Καταστροφή και μετά σπάνιες ήταν οι φορές που η Ελλάδα ήταν εξοπλιστικά σε ανώτερη θέση για να γίνει δια της ισχύος της σεβαστή λόγω της υπολογισιμότητάς της, αφού έχουν παρέλθει οι εποχές όπου ίσχυε το του Παλαμά''Ημεγαλοσύνη στα Έθνη δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα...''

Για τον λόγο αυτό μας φαίνονται οι πολιτικές των κυβερνήσεων που κράτησαν και κρατούν το τιμόνι της χώρας πανομοιότυπες, καρμποναρισμένες, σαν και τις αντιδράσεις των πρωθυπουργών στις εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις που δέχεται αυτή και θα μπορούσαν να απαντηθούν επιτυχώς, για να τη βγάλουν απ' το τέλμα της παρακμής και της αδυναμίας της.

Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός, βλέπετε, που ένας Καραμανλής έδινε εντολή να αποσυρθούν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις από το ΝΑΤΟ (1974) και ένας Παπανδρέου - υπολογίζοντας στην υπεροχή μας στο Αιγαίο - τολμούσε να πει το ''Βυθίσατε το ''ΧΟΡΑ'' (1976), με αφορμή την κλιμακούμενη ένταση Αθήνας-Άγκυρας και το ενδεχόμενο εκμετάλλευσης των πετρελαίων του...

Πέρασε πολύ περισσότερο η εποχή όπου ένας Ελευθέριος Βενιζέλος ενίσχυε τη χώρα μας απέναντι στην Τουρκία εξοπλιστικά και συμμαχικά, ενόψει των Βαλκανικών Πολέμων και των μεγαλοϊδεατικών σχεδιασμών του, που καρποφόρησαν διπλωματικά - έστω για λίγο - με τη Συνθήκη των Σεβρών της Μεγάλης Ελλάδας (1920).

Έκτοτε, στα χρόνια τη τελευταίας δεκαπενταετίας, η μόνη διαφοροποίηση μιας κυβέρνησης της Ελλάδας στην εξωτερική της πολιτική ήταν αυτή της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, με υπουργό Εξωτερικών τον Πέτρο Μολυβιάτη, που επιχείρησε να επεκτείνει τη Συμφωνία Εταιρικής Σχέσης και Συνεργασίας ΕΕ-Ρωσίας σε συνεργασία οικονομική και ενεργειακή Ελλάδας-Ρωσίας, με αφορμή τον σχεδιαζόμενο πετρελαιαγωγό (''φιλίας και συνεργασίας'') Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.

Αυτή ήταν και η μόνη φορά που η σύγχρονη Ελλάδα προσπάθησε να σπάσει τα δεσμά της μονοδιάστατης φιλοαμερικανικής πολιτικής της (2006) και να ασκήσει ''πολυδιάστατη Εξωτερική πολιτική'', όπως ονειρευόταν ο Κώστας Καραμανλής.

Δυο χρόνια πριν είχε σηκώσει κεφάλι και η Κύπρος αρνούμενη να αποδεχτεί ως λύση του Κυριακού το δόλιο σχέδιο Ανάν. Ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο σύγχρονος εκφραστής της αξιοπρέπειας των Ελλήνων είχε δώσει το σήμα. Το ακολούθησε ο Καραμανλής, αλλά δεν... ευδοκίμησε.

Ωστόσο και μόνο το ότι η μικρή και υποτιμημένη Ελλάδα αψήφισε μια υπερδύναμη και έδειξε ψυχική αντοχή διεκδικώντας την ανεξαρτησία της, είναι προς έπαινο κι όχι προς ψόγο. Γι' αυτό, αν είναι να θυμόμαστε κάτι καλό που έγινε και τίμησε την πατρίδα επί των ημερών του π. πρωθυπουργού, δεν είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες (που μας κόστισαν κούκος αηδόνι).

Ούτε η ''νίκη'' στο Βουκουρέστι (που ήταν Πύρρειος, γιατί προηγήθηκε η δια του ΟΗΕ παράδοση του ονόματος της διπλονόματης Μακεδονίας στους Σλάβους). Αλλά η τόλμη του να απελευθερώσει την Ελλάδα από τη δουλικότητα μιας μονόπλευρης συμμαχίας, που μας κρατούσε πισθάγκωνα δεμένους στο άρμα της, δεδομένους και υποτακτικούς, για να ''πουλήσει'' ανενόχλητα στους Τούρκους την Κύπρο το '74...

Και τώρα, μετά τα χρόνια που μεσολάβησαν διατηρώντας εις το... ακέραιο την ανυπαρξία της Εξωτερικής πολιτικής μας, είμαστε πάλι στο ίδιο έργο θεατές ενώπιον των μεγίστων κινδύνων. ''Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι'' απέναντι στον Τούρκο ''κατακτητή'' που έρχεται πάνοπλος εξοπλιστικά, έτοιμος να διεκδικήσει γη και ύδωρ από την Ελλάδα.

Φευ!.. Πόσο αλλάζουν οι καιροί σε βάρος μας και πόσο επώδυνες γίνονται οι συγκρίσεις... Στο μακρινό παρελθόν προ της τουρκικής εισβολής στην Μεγαλόνησο, ο Τούρκος ήταν ο βάρβαρος, ο απολίτιστος, ο Αγαρηνός, που - μέχρι να ξεθαρρέψει με την εισβολή του Αττίλα - δεν τολμούσε να υψώσει πανί στο Αιγαίο, πολύ περισσότερο αεροπλάνο ή ελικόπτερο.

Ήταν η εποχή του αξιοπρεπούς ''χθες'', όπου η Ελλάδα ήταν αξιοσέβαστη στους ξένους παρά τις απώλειές της σε μάχες περιοδικές. Και ήταν αξιοσέβαστη, γιατί - τηρουμένων των αναλογιών με την Τουρκία - ήταν αρκούντως ισχυρή, είχε κάποια πυγμή, ένα σθένος, ώστε να μπορεί να διαφυλάσσει απρόσκοπτα τα ανατολικά σύνορά της και να κρατά τις ισορροπίες της στο Αιγαίο.

Στο Αιγαίο, την ''ελληνική λίμνη'', όπως την αποκαλούσαν οι σύμμαχοι και οι φίλοι της... Αυτοί που τους παρακαλούν οι σημερινοί πρωθυπουργοί να μεσολαβήσουν στον Τούρκο για να τον χαλιναγωγήσουν, επειδή μας απειλεί να μας φάει. Ποιος; Αυτός που πριν απ' τη Χούντα έτρεμε να τα βάλει με την ΕΛΔΥΚ και δεν τολμούσε να πλησιάσει την Κύπρο.

Τότε που η Ελλάδα ήταν αξιοσέβαστη και οι ΗΠΑ έκαναν τεμενάδες στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για να τις επισκεφθεί... Κι ύστερα πάλι ξανάγινε σεβαστή με την είσοδό της στην τότε ΕΟΚ, μετά από διεργασίες και κοπιώδεις προσπάθειες του ίδιου, μετά την πτώση της δικτατορίας και την επιστροφή του.

Και ξανάγινε σεβαστή η Ελλάδα, παρά την τραγωδία της Κύπρου που την συντάραξε, γιατί είχε ηγεσίες που φρόντιζαν να διατηρήσουν την εδαφική και πληθυσμιακή της ισχύ, παράλληλα με την ανοδική αναπτυξιακή της πορεία, ως βιομηχανικά αναπτυσσόμενη.

Κι αυτό το ξετίναγμα και το ολοκάθαρα θετικό στίγμα της έγινε καθοριστικό με την είσοδό της στην τότε ΕΟΚ, όπου μπήκε σαν Βαλκανική χώρα πριν την υπογραφή της και βγήκε με το κλέος της Ευρωπαϊκής και την περηφάνια που της προσέδωσε η λαμπρή και περήφανη προσωπικότητα του Μακεδόνα πρωθυπουργού της Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος αποτελούσε την πιο σοβαρή εγγύηση για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Για την Ελλάδα, που ήταν για πολλά χρόνια έκτοτε στιβαρός και δυναμικός συνομιλητής των ΗΠΑ, των Ευρωπαίων και του Αραβικού κόσμου, σε αντίθεση με την Τουρκία που κουβαλούσε πάντα το μίασμα της τουρκικής εισβολής και την εικόνα της οπισθοδρομικής, στρατοκρατούμενης και απολίτιστης χώρας.

Από 'κει και ύστερα, όμως - απ' τη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ και μετά - άρχισε για μας ο κατήφορος του νεοπλουτισμού, της διαφθοράς και των καλοφάγωτων εξοπλιστικών προγραμμάτων απ' τους χρυσοκάνθαρους της κυβέρνησης, που πλούτιζαν απ' τις μίζες τους σε βάρος της χώρας.

Οι Τούρκοι, βλέποντας να βουλιάζουμε, έπαψαν να φοβούνται και δια της διαρκώς αυξανόμενης πυγμής τους άρχισαν να παραβιάζουν αργά αλλά συστηματικά τον εναέριο χώρο μας. Οι διεκδικήσεις των πετρελαίων της Θάσου τούς άνοιξαν την όρεξη για περισσότερες στη θάλασσα και τη στεριά μας.

Έτσι φτάσαμε επί Σημίτη στην τραγωδία των Ιμίων (1996), στη σημαία που την πήρε ο αέρας και στις βραχονησίδες που άλλαξαν χέρια κι έγιναν πρώτα ''γκρίζες'' κι ύστερα τουρκικές. Σχεδόν ταυτόχρονα οι αποθρασυμένοι Τούρκοι, από 'κει που αμφισβητούσαν τα 3 μίλια εναέριο χώρο, άρχισαν να αμφισβητούν τα δέκα και τώρα να θέλουν να μειωθούνε αυτά σε έξι...

Διεκδικούν ήδη το μισό Αιγαίο (χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα και 18 νησιά) και ζητούν τον αφοπλισμό 16 του Ανατολικού Αιγαίου. Αιτούνται να μπουν υπό νομικό καθεστώς κάποιοι γεωγραφικοί σχηματισμοί και να συμμετέχουν στην έρευνα και διάσωση (SAR) στο Αιγαίο...

Αν θυμηθούμε μαζί το πώς ξεκίνησαν και πού έφτασαν με τη δυναμική πολιτική και διπλωματική παρουσία τους, για να κάνουμε στη συνέχεια τη σύγκριση με τις ελληνικές πρακτικές της Εξωτερικής πολιτικής μας κατά την τελευταία πενταετία, σίγουρα θα μελαγχολήσουμε...

Ξεκίνησαν, λοιπόν, να διεκδικούν τον αφοπλισμό της Ρόδου (όπου ζητούν και αναγνώριση τουρκικής μειονότητας), της Λέσβου και της Λήμνου και έφτασαν να αναθεωρούν με κινήσεις τετελεσμένων (εισβολή στη Συρία, αλλαγή συνόρων) τη Συνθήκη της Λωζάνης, βάσει της οποίας καθορίστηκαν τα εθνικά μας σύνορα.

Κι όσο προχωράνε γοργά αυθαιρετώντας και καταπατώντας Διεθνή Δίκαια και Συνθήκες, αμφισβητώντας τα σύνορα της πατρίδας μας και την ίδια την Κύπρο (της οποίας είμαστε εγγυήτρια δύναμη με τις ''Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου'', 1959) εμείς τι κάνουμε;

Κάνουμε τους παλικαράδες αυτοπαγιδευόμενοι στην επιλογή της Χάγης, που έκανε τον Ταγίπ Ερντογάν να τρίβει τα χέρια του αποδεχόμενος - δια του εκπροσώπου του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών - το μητσοτακικό δώρο:

- Δεν αποκλείουμε μεθόδους ειρηνικής λύσης μετά από κοινή συμφωνία, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης...

Ένα δώρο που φρόντισε να το αξιοποιήσει δεόντως υπογραμμίζοντας την αξίωση της Τουρκίας για την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου:

- Ευχόμαστε το ζήτημα της παραβίασης του καθεστώτος των νησιών του Αιγαίου μαζί με τα άλλα προβλήματά του να αντιμετωπισθούν και να επιλυθούν μέσω διαπραγματεύσεων!!!..

Ούτε συνεννοημένος να ήταν με τον δικό μας, που μας προετοίμασε έγκαιρα, δε λέω, για το ενδεχόμενο της ''συνεκμετάλλευσης'' του ορυκτού πλούτου του δια της τεθλασμένης...

Και οι ''φίλοι'', ''οι σύμμαχοι'' δεν ξέρουν κάτι γι' αυτό ή μήπως σιγοντάρουν τον Τούρκο και περιμένουν να τους ευχαριστήσουμε κι από πάνω, όπως ο Σημίτης τους Αμερικανούς για την... βοήθεια που μας πρόσφεραν στα Ίμια, για να τα παραδώσουμε χωρίς τουφεκιά στους Τούρκους θυσιάζοντας μόνο τρία παλικάρια μας...

''Αυτός είναι ο μικρόκοσμος της απαξιωμένης Ελλάδας, που πιάστηκε στα δίχτυα των ασεβών της πυγμής'', ακούω να λέει μια φωνή μέσα μου και πετάγομαι οργισμένη να την αποστομώσω, όταν μια σκέψη περνάει σαν αστραπή απ' τον νου μου και με αφήνει ακίνητη, σαν κεραυνοβολημένη:

''Η επιστολή Πομπέο στον Μητσοτάκη με έμμεσο παραλήπτη και τον Ερντογάν, σκέφτομαι ανατριχιάζοντας, μοιάζει μ' εκείνην του Κλίντον προς τον Σημίτη και την Τσιλέρ το 1996!!!.. Τότε που χάσαμε την κυριαρχία στα Ίμια, τις δίδυμες βραχονησίδες μας, που τις κάναν ''δικές'' τους οι Τούρκοι στους χάρτες τους, μαζί με και πλήθος άλλες νησίδες στο Αιγαίο...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση