Οι προκλήσεις της νέας δεκαετίας

Του Άγη Βερούτη

Η δεκαετία του 2020 ξεκίνησε με υποσχέσεις και απειλές. Η κυβέρνηση υπόσχεται κανονικότητα και επιστροφή στην μεγέθυνση της οικονομίας, ενώ η γείτονα Τουρκία απειλεί με ενέργειες αντίθετες στο διεθνές δίκαιο και μάλιστα υπέγραψε ένα ανεδαφικό σύμφωνο με την υπό αίρεση σημερινή κυβέρνηση της Λιβύης.

Την χρονιά που έκλεισε η Ελλάδα είχε μεγέθυνση της οικονομίας μεγαλύτερη από 2%, κυρίως χάριν των ενεργειών της σημερινής κυβέρνησης που προκάλεσαν και την χρηματιστηριακή άνοδο, η οποία ήταν η υψηλότερη στην υφήλιο για το 2019 και τα εύσημα από τον πρόεδρο Τραμπ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το Νταβός δείχνει ξεκάθαρα τη διαφορά ποιότητας που διαθέτει απέναντι στον προηγούμενο πρωθυπουργό και νυν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ταλαντούχο κ. Τσίπρα, ενώ η αμερικανική κυβέρνηση με την επιστολή Πομπέο προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις των Ελλήνων περί των προθέσεων των ΗΠΑ επί των απειλών του Ερντογάν.

Δεν μπορούμε φυσικά να επαναπαυθούμε στην καλή πρόθεση του φιλικά προσκείμενου στις ελληνικές θέσεις Αμερικανού ΥΠΕΞ, όταν η Τουρκία αποτελεί τον εκτελεστικό βραχίονα των ΗΠΑ στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, ενώ παρελθούσες παρόμοιες διαβεβαιώσεις δια επιστολής από την Μεγάλη μας Σύμμαχο Αμερική αποδείχθηκαν ανεφάρμοστες στην δεκαετία του 1970, επί του τότε ΥΠΕΞ Χένρι Κίσσιντζερ.


Δυστυχώς, η κατάσταση που άφησε την ελληνική οικονομία η προηγούμενη κυβέρνηση δεν έχει ακόμα διορθωθεί και πιθανόν θέλει ακόμη 12-18 μήνες για να πούμε ότι πραγματικά ξεπεράσαμε το αιμορραγικό σοκ που προκάλεσε η αχρείαστη υπερφορολόγηση από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι οποίοι εκλέχθηκαν για να μειώσουν το χρέος με κούρεμα (βλ. Βαρουφάκης και κλείσιμο των τραπεζών), ενώ τελικά κατέληξαν να μετατρέψουν το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό προς το κράτος και τις τράπεζες, αφού πλέον οι μη εξυπηρετούμενες οφειλές των πολιτών και επιχειρήσεων προς το κράτος και τις τράπεζες ξεπερνούν τα €200 δισεκατομμύρια.

Ταυτόχρονα ο "φωτισμένος” ηγέτης της αριστεράς κατάφερε να μην προσμετράται το παραπάνω από το συμφωνημένο πλεόνασμα (όποτε επιτυγχάνεται) στην επόμενη χρονιά, ώστε να μπορούν να γίνονται φοροελαφρύνσεις στην οικονομία και το αποτέλεσμα είναι σαν να προσπαθούμε να τρέξουμε με τα δυο πόδια δεμένα μεταξύ τους.

Από την άλλη, τόσο το παρανοϊκό λειτουργικό καθεστώς της επιχειρηματικότητας, όσο και η τεράστια γραφειοκρατία και διαφθορά που ακόμα βαρύνουν την οικονομία, αποτρέπουν πιθανούς έξωθεν (και έσωθεν) επενδυτές από το να ρισκάρουν να φέρουν στην Ελλάδα τα πολύτιμα €200-€300 εκατομμύρια τους, με προοπτική να κερδίσουν 5%-10% το χρόνο μετά από 3-5 χρόνια (και αν), όταν οι αποδόσεις των κολοσσών διαχείρισης κεφαλαίων δίνουν αντίστοιχα ποσά χωρίς ρίσκο χώρας με ατιμασμένη οικονομία και γεωστρατηγικό κίνδυνο.

Για να γίνει οτιδήποτε σημαντικό θα πρέπει ο όποιος μεγάλος επενδυτής που σκέφτεται να φέρει να επενδύσει τα πολύτιμα λεφτά του στην Ελλάδα να έχει προοπτική να βάλει στην τσέπη του 20%-30% κέρδος τον χρόνο από τον νέο πλούτο που θα δημιουργήσει, κάτι που ούτε με φορολογία 24% συν 95% προκαταβολή φόρου επόμενου έτους μπορεί να πετύχει, ούτε με κόστος διαφθοράς και γραφειοκρατίας πάνω από 12% του ΑΕΠ μπορεί να ρισκάρει.

Το μεταναστευτικό δεν είναι πραγματικά πρόβλημα της Ελλάδας, διότι αφορά το σύνολο της Ευρώπης και πρέπει να λυθεί από την Ευρώπη, αλλιώς ίσως και να συμφέρει η έξοδος από την Σένγκεν όπως υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά αυτό είναι μια ολόκληρη συζήτηση που δεν είμαι έτοιμος να κάνω.

Οι προκλήσεις για την σημερινή κυβέρνηση είναι τεράστιες. Ουσιαστικά πρέπει να αλλάξουμε την στρατηγική μείωσης του δημοσίου χρέους από αποπληρωμή του αριθμητή του κλάσματος Χρέος/ΑΕΠ=170% σήμερα (μείωση χρέους μέσω φόρων) σε στρατηγική μείωσης του δημόσιου χρέους με αύξηση του παρονομαστή (αύξηση του ΑΕΠ).

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση καλείται να θωρακίσει τη χώρα αμυντικά ώστε σε τυχόν στρατιωτικό επεισόδιο εμπλοκής με την γείτονα, το κόστος της απάντησης να μην είναι πολιτικά διαχειρίσιμο από την εκεί κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει αυξημένες δαπάνες σε άμυνα, στις οποίες δυστυχώς κανένας σύμμαχος δεν πρόκειται να συμβάλλει.

Δεν είμαι σίγουρος αν είναι μεγαλύτερο φρένο για την ευημερία της χώρας:

α) η απειλή από την Τουρκία και η επιθετική ρητορική της κυβέρνησής της ενόψει των 100 ετών από την ίδρυση της Τουρκίας το 1923 από τον Ατατούρκ και επιθυμίας του Ερντογάν να τον ξεπεράσει,

β) το τεράστιο μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος προς το δημόσιο και τις τράπεζες που φαντάζει τσιμεντόλιθος €200 δισ. δεμένος στο λαιμό της χώρας, ή

γ) η δυσκολία να πείσουμε ξένους και εγχώριους μεγαλο-επενδυτές να φέρουν τα πολύτιμα δολάρια ή ευρώ ή γουάν τους στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν νέο πλούτο για όλους και κυρίως για εκείνους, χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν και το κεφάλαιο τους λόγω γραφειοκρατίας, διαφθοράς και υπερφορολόγησης.

Είμαι βέβαιος ότι ο ταλαντούχος κ. Τσίπρας τρίβει τα χέρια του που γλίτωσε από τις ευθύνες της διακυβέρνησης της χώρας στην κατάσταση που την έφερε στα προηγούμενα 4,5 χρόνια, αλλά δεν είμαι και βέβαιος ότι η πραγματική επιστροφή στην κανονικότητα είναι εφικτό να έρθει σε λιγότερο από 12-18 μήνες, και σίγουρα θα είναι πολύ πολύ δύσκολο αν δεν λυθούν σύντομα τα θέματα του μη εξυπηρετούμενου ιδιωτικού χρέους, του αμυντικού μας δόγματος (κάποιοι ιέρακες λένε και για αλλαγή σε δόγμα προληπτικού "Πρώτου Πλήγματος” κατά των απειλούντων όταν και αν υπάρξει βάσιμη πληροφορία για επικείμενη επίθεση κατά της χώρας μας, όπως αντίστοιχα έχουν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ) και κυρίως του γρήγορου εξορθολογισμού της υπερφορολόγησης και της γραφειοκρατίας στην οικονομία και την καθημερινότητα με όσα αυτό συνεπάγεται.

Οψόμεθα.

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση