Η δυστυχία να είσαι αριστερός χωρίς την αριστερά

Η αντιαισθητική διακυβέρνηση με αριστερό πρόσημο

Σε μία αποστροφή της συνέντευξης του Λεωνίδα Καβάκου στην «Καθημερινή» της 18/11/2019, ο άρτιος καλλιτέχνης αιφνιδιάζει δηλώνοντας πως ο λόγος που τον ώθησε να εγκαταλείψει την Ελλάδα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. «Μου δημιουργούσε τεράστια δυστυχία αυτή η αισθητική με αρνητικό πρόσημο». Ίσως ο εξαιρετικός βιολονίστας να συνέταξε με αυτή τη φράση τη σοβαρότερη ενδεχομένως καταγγελία κατά του συστήματος άσκησης εξουσίας που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας από το 2015 έως το 2019. Η αισθητική με αρνητικό πρόσημο καλύπτει ένα ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων. Από την άσκηση της καθημερινής πολιτικής έως τη διαμόρφωση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Από τη διαμόρφωση της πολιτικής περί ασφαλείας του πολίτη έως την αντιμετώπιση των καταλήψεων στα πανεπιστήμια. Από τις μαθητικές παρελάσεις (ή μάλλον τη μη διεξαγωγή τους που δυστυχώς δεν αποτολμήθηκε) έως τη διαχείριση αποβλήτων και σκουπιδιών από την Περιφέρεια Αττικής.

Αιφνιδιάζει και τον πλέον καλόπιστο παρατηρητή-σχολιαστή η μετωπική επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα και για όλες τις δράσεις του όσο κυβερνούσε τη χώρα. Άνθρωποι που κανείς δεν θα τους χαρακτήριζε συντηρητικούς συμμετέχουν και αυτοί στη συστηματική αποδόμηση. Μέσα ενημέρωσης τα οποία πορεύτηκαν με κόπο υιοθετώντας τον σύγχρονο προοδευτικό λόγο ή εντρυφώντας στα σύγχρονα ρεύματα σκέψης και αισθητικής συμμετέχουν κι αυτά σε αυτή την ολιστική επιχείρηση αμφισβήτησης του συνόλου της πολιτικής τακτικής που ακολούθησε η κυβερνώσα αριστερά στα τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης.

Η ίδια η πρώην κυβερνητική παράταξη του σημαντικότατου 32% δεν είναι σε θέση να αμυνθεί ούτε να αντιτάξει σοβαρό αντιπαραθετικό λόγο σε αυτή τη μετωπική επίθεση. Είναι σαν να συμμάχησαν, ξαφνικά, παλαιοί αριστεροί, σύγχρονοι κεντροαριστεροί, ανεξάρτητοι της αριστερής όχθης, μοναχικοί οδοιπόροι της προοδευτικής παράταξης, με τους δεξιούς μηχανισμούς μιας Νέας Δημοκρατίας που επιχειρεί ή πασχίζει να πορευθεί με σύγχρονο βηματισμό.


Ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να λάβει μέρος στην πορεία για το Πολυτεχνείο για να εγκαταλείψει τους συντρόφους του στο ύψος της Μεγάλης Βρετανίας, συμβολική διασταύρωση, διότι ένας πρώην πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να διαδηλώσει έξω από τη Βουλή και έξω από την Αμερικανική Πρεσβεία. Λάθος. Κάλλιστα θα μπορούσε. Αν υπήρχε σημαντικό θέμα και αξιόπιστος πολιτικός λόγος. Φαίνεται πως δεν υπήρχε τίποτε από τα δύο. Οι πάντες ωστόσο τον αποδόμησαν υπενθυμίζοντας τον φιλοαμερικανισμό του αλλά και τις αυστηρά προσωπικές κρίσεις του για τον Ντόναλντ Τραμπ. Με λίγα λόγια ο πρώην κυβερνήτης της χώρας εμφανίζεται τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές να έχει απολέσει το σύνολο του πολιτικού του κεφαλαίου μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης. Μόνο ο Φρανσουά Ολάντ τα κατάφερε τόσο καλά όσο ο Αλέξης Τσίπρας.

Τι συνέβη ακριβώς αυτά τα 4,5 χρόνια κυβερνώσας αριστεράς ώστε ένα πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας να ενεργεί τόσο μεθοδικά με στόχο την αποδόμηση του πυρήνα του πολιτικού λόγου της υπαρκτής αριστεράς σε αυτήν τη χώρα;

Επιστρέφοντας στον βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκο, η φράση «τεράστια δυστυχία από την αισθητική με αρνητικό πρόσημο» υποδηλώνει μία συνολική απόρριψη ενός πολιτικού και κατά συνέπεια πολιτισμικού μοντέλου που αναβάθμιζε την εικόνα του ελληνάρα βολεψάκια, ρεμπεσκέ και ψιλολούμπεν σε κυρίαρχη αντίληψη για το μέλλον αυτής τη χώρας. Πρόκειται για την αναδόμηση ενός σχήματος όπου ο θεσμικός υπόκοσμος με τους πολίτες συνηθισμένους στην αντικοινωνική δραστηριότητα του φιλοτομαρισμού, όλα αυτά με αριστερό - προοδευτικό πρόσημο, στήνουν ένα σχήμα αναφοράς όπου κυριαρχεί η κρατικοδίαιτη επιδοματική τακτική, η χαμηλού προφίλ παρανομία, η αποθέωση της μετριότητας και η αποφυγή πάση θυσία της σύγκρισης με το καλύτερο. Δηλαδή η καταδίκη και ακύρωση κάθε αξιολόγησης. Αυτή η αντίληψη δημιούργησε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας, πυρήνες αντίδρασης.

Άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων, πολίτες με προοδευτική αντίληψη για τα σημαντικά και τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες, αντιλήφθησαν πως η υιοθέτηση του μοντέλου διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ οδηγούσε δυστυχώς στην επανάληψη του φαύλου κύκλου που κατέληξε το 2007-2010 στην ολιστική πτώχευση ενός συστήματος διακυβέρνησης και αξιών. Το περίεργο είναι ότι η κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να διασώσει αυτό το μοντέλο επιβάλλοντας για λόγους χρησιμότητας το νοικοκύρεμα των κρατικών εσόδων προκειμένου να επιχορηγείται (και να επιβιώνει) αενάως το πολιτικό σύστημα. Εκείνο που πτώχευσε τη χώρα. Το σύστημα που ξεκίνησε τη δημοφιλή πορεία του με το Βαθύ ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα για να συνεχιστεί με τον Βαθύ Καραμανλισμό του Κώστα από την Πρώτη Σερρών για να καταλήξει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ.

Σημειώνει με οξυδέρκεια ο Λεωνίδας Καβάκος: «Το μεγαλύτερο λάθος που έγινε στην Ελλάδα είναι ότι βγαίνουμε από την κρίση χωρίς να έχουμε καταλάβει τίποτα. Μια κρίση κυρίως ηθική, αξιών, που θα έπρεπε να μας έχει φέρει μπροστά στο ερώτημα πώς μπορούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία, την αντιμετωπίσαμε απλώς ως κρίση οικονομική, αριθμών…»

Ο ταλαντούχος μουσικός ζει ανιχνεύοντας αξίες ζωής ανάμεσα από τις νότες που σημείωνε στην παρτιτούρα ο Μπετόβεν. Παρατηρεί ωστόσο, αν και δεν είναι πολιτικός, πως η ελληνική κοινωνία ολοκλήρωσε μία δεκαετή πορεία σε συνθήκες κρίσης χωρίς την απαραίτητη άσκηση αυτογνωσίας που θα την έθετε μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα. Ή συνεχίζει ως έχει και αργά ή γρήγορα θα αυτοκαταστραφεί εκ νέου ή θα αλλάξει ρότα.

Συνήθως, στο παρελθόν, ήταν η Αριστερά που έθετε τέτοια ποιοτικά ερωτήματα. Από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, των Podemos και του Μελανσόν, η Αριστερά έχει πάψει προφανώς γιατί δεν μπορεί να θέτει διλήμματα τέτοιου περιεχομένου. Ή, εν πάση περιπτώσει, αυτή η υπαρκτή Αριστερά. Θα δούμε στο μέλλον αν θα υπάρξει και άλλη εκδοχή της.

Νίκος Γεωργιάδης
AthensVoice


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση